SAENRAK แสนรัก [YAOI]

 
SAENRAK แสนรัก : CHAPTER.05
เรื่องโดย : ++DAIPS++
 
       อิงอรไปรับผมกลับมาจากโรงเรียน เธอตกใจนิดหน่อยที่เห็นทั้งตัวของผมเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน พอกลับมาบ้านเธอก็สั่งให้ผมรีบไปอาบน้ำสระผมและทานยาดักไว้ ผมทำตามเธอทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย อิงอรตามผมให้ลงไปทานอาหาร เมื่อทานเสร็จผมก็ขึ้นมาคลุกอยู่ในห้องและนำการบ้านของวันนี้ขึ้นมาทำ เวลาล่วงเลยผ่านไปสักพักใหญ่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
 
      ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
 
      “ไม่ได้ล็อคครับ!” ผมพูดออกไปในขณะที่ยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านโจทย์เลขวิชาคณิตศาสตร์ ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเพราะคิดว่ายังไงก็คงจะเป็นอิงอรที่เข้ามาพร้อมกับของว่าง เธอชอบเข้ามาในเวลานี้เสมอ อีกทั้งวันนี้บ้านทั้งหลังก็มีแค่ผมกับเธอ ส่วนพ่อ...เขาไปทำงานที่ต่างจังหวัด อีกสามวันถึงจะกลับ ซึ่งผมมองว่ามันเป็นเรื่องดี
 
       แกร็ก...
 
      อิงอรเปิดประตูเข้ามาก่อนจะปิดมันลงอย่างแผ่วเบา ผมได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงขยับตัวของเธอ
 
      “วันนี้แม่เอาอะไรมาให้ผมทานน้า” ผมพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี กำลังจะหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาขีดเส้นใต้ หากแต่พอเอื้อมมือไป แสงจากโคมไฟก็ดับพรึบต่อหน้าต่อตาผม
 
      “…” ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด
 
      กริ๊กกรั๊ก กริ๊กกรั๊ก
 
      ผมพยายามดึงเชือกเปิดปิดโคมไฟอยู่สักพัก แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะติด
 
      “แม่รอเดี๋ยวนะครับ เดี๋ยวผมไปเปิดไฟหลอดใหญ่ให้” ผมพูดพร้อมกับยันตัวขึ้นจากเก้าอี้ ใช้เวลาเดินคลำทางไปเปิดสวิทซ์ไฟเพียงครู่เดียวก่อนจะหันหลังกลับมา
 
       พรึ่บ!
 
      “พี่ลืมผมได้ยังไง!”
 
       เฮือก!!!
 
       ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เหงื่อกาฬอาบไหลซึมไปทั่วเรือนร่างจนเสื้อยืดที่แห้งสนิทเปียกชื้น แสงจากโคมไฟยังคงสว่างไสว ผมจ้องมองมันด้วยหัวใจเต้นถี่และรัวเร็ว
 
       ก๊อก...ก๊อก..ก๊อก
 
       เฮือก!!!
 
      เสียงเคาะประตูทำให้ร่างกายผมสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง  ผมมองบานประตูบานนั้นด้วยความหวาดผวา
 
      “แสนรัก เปิดประตูให้แม่หน่อย”
 
       “…”
 
       “แสนรักจ๊ะ แม่เอาของว่างมาให้” เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปรับสีหน้านิดหน่อยและเดินไปเปิดประตูให้อิงอร
 
      “วันนี้เป็นคุกกี้แหละ” อิงอรพูดก่อนจะเดินเข้ามาในห้องของผม เธอวางจานคุกกี้สีน่าทานไว้ตรงโต๊ะเครื่องเขียน หันมามองพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน “ลูกไม่สบายงั้นหรอ!” สีหน้าของอิงอรค่อยๆเปลี่ยนไปเมื่อเธอเห็นว่าใบหน้าของผมซีดเซียวเพียงใด “ตายแล้ว! ตัวร้อนจี๋เชียว” เธอร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อวางมือทาบลงบนหน้าผากของผม
 
      “แหะๆ คงงั้นมั้งครับ” ผมหัวเราะแห้งๆส่งไปให้เธอ อาการปวดหัวอย่างรุนแรงเริ่มเข้าจู่โจม เธอกระวนกระวายเมื่อเห็นว่าผมยืนเซจนเกือบล้มลง
 
      “ลูกนอนรอแม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่มา” อิงอรพยุงตัวผมให้นอนลงไปกับเตียง พูดด้วยความร้อนรนใจก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
 
      “…” ในห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงหอบหายใจถี่กระชันอย่างหนักจากพิษไข้เท่านั้นที่ดังอยู่ ร่างกายผมไร้เรี่ยวแรง แม้แต่จะขยับมือเช็ดเหงื่อที่ไหลตกลงมาผมยังทำไม่ได้เลย
 
      ความฝันนั่นมันอะไรกัน....
 
      “ทำไมล่ะ...น้องชาย”
 
      มันเป็นความฝันที่เหมือนจริงมาก ทั้งบรรยากาศ เสียง และสัมผัส มันช่างเหมือนจริงจนผมรู้สึกขนลุก ผมยังคงจดจำใบหน้าของสุดชอบที่อยู่ในความฝันได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขามีสีซีดเซียวหากแต่ดวงตาฉายแวววาวโรจน์และแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว “พี่ลืมผมได้ยังไง!”เสียงของน้องชายยังคงดังกึกก้องข้างในหัวของผม
 
       น้องชายพี่ไม่เคยลืมนายเลย ทำไมนายถึงได้มีท่าทางโกรธพี่ขนานนั้นกันล่ะ?
      ..
      ..
      ..
      JAOCHAI PART
 
       “นี่นาย วันนี้แสนรักไม่มางั้นหรอ?” เสียงทุ้มห้าวที่ดังค้ำศีรษะ ทำให้ผมละสายตาออกจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่
 
       “…” ผมมองหน้าคนที่พูดกับผมก่อนจะเบือนสายตาไปยังโต๊ะข้างๆ
 
       “เฮ้! ฉันถามนายไม่ได้ยินงั้นหรอ!” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก้มหน้าอ่านหนังสือต่ออย่างไม่ใส่ใจ
 
       “นายเห็นเขามั้ยล่ะ” พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งซึ่งไม่แตกต่างจากใบหน้าที่แสดงอยู่ในตอนนี้ “ถ้าไม่ ก็แสดงว่าไม่อยู่” ผมพูดต่อ
 
       “นายนี่มัน...ฮึ่ย!” เขาฮึดฮัดอย่างคนไม่สบอารมณ์ พูดสบถออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง  
       ผมรับรู้ถึงสายตาหลากหลายคู่ที่จับจ้องมองมา ซึ่งผมไม่คิดสนใจและยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไปด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ จนกระทั่งคุณครูประจำวิชาเดินเข้ามายังห้องเรียน
      ..
      ..
      ..
      “สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ” เสียงทักทายจากคนงานในบ้านดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ที่ผมกลับจากโรงเรียนและย่างก้าวเข้ามาในตัวคฤหาสน์
 
      “อืม” ผมส่งเสียงตอบรับในลำคออย่างไร้อารมณ์ก่อนจะเดินขึ้นบันได
 
       เพล้ง!!!
 
       “ว๊าย!!! ”
 
       “กรี๊ดดดดดดดดดด!!! ออกไป! ฉันบอกให้ออกไป!!”
 
       ทันทีที่ผมเหยียบขั้นบันได เสียงกรีดร้องและเสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังขึ้น ความนิ่งสงบก่อนหน้านี้ถูกแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนรนใจ ผมเร่งรี่วิ่งขึ้นบันไดจนเกิดเสียงดังอย่างไร้มารยาท
      ในเวลานี้...ผมไม่ควรสนใจเรื่องอื่นใด นอกจากเรื่องรีบวิ่งขึ้นไปหาเธอให้เร็วที่สุด     
 
        ตึงๆๆๆๆๆ!!!
 
       “เจ้าหญิง!!!” ผมเรียกชื่อของน้องสาวเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องของเธอ
 
       “คะ คุณหนู”สายตาปะทะเข้ากับสาวรับใช้ที่มีท่าทางเลิ่กลั่ก  ภายในห้องเต็มไปด้วยเศษแก้วแตกที่เกลื่อนเต็มพื้น
 
       “เก็บมันซะ!” ผมพูดสั่งเธอเสียงเข้มก่อนที่ผลักสาวใช้ออก เธอล้มลงจนก้นกระแทกกับพื้นเสียงดังปึก
 
       หมับ!
 
       “ปล่อยฉัน!!! ปล่อยฉ๊านนนนนนนนน!!!” ผมรวบร่างที่แสนบอบบางของเจ้าหญิงเข้ามากอด เธอกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง พยายามดิ้นรนและสะบัดตัวออกจากผม “กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!” ผมกระชับแขนให้แน่นกว่าเดิม เธอยังคงพยายามดิ้นคลุกในอ้อมกอดของผม  จิกเล็บลงไปที่แผ่นหลังอย่างคนดื้อรั้น
 
       “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร นี่พี่เอง...พี่ชายเอง” ผมกัดฟันอดทนกับความเจ็บปวด พูดกระซิบข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
 
       “โอ๊ย!” เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมปล่อย เธอจึงเปลี่ยนจากการจิกเล็บเป็นการกระชากศีรษะอย่างรุนแรง
 
       “คุณหนูคะ!” สาวรับใช้คนเดิมพยายามที่จะเข้ามาช่วยผม เธอจับเข้าที่แขนเรียวเล็กของเจ้าหญิงและออกแรงดึงจนน้องสาวของผมส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
 
       “โอ๊ยยยยยยย! ฮือออออออ”
 
       “ปล่อย!!! ปล่อยเธอ!” ผมตะคอกใส่สาวรับใช้เสียงดัง เธอผวาจนเผลอปล่อยมือออกจากแขนเรียวเล็ก  “ออกไปซะ!” ผมพูดสั่งเธอ หญิงสาวมีท่าทางอึกอักและยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่จนผมรู้สึกหงุดหงิด “บอกให้ออกไป! ไม่ได้ยินหรือไงห๊ะ!” ผมตะคอกใส่เธออีกครั้ง เธอสะดุ้งและร้องไห้ออกมา
 
       “ระ รับทราบแล้วค่ะ” เธอตอบรับก่อนจะพาร่างที่สั่นเทิ่มของตัวเองออกไป
 
       “ฉันบอกให้ปล่อยฉัน!!! ปล่อยฉัน!!”
 
       “เจ้าหญิงนี่พี่เอง...พี่ชายของน้องเอง” ผมลูบแผ่นหลังและยังคงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ใจเย็นๆนะครับ...ใจเย็นๆ”
 
       “บอกให้ปล่อยไง!! กรี๊ดดดดดดด----!!!” เจ้าหญิงกรีดร้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะสลบไป
 
       ปึก...
 
       ทิ้งศีรษะลงมายังบ่า ผมค่อยๆคลายอ้อมกอดออกช้าๆ
 
       ฟุบ...
 
      ผมอุ้มร่างที่ไร้สติของน้องสาวและวางตัวเธอให้นอนลงกับเตียงอย่างแผ่วเบา
 
       “ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร” ลูบศีรษะและเส้นผมสีดำสนิทที่ปรกหน้าขึ้นไปอย่างอ่อนโยน “พี่อยู่นี่แล้ว” จูบเบาๆที่หน้าผากก่อนจะผละตัวออกมา
 
       “เจ้าหญิง...น้องจะไม่เป็นอะไร” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกมาจากห้องของเธอ
      ..
      ..
      ..
      “เก็บกวาดให้เรียบร้อย” เจ้าของดวงตาคู่คมนัยย์ตาสีดำสนิทพูดสั่งด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เรียบนิ่ง เขาใช้หางตาในการมองเธอ เอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้สาวรับใช้ตัวสั่นเทิ่มหนักกว่าเดิม
 
       “ถ้าคุณทำให้น้องสาวผมได้รับบาดเจ็บ คนที่จะโดนเก็บ...คือตัวคุณ”
 
      JAOCHAI PART END
 
      D A I P S.
//ประโยคสุดท้ายนั่นมันอะไรกันคะเจ้าชาย ._. ทำไมคุณน่ากลัวอย่างนี้ ระ หรือว่า! เจ้าชายอยากจะแข่งกับคุณพ่อของแสนรักงั้นเร๊อะ!? (มีความพาดพิง ฮา) ตอนนี้มีตัวละครใหม่โผล่เข้ามาด้วยแหละเธออออ ‘เจ้าหญิง’ น้องสาวของเจ้าชายจ้า เจ้าหญิงนี่ตัวแก้ปมตัวสำคัญตัวหนึ่งเลยนะจะบอกให้! ฮา เปิดฉากมาตอนแรกแอบหนักใจ ทำไมสุดชอบถึงพูดอย่างนั้นกับพี่ชายตัวเองน้า  ไหนใครบอกว่าวิญญาณไม่หลอกพี่น้องตัวเองไง คนบว้าา เห็นมั้ย แสนรักโดนเต็มๆเลยล่ะ ตอนนี้เจ้าชายนางก็มีบทพูดเต็มๆเลยนะ พาร์ทของนางเกินครึ่งเลยจ้า เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ฝากเม้น ไลค์ และติดตามด้วยน้า อ้อ ใครที่ยังไม่ได้กดไลค์แฟนเพจเฟซบุ้คของเค้า ฝากเข้าไปกดให้ทีจ้า เวลาอัพนิยายจะได้เห็นง่ายๆเน๊อะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายของเค้าน้า ซียูเจอกันตอนหน้าจย้า