SAENRAK แสนรัก [YAOI]
เขียนโดย 
DAIPS
วันที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 00.39 น.
แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2560 22.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) SAENRAK แสนรัก : CHAPTER.05
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
SAENRAK แสนรัก : CHAPTER.05
เรื่องโดย : ++DAIPS++
อิงอรไปรับผมกลับมาจากโรงเรียน เธอตกใจนิดหน่อยที่เห็นทั้งตัวของผมเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน พอกลับมาบ้านเธอก็สั่งให้ผมรีบไปอาบน้ำสระผมและทานยาดักไว้ ผมทำตามเธอทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย อิงอรตามผมให้ลงไปทานอาหาร เมื่อทานเสร็จผมก็ขึ้นมาคลุกอยู่ในห้องและนำการบ้านของวันนี้ขึ้นมาทำ เวลาล่วงเลยผ่านไปสักพักใหญ่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“ไม่ได้ล็อคครับ!” ผมพูดออกไปในขณะที่ยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านโจทย์เลขวิชาคณิตศาสตร์ ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเพราะคิดว่ายังไงก็คงจะเป็นอิงอรที่เข้ามาพร้อมกับของว่าง เธอชอบเข้ามาในเวลานี้เสมอ อีกทั้งวันนี้บ้านทั้งหลังก็มีแค่ผมกับเธอ ส่วนพ่อ...เขาไปทำงานที่ต่างจังหวัด อีกสามวันถึงจะกลับ ซึ่งผมมองว่ามันเป็นเรื่องดี
แกร็ก...
อิงอรเปิดประตูเข้ามาก่อนจะปิดมันลงอย่างแผ่วเบา ผมได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงขยับตัวของเธอ
“วันนี้แม่เอาอะไรมาให้ผมทานน้า” ผมพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี กำลังจะหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาขีดเส้นใต้ หากแต่พอเอื้อมมือไป แสงจากโคมไฟก็ดับพรึบต่อหน้าต่อตาผม
“…” ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด
กริ๊กกรั๊ก กริ๊กกรั๊ก
ผมพยายามดึงเชือกเปิดปิดโคมไฟอยู่สักพัก แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะติด
“แม่รอเดี๋ยวนะครับ เดี๋ยวผมไปเปิดไฟหลอดใหญ่ให้” ผมพูดพร้อมกับยันตัวขึ้นจากเก้าอี้ ใช้เวลาเดินคลำทางไปเปิดสวิทซ์ไฟเพียงครู่เดียวก่อนจะหันหลังกลับมา
พรึ่บ!
“พี่ลืมผมได้ยังไง!”
เฮือก!!!
ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เหงื่อกาฬอาบไหลซึมไปทั่วเรือนร่างจนเสื้อยืดที่แห้งสนิทเปียกชื้น แสงจากโคมไฟยังคงสว่างไสว ผมจ้องมองมันด้วยหัวใจเต้นถี่และรัวเร็ว
ก๊อก...ก๊อก..ก๊อก
เฮือก!!!
เสียงเคาะประตูทำให้ร่างกายผมสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง ผมมองบานประตูบานนั้นด้วยความหวาดผวา
“แสนรัก เปิดประตูให้แม่หน่อย”
“…”
“แสนรักจ๊ะ แม่เอาของว่างมาให้” เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปรับสีหน้านิดหน่อยและเดินไปเปิดประตูให้อิงอร
“วันนี้เป็นคุกกี้แหละ” อิงอรพูดก่อนจะเดินเข้ามาในห้องของผม เธอวางจานคุกกี้สีน่าทานไว้ตรงโต๊ะเครื่องเขียน หันมามองพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน “ลูกไม่สบายงั้นหรอ!” สีหน้าของอิงอรค่อยๆเปลี่ยนไปเมื่อเธอเห็นว่าใบหน้าของผมซีดเซียวเพียงใด “ตายแล้ว! ตัวร้อนจี๋เชียว” เธอร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อวางมือทาบลงบนหน้าผากของผม
“แหะๆ คงงั้นมั้งครับ” ผมหัวเราะแห้งๆส่งไปให้เธอ อาการปวดหัวอย่างรุนแรงเริ่มเข้าจู่โจม เธอกระวนกระวายเมื่อเห็นว่าผมยืนเซจนเกือบล้มลง
“ลูกนอนรอแม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่มา” อิงอรพยุงตัวผมให้นอนลงไปกับเตียง พูดด้วยความร้อนรนใจก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
“…” ในห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงหอบหายใจถี่กระชันอย่างหนักจากพิษไข้เท่านั้นที่ดังอยู่ ร่างกายผมไร้เรี่ยวแรง แม้แต่จะขยับมือเช็ดเหงื่อที่ไหลตกลงมาผมยังทำไม่ได้เลย
ความฝันนั่นมันอะไรกัน....
“ทำไมล่ะ...น้องชาย”
มันเป็นความฝันที่เหมือนจริงมาก ทั้งบรรยากาศ เสียง และสัมผัส มันช่างเหมือนจริงจนผมรู้สึกขนลุก ผมยังคงจดจำใบหน้าของสุดชอบที่อยู่ในความฝันได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขามีสีซีดเซียวหากแต่ดวงตาฉายแวววาวโรจน์และแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว “พี่ลืมผมได้ยังไง!”เสียงของน้องชายยังคงดังกึกก้องข้างในหัวของผม
น้องชายพี่ไม่เคยลืมนายเลย ทำไมนายถึงได้มีท่าทางโกรธพี่ขนานนั้นกันล่ะ?
..
..
..
JAOCHAI PART
“นี่นาย วันนี้แสนรักไม่มางั้นหรอ?” เสียงทุ้มห้าวที่ดังค้ำศีรษะ ทำให้ผมละสายตาออกจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่
“…” ผมมองหน้าคนที่พูดกับผมก่อนจะเบือนสายตาไปยังโต๊ะข้างๆ
“เฮ้! ฉันถามนายไม่ได้ยินงั้นหรอ!” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก้มหน้าอ่านหนังสือต่ออย่างไม่ใส่ใจ
“นายเห็นเขามั้ยล่ะ” พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งซึ่งไม่แตกต่างจากใบหน้าที่แสดงอยู่ในตอนนี้ “ถ้าไม่ ก็แสดงว่าไม่อยู่” ผมพูดต่อ
“นายนี่มัน...ฮึ่ย!” เขาฮึดฮัดอย่างคนไม่สบอารมณ์ พูดสบถออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
ผมรับรู้ถึงสายตาหลากหลายคู่ที่จับจ้องมองมา ซึ่งผมไม่คิดสนใจและยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไปด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ จนกระทั่งคุณครูประจำวิชาเดินเข้ามายังห้องเรียน
..
..
..
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ” เสียงทักทายจากคนงานในบ้านดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ที่ผมกลับจากโรงเรียนและย่างก้าวเข้ามาในตัวคฤหาสน์
“อืม” ผมส่งเสียงตอบรับในลำคออย่างไร้อารมณ์ก่อนจะเดินขึ้นบันได
เพล้ง!!!
“ว๊าย!!! ”
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!! ออกไป! ฉันบอกให้ออกไป!!”
ทันทีที่ผมเหยียบขั้นบันได เสียงกรีดร้องและเสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังขึ้น ความนิ่งสงบก่อนหน้านี้ถูกแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนรนใจ ผมเร่งรี่วิ่งขึ้นบันไดจนเกิดเสียงดังอย่างไร้มารยาท
ในเวลานี้...ผมไม่ควรสนใจเรื่องอื่นใด นอกจากเรื่องรีบวิ่งขึ้นไปหาเธอให้เร็วที่สุด
ตึงๆๆๆๆๆ!!!
“เจ้าหญิง!!!” ผมเรียกชื่อของน้องสาวเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องของเธอ
“คะ คุณหนู”สายตาปะทะเข้ากับสาวรับใช้ที่มีท่าทางเลิ่กลั่ก ภายในห้องเต็มไปด้วยเศษแก้วแตกที่เกลื่อนเต็มพื้น
“เก็บมันซะ!” ผมพูดสั่งเธอเสียงเข้มก่อนที่ผลักสาวใช้ออก เธอล้มลงจนก้นกระแทกกับพื้นเสียงดังปึก
หมับ!
“ปล่อยฉัน!!! ปล่อยฉ๊านนนนนนนนน!!!” ผมรวบร่างที่แสนบอบบางของเจ้าหญิงเข้ามากอด เธอกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง พยายามดิ้นรนและสะบัดตัวออกจากผม “กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!” ผมกระชับแขนให้แน่นกว่าเดิม เธอยังคงพยายามดิ้นคลุกในอ้อมกอดของผม จิกเล็บลงไปที่แผ่นหลังอย่างคนดื้อรั้น
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร นี่พี่เอง...พี่ชายเอง” ผมกัดฟันอดทนกับความเจ็บปวด พูดกระซิบข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“โอ๊ย!” เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมปล่อย เธอจึงเปลี่ยนจากการจิกเล็บเป็นการกระชากศีรษะอย่างรุนแรง
“คุณหนูคะ!” สาวรับใช้คนเดิมพยายามที่จะเข้ามาช่วยผม เธอจับเข้าที่แขนเรียวเล็กของเจ้าหญิงและออกแรงดึงจนน้องสาวของผมส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“โอ๊ยยยยยยย! ฮือออออออ”
“ปล่อย!!! ปล่อยเธอ!” ผมตะคอกใส่สาวรับใช้เสียงดัง เธอผวาจนเผลอปล่อยมือออกจากแขนเรียวเล็ก “ออกไปซะ!” ผมพูดสั่งเธอ หญิงสาวมีท่าทางอึกอักและยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่จนผมรู้สึกหงุดหงิด “บอกให้ออกไป! ไม่ได้ยินหรือไงห๊ะ!” ผมตะคอกใส่เธออีกครั้ง เธอสะดุ้งและร้องไห้ออกมา
“ระ รับทราบแล้วค่ะ” เธอตอบรับก่อนจะพาร่างที่สั่นเทิ่มของตัวเองออกไป
“ฉันบอกให้ปล่อยฉัน!!! ปล่อยฉัน!!”
“เจ้าหญิงนี่พี่เอง...พี่ชายของน้องเอง” ผมลูบแผ่นหลังและยังคงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ใจเย็นๆนะครับ...ใจเย็นๆ”
“บอกให้ปล่อยไง!! กรี๊ดดดดดดด----!!!” เจ้าหญิงกรีดร้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะสลบไป
ปึก...
ทิ้งศีรษะลงมายังบ่า ผมค่อยๆคลายอ้อมกอดออกช้าๆ
ฟุบ...
ผมอุ้มร่างที่ไร้สติของน้องสาวและวางตัวเธอให้นอนลงกับเตียงอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร” ลูบศีรษะและเส้นผมสีดำสนิทที่ปรกหน้าขึ้นไปอย่างอ่อนโยน “พี่อยู่นี่แล้ว” จูบเบาๆที่หน้าผากก่อนจะผละตัวออกมา
“เจ้าหญิง...น้องจะไม่เป็นอะไร” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกมาจากห้องของเธอ
..
..
..
“เก็บกวาดให้เรียบร้อย” เจ้าของดวงตาคู่คมนัยย์ตาสีดำสนิทพูดสั่งด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เรียบนิ่ง เขาใช้หางตาในการมองเธอ เอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้สาวรับใช้ตัวสั่นเทิ่มหนักกว่าเดิม
“ถ้าคุณทำให้น้องสาวผมได้รับบาดเจ็บ คนที่จะโดนเก็บ...คือตัวคุณ”
JAOCHAI PART END
D A I P S.
//ประโยคสุดท้ายนั่นมันอะไรกันคะเจ้าชาย ._. ทำไมคุณน่ากลัวอย่างนี้ ระ หรือว่า! เจ้าชายอยากจะแข่งกับคุณพ่อของแสนรักงั้นเร๊อะ!? (มีความพาดพิง ฮา) ตอนนี้มีตัวละครใหม่โผล่เข้ามาด้วยแหละเธออออ ‘เจ้าหญิง’ น้องสาวของเจ้าชายจ้า เจ้าหญิงนี่ตัวแก้ปมตัวสำคัญตัวหนึ่งเลยนะจะบอกให้! ฮา เปิดฉากมาตอนแรกแอบหนักใจ ทำไมสุดชอบถึงพูดอย่างนั้นกับพี่ชายตัวเองน้า ไหนใครบอกว่าวิญญาณไม่หลอกพี่น้องตัวเองไง คนบว้าา เห็นมั้ย แสนรักโดนเต็มๆเลยล่ะ ตอนนี้เจ้าชายนางก็มีบทพูดเต็มๆเลยนะ พาร์ทของนางเกินครึ่งเลยจ้า เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ฝากเม้น ไลค์ และติดตามด้วยน้า อ้อ ใครที่ยังไม่ได้กดไลค์แฟนเพจเฟซบุ้คของเค้า ฝากเข้าไปกดให้ทีจ้า เวลาอัพนิยายจะได้เห็นง่ายๆเน๊อะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายของเค้าน้า ซียูเจอกันตอนหน้าจย้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
