มรสุมรักร้าย

                    “คุณคงเป็นลูกชายคนโตของคุณภาทสินะ ตายจริงแม่ไม่รู้ว่าคุณจะมา ถ้าแม่รู้คงจะออกไปต้อนรับให้สมเกียร์ติ”

                    “ฉันไม่เคยมีแม่เป็นโสเภณี อย่าสะเออะมาแทนตัวเองกับฉันแบบนี้อีก”  ปวิชแทบคลั่งที่หล่อนแทนตัวเองว่าแม่กับเขา แค่นี้ก็รู้แล้วว่าหล่อนร้ายกาจแค่ไหน แม่เขาแสนดีเกินไปที่จะสู้กับคนพันธุ์นี้ อย่างหล่อนจะต้องสู้เขาถึงจะสมน้ำสมเนื้อ

                 “แล้วฉันจะต้องแทนตัวว่าอะไรดีคะ แม่ก็ไม่ได้ หรือว่าจะน้าดีนะ”  จบคำเท่านั้น ข้อมือก็ถูกกำจากมือหนุ่มรุ่นลูกอย่างรุนแรงทำเอาน้ำตาแทบปริ แต่หล่อนไม่กลัวหรอกเจ็บหนักกว่านี้หล่อนก็เคยผ่านมาแล้ว

ปวิชจ้องหญิงชั่วที่จ้องเขากลับอย่างไม่เกรงกลัว ยิ่งทำให้เขาโกรธผลักเจ้าหล่อนจนล้มไม่คิดจะเห็นใจ

                 “แบบไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น ผู้หญิงชั่วแบบเธอไม่ควรจะมีสถานะในบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ”  จบคำพูดดูแคลนชายหนุ่มก็หุนหันเดินไปห้องที่อยู่ริมสุดของปีกขวา

ประภาวีได้แต่มองตามหลังไป เธอชินชาเสียแล้วกับคำดูถูกเหยียดฉันท์เช่นนี้ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ต้องทนเพราะความปลอดภัย เสียงข้อความในกระเป๋ากระโปรงดังเตือนแล้วล้วงขึ้นมาดู

            คืนนี้เจอกัน ที่เดิมนะจ๊ะ

                    คืนนี้ปัญรินทร์กลับบ้านดึกเป็นพิเศษเพราะต้องรีบเคลียร์งานกลุ่มเตรียมพรีเซนต์อาจารย์พรุ่งนี้ กันต์อาสามาส่ง แต่เธอปฏิเสธเพราะมีเหตุไม่อยากให้เพื่อนเห็นที่อยู่ใหม่ เพราะละอายใจจริงๆเลยต้องยอมเสียค่าแท็กซี่ที่แสนแพงสำหรับเธอไปหนึ่งวันเพราะเหนื่อย

ปัญรินทร์ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านก็เริ่มแปลกใจเพราะนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ปกติบ้านหลังนี้สามทุ่มครึ่งก็ดับไฟนอนแล้ว ยิ่งเดินใกล้ถึงโซนห้องรับแขกก็ได้ยินเสียงเพลงสากลคลอเบาๆ แต่ตอนนี้เธอง่วงเกินกว่าจะอยากรู้ คงจะเป็นเจ้าของบ้านเขามั้ง

                     “นั้นใคร”

เท้าที่สาวอยู่หยุดลงทันใดกับน้ำเสียงทรงอำนาจนั้น มันดุดันจนเธอนึกกว่าเหมือนเด็กทำผิดยังไงไม่รู้ ไม่ใช่เสียงคุณเศรษฐาแน่นอนเธอจำได้

                   “เธอเป็นใคร ทำไมถึงเข้ามาในบ้านฉัน” บ้านเขาไม่มีเด็กนักศีกษา ส่วนน้องสาวเขาก็เรียนจบแล้วเพียงแต่เที่ยวเล่นไปวันๆงานการไม่ยอมทำ

ปัญรินทร์หมุนตัวกลับมาก่อนจะเอะใจเพราะชายตรงหน้าคือคนที่ขี่รถเกือบชนเธอเมื่อเช้า

                   “คุณ/เธอ”ต่างฝ่ายต่างอุทานด้วยความตกใจใคร่สงสัย ทำให้ปวิชครุ่นคิดไปถึงเมียน้อยของพ่อที่แม่เล่าให้ฟังว่ามีลูกติดมาด้วย ก่อนจะแฉะยิ้มสมเพช

                   “เธอคงจะเป็นลูกเมียน้อยสินะ”

                   “คะ....”  คงเป็นคำถามที่เจ็บที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา

                    “หึ....เลิกเสแสงแกล้งเป็นซื่อได้แล้ว....รูปถ่ายฉันออกจะใหญ่ขนาดนั้น ไหนจะนามบัตรที่ฉันให้เธออีก แล้วยังจะทำหน้าซื่อเหมือนไม่รู้จักฉันอย่างงั้นละ” ตีสองหน้าเก่งจริงๆขนาดพึ่งเจอกันไม่ทันไร“ถ้าฉันรู้ก่อนว่าเธอเป็นลูกโสเภณีฉันคงสั่งคนขับรถชนเธอให้ละเอียด”

เธอเหมือนช็อคเลยล่ะ จากผู้ชายสุภาพบุรุษเมื่อเช้ากลายเป็นจอมมารภายในค่ำ ถึงเธอจะมาอยู่ที่นี้ได้เกือบอาทิตย์ก็ไม่ได้แปลกว่าสำรวจตรวจบ้านที่ไม่ใช่ของตัวเองเยี่ยงเจ้านาย แล้วนามบัตรนั้นถ้าเธอเสียเวลาอ่านมันสักนาทีก็คงไม่เจอเรื่องเซอร์ไพร์อย่างนี้

แต่คำพูดคำจาเขามันก็เกินไปซ้ำยังให้ร้ายเธอลามไปถึงบุพการี ใช่ในฐานะมนุษย์ด้วยกันครอบครัวเขาเป็นฝ่ายโดนกระทำซึ่งควรเห็นใจ แต่ในฐานะลูกเธอก็มีสิทธิโกรธไม่ใช่เหรอ

                 “นิ่งได้อีก ด้านทั้งแม่ทั้งลูกจริงๆ” มารยาเขาไม่รู้จะพูดคำไหนจริงๆ

                 “ถึงคุณจะด่าว่าฉันยังไงแต่ฉันก็อยากจะยืนยันความบริสุทธิ์นะคะว่าฉันไม่รู้จักคุณมาก่อนหน้านี้จริงๆ”  ปัญรินทร์จ้องสบตาเขาเพื่อชายหนุ่มจะได้รู้ว่าเธอพูดจริง แต่ต้องเสหลบเพราะไม่อาจต้านทานสายตาแข็งกร้าวนั้นได้

ปวิชแทบจะหลุดขำกับคำสารภาพที่เขามองว่ามันเสแร่งยิ่งนัก “แอ๊คติ้งเลิศขนาดนี้ ไม่สนใจไปเล่นละครเหรอเงินคงจะได้เยอะโขพอที่เธอจะเลี้ยงแม่โสเภณีได้อยู่หรอก”

                 “นี้คุณ คุณชักจะดูถูกพวกเราเกินไปแล้วนะ”  นาทีนี้เธอขอขึ้นเสียงบ้างเถอะ หัวใจแทบตกลงพื้นเมื่อเขากระฉากเข้าหาตัว

                 “ก็ไม่เห็นจะดูผิดตรงไหนนิ”   ปวิชใช้แรงเพียงน้อยนิดก็สะบัดหญิงที่น่าขยะแขยงในสายตาเขาล้มก้นกระแทกพื้นเดินขึ้นบันไดไม่แม้จะเห็นใจกลับสะใจด้วยซ้ำ

เจ็บ แต่เธออึดพอที่จะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นใจนอกจากแม่