Love in demon : รักวุ่นๆของเด็กหนุ่มกับ(เหล่า)ปีศา

          “อืม...”

          เบ็คกาลอสส่งเสียงครางในลำคอออกมาขณะกำลังดันตัวลุกขึ้นจากพื้น สมองยังคงมีอาการเวียนหัวอยู่เล็กน้อยก่อนจะสะบัดเพื่อไล่มันออกไป ดวงตาสีชมพูหันไปมองรอบด้านก็ค้นพบว่าตนเองอยู่ที่ไหนสักแห่งซึ่งความทรงจำล่าสุดของเขายังคงเป็นตอนที่โดนยูเรนัสกระทืบซะจนเกือบตาย แล้วทำไมเวลานี้เขาถึงอยู่ในที่แบบนี้?

          สองข้างทางและด้านหลังของเขามืดจนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย มีเพียงแค่แสงสว่างปลายทางคล้ายกับแสงในอุโมงค์ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่เขามองเห็น เด็กหนุ่มตัดสินใจดันตัวลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาแสงสว่างนั้น

          เมื่อสุดทางเขาก็เจอเข้าบ้านสองชั้นหลังหนึ่งจึงเลือกที่จะเดินไปอยู่หน้าประตูไม้บานหนึ่งที่มีลายสลักของช่างฝีมือดีทำไว้ รูปของมังกรผู้น่าเกรงขามกำลังโผบินขึ้นไปสู่ท้องฟ้าโดยมีเด็กชายมนุษย์คนหนึ่งนั่งอยู่บนหลังของมัน เขาวางมือลงบนประตูตรงหน้า

          “มังกรทรราชจงก้มหัวให้แก่เรา”

          คนผมฟ้าพูดประโยคแปลกๆออกมาโดยตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าตนไปเอาคำพูดนี้มาจากที่ใด ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก เขารวบรวมความกล้าแล้วเดินเข้าไปก็พบความจริงว่าที่นี่มันใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้มากแม้ภายนอกมันจะดูเล็กก็ตาม

          ห้องแรกที่เบ็คกาลอสพบก็คือห้องนอนของเด็กเพราะมันมีเตียงสีฟ้าและของเล่นต่างๆมากมายถูกวางไว้ในชั้นเก็บของ นี่ยังไม่รวมพวกดาวไฟประดับด้านบนที่ดูแล้วสวยงามในแบบที่เขาชอบเหมือนกัน

          หากแต่สิ่งสมควรจะตกใจก็คือเจ้าตุ๊กตาหมีบนเตียงนั้นมันมีรูปร่างลักษณะคล้ายราวกับว่ามันคือเท็ดดี้ เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้เพื่อพิสูจน์ด้วยการนำมันขึ้นมากอดพลางสูดดมกลิ่นนมบูดซึ่งเป็นเอกลักษณ์

          กลิ่นเดียวกันเลย...

         ทันใดนั้นเสียงล็อคกลอนก็ดังขึ้น เบ็คกาลอสรีบหันหน้ากลับไปทางต้นเสียงก็พบว่าประตูทางเข้าของเขามันได้กลายเป็นอีกบานไปเสียแล้ว คราวนี้มันได้กลายเป็นประตูบานใหญ่กับลายตกแต่งพร้อมด้ามจับซึ่งทำด้วยทองคำบริสุทธิ์อย่างหรูหรา

          เด็กหนุ่มหิ้วเจ้าตุ๊กตาคู่ใจซึ่งไม่มีพลังงานอยู่ด้านในไปในห้องต่อไปด้วย ห้องนี้ถูกตกแต่งอย่างเลิศหรูและอลังการงานสร้างคล้ายกับอยู่ในวัง โดยมีรูปบานใหญ่ประดับอยู่ตรงผนังของห้อง และเป็นภาพเดียวที่เขารับรู้ได้ถึงพลังอะไรบางอย่าง

          “ราชาเท็กเกเบรียล!?”

          เขาอุทานชื่อชายผมฟ้าที่เป็นถึง 1 ใน 7 นักล่าผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ครอบครองฉายา ‘บทเพลงสยบปีศาจ’ ผู้ครอบครองเขตซองค์แลนด์ แม้จะไม่รู้อะไรมากกับผู้ชายคนนี้ แต่สิ่งที่เขารู้ก็คือชายคนนี้หายตัวไปเป็นเวลากว่า 10 ปี โดยไม่มีใครได้พบเห็น จนนักล่าผู้ยิ่งใหญ่ทุกคนนั้นลงความเห็นว่าเขาหายสาบสูญจึงมีการคัดเลือกหาคนที่มีความสามารถขึ้นมาแทน หากแต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีใครมีความสามารถพอถึงจุดจุดนั้นได้

          ส่วนด้านข้างของเขาเป็นผู้หญิงผู้สะสวยกับดวงตาสีชมพูอันทรงเสน่ย์ เธอคนนี้อาจจะเป็นภรรยาของราชาเพราะเธอสวมแหวนแต่งงานวงเดียวกับที่องค์ราชามี พวกเขาสองคนกำลังสวมกอดเด็กชายผมขาวคนหนึ่งซึ่งเด็กคนนี้นี่แหละที่เขารู้สึกแปลกๆเมื่อได้จ้องมองเขาไปในดวงตาคู่นั้น

          “ว้าก!!!”

          เด็กหนุ่มร้องเสียงดังลั่นเมื่อจู่ๆก็มีมือปริศนาพุ่งออกมาจากรูปภาพก่อนจะดึงเขาเข้าไปในรูปภาพนั้น เมื่อสามารถปรับสภาพดวงตาให้มองเห็นรอบด้านได้ก็พบว่าตนเองยืนอยู่ท่ามกลางสวนของต้นซากุระสีชมพูที่กำลังโปรยปราย ซึ่งมันจะดูสวยมากหากนี่คือเวลาปกติแต่ไม่ใช่ในความคิดกลับบรรยากาศหนาวเย็นจากเกล็ดหิมะจากท้องฟ้า

          “ไฟเยอร์ฟรอม”เบ็คกาลอสร่ายเวยท์มนต์ของตน “อะไรกัน!? เวทย์ของเราใช้ไม่ได้!?”

          จากหิมะนั้นก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นห่าฝนที่ตกลงมาผสมกับอากาศเมื่อสักครู่ยิ่งทำให้อุณหภูมิในร่างกายของเบ็คกาลอสยิ่งลดลงเข้าไปใหญ่

          “บัดซบที่นี่มันที่ไหนกัน!!!”

          คนผมฟ้าตัดสินใจออกวิ่งด้วยแรงเท่าที่จะมีเพราะถ้าหากยังคงยืนอยู่เฉยๆมันก็คงไม่ต่างกับการยืนรอความตาย ฉับพลันเมื่อวิ่งออกไปได้สักพักหูของเขาก็ดันไปได้ยินเสียงของบทเพลงอันแสนไพเราะมาจากที่ใดสักแห่ง

          “โอ้พิรุณเจ้าเอ๋ยซัดซาไร้แววจะหยุด จะกอดเธอเอาไว้เพราะเธอกำลังซ่อนเร้นคำตอบถ้อยคำหนึ่งเดียวที่หาตลอดมา”

          “เสียงใครน่ะ!? ช่วยผมที!?”

          “ฝากเพียงเสียงกระซิบ ถึงเธอผู้เดียวที่จากยังมั่นคงเสมอ แม้ท้ายที่สุดขอเป็นแค่คน เยียวยาหัวใจที่อ่อนแรง”

          “ได้ยินเสียงผมไหม!? ช่วยผมทีเถอะ!?”

          อย่าปล่อยอารมณ์ไปกับบรรยากาศโดยรอบ

         จู่ๆคำสอนของพ่อก็ดังขึ้นมาในสมองของเขา เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากของตนเองแน่นจนเลือดไหลแล้วทำตามที่เขาได้รับการสั่งสอนมา เบ็คกาลอสตั้งใจฟังเสียงนั้นเพื่อหาแหล่งเสียงและเมื่อพบจึงค่อยๆเดินฝ่าความหนาวเหน็บนี้ไปแม้ขาของเขาแทบจะไม่ขยับแล้วก็ตาม

          เมื่อมาถึงจุดจุดหนึ่งซึ่งร่างกายของคนผมฟ้าไม่สามารถรับไหว เขาก็ล้มลงไปนอนกับพื้นภายใต้สภาพอากาศอันโหดร้ายที่พร้อมจะฆ่าเขาได้ในทุกวินาที และแล้วเสียงร้องเพลงก็ดังขึ้นอีกครั้ง หากคราวนี้มันแตกต่างออกไป เพราะเมื่อเขาได้ยินเสียงนั้นความหนาวเหน็บรอบตัวมันก็หายไปและกลายเป็นความอบอุ่นแทน

          “อันฤดูกาลผลิใบซากุระขาวร่วงลงผืนดิน เป็นได้เพียงภาพความฝันที่ลอยอยู่ไกลแสน กลีบไม้งามโรยหล่นไปร่อนลมไสว กระซิบเสียงมาเป็นถ้อยคำอันจดจำไม่เลือนจากใจ”

          นี่เป็นหลายครั้งของวันนี้ซึ่งเบ็คกาลอสไม่เข้าใจเลยว่าสถานที่รอบกายมันเปลี่ยนไปเร็วมากซะจนรับไม่ทัน แล้วคราวนี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเด็กหนุ่มที่ครอบครองเส้นผมสีแดง โดยเขาคนนี้นี่แหละคือคนต้นเสียงร้องเพลงอันแสนไพเราะ หากแต่บทเพลงของเขานั้นมันกลับมีความเจ็บปวดแฝงอยู่ในเนื้อเพลงและอารมณ์ของน้ำเสียงนั้น

          “จารึกลงช่วงเวลาที่ผ่านเลยมาโหดร้ายเหลือทน ผูกมัดโยงใจทั้งสองโดยไม่มีเหตุผล จนไม้งามซากุระงอกกลีบสดเขียวหมดใบร่วงรา ยังไม่เอือนพูดวาจาใดๆออกไป”

          “ฉัน...เคยได้ยินเพลงนี้”คนผมฟ้าพูดกับเด็กหนุ่มตรงหน้า

          “ก็ไม่แปลก เพลงนี้ก็เคยเป็นเพลงนิยมในเว็บฟังเพลง”คนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมาตอบ

          “ไม่...ฉันเคยได้ยินเพลงนี้...ด้วยเสียงของนาย”

          “...”เขาไม่ตอบอะไรทำแค่เพียงจ้องมองตัวเขาด้วยดวงตาสีเทาเศร้าหมองนั้น “นายสมควรจะลืมเรื่องของฉัน”

          “นายเป็นใครกันแน่...”

          “ฉันเพิ่งจะพูดไปว่านายควรจะลืมเรื่องของฉัน...คิดผิดจริงๆที่แสดงตัวออกไปช่วยนายตอนนั้น”

          หมับ!

          เบ็คกาลอสเอื้อมมือออกไปคว้าแขนของคนผมแดงซึ่งลุกขึ้นและกำลังจะเดินหนีเขาไปโดยตอบยังไม่ตรงคำถามของตนเอง

          “ปล่อยเถอะ...แล้วกลับไปซะ”

          “ฉันจะไม่กลับถ้ายังไม่ได้รู้คำตอบ”คนผมฟ้าพูดกับฝ่ายตรงข้าม “นายช่วยฉันไว้ตอนนั้นสินะ?”

          “...”เด็กหนุ่มผมแดงไม่ตอบอะไรแต่หันหน้ากลับมา “ใช่ฉันเองแหละ”

          “ขอบคุณ”

          เด็กหนุ่มผมแดงเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายเพื่อซ่อนอารมณ์ความรู้สึกและใบหน้าซึ่งกำลังค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงของตนด้วยความเขินอาย แม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้วเขาก็ยังไม่เคยเข้าใจในพลังสะกดที่ทำให้คนรอบข้างหลงใหลในตัวของเด็กคนนี้ได้เลยแม้แต่น้อย

          “เรื่องเล็กน้อย...ตอนนายเด็กนายเจ็บกว่านี้ตั้งมากมาย”ประโยคด้านหลังเขาพูดด้วยเสียงเบาเพราะไม่อยากให้เบ็คกาลอสได้ยิน “กลับไปซะเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของนาย”

          “ฉันจะไปก็ต่อเมื่อรู้ชื่อของนาย”

          “…ไทแรนส์”

          “โกหก”เบ็คกาลอสพูดออกไปแทบจะในทันทีเมื่อคนผมแดงบอกชื่อของตนเพราะเด็กหนุ่มสามารถจับผิดได้จากการหลบตาของอีกฝ่าย

          “ไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนแฮะ”คนตรงหน้าหัวเราะเมื่อนึกถึงความหลัง “คอนโทรนคือชื่อของฉัน...รู้แล้วก็กลับไปซะเถอะ”

          คอนโทรนไม่พูดเปล่าเมื่อเขาดีดนิ้วเพื่อเรียกประตูไม้ออกมาด้านหลังของเบ็คกาลอส เมื่อมันเปิดออกมือสีดำมากมายก็พุ่งออกมาจับร่างของเด็กหนุ่มผมฟ้าเอาไว้ก่อนจะกระชากเขาเข้าไปในความมืดด้านหลัง

          ในขณะที่คนผมฟ้าพยายามขัดขืนด้วยการยึดร่างของตนเอาไว้ตรงบานประตู เด็กหนุ่มผมแดงก็เอ่ยประโยคด้วยน้ำเสียงอันเป็นห่วงให้เขาได้ฟัง

          “อย่าพยายามรวมมณีเข้าด้วยกันเลย...เพื่อความปลอดภัยของนายนะเบ็ค”

          ปึง!

          เสียงประตูปิดลงเมื่อร่างของเบ็คกาลอสถูกดึงเข้ามาด้านในอย่างสมบูรณ์ ภาพทุกอย่างกลายเป็นสีดำอีกครั้งพร้อมกับไม่สามารถขยับร่างกายของตนได้ เขาอยู่ในสภาพนี้นานพอสมควรก่อนจะได้ยินเสียงเรียกของใครสักคนดังเข้ามาในหู

          และแล้วเขาก็สามารถลืมเปลือกตาอันหนักอึ้งให้เปิดออกมาได้ก็พบกับเท็ดดี้ที่ก้มร้องไห้ซบอกของเขาอยู่ เมื่อมือของเจ้านายเอื้อมขึ้นไปลูบหัวของมันเบาๆเท็ดดี้ก็เงยหน้าขึ้นมามองเด็กหนุ่มซึ่งกำลังส่งยิ้มให้มัน ฉับพลันมันก็พุ่งเข้าไปรัดคอนายเหนือหัวอย่างเต็มแรงจนคนผมฟ้าหายใจแทบจะไม่ออก

          “ฉันยังไม่ตาย”

          “เจ้านายเบ็ค...ฮือๆ...กระผมเป็นห่วงมากเลย...ขอรับ”มันว่าด้วยเสียงอู้อี้ “เจ้านายหลับไป...ฮึก...นานมากเลยครับ”

          “กี่วันล่ะ?”

          “เกือบ 5 วันเลยขอรับ”

          นี่ตูหลับหรือตูตายวะ!?

         “เจ้านายอย่าขยับนะขอรับ! ร่างกายอาจจะยังฟื้นสภาพไม่พอ!”      

          “ไม่เป็นไร…มันดีขึ้นมากแล้ว”

          ตุ๊กตาหมีร้องเตือนเมื่อเห็นเจ้านายของมันกำลังดันตัวลุกขึ้น เบ็คกาลอสบอกเท็ดดี้ก่อนจะอุ้มมันขึ้นมากอดไว้ในอกแล้วก้มลงไปจูบหน้าผากที่มีกลิ่นเหม็นของมันหนึ่งทีแล้ววางลงไว้ที่เก้าอี้ไม้ข้างๆเตียงที่ตนเคยนอน

          “หลับเถอะท่าทางนายจะใช้พลังงานมากเกินไปแล้ว”

          “ขอรับ”

          “แล้ววูฟหายไปไหนล่ะ?”คนผมฟ้าถามหาคู่หูของตน

          “เมื่อคืนเจ้านายเขาเฝ้าเจ้านายทั้งคืน ตอนนี้เขาเลยหลับไม่รู้เรื่องอยู่ห้องข้างๆขอรับ”

          “โอเคเดี๋ยวฉันไปหาเขาเอง”ว่าก่อนจะวางมือลงปิดบริเวณตาของตุ๊กตาหมี “นายก็คงจะเหนือมาเยอะแล้วนอนซะ”

          เบ็คกาลอสเกาแก้มของตนด้วยความสงสัยว่าทำไมวันนี้เท็ดดี้ถึงว่านอนสอนง่ายกว่าที่คิด เวลาสั่งให้นอนทีไรก็แทบไม่เคยทำตาม แต่วันนี้กลับหายไปเฉยๆ ก็คงจะเป็นเพราะความเหนื่อยล้าจริงๆเหมือนที่เขาคิดนั่นแหละมั้ง

          เจ้าตัวเดินออกไปด้านนอกทำให้พบเข้ากับห้องนั่งเล่นขนาดกลาง โดยเขาคิดเอาเองว่าที่นี่คือบ้านพักตากอากาศภายในเขตซีแลนด์ตามที่วูดวูฟได้ขอราชาไลท์เรย์มา มือเอื้อมไปจับรูปถ่ายซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะแล้วหัวเราะเมื่อเห็นเด็กผมดำคนหนึ่งยืนถ่ายรูปกับพ่อของตน ซึ่งนี่ก็เดาว่าต้องเป็นวูดวูฟสมัยเด็กอย่างแน่นอน

          “ไม่น่าโตเลยนะนายเนี่ย”

          เมื่อเคาะประตูขออนุญาตเสร็จแล้วไม่มีเสียงตอบกลับมาจึงถือวิสาสะเปิดเขาไปด้านในเอง ภายในห้องนอนอีกห้องเขาก็เห็นชายผมดำกำลังหลับลึกอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ในท่าที่ไม่มีผ้าห่มคลุมอยู่จึงเดินเข้าไปจับผ้านั้นมาห่มให้อีกฝ่าย

          ฉับพลันมือหยาบๆก็พุ่งมาคว้าแขนของเขาไว้แล้วพึมพำอะไรเบาๆสักอย่าง เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะค่อยๆดึงมันออกแล้ววางไว้ด้านข้างแล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อหาห้องน้ำ เมื่อเข้าไปถึงก็ต้องเปลื้องผ้าออกเพื่อสำรวจร่างกายของตนเอง

          ไม่น่าเชื่อว่าบาดแผลจากการต่อสู้และรอยช้ำทั้งหมดหายไปในเวลาแค่ 5 วัน อย่างน้อยมันก็สมควรจะเหลือรอยอะไรไว้บ้างสักนิดสิ!? แล้วอวัยวะนี้มันเป็นปกติเหมือนกับไม่เคยผ่านการต่อสู้มายังใหญ่ยาว เอ๊ย! ยังปกตีอยู่ครบ 32 ทุกส่วน

          จัดการอาบน้ำและแต่งตัวให้หล่อโดยเสร็จสรรพและไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องพลังรักษาของตนเองเลยแม้แต่น้อยก็เปิดประตูระเบียงออกไปสูดรับอากาศบริสุทธิ์ของบ้านริมทะเลพลางหันไปมองเหล่าผู้คนซึ่งกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนานของชายหาดด้านข้าง

          “มีบ้านกับหาดส่วนตัวแบบนี้ต้องรวยขนาดไหนกันนะ?”

          ว่าแล้วก็นึกว่าถ้าหากเขามีเงินซื้อที่ริมทะเลขนาดนี้ได้เขาคงจะนำมันไปซื้อเครื่องเกมที่ทันสมัยที่สุดมาตั้งไว้ในบ้านพร้อมกับทีวีจอแบรน์ขนาดใหญ่ต่อแล้วนั่งเล่นทั้งวัน ไม่ต้องออกไปไล่ล่าพวกปีศาจให้เสียแรงเสียเหงื่อหรอก...แต่ในความเป็นจริงก็คงต้องขอหลังล่ะนะ

          แล้วในจุดหนึ่งก็มีบางอย่างพุ่งเข้ามาในสมองให้เขาหันหน้าไปมองชายคนหนึ่งที่อยู่ชายหาดด้านข้าง เขาคนนั้นไม่เหมือนกับคนทั่วไปเพราะเขาไม่ได้เล่นน้ำ สร้างปราสาททราย ฟังเพลง เล่นบอลหรือทำอะไรทั้งนั้น...แต่เขากำลังเก็บขยะ?

          “คนแบบนี้ก็มีด้วยรึไงกัน?”

          วันนี้มีแต่เรื่องแปลกๆทั้งนั้น และเขาเองก็ไม่รู้เลยว่าทำไมจู่ๆตนเองถึงกระโดดลงไปด้านล่างแล้วพุ่งตรงเข้าไปหาชายผมน้ำเงินคนนั้น ก่อนที่ปากของตนเองจะยื่นข้อเสนอเข้าช่วยให้อีกฝ่ายฟัง

          “ให้ผมช่วยนะครับ”

          ชายผมน้ำเงินคนนั้นดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กคนนี้พุ่งตรงมาหาเขาและพูดประโยคนั้น นี่เขาทำงานแบบนี้มานานหลายปียังไม่เคยมีใครสักคนที่เคยคิดจะช่วยเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อไม่ได้คำตอบเบ็คกาลอสก็คิดเอาเองว่าอีกฝ่ายตกลงจึงแย่งถุงขยะถุงหนึ่งมาแล้วเดินเก็บวัตถุสกปรกทุกชนิดเพื่อสร้างความสะอาดแก่หาด

          “...คอนโทรน? ใครกันนะ…เออช่างมันเถอะ ฮ่าๆ!”

          ร่างของเด็กหนุ่มผมแดงปรากฏขึ้นด้านหลังของคนผมฟ้าโดยไม่มีใครสามารถมองเห็นเขาได้ ก่อนที่คอนโทรลจะวางมือลงบนศีรษะของอีกฝ่ายเพื่อลบความทรงจำที่เขาสองคนเคยเจอกันอีกครั้งแล้วถอนหายใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายลืมเขาตามที่คิดไว้

          “ลืมฉันนั่นแหละดีแล้วเบ็ค...นี่ก็เพื่อนาย”

          ภาพของคอนโทรนหายไปโดยที่เขาเองก็ไม่ได้ทันรู้สึกตัวถึงสายตาซึ่งจ้องมองมาของชายในผ้าคลุมสีดำ เดรนแสยะยิ้มอย่างพ่อใจเมื่อเห็นว่าร่างกายของเบ็คกาลอสยังคงครบถ้วนไม่มีส่วนใดขาดหรือเสียหาย นั่นทำให้เขาสบายใจอย่างมาก

          “อย่าเพิ่งตายล่ะผู้สืบทอดพลังแห่งแสง...เราสองคนมีอะไรต้องทำกันอีกมากมายเลยไอ้หนู!”

          ณ ปราสาทสถานที่ลับของ 6 ตัววิปลาส

          ลึกเข้าไปในป่าใหญ่ในเขตใดเขตหนึ่งของทวีปยูโทเปีย มีปราสาทสีดำขนาดใหญ่ถูกตั้งไว้เพื่อไม่ให้ใครรู้ ณ ที่แห่งนี้คือจุดรวมของ 6 ตัววิปลาสซึ่งใช้กันมาตั้งแต่สมับบรรพกาล โดยสามารถสังเกตได้จากรูปภาพแขวนผนังที่เป็นแต่ละรุ่นของพวกมัน

          รอบโต๊ะกลมหากแต่ไม่ครบองค์ประชุมเพราะขาดยูเรนัสซึ่งยังคงนั่งกอดเขาอยู่ภายในห้องของตนเองทำให้มีเพียงแค่ 5 ตนเท่านั้นที่มาร่วมประชุมกันด้วยคำสั่งของเดรน ผู้ที่ไม่ค่อยมีใครอยากจะขัดสักเท่าไหร่นัก

          “ไอ้นี่สินะที่มันทำพี่ฉัน!? มันอยู่ไหนฉันจะฆ่ามัน!”

          ด้วยความโมโหหลังจากชายในผ้าคลุมวางรูปของเด็กหนุ่มผมฟ้าไว้บนโต๊ะแล้วฝาแฝดคนรองอย่าง ‘อูราโนส คมดาบมฤตยู’ ได้หยิบไปดูก็ต้องใช้มือของตนทุบลงบนโต๊ะซะจนมันหักครึ่งยากจะนำกลับมาใช้งานได้

          ‘ไนน์เทล เก้าหางเก้าชีวิต’ ปีศาจผมส้มถอนหายใจแรงก่อนหันไปมองเด็กชายผมม่วงซึ่งถือว่าเป็นลูกเลี้ยงของตน เด็กน้อยพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะหมุนมือของตนเองเปลี่ยนเวลาให้โต๊ะนั้นกลับมาเป็นสภาพพร้อมใช้งานเหมือนใหม่

          “ยังไม่ใช่เวลาของแกอูราส”เดรนบอก “พวกมันอยู่ที่ซีแลนด์และฉันเดาเอาไว้ว่าไอ้นกสองหัวอย่างคาเอมกับเซอร์เพ็นต้องเป็นคนแนะนำมันไปอย่างแน่นอน”

          “จะฆ่าพวกมันรึเปล่าคิๆ ผมอยากผ่าท้องพวกมันใจจะขาดแล้วคิๆ”

          ตัวตลกปีศาจผู้แสนโรคจิตอย่าง ‘โจ๊กเกอร์ ตัวตลกโลกมืด’ เอ่ยถามแล้วหัวเราะด้วยเสียงหวีดแหลมพลางใช้มีดสั้นในมือผ่าท้องของตนเองอย่างสนุกสนาน ก่อนจะนำเครื่องในของตนยัดกลับเข้าไปด้านในดังเดิมแล้วจึงจัดการเย็บด้วยเข็ม

          “เลิกทำอะไรน่าขยะแขยงแบบนั้นซะทีเถอะโจ๊ก”

          ‘พลูโต มายามรณะ’ ทำท่าขยะแขยงเมื่อเห็นการกระทำของปีศาจอีกตน แม้เขาจะเคยเห็นมาเยอะแล้วกับการทำแบบนี้แต่ก็ไม่สามารถมองให้มันเป็นเรื่องปกติได้เสียที

          “พวกเราจะเก็บไอ้กิ้งก่ากับไอ้งูนั่นไว้ทำไม? พวกมันขายข่าวให้พวกเราก็จริง แต่ในทางกลับกันมันก็เอาเรื่องของเราไปขายเหมือนกัน”ไนน์เทลว่า

          “ไม่น่ามีปัญหาอะไรเพราะเรื่องสำคัญของพวกเรามันไม่ได้เผยแพร่ออกไป นั่นคือเหตุผลที่ฉันเก็บพวกมันสองตัวเอาไว้”เดรนตอบ “แล้วเรายังต้องติดตามผู้สืบทอดพลังแห่งแสงอยู่จึงต้องใช้พวกมันไปก่อน”

          “ทำไมเราต้องติดตามไอ้เด็กนี่ด้วย!? ดูสิ่งที่มันทำกับยูเรสสิ!?”อูเรสตะโกนถาม “ถ้าแค่ชิงมณีมาฉันไปเอามาให้ก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าฉันต้องได้ฆ่ามันด้วยมือฉันเอง”

          “แล้วแกเห็นสิ่งที่มันทำไว้กับยูเรนัสไหมล่ะ?”

          ผู้นำปีศาจเอ่ยถามอีกฝ่าย เพราะหลังจากที่ยูเรนัสกลับมาด้วยสภาพสะบักสะบอมเจียนตายเขาก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องไม่ออกมาเป็นเวลา 5 วันเต็มๆ และไม่มีใครสามารถเข้าไปได้เพราะมีต้นไม้มากมายปิดกั้นเขาเอาไว้

          “ยูเรนัสที่ฉันรู้จักก็ไม่ใช่ปีศาจระดับล่างๆ ยิ่งในร่างปีศาจด้วยยังไม่เคยคิดว่ามันจะแพ้ให้ใครนอกจากฉัน ไนน์เทลและแก”เดรนพูด “ถ้าเลี่ยงการปะทะได้จะดีที่สุด”

          “ฉันเห็นด้วย/ผมเห็นด้วยคิๆ”ไนน์เทลและโจ๊กเกอร์พูดพร้อมกัน

          “ไนน์เทลฉันมีงานให้แกทำ”

          “อะไรล่ะเดรน?”

          “คาเอมขายข้อมูลให้ฉันว่ามณีชิ้นหนึ่งอยู่ที่ซีแลนด์ แกต้องไปเอามาก่อนที่ไอ้เด็กนั่นมันจะได้ไป เข้าใจนะ?”

          “แล้วทำไมต้องฉันล่ะ!? ถ้าซีแลนด์ให้ไอ้อูราสไปไม่ดีกว่าเหรอ!?”

          ปีศาจผมส้มว่าตามความจริงเพราะอูราโนสเคยเป็นใหญ่ในซีแลนด์ เนื่องจากเคยมีเผ่าพันธุ์ปีศาจปลาไม่ขึ้นตรงต่อเขาคมดาบมฤตยูจึงฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ซะจนเหลือรอดไปไม่กี่เปอร์เซ็นต์แล้วเขาก็ยังเป็นคนทำลายอารยธรรมใต้น้ำเกือบทั้งหมด ดังนั้นอูราโนสจึงน่าจะเป็นคนที่รู้ทุกซอกทุกมุมในเขตนั้นมากกว่าเขาที่ชอบเขตแซนแลนด์เสียมากกว่า

          “ที่ฉันส่งแกไปเพราะพวกมันไปถึงแล้ว อูราโนสมันเก่งแต่ก็โง่ในเรื่องการหาของ”

          “เฮ้ๆ!”

          “เรื่องการดมกลิ่นหาของโบราณน่ะไม่มีใครเก่งเท่าแกหรอกไนน์เทล”

          “ครับๆ ผมไปเองก็ได้ท่านเดรน...เฮ้อ”

          “โจ๊กเกอร์แกจงไปแซนแลนด์”

          “เห!? ผมหรอคิๆ”

          “ใช่มณีอีกชิ้นเซอร์เพ็นมันบอกว่าอยู่ที่นั่น”

          “ก็ได้ครับคิๆ”

          “แล้วฉันล่ะ!?”

          ฝาแฝดปีศาจของยูเรนัสทั้งอูราโนสและพลูโตเอ่ยถามเมื่อเดรนไม่ได้มอบหมายงานให้ เดรนไม่ตอบอะไรก่อนจะสั่งจบงานแล้วกระจายกันไปทำงานจนทั้งคู่เกิดความไม่พอใจ

          “ชิ! เห็นว่าตัวเองเก่งที่สุดก็ทำตัวเป็นหัวหน้าพวกเรา”

          “ฉันล่ะเหม็นขี้หน้ามันจะตายแล้ว...รอให้พวกเราได้มณีมาทั้ง 7 ชิ้นก่อนเถอะฉันจะขอให้มันหายไป”

          “ฉันได้ยินที่พวกแกพูด!!!”เสียงตะโกนของเดรนลั่นไปทั้งปราสาทสร้างความหวาดกลัวแก่ทุกคนที่ได้ยินน้ำเสียงนั้นโดยเฉพาะอูราโนสและพลูโต

          “นี่พี่เทลทำไมพวกเราต้องไปซีแลนด์ด้วยล่ะ?”ไทม์เด็กน้อยผู้คุมกาลเวลาถามพ่อเลี้ยงของตน

          “เห? พี่กะจะพานายไปเล่นน้ำทะเลสักหน่อยนะ”ไนน์เทลหัวเราะ “ไม่อยากเล่นรึไง?”

          “อยากสิครับ!”

          “พรุ่งนี้เราต้องเดินทางแต่เช้าเพราะงั้นเด็กดีของพี่ต้องรีบๆนอนเข้าใจไหม?”

          “ครับผม!”

          ปีศาจอายุกว่า 300 ปีแต่ยังมีใบหน้าที่ยังเยาว์วัยกล่อมเด็กน้อยให้หลับไปพร้อมกับตุ๊กตากระต่ายสีชมพูก่อนจะมานั่งคิดว่าทำไมเดรนถึงส่งเขาไปยังซีแลนด์ เรื่องการหาของโบราณเขาช่ำชองมันก็จริงแต่เขาเองก็ไม่ใช่พวกที่ถูกกับน้ำสักเท่าไหร่

           คนผมส้มก็นึกอะไรดีๆออกจึงเปิดลิ้นชักหากระดาษแผ่นหนึ่งแล้วคลี่มันออกอ่าน ทันใดนั้นรอยยิ้มชั่วร้ายก็ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั้น

          ‘‘มณีแต่ละชิ้นจะมีพลังดึงดูดกัน แต่ต้องในระยะใกล้’’เก้าหางเก้าชีวิตพึมพำ “งั้นก็ดีสิเพราะฉันมีพวกแกอยู่นี่หว่า?”

          ปีศาจเก้าหางเปิดตู้ลับของตนเองออกมาเพื่อนำเครื่องประดับสองชนิดมาวางไว้บนโต๊ะ ชิ้นหนึ่งเป็นต่างหูที่มีอัญมณีสีส้ม ส่วนอีกหนึ่งชิ้นคือมงกุฎซึ่งทำมาจากทองแท้และมีอัญมณีสีม่วงประดับตรงกลาง

          2 ใน 7 อัญมณีแห่งแสง ‘ราเทล’ กับ ‘ซีน’

          จบไปแล้วอีกตอนนะครับอีกหนึ่งตอน ขอโทษที่หายไปนานนะครับเพราะช่วงนี้ใกล้เปิดเทอมต้องเช็คของที่บ้าน งานเต็มเลย 555 ยังไงซะถ้าตอนนี้มีคำผิดหรือบกพร่องในเนื้อเรื่องเยอะก็ต้องขออภัย เวลาแต่งแค่ 3 ชั่วโมงเองครับ และห่างหายไปนานเลยอาจจะมีลืมๆไปบ้าง ต้องขอภัยจริงๆครับ

          ปล.อย่าลืมเม้นติชมนะจ๊ะ!

          Blueheadphone

          ลืมใส่เครดิตครับ!!!

          เนื่องจากไปเจอคอมเม้นของคุณ นุ้งง'รุ้ง เฟี้ยวฟ้าววว(ชื่อน่ารักจัง 555) มาเม้นว่าเคยฟังเพลง ผมก็เลยคิดไปคิดมา ตูลืมใส่เครดิตนี่หว่า!!!

         ‘โอ้พิรุณเจ้าเอ๋ยซัดซาไร้แววจะหยุด จะกอดเธอเอาไว้เพราะเธอกำลังซ่อนเร้นคำตอบถ้อยคำหนึ่งเดียวที่หาตลอดมา ฝากเพียงเสียงกระซิบ ถึงเธอผู้เดียวที่จากยังมั่นคงเสมอ แม้ท้ายที่สุดขอเป็นแค่คน เยียวยาหัวใจที่อ่อนแรง’

          เพลงนี้ชื่อว่า jougen no tsuki (Crescent Moon) แปลไทยว่า จันทร์เสี้ยวข้างขึ้น น่าจะของ Kurousa-P ft. Kaito รึเปล่าไม่แน่ใจ

          ส่วนคำร้องไทยผมได้มาจากช่องของ Kurohina L. ในยูทูปครับ

          https://www.youtube.com/watch?v=33SH72AoBoQ

          ‘อันฤดูกาลผลิใบซากุระขาวร่วงลงผืนดิน เป็นได้เพียงภาพความฝันที่ลอยอยู่ไกลแสน กลีบไม้งามโรยหล่นไปร่อนลมไสว กระซิบเสียงมาเป็นถ้อยคำอันจดจำไม่เลือนจากใจ จารึกลงช่วงเวลาที่ผ่านเลยมาโหดร้ายเหลือทน ผูกมัดโยงใจทั้งสองโดยไม่มีเหตุผล จนไม้งามซากุระงอกกลีบสดเขียวหมดใบร่วงรา ยังไม่เอือนพูดวาจาใดๆออกไป’

          เพลงนี้ชื่อว่า Yume to Hazakura/夢と葉桜 (ความฝันกับใบซากุระ) ต้นฉบับน่าจะของ Hatsune Miku

          คำร้องไทยผมก็ได้ฟังจากช่อง Kurohina L. ในยูทูปครับเหมือนเดิมครับ 555

          https://www.youtube.com/watch?v=negBvgXjarU

          อันนี้ซับไทยของช่อง 105kp (ส่วนตัวชอบครับ)

          https://www.youtube.com/watch?v=1GKKueOroGY

          อันนี้ของช่อง  ToNy_GospeL ชอบพี่คนนี้ร้องเพลงมากเลยครับ รอฟัง partner in crime อยู่ เวอร์ชั่นผู้ชายร้องผมว่าก็เสียงหล่อดีนะ 555

          https://www.youtube.com/watch?v=fd_uVID4OQg

          ถ้าหากตกหล่นตรงไหนไปก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ