My brother พี่ชายที่รัก

บ้านหลังใหญ่

" ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปลูกต้องไปอยู่กับพ่อของลูกนะ " แม่ของผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ผใรู้สึกใจหายได้เลย ดวงตาของท่านแดงเหมือนจะร้องไห้

" ผมขอโทษ แต่ถ้ามี้อยากให้ผมไปผมก็จะไปตายที่มี๊ต้องการ " ผมลุกจากโต๊ะอาหารทั้งๆที่ยังไม่ตักอาหารทานแม้แต่คำเดียวด้วยซ้ำ ใครมันจะไปทานลงล่ะเจอเรื่องแบบนี้น่ะจริงไหมผมเดินขึ้นห้องตัวเอง ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะต้องเสียอะไรไปบ้างอย่างยังไงอย่างงั้น

ทั้งๆที่ผมไม่ได้ผิดแท้ๆแต่ทำไมมามี๊ของผมถึงไล่ผมแบบนี้ล่ะ ผมเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะนั่งเงียบอยู่บนเตียงรอเวลาให้ข้ามไปอีกวัน.. เวลานี้ต่อให้ทานยานอนหลับก็คงหลับไม่ลงเลยล่ะ

     9:00

นี่อีกวันแล้วสินะ เฮ้อ.. ผมยังไม่ได้นอนเลยครับแต่กลับไม่รู้สึกง่วงเลยซักนิด ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวชุดรำรอง วันนี้วันเสาร์น่ะนะเป็นวันหยุดที่เหมาะต่อการย้ายออกจากบ้านจริงๆ

" คุณผู้ชายค่ะ " หญิงคนใช้เคาะประตูหน้าห้องผมก่อนจะเอ่ยต่อ ว่า...

" คุณนายบอกให้มาเรียกไปทานมื้อเช้าน่ะค่ะ " ผมลุกออกไปแง้มประตู้ห้อง

" บอกมี้ว่าผมไม่หิว แล้วก็ฝากเตรียมรถให้ด้วย " ผมปิดประตูลงทันทีเมื่อพูดจบ ทำไมชีวิตเอนเจถึงเป็นแบบนี้ล่ะเนี่ย วุ่นวายดีจริงๆ   

ผมหิ้วกระเป๋าเป้ใบหนึ่งพาดบ่าก่อนเดินลงบันไดมือข้างนึงล้วงกระเป๋ากางเกง 

" จะไปไม่ลามี้ซักคำเลยงั้นหรอเจ.. " ผมหันไปมองเหลือบมี๊ของผมที่นั่งอยู่ที่โซฟาก่อนจะหันหลังให้เธอแล้วเดินขึ้นรถอย่างไม่แยแส ก็สมควรแล้วไม่ใช่หรอเธอไล่ผมแล้วนี่ผมยังต้องสนใจอะไรอีกล่ะ เหอะ!

" ไปบ้านพ่อ " ผมบอกคนขับรถก่อนจะเอนหลังพิงเบาะดวงตาของผมร้อนวูบ น้ำตาค่อยๆไหล

อย่างไม่ทันตั้งตัวเลยซักนิด

" โอเครึป่าวครับคุณชาย " คุณลุงคนขับรถถามผมอย่างเป็นห่วง

" ผมโอเคครับ.. " ปากบอกอย่างนั้นแต่ความจริงน่ะช่างแตกต่าง ผมยกแขนปาดน้ำตาที่เปื้อนก่อนจะนั่งมองผ่านออกนอกกระจกรถอย่างว่างป่าว..

หลายชั่วโมงผ่านไป

" คุณชายครับถึงแล้วล่ะครับ " อ่า.. ผมลืมตาตื่นก่อนจะขยี้ตาตัวเองเบาๆเมื่อได้ยินเสียงเรียกแว่วมา มือของผมเอื้อมหยิบเป๋าเป้แล้วเปิดประตูเดินลงจากรถ

" ขอบคุณนะครับที่มาส่ง " ผมพูดขอบคุณก่อนจะเหวี่ยงเป้พาดบ่า คุณลุงพยักหน้าตอบช้าๆกระจกรถที่เปิดถูกเลื่อนปิดสายตาของผมจับจองที่รถคันที่ผมนั่งมาผมมองรถที่ขับออกไปจนลับสายตาก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านของพ่อ(เก่า)ของผม

" เอนเจ ลูกพ่อ " ผมหันไปมองตามเสียงเรียกนั่น

" ......... " ผมยืนนิ่งไปซักพัก พ่อของผมที่ไม่ได้เจอกันเกือบสิบปีลุกเดินเข้ามากอดผมไว้แน่น

" พ่อคิดว่าจะไม่ได้เจอลูกชายของพ่ออีกซะแล้ว " ผมกอดพ่อของผมไว้แน่นเช่นกัน

" ทำไมถึงไม่ติดต่อหาผมเลยล่ะ " ผมเอ่ยถามเช่นนั้นด้วยความสงสัย ผมรู้สึกโกรธพ่อมากที่ทิ้งผมอย่างไม่แยแสไม่ติดต่อมาไม่สนใจแถมยังพาพี่ชายของผมไปจากผม

พ่อผละกอดจากผมก่อนจะจับมือแล้วเริ่มอธิบาย

" พ่อพยายามแล้วแต่มี้ของลูกคอยกัลอยู่ตลอด พ่อขอโทษ " ท่านกุมมือทั้งสองข้างของผมไว้ดวงตาและสีหน้าที่อาลัยอาวอนนั้นมันทำให้ผมเกือบเชื่อว่าท่านขอโทษจากใจจริง

" ช่างมันเถอะครับ  " ผมยิ้มให้พ่ออย่างฝืนๆ คิดรึไงว่าพูดแบบนั้นแล้วผมจะลืมสิ่งที่พ่อทำได้

" แต่ว่าพ่อคงไม่ได้อยู่ด้วยหรอกนะ "

" ครับ? " เหอะ!! รู้อยู่แล้วล่ะพ่อคนนี้เอาแต่หมกมุ่นแต่กับงาน คงจะไปทำงานสินะรึไม่ก็ไปอยู่กับหญิง เพราะไม่เคยมีเวลาแบบนี้ไงแม่ถึงไม่อยากจะอยู่กับพ่อ แต่พ่อก็คงไม่อยากอยู่กับแม่นั่นแหละ

" พ่อต้องไปทำงานน่ะ "พ่อชี้กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ข้างหลังพ่อให้ผมดู 

" ไปวันนี้สินะครับ " " ใช่แล้วล่ะ "ผมมองคนตรงหน้านิ่ง.. นี่พึ่งเจอกันแท้ๆพ่อก็จะไปแล้วงั้นหรอ โคตรดีเลยว่ะ เฮ้อ..

" อ่า เดินทางปลอดภัยนะครับ "

" งั้นพ่อไปล่ะนะ ใกล้ตกเครื่องแล้วล่ะยังไงจะติดต่อมานะ "

" ครับเข้าใจแล้วล่ะ " เข้าใจแจ่มแจ้งเล้ยย เซ็งชมัด

" อันนี้กุญแจห้องลูกนะ " พ่อของผมยื่นกุญแจห้องให้ผมก่อนยีหัวของผมเล่นเบาๆแล้วส่งยิ้มที่อ่อนโยนให้ เขาเดินออกไปจากบ้านพรางหันกลับมามองที่ผมและโบกมือให้ก่อนจะขึ้นรถออกไป...

" ให้มันได้แบบนี้สิ " ผมเดินขึ้นไปชั้นบนก่อนจะเริ่มไขประตูทีละบานจนเปิดไปถึงห้องสุดท้าย

" เปิดได้ซะที เฮ้อ.. " ผมพลักประตูที่ไขออก ก่อนจะเดินเข้าห้องที่แขบกว่าห้องเดิมของผมมาก 

" แบบนี้จะไหวเหรอ.. " T_T อยากจะร้องโฮเลยครับ ไม่ใช่แค่ห้องแคบแต่ยังรกลุงลังอีกต่างหากวันนี้คงต้องเสียเวลาทั้งวันแน่จะได้นอนไหมเนี่ย