มรสุมรักร้าย
เขียนโดย 
ดาวจรัด
วันที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 03.00 น.
แก้ไขเมื่อ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2561 03.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) บทที่๒ จุดเริ่มต้นของนรก (1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
บทที่๒
จุดเริ่มต้นของนรก
ผ่านมาสองวันหลังจากออกจากโรงพยาบาลประภาวีและปัญรินทร์ก็กลับมาอยู่บ้านศิลาวงษ์แต่แปลกที่มารดาเธอควรจะมีความสุขสบายทว่าดูลนลานตื่นกลัวจนเธอสังเกตได้แม้ท่านจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยการสีหน้าในแบบฉบับท่านก็เถอะ
“คือแม่คะวันนี้เฟื่องขอไปค้างบ้านเพื่อนนะคะ”
ประภาวีตวัดสายตามองลูกสาวเพียงคนเดียวเคืองๆเพราะไม่เห็นด้วย
“ฉันไม่อนุญาต” น้ำเสียงดเด็ดขาดทำเอาปัญรินทร์รู้ว่าของให้ตายเพียงใดท่านก็คงยืนยันคำเดิม
“โอเคค่ะ งั้นเฟื่องไปเรียนก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” พนมมือไหว้ก่อนจะเดินออกไป ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้เธอต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะต้องตื่นมาช่วยแม่บ้านทำอาหารถึงแม้ทุกคนจะไม่เต็มใจก็เถอะ เธอนึกเสมอ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น
ร่างระหงส์สาวท้าวเดินตามทางเพื่อออกไปให้ทันรถประจำทางหน้าปากซอยเพราะนี้ก็จวนจะถึงเวลารถมาแล้วเธอไม่อยากพลาดเที่ยวนี้จนต้องโบกแท็กซี่ให้เปลืองเงิน นาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นมาดูเวลาตลอดการเดินในขณะที่กำลังจะข้ามถนนนั้น
ปี๊กกกกกกกกก
“กรี๊ดดดดด” ปัญรินทร์กรี๊ดร้องเสียงหลงเมื่อรถตู้คันหรูเคลื่อนเข้ามาจวนจะตำร่างเธออยู่ล้อมล่อ ด้วยใจที่เตลิดตกใจขาเรียวกลับพร้อมใจทรุดเข่ากระแทรกพื้นทาง
“โอ้ย” นี้ เธอยังไม่ตายใช่มั้ย คิดพร้อมยกไม้ยกมือจับไปตามเนื้อตัวกระทั้ง แผลที่เข่าถลอกจนเลือดซึม
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
เสียงทุ่มที่เอ่ยถาม ทำให้คนเจ็บเงยหน้าขึ้นมองบุรุษตรงหน้าที่ตอนนี้ยอบตัวลงมาเสมอเธอ สาบานได้เลยว่าเธอไม่ได้ตั้งใจชายตรงหน้าแต่เขากลับดึงดูดจนเธอเผลอมองสำรวจ ใบหน้าขาวใสราวปุยนุ่น คิ้วดกเข้ม ตาคมกริบดั่งคมศร รับกับสันจมูกทรงสวย ไหนจะริมผีปากอมชมพูหยักลึก ช่างน่ามองยิ่งนัก คิดได้แค่นั้นก็สะดุ้งเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าเรียกซ้ำจนเธอหลุดจากภวังค์
“ค..คะค่ะ”
“แผลคุณ ผมขอโทษนะพอดีใจร้อนไปหน่อย”มองแผลที่เลือดเริ่มปริออกมาเรื่อยๆก็ยิ่งนึกโกรธตัวเองที่ใจร้อนจนสั่งให้คนขับรถเร่งความเร็ว “ถ้ายังไงผมขอรับผิดชอบด้วยการพาคุณไปโรงพยาบาลนะ”
“เอ่อ....คือฉันไม่ได้เป็นไรมากไม่ต้องให้ถึงมือหมอหรอกค่ะ”
“ไม่ได้หรอกครับผมรู้สึกผิด”
“อย่าลำบากเลยค่ะ ฉันเองก็ผิดที่เดินไม่ดูรถ” ว่าพร้อมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาอีกรอบก่อนจะต้องอุทานออกมา “ตายจริง คือฉันต้องไปเรียนแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
คนถูกปฏิเสธได้แต่มองการกระทำของเจ้าอย่างขำๆ เพราะดูการเอี้ยวไปด้านข้างใช้มือยันพื้นยืนมันช่างทุลักทุเลนัก แล้วลุกขึ้นตาม
“ผมฟาร์มนะครับ นี้นามบัตรผม”
ปัญรินทร์ยอมรับมาหย่อนใส่กระเป๋าโดยไม่คิดจะอ่าน แล้วส่งยิ้มกลับไปเพื่อบอกให้รู้ว่าหล่อนโอเค
“ฉันเฟื่องค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ไม่รอให้ชายหนุ่มตอบรับหรือทักท้วงรีบเดินกระเพลกห่างออกไป เดินห่างออกมาได้ก็หันกลับไปมองรถตู้ที่เธอคุ้นตา มองได้ไม่ทันไรรถก็เคลื่อนห่างไปจนลับตาจนไม่ทันได้เห็นเลขทะเบียน
ผ่านมาสองวันหลังจากออกจากโรงพยาบาลประภาวีและปัญรินทร์ก็กลับมาอยู่บ้านศิลาวงษ์แต่แปลกที่มารดาเธอควรจะมีความสุขสบายทว่าดูลนลานตื่นกลัวจนเธอสังเกตได้แม้ท่านจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยการสีหน้าในแบบฉบับท่านก็เถอะ
“คือแม่คะวันนี้เฟื่องขอไปค้างบ้านเพื่อนนะคะ”
ประภาวีตวัดสายตามองลูกสาวเพียงคนเดียวเคืองๆเพราะไม่เห็นด้วย
“ฉันไม่อนุญาต” น้ำเสียงดเด็ดขาดทำเอาปัญรินทร์รู้ว่าของให้ตายเพียงใดท่านก็คงยืนยันคำเดิม
“โอเคค่ะ งั้นเฟื่องไปเรียนก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” พนมมือไหว้ก่อนจะเดินออกไป ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้เธอต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะต้องตื่นมาช่วยแม่บ้านทำอาหารถึงแม้ทุกคนจะไม่เต็มใจก็เถอะ เธอนึกเสมอ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น
ร่างระหงส์สาวท้าวเดินตามทางเพื่อออกไปให้ทันรถประจำทางหน้าปากซอยเพราะนี้ก็จวนจะถึงเวลารถมาแล้วเธอไม่อยากพลาดเที่ยวนี้จนต้องโบกแท็กซี่ให้เปลืองเงิน นาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นมาดูเวลาตลอดการเดินในขณะที่กำลังจะข้ามถนนนั้น
ปี๊กกกกกกกกก
“กรี๊ดดดดด” ปัญรินทร์กรี๊ดร้องเสียงหลงเมื่อรถตู้คันหรูเคลื่อนเข้ามาจวนจะตำร่างเธออยู่ล้อมล่อ ด้วยใจที่เตลิดตกใจขาเรียวกลับพร้อมใจทรุดเข่ากระแทรกพื้นทาง
“โอ้ย” นี้ เธอยังไม่ตายใช่มั้ย คิดพร้อมยกไม้ยกมือจับไปตามเนื้อตัวกระทั้ง แผลที่เข่าถลอกจนเลือดซึม
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
เสียงทุ่มที่เอ่ยถาม ทำให้คนเจ็บเงยหน้าขึ้นมองบุรุษตรงหน้าที่ตอนนี้ยอบตัวลงมาเสมอเธอ สาบานได้เลยว่าเธอไม่ได้ตั้งใจชายตรงหน้าแต่เขากลับดึงดูดจนเธอเผลอมองสำรวจ ใบหน้าขาวใสราวปุยนุ่น คิ้วดกเข้ม ตาคมกริบดั่งคมศร รับกับสันจมูกทรงสวย ไหนจะริมผีปากอมชมพูหยักลึก ช่างน่ามองยิ่งนัก คิดได้แค่นั้นก็สะดุ้งเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าเรียกซ้ำจนเธอหลุดจากภวังค์
“ค..คะค่ะ”
“แผลคุณ ผมขอโทษนะพอดีใจร้อนไปหน่อย”มองแผลที่เลือดเริ่มปริออกมาเรื่อยๆก็ยิ่งนึกโกรธตัวเองที่ใจร้อนจนสั่งให้คนขับรถเร่งความเร็ว “ถ้ายังไงผมขอรับผิดชอบด้วยการพาคุณไปโรงพยาบาลนะ”
“เอ่อ....คือฉันไม่ได้เป็นไรมากไม่ต้องให้ถึงมือหมอหรอกค่ะ”
“ไม่ได้หรอกครับผมรู้สึกผิด”
“อย่าลำบากเลยค่ะ ฉันเองก็ผิดที่เดินไม่ดูรถ” ว่าพร้อมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาอีกรอบก่อนจะต้องอุทานออกมา “ตายจริง คือฉันต้องไปเรียนแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
คนถูกปฏิเสธได้แต่มองการกระทำของเจ้าอย่างขำๆ เพราะดูการเอี้ยวไปด้านข้างใช้มือยันพื้นยืนมันช่างทุลักทุเลนัก แล้วลุกขึ้นตาม
“ผมฟาร์มนะครับ นี้นามบัตรผม”
ปัญรินทร์ยอมรับมาหย่อนใส่กระเป๋าโดยไม่คิดจะอ่าน แล้วส่งยิ้มกลับไปเพื่อบอกให้รู้ว่าหล่อนโอเค
“ฉันเฟื่องค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ไม่รอให้ชายหนุ่มตอบรับหรือทักท้วงรีบเดินกระเพลกห่างออกไป เดินห่างออกมาได้ก็หันกลับไปมองรถตู้ที่เธอคุ้นตา มองได้ไม่ทันไรรถก็เคลื่อนห่างไปจนลับตาจนไม่ทันได้เห็นเลขทะเบียน
“ตาฟาร์ม กลับมาก่อนกำหนดตั้งสองวันไม่เห็นบอกแม่เลย”คุณกัญญาร์อ้าแขนรับลูกชายคนโตที่ไม่ได้เจอกันนานตั้งเป็นปี
ฟาร์ม ปวิช ศิลาวงค์ คายกอดจากมารดา ก่อนจะฉกหอมแก้มซ้ายขวาคนเป็นแม่ฟอดใหญ่
“ก็ผมใจร้อนคิดถึงคุณแม่มากจนแทบนอนไม่หลับ”
“ปากหวานจริงลูกคนนี้”
“ที่สำคัญผมอยากจะมาเห็นคนที่เป็นต้นเหตุให้คุณแม่ผมต้องร้องไห้” ตาคนกริบฉายลึกไปด้วยความโกรธเกลียด ทำเอากัญญาร์นึกกลัวใจลูกชาย เมื่อรู้ตัวว่าเผลอแสดงท่าทีร้ายกาจออกไปจึงรีบสลัดทิ้งหันไปอ้อนแม่แทน
“ผมกลับมาทั้งที คุณแม่ทำอะไรไว้ให้กินบ้างนะ”
“ไม่มีหรอกจ้ะ ก็แม่ไม่รู้ว่าลูกจะกลับมานี้” เห็นลูกทำหน้ามุ่ยใส่ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ลูกของเธอนี้น้าโตขนาดจะมีครอบครัวแล้วยังเหมือนเด็กอยู่ได้
“เอาล่ะเดี๋ยวลูกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวก่อนแล้วกันเดี๋ยวแม่ทำเสร็จจะให้เด็กขึ้นไปตาม”
ปวิชหอมแก้มมารดาก่อนจะแยกตัวขึ้นไปบนห้องนอนตนที่ปีกด้านขวาสุดมุมห้องสุดท้าย พรางครุ่นคิดเรื่องที่เอาให้เขาแทบจะวิ่งกลับไทย แม่ของเขาแสนดีขนาดนี้เหตุให้บิดาถึงไม่หยุดอยู่กับที่สักทีเอาแต่วิ่งแล่นมีบ้านเล็กไม่เว้นแต่ละวันซ้ำยังพาใครที่ไหนก็ไม่รู้มาเหยียบคนภรรยา ยิ่งคิดยิ่งโกรธบิดา ซ้ำยังอยากจะวิ่งไปบีบคอผู้หญิงของท่าน อยากรู้นักหน้าตาจะเหมือนแม่มดไหม
สงสัยความคิดเขาจะเป็นจริงที่พอขึ้นเดินไม่ทันพ้นห้องน้องสาวที่อยู่ถัดออกมาจากห้องนอนของประมุขบ้าน ก็เห็นหญิงที่ดูท่าอายุน่าจะสี่สิบปลายๆนุ่งน้อยห่มน้อยไม่ต้องเดาก็น่าจะเป็น หญิงโสเภณีใจยัก
“หึ นี้พ่อฉันคงจะแก่จนตาต่ำถึงขนาดลากหญิงแก่หนังยานเข้าบ้านเลยเหรอ” ยิ้มเหยียด ตาคมจ้องเขม็งราวจะกินเลือดกินเนื้อคนตรงหน้า
ประภาวีตกใจไม่น้อยที่ได้เห็นหนุ่มรุ่นลูกที่เธอเคยเห็นในรูปทั้งคำบอกเล่าของเศรษฐาทำให้รู้ว่าชายหนุ่มเป็นใคร หากแต่การทักทายแซะกระดูกดำก็ทำเอาเธอโกรธไม่น้อยไหนจะสายตาเหยียดๆนั้นอีก แต่ก็ต้องใจดีสู้เสือส่งยิ้มกลับ
“คุณคงเป็นลูกชายคนโตของคุณภาทสินะ ตายจริงแม่ไม่รู้ว่าคุณจะมา ถ้าแม่รู้คงจะออกไปต้อนรับให้สมเกียร์ติ”
กดไลค์กดแชร์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ555
พากันเม้นหน่อย เม้นได้หน๊าไรท์ไม่กัด
ทำไมคนอ่านน้อยจัง เค้าน้อย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
