My brother พี่ชายที่รัก

สามถึงสี่ชั่วโมงต่อมา..

ผมไม่รู้ว่านี่มันกี่โมงแล้ว แต่ตอนนี้อยากจะบ้าตายยยย!! ฮือๆๆ มี๊คร้าบช่วยผมด้วย ใครก็ได้ช่วยผมที ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยต้องมาทำอะไรที่มันหนักหนาแบบนี้มาก่อนเลยทำไมผมต้องมาทำความสะอาดห้องเอนด้วยเนี่ย

" อ่ะ! เดี๋ยวสิค่ะทีแอล " เสียงใครอีกล่ะนั่น ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแว่วๆมาจากข้างล่างเลยตัดสินใจเปิดประตูออกมายืนดูที่บันใด โอ้ววว.. แม่เจ้า นมเป็นนม ตูดเป็นตูดสเป็กเลย แต่ทว่าคนที่คล่อมตัวผู้หญิงบนโซฟานั่นมันไอ้พี่ชายตัวแสบนี่นา

" ช้าก่อนสิ อะ.. อ๊าา " มือสองข้างของผมกำหมัดแน่นด้วยความโมโห.. ไม่รู้หรอกว่าโมโหอะไรอะแต่ที่นี่มันเป็นพื้นที่ส่วนรวมนะไม่ใช่ห้องส่วนตัวของใครซะหน่อย

" เห! นี่บ้านนะครับไม่ใช่โรงแรม " ผมปล่อยมือที่กำหมัดก่อนจะกอดอกมองด้วยสายตาพิฆาต(เวอร์ละ)สายตาเหยียดหยาบต่างหากไอ้พี่ชายของผมน่ะเป็นถึงเฮดว้ากของโรงเรียนแถมยังเป็นหนุ่มฮอตอีกก็ชมควรอยู่ที่จะมีสาวๆสวยๆมาพัวพันแต่มาทำขนาดนี้ก็ไม่ไหวหรอกนะ

" ถ้าจะ.. อย่างว่ากันก็ไปทำที่อื่น " ผมยกมือสองข้างขึ้นประสานมือแล้วทำฝ่ามือประกบและเปิดออก ก่อนจะส่งสายตากวนตีนอ่อนๆไปให้ไอ้พี่ชาย

" มันไม่ใช่เรื่องของนาย อย่ามายุ่ง " ไอ้พี่ทีแอลทำท่าลุกออกจากตัวหญิงสาวแต่สายตามองมาทางผมเขม่นก่อนจะเดินตรงมาที่ผมแล้วใช้สายตาที่เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า คงโกรธที่ผมมาขัดจังหวะสินะ โถๆๆ

" จะไม่ใช่ได้ยังไงในเมื่อผมจะอยู่ที่นี่ก็ต้องมีสิทธิ์สิ " 

" ใครให้นายมาอยู่บ้านฉันไม่ทราบ?? " 

" พ่อดิ ถามได้ " ผมพองแก้มใส่เขาก่อนจะทำหน้าเพลียจิต ผมกะว่าจะเดินกลับขึ้นห้องแต่ทว่าถูกมือหนาขว้าไว้เสียก่อน

" พี่จะทำอะไร " ผมมองมือหนาที่จับแขนผมไว้แน่น คิ้วทั้งสองข้างของผมขมวดชิดกันอย่างรู้สึกได้ เขามองหน้าผมอย่างไม่พอใจมือหนานั่นบีบแขนผมแน่นขึ้นเลื่อยๆจนรู้สึกเจ็บ

" เธอออกไปซะ " เขาหันไปไล่หญิงสาวคนนั้นที่ตอนนี้นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ก่อนจะอุ้มผมขึ้นพาดบ่าของเขาขึ้นห้องอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ อะไรกันเนี่ย!!??

" เห! ปล่อยผมนะ คิดจะทำอะไรของพี่เนี่ย " ผมดิ้นมือสองข้างกำหมัดทุบแผ่นหลังที่กว้างนั้นไม่ยั้งแรง ไอ้พี่บ้าโยนผมลงกับเตียงก่อนจะขึ้นมาคร่อมบนตัวผมทันที 

" วางเบาๆไม่เป็นรึไงกัน เจ็บนะเว้ย "

" ก็เป็นนะแต่ไม่อยากทำ " คนบนตัวผมทำหน้ากวน เขาใช้นิ้วของเขาเกี่ยวคอเสื้อของผมไว้ 

" ถ้าจะพูดกวนกันแบบนี้เงียบปากไปเลยจะดีกว่า " ผมไม่สนใจกับการกระทำของเขาแต่เถียงกลับไปอย่างหัวเสียง คนบ้าอะไรก็ไม่รู้กวนเก่งไม่มีใครเท่าเลยแถมยังตีสองหน้าเก่งอีกต่างหาก ชิส์!

" ถ้าไม่หุบปากจะทำไม " ยังกวนไม่เลิกอีก ไม่เจอกันตั้งสิบกว่าปีไม่คิดเลยว่าจะยังเหมือนเดิมขนาดนี้ ผมยกเข่ากระทุ้งเข้าไปที่เป้าของเขาอย่างจัง จนหน้าที่แดงด้วยพิษแอลกอฮอนั่นถึงกลับเปลี่ยนเป็นสีหน้าซีดเผือก

" ไงล่ะ ยังจะกวนอีกป่ะ " ผมกลั้นขำแทบไม่อยู่กับสีหน้าของพี่ชาย เขากุมน้องชายแน่นเหมือนจะจุกมากเลยนะนั่น555

" ไอ้เด็กบ้า!! "

" พี่เมามากแล้วนะ ผมว่าควรจะไปอาบน้ำซะ " ผมลุกขึ้นยืนมองเขายิ้มๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

" จะไปไหน " มือหนากระชากแขนของผมไว้จนผมปลิวลงไปกองกับพื้นข้างๆเขา

" โอ๊ย! ผมเจ็บนะ ผมจะกลับห้อง " 

" ฉันไม่ให้กลับ " พี่ดึงผมไปกอดไว้แน่นจนตัวผมแทบขยับไปหนไม่ได้ คนรึช้างว่ะเนี่ยแรงเยอะฉิบ

" ผมยังเก็บห้องไม่เสร็จเลย ปล่อยผมนะ " ถ้าผมกลับไปเก็บห้องช้าแบบนี้มีหวังได้นอนนอกห้องแน่ยังเหลือที่ต้องจัดการอีกเยอะเลยแบบนี้ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว หึๆๆ..

" .................. " เอ๋? ทำไมเงียบไปล่ะ

" พี่..หลับแล้วหรอ "เขานั่งเงียบไม่ตอบผม คางของเขาเกยไหล่ผมไว้ ผมแกะมือที่ก่อนของพี่ออกแล้วค่อยๆขยับลุกออก หลับแล้วจริงๆด้วยแห่ะ เฮ้อ..จริงๆเล้ยเป็นภาระของผมอีกแล้ว

ผมประคองร่างของเขาให้ลุกขึ้น

" หนักฉิบ แน่ใจนะว่านี่คนจริงๆ " - - ผมดันร่างใหญ่นั่นลงกับเตียงก่อนจะเดินกลับไปที่ประตูอีกครั้ง

" อย่าไปไหนอีกนะ " อะไรกัน.. ทำไมถึงละเมอแบบนั้นนะ หัวใจของผมเต้นดังจนได้ยินชัดเจนกว่าทุกครั้ง ทำไมถึงรู้สึกเหมือนสิ่งที่ขาดหายไปหลายสิบปีมันกลับมาอีกครั้งกันนะ ทั้งๆที่เจอกันทุกวันที่โรงเรียนแท้ๆแต่ก็แทบไม่ได้อ้าปากคุยกันเลย อาจเป็นเพราะพี่พูดกับผมสินะเลยรู้สึกแปลกแบบนี้

" ฝันดีนะครับ พี่ชาย " ผมพูดเสียงแผ่วก่อนจะเดินออกจากห้องของพี่และปิดประตู้นั่นลงอย่างเบาๆ