I'm BOY : ผมนี่แหละ สตรีมีหาง [Yaoi]​

บทที่ 3 : ตกลงว่ายอมแล้วนะ

 

ผมเดินกลับมาที่ห้องแต่ด้วยสีหน้าผิดปกติจากตอนที่ออกไป คนข้างโต๊ะจึงถามขึ้น “ไปเจอไรมา ทำไมสีหน้าเป็นงี้”

 

ผมหันไปมองมานพ “เจอ เจอคนพูดไม่รู้เรื่องคนหนึ่ง”

 

“ใคร?”

 

“เราไม่อยากพูดถึง” ผมบอกปัดมันไป ใช่ว่าบอกไปแล้วจะรู้จักสักหน่อย ไม่บอกแหละดีแล้ว

 

“สวัสดีครับ ครูเป็นครูสอนศิลปะนะ แต่วันนี้จะยังไม่สอนเพราะทุกคนคงยังมีอุปกรณ์ไม่ครบ แล้วที่สำคัญครูเป็นครูประจำชั้นห้องนี้ด้วย”

 

ครูประจำชั้นงั้นเหรอ.. แล้วเมื่อเช้าคาบโฮมรูมครูหายไปไหนมา?

 

พูดเสร็จครูประจำชั้นของห้องผมก็หันหลังไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีดำไม่เล็กไม่ใหญ่มากนักมาถือไว้ในมือ “ครูจะให้พวกเราจับบัดดี้แบบลับ ๆ กัน”

 

บัดดี้? ฟังดูน่าสนุกดี

 

ผมยืนต่อแถวเพื่อเดินไปจับฉลากรายชื่อบัดดี้ ตื่นเต้นเหมือนกัน ผมถูมือไปมาก่อนล้วงมือลงไปหยิบม้วนกระดาษเล็ก ๆ ขึ้นมาหนึ่งม้วนก่อนกำไว้ในมือ ยังไม่เปิดทันที ผมไม่เปิดให้ใครเห็นหรอก มันคือบัดดี้ลับ ๆ ผมต้องแอบเปิด แอบดูคนเดียว

 

เมื่อกลับมานั่งที่แล้วผมจึงค่อย ๆ คลี่กระดาษออกทีละน้อยอย่าช้า ๆ

 

‘นางสาวอลิษา ปัทธี’

 

บัดดี้ของผมเป็นผู้หญิง แล้วคนไหนคืออลิษา? ผมพับกระดาษเก็บใส่กระเป๋าเสื้อก่อนมองไปรอบ ๆ ห้อง ผู้หญิงและผู้ชายในห้องอัตราส่วนเท่า ๆ กัน ผมค่อยหาทีหลังแล้วกัน

 

เมื่อทุกคนต่างพากันรู้ชื่อบัดดี้ของตนแล้วคุณครูก็เริ่มอธิบายสิ่งที่ให้ทำให้ทุกคนฟัง

 

“ครูจะให้พวกเราคอยดูแลบัดดี้ของตัวเองแบบห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ อาจจะแล้วแต่ความสะดวกของแต่ละคนไม่จำเป็นต้องเสียเงินเสมอไป อาจจะเป็นลูกอมหนึ่งเม็ดหรือหวังดีในการช่วยงานต่าง ๆ เขียนข้อความใส่กระดาษให้กำลังใจหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่อย่าให้เขารู้ล่ะเดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์​และเราจะเล่นบัดดี้กันหนึ่งเทอมเต็ม ๆ พอเปิดเทอมสองมาครูจะให้ทุกคนเฉลยว่าได้ใครเป็นบัดดี้ แล้วสิ่งที่บัดดี้ของเราทำให้เนี่ยมีอะไรบ้างและเรารู้สึกยังไง”

 

“แกได้ใครเป็นบัดดี้?” ไอ้ตูนเดินมาถามผมถึงที่

 

“ไม่บอก! ถ้าบอกจะลับไหมล่ะ”

 

“เออ ๆ กูไม่อยากรู้ก็ได้ ไปกินข้าวกันป่ะ กูหิวแล้ว” ไอ้ตูนหยิบบัตรจ่ายอาหารของโรงอาหารขึ้นมาจากกระเป๋าตังหลังจากได้ยินเสียงออดบอกเวลาว่าถึงเวลารับประทานแล้ว เรื่องความรวดเร็วแบบนี้ทางถนัดของมันแหละ

 

“ไป ๆ ไปกินข้าวกัน” ผมลุกขึ้นและเลื่อนเก้าอี้เข้าใต้โต๊ะก่อนหันไปหามานพ “นพไปกินด้วยกัน นี่ตูนเพื่อนเรา” ผมชวนมันพร้อมแนะนำให้รู้จักไอ้ตูนไปด้วย

 

“เราไปเติมเงินในบัตรก่อนนะวิน” มานพบอกผมก่อนมันจะเดินตรงไปยังแถวเติมเงิน

 

“โอเค งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อข้าวก่อน เดี๋ยวจะจองโต๊ะเผื่อไว้เลย” ผมกวาดตามองหาที่นั่ง “แถว ๆ ตรงนั้น” ผมชี้ตรงไปยังโต๊ะแถวที่สาม ว่าจบก็แยกย้ายกันไปซื้อของที่ตนอยากกิน ผมไล่มองป้ายชื่อร้าน...เอาร้านนี้แล้วกัน ข้าวมันไก่

 

ผมยืนรอคิวไม่นานก็ได้จานข้าวมาถือไว้ในมือก่อนเดินไปหยิบช้อนส้อมในตะกร้าข้างร้าน มีหม้อเล็ก ๆ ใส่น้ำร้อนไว้ให้จุ่มแช่ขจัดเชื้อโรค เอิ่ม...เขาบอกกันว่าถ้าจะให้สะอาดจริง ๆ ต้องแช่ทิ้งไว้หนึ่งนาทีถ้าน้อยกว่านั้นจะเป็นแหล่งสะสมเชื้อโรคอย่างดี ผมว่าผมไม่จุ่มน้ำร้อนหรอก ขี้เกียจยืนรอ ตั้งหนึ่งนาทีแหนะ

 

ผมวางจานข้าวลงบนโต๊ะก่อนนั่งลง เมื่อจะตักข้าวเข้าปากก็นึกขึ้นได้ว่า ผมลืมตักน้ำจิ้มมาด้วย

 

ปัดโธ่! ลืมของอร่อยได้ยังไงกัน

 

ในขณะที่ผมกำลังจะลุกออกไปเอาน้ำจิ้มก็มีจานพร้อมน้ำหนึ่งขวดมาวางไว้ตรงหน้า คงเป็นไอ้สองคนนั้น แต่...

 

“เจอกันอีกแล้วนะครับน้องวินนี่” เมฆาที่กำลังเดินอยู่กับกลุ่มเพื่อนรีบสไลด์ตัวมาที่โต๊ะทันทีที่เห็นว่าใครกำลังนั่งอยู่ “วันนี้พี่นั่งกินเป็นเพื่อนนะ” พูดจบก็หยิบช้อนส้อมขึ้นมาทันทีโดยไม่สนใจว่าฝ่ายตรงข้ามจะอนุญาตให้นั่งร่วมโต๊ะด้วยหรือไม่

 

“ผมมีเพื่อนมาด้วยครับ ไม่ได้กินคนเดียว” ผมบอกพี่เขาจบก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

“ไอ้เมฆ! มึงจะมาไหมเนี่ย” เสียงของเพื่อนในกลุ่มที่พี่เมฆเขาเดินมาด้วยเมื่อกี้ถอยหลังกลับมาถาม

 

“กินกันไปเลย กูจะนั่งนี่วันนี้ เจอกันที่สนามเลยแล้วกันมึง” พี่เขาตะโกนตอบออกไป

 

“เอออออออออ!”

 

ผมนั่งมองพวกพี่เขาตะโกนคุยกันโดยที่ไม่ได้สังเกตอาการของนักเรียนหญิงคนอื่นว่ากำลังเอาเล็บจิกกระโปรงมองกลุ่มที่กำลังเดินผ่านด้วยอาการเขิน เพราะในใจผมกำลังภาวนาให้พี่เมฆรีบ ๆ ไปให้พ้นตรงนี้ แต่กลับนั่งแหมะอยู่หน้าผมเนี่ย

 

“ทำไมพี่ไม่ไปนั่งกับพวกเพื่อน ๆ” ผมจ้องหน้าไปด้วย

 

“พี่กินข้าวกับพวกมันทุกวัน เบื่อแล้ว แต่กลับน้องพี่ยังไม่เคย” ดูพูดเข้า แล้วผมจะไล่ยังไงดีนะ คิดไม่ออกเลยจริง ๆ

 

“จำที่สัญญากับพี่เมื่อเช้าได้ป่ะ ว่าถ้าเจอกันที่โรงอาหารอีกรอบแปลว่ายอมให้พี่จีบ”

 

หา!? ผมไปตกปากรับคำตอนไหน ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย

 

“ผมไปสัญญากับพี่ตอนไหน? แล้วผมน่ะผู้ชายนะ พี่ดูชุดที่ผมใส่ก่อนสิ” ผมยืนขึ้นให้พี่เขาเห็นชุดนักเรียนชายชัด ๆ เผื่อจะได้หายเข้าใจผิดเสียที

 

“แล้วแปลกตรงไหน? โรงเรียนเราใคร ๆ ก็รู้ว่าฟรีสไตล์ ตรงโน้นก็ใช่ นั่นก็ใช่” ผมมองตามที่พี่เขาบอก ก็เห็นผู้หญิงผมสั้นยืนอยู่กับเพื่อนในชุดเครื่องแบบชาย ผิวสีน้ำผึ้งสันจมูกคมสวยได้รูป สรุปโดยรวมหล่อกว่าตัวผมอีก

 

ผมไปเกิดใหม่ทันไหม?

 

ส่วนอีกคนก็ผมยาวดำขลับ ปากนิดจมูกหน่อย มองไล่ลงมาเรื่อย ๆ ส่วนหน้าอกก็พอมีนิดหน่อยไม่ถึงกับเรียบแบนหรือใหญ่เกินพอดี ส่วนการแต่งกายนั้นเรียบร้อยมาก กระโปรงคลุมเข่าไม่สั้นจนเกินไป ผมพิจารณาก่อนหรี่ตามองดี ๆ อีกรอบก็พบว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิงแท้

 

โอเค ผมเถียงพี่เขาไม่ออกอีกรอบแล้ว

 

“แต่ผม...”

 

“พูดมากจริง คอไม่แห้งเหรอไง เอ้า” ว่าจบพี่เมฆก็เปิดน้ำขวดใหม่ เสียบหลอดก่อนยื่นมาตรงหน้าผม “ดื่มเร็ว ไม่ต้องมอง ให้” ขวดน้ำถูกเขยิบมาใกล้กว่าเดิม ผมขมวดคิ้วก่อนหยิบมาดื่มแบบมึน ๆ เพราะโดนเร่ง

 

ในที่สุดก็โดนขัดอีกจนได้ อยากจะเข้าใจอะไรก็ตามใจพี่เขาแล้วกัน ผมขี้เกียจจะแก้แล้ว เหนื่อย! ถึงบอกไปกี่ล้านรอบก็คงไม่ฟัง

 

ไม่นานตูนกับมานพก็เดินมานั่งที่โต๊ะ ไอ้ตูนมันมองผมสลับไปมากับพี่เมฆ มันคงสงสัยว่าผมพาใครมาด้วย ส่วนมานพผมว่ามันดูเกร็ง ๆ นะ

 

“พ พี่เมฆ หวัดดีครับ” มันทักทายพี่เขาก่อนนั่งลงข้ามผมอย่างระมัดระวัง

 

อ่าวมันรู้จักพี่เมฆด้วย แต่ว่าไปมันก็คงรู้จักแหละ อยู่โรงเรียนนี้มาตั้งนาน ไม่แปลก ๆ

 

“แล้วนี่อยู่ห้องเดียวกันทั้งสามเลยใช่เปล่า?”

 

“ใ​ช่ครับ!” หลังจากที่พี่เมฆถาม ไอ้​นพมันตอบทันที

 

“แล้ว… อยู่ห้องไหนกัน”

 

“พี่ไม่ต้องรู้หรอกผมว่า” คราวนี้ผมพูดขึ้นบ้าง ถามซอกแซก​จังพี่คนนี้

 

“ม.4/5 ครับ ว่าง ๆ มาเล่นห้องพวกผมได้นะ”

 

ผมหันไปมองคนชวนที่พูดต่อจากผมทันที “ไอ้นพ!”

 

หลังจากที่ไอ้นพเอ่ยปากชวนพี่เมฆแล้ว พี่เมฆก็ยิ้มทันที ให้ตายเถอะ ผมรู้ว่าไอ้รอยยิ้มแบบนั้นคืออะไร คงเข้าทางพี่เขาเลยล่ะ

 

“ถ้าว่างพี่จะแวะไปหาที่ห้องบ้างแล้วกัน แต่เราก็รู้ใช่ป่ะว่าพี่ยุ๊งยุ่ง” พี่เขาเน้นเสียงแล้วก็หันมามองผมนิดนึงก่อนหันไปหามานพ “แล้วเราสองคนชื่ออะไรกันบ้าง” พี่เมฆชี้ไอ้ตูนกับไอ้นพ และแน่นอนคนที่ตอบพี่เขาคนแรกก็ต้องเป็นไอ้นี่

 

“ผมนพครับ”

 

“ผมตูน” ไอ้ตูนมันหยุดกินก่อนจากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ

 

“พี่กินหมดแล้วนี่ ไม่ไปหาเพื่อนเหรอครับ?” ผมเห็นจานข้าวพี่เขาเกลี้ยงนานแล้วแต่ไม่ยอมไปไหนสักที มัวแต่หาเรื่องถาม น่ารำคาญ...

 

“งั้นเดินไปส่งพี่หน่อยสิ”

 

“ผมยังกินไม่เสร็จ ไม่เห็นเหรอ?”

 

“แปลว่าถ้าอิ่มแล้วจะไปส่งที่สนาม?”

 

เอาเข้าไป จะเอาให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย

 

“ไม่!” ผมตอบออกไปแบบเริ่มมีอารมณ์หน่อย ๆ พี่เขาอาจจะจับความรู้สึกผมได้ แต่ผมคิดว่าไม่หรอก พี่เขายกข้อมือดูเวลาก่อนบอกในสิ่งที่ผมได้ฟังแล้วโคตรดีใจ

 

“ไม่ก็ไม่ พี่ไปก่อนนะได้เวลาแล้ว”

 

“ไปเลยครับ” ผมยิ้มไล่ แหนะยังจะมายิ้มตอบผมอีก ผมหวังว่าครั้งนี้เราจะเจอกันเป็นครั้งสุดท้ายนะ โรงเรียนใหญ่ยังกับจักรวาลไม่น่าจะเจอกันได้ง่าย ๆ ถ้านาน ๆ ครั้งก็ยังพอรับมือไหว แต่ถ้าบ่อย ๆ ผมคงต้องกุมขมับเอาหัวโขกกำแพงแน่

 

หลังจากพี่เมฆไปแล้วมานพก็หันมาคุยกับผมด้วยท่าทีและน้ำเสียงที่ตื่นเต้น “เห้ยวิน แกไปรู้จักพี่เมฆได้ยังไงวะ รู้จักกันมาก่อนเหรอ”

 

มันคงสงสัยแหละ เพราะถ้าผมไม่รู้จักพี่เมฆมาก่อนแล้วจะเอาเวลาไหนไปทำความรู้จักกัน วันนี้เพิ่งเปิดเทอมวันแรกเอง แต่ใครจะไปรู้ว่าผมเจอพี่เขาเมื่อวานต่างหาก เจอก่อนเปิดเรียนด้วยซ้ำ

 

“เปล่า ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เมื่อวานพี่เขาเข้ามาแนะนำตัวกับเรา” ผมพูดไปอย่างนี้ยิ่งทำให้อีกฝ่ายตกใจเข้าไปใหญ่ จากนั้นมันก็เล่าให้ผมฟังในสิ่งที่มันตกใจ มันบอกว่ากลุ่มพี่เมฆเนี่ยฮอตมากที่สุดในโรงเรียน ในกลุ่มมีกันทั้งหมด 5 คน คือพี่เมฆ พี่เสือ พี่แฟรงค์ พี่ภีมและพี่หาญ แต่ละคนก็จะมีบุคลิกต่างกันไป

 

พี่แฟรงค์ เป็นลูกครึ่งเมกา นอกจากเรียนก็ยังมีถ่ายแบบถ่ายโฆษณา อนาคตน่าจะเป็นว่าที่พระเอกหนัง ถ้าพี่เขายังจะเดินเส้นทางนี้อยู่นะ พี่เขาเป็นคนที่หาตัวและเข้าถึงยากที่สุดแล้ว เพราะส่วนมากจะใช้เวลาไปกับงานข้างนอกมากกว่า ส่วนเรื่องการเรียนไม่ต้องห่วง เพราะพี่เขาอ่านและทบทวนเนื้อหาล่วงหน้าก่อนเปิดเรียนเลยทำให้เรียนตามเพื่อนทัน ไม่พอแค่นั้นยังเป็นที่หนึ่งของห้องมาตลอดด้วย เรียกว่าเข้าข่ายอัจฉริยะ

 

พี่เสือ ดุสมชื่อ พี่เขาเป็นคนที่อารมณ์ร้อน พร้อมหาเรื่องตลอดเวลาและไม่ค่อยสนใจความรู้สึกคนอื่นเท่าไหร จึงไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งกับพี่เขามากนัก สาว ๆ ได้แต่แอบกริ๊ดอยู่ห่าง ๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งมีคนรวบรวมความกล้าไปบอกชอบพี่แก ก็โดนปฏิเสธไปตามคาดแต่ยังไม่พอ เขาเลยขอให้พี่เสือรับดอกไม้เขาไปก็พอ พี่เสือก็รับนะ แต่รับไปทิ้ง พอคนตั้งใจให้เจอแบบนั้นเข้าไปก็ช็อกแล้วร้องไห้วิ่งหนีไปเลย เรื่องนี้จึงดังไปทั่ว ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่มย่ามกับพี่เสืออีกเลย

 

พี่หาญ ก็จะคล้าย ๆ กับพี่เสือนะ ไอ้ที่ว่าคล้ายก็คือพร้อมหาเรื่องเหมือนกันแต่จะมีเหตุผลมากกว่าพี่เสือหน่อย เมื่อไหร่ที่สองคนนี้ไปไหนด้วยกันแค่สองคนนะเรียกได้ว่าความบรรลัยจะบังเกิด เมื่อมีคนเปิดพี่หาญก็จะตามทันที ไอ้ที่มีเหตุผลน่ะส่วนมากจะคิดได้หลังลงมือไปแล้วมากกว่า

 

พี่ภีม เป็นคนที่คอยห้ามปรามพี่เสือและพี่หาญ พี่เขาเป็นคนนิ่ง ๆ พูดน้อยและเงียบที่สุดในกลุ่มอาจเป็นเพราะพูดไม่ทันคนอื่นมากกว่า แล้วอีกอย่างพี่เขาเป็นคนเนี้ยบและรักสะอาดมาก เลยได้ฉายาว่า ‘คุณชาย’

 

ส่วนพี่เมฆ เขาก็เป็นคนที่....

 

“พอแค่นี้ก่อนแล้วกันได้เวลาขึ้นเรียนแล้ว อีกอย่างเราก็ไม่ค่อยอยากรู้เรื่องพี่เขาเท่าไหร่ แต่ที่แน่ ๆ คงไม่ฉลาด” ผมพูดตัดบททันทีก่อนที่มานพจะเล่าชีวประวัติคร่าว ๆ ของพี่เมฆ

 

“เห้ย แกรู้ได้ไงว่าพี่เขาเรียนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ สอบได้ท้ายห้องตลอด ดีตรงที่เด่นกิจกรรม”

 

“ป่ะ ขึ้นเรียนเถอะพวกเรา” ผมไม่ตอบไอ้นพ ขนาดพี่เขายังคิดว่าผมเป็นผู้หญิงอยู่เลย เรื่องการเรียนยิ่งไม่ต้องพูดถึง แค่เรื่องการแยกแยะยังสับสน