SAENRAK แสนรัก [YAOI]

SAENRAK แสนรัก : CHAPTER.04

เรื่องโดย : ++DAIPS++

 

      “…” ความหวาดหวั่นในตัวพ่อทำให้ร่างกายผมเกร็งซ่าน ร่างทั้งร่างสั่นเทาและขึ้นสีซีดเผือด ผมพยายามสกัดกั้นความรู้สึกกลัว สองมือกำแน่นจบเล็บทั้งสองข้างจิกลงไปกับฝ่ามือ

 

      “ล้อเล่น” พ่อกระซิบก่อนที่จะผละตัวออกมา  ผมรับรู้ถึงสายตาของเขาที่จ้องมองมาที่ผม หากแต่ผมก้มหน้าไม่คิดจะเงยขึ้นมา

 

      “…” ถ้าหากน้ำเสียงของผู้เป็นพ่อดูมีชีวิตชีวากว่านี้ ผมอาจจะยอมมองว่ามันเป็นแค่เรื่องตลก แต่นี่เปล่าเลย ทุกๆคำพูดที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมานั้น มันช่างเรียบนิ่งและไร้อารมณ์สิ้นดี “ครับ...” ผมตอบรับเสียงแผ่ว

 

      “นอนได้แล้ว” เขาพูดทิ้งเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะเดินออกจากห้องผมไป

 

       กริ๊ก!

 

       หลังจากที่พ่อออกไปได้ไม่กี่วินาที ผมก็เร่งรี่เดินตรงไปที่ประตู จัดการกดล็อคเสร็จสรรพก่อนจะทรุดตัวนั่งลงไปกับพื้น

 

       ตึกตัก..ตึกตัก..ตึกตัก

 

       หืด...หืด...หืด

 

       หัวใจผมเต้นถี่รัวจนรู้สึกปวดไปทั่วทรวงอก เสียงลมหายใจเข้าออกดังหืดหาดอย่างน่าเกลียด มือทั้งสองข้างยังคงกำแน่น ขาทั้งสองข้างเหยียดตึงและจิกปลายเท้าลงไปกับพื้น

 

      “…” ความเงียบเข้าปกคลุมผม ภายในห้องที่มีเพียงแสงไฟรำไรจากโคมเล็กๆมี เสียงหอบหายใจที่ดังอย่างต่อเนื่องของผมอยู่

 

       ครั้งนี้สำหรับผมมันหนักเกินไป ผมคิดว่าพ่อเปลี่ยนไปค่อนข้างมาก เดิมที่เราทั้งคู่จะต่างคนต่างอยู่ เขาเป็นคนพูดน้อยซึ่งผมเองก็เช่นกัน ก่อนหน้านี้ที่สุดชอบยังมีชีวิตอยู่ เขาแทบจะไม่เคยเข้ามายุ่งวุ่นวายกับผมเลยด้วยซ้ำ แต่ในตอนนี้...มันต่างออกไป ผมรู้สึกว่าเขาเริ่มเข้ามาวุ่นวายกับผมมากขึ้น แตะต้องตัวผมมากขึ้น อีกทั้งสายตาที่เขาใช้มองผม...มันช่างแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้มาก เขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปในทางที่แย่ ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่เขาเป็นแบบนี้ เขาทำให้ผมกลัวเขามากๆ ผมควรจะทำยังไงดี...

 

       ควรนำเรื่องนี้ไปพูดกับอิงอรมั้ย?

       ..

       ..

       ..

      “ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีอีกหนึ่งวันนะจ๊ะ” อิงอรพูดพร้อมกับลูบศีรษะของผมอย่างอ่อนโยน ผมยิ้มตอบเธอ ก่อนจะยกมือไหว้และลงจากรถ

 

      “เฮ้! แสนรัก!” เสียงทุ้มห้าวดังมาจากทางด้านหลังของผม

 

      “ไงๆ” เมื่อหันหลังไปมองก็พบว่าคนที่เรียกชื่อผมคือรพี เขายกมือขึ้นโบกทักทายไปมา ใบหน้าคมถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส

 

      “สวัสดีครับ” ผมยิ้มและทักทายเมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

 

      “นายพึ่งมางั้นหรอ?” รพีเลิกคิ้วถามผม ผมพยักหน้ารับนิดหน่อย “เห้ยดีเลย! ป่ะ งั้นเข้าโรงเรียนพร้อมกัน” เขาพูดต่อ

 

      “ครับ” ผมตอบรับเขาพร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นเราทั้งคู่ก็เดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมกัน

       ..

       ..

       ..

      “สวัสดีครับ” ผมเอ่ยทักทายเจ้าชายเมื่อนั่งลงไปกับเก้าอี้ข้างๆเขา

 

      “อืม” เจ้าชายยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมีมารยาทพอทีจะส่งเสียงตอบรับ

 

      ผมเลิกสนใจเจ้าชายแล้วหยิบหนังสือของตัวเองขึ้นมาอ่านระหว่างรอคุณครูเข้าสอน หนังสือที่ผมหยิบออกมาอ่านนั้น เป็นหนังสือนวนิยายเกี่ยวกับเทพโรมันและกรีก ทั้งเล่มเป็นภาษาอังกฤษซึ่งผมก็สามารถอ่านมันได้อย่างสบายๆ

 

      “นายอ่านเรื่องนี้ด้วยหรอ?” ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนข้างกาย เห็นว่าเจ้าชายมองมาที่หนังสือของผม

 

      “ครับ” ผมตอบกลับ “สนุกดีนะ” และพูดต่อ

 

       “อืม...” เจ้าชายส่งเสียงตอบรับในลำคอก่อนจะพลิกปกหนังสือที่อยู่ในมือของเขาให้ผมดู “เล่มต่อ”

 

       “หื้ม? มีเล่มต่อด้วยงั้นหรอ ดีจังเลยนะครับ” ผมยิ้ม เจ้าชายมองมาที่ผมนิดหน่อยจากนั้นเขาก็เบือนหน้าไปอ่านหนังสือต่อ ผมเองก็ทำอย่างนั้นเช่นกัน

 

       บรรยากาศที่ใครหลายๆคนมองว่าน่าอึดอัด แต่ผมกลับมองว่ามันเงียบสงบ

เขาทำให้ผมรู้สึกสบายยังไงชอบกล

       ..

       ..

       ..

       ซ่า...ซ่า...ซ่า

 

       เสียงของหยาดน้ำฝนที่ตกลงกระทบสู่ผืนดินดังไปทั่วอาณาบริเวณ ตัวของผมเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อสีขาวเปียกชุ่มและแนบติดกับเนื้อของผม อีกทั้งลมที่พัดโชยมา...หนาวสุดๆไปเลย

 

      (แสนรัก แม่ไปช้าหน่อยนะลูก ตอนนี้ถนนรถติดมากๆเลย) เสียงทุ้มหวานจากปลายสายของอิงอรทำให้ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

       “ครับ ขับรถระวังๆนะครับ ผมรออยู่ อืม...ใต้อาคาร?” ท้ายประโยคผมพูดเสียงเบาแผ่ว ออกจะเป็นการพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่า

 

      (ไว้ถ้าถึงแล้วแม่จะโทรถามลูกอีกทีก็แล้วกันนะ) ปลายสายพูด

 

       “ครับ สวัสดีครับ” ผมตอบรับอิงอรก่อนจะวางสายไป

 

       เสียงของหยาดน้ำฝนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ผมปลดกระดุมนักเรียนสองเม็ดบนและดึงตัวเสื้อขึ้นลงจนเกิดเสียงพรึ่บพรั่บ

 

      “หนาว...” พูดพึมพำกับตัวพลางเสยผมเปียกโชกที่ปกหน้าตัวเองขึ้นอย่างลวกๆ รู้สึกหัวเสียนิดหน่อยที่จู่ๆฝนก็ตกเทลงมาตอนที่ผมกำลังจะเดินออกนอกโรงเรียนและรอให้อิงอรมารับ ทั้งๆที่นี่ก็ไม่ใช่ฤดูฝนแต่มันกลับตกลงมาไม่ดูเวล่ำเวลา    

 

       ผมเดินตรงมานั่งที่เก้าอี้ไม้หินอ่อนใต้ตัวอาคาร สายตาสำรวจมองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบอะไร

 

       ตึง...ตึง...ตึง

 

      “เจ้าชาย?” ผมได้ยินเสียงคนเดินลงมาจากบันไดเลยหันไปมอง ไม่คิดเลยว่าจะได้พบเจ้าชาย เขาชะงักเท้าและเงยหน้าขึ้นมามองผม สายตาคู่คมนัยย์ตาสีดำสนิทมองมาที่ผมและค่อยๆหลุบต่ำลง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอย่างไม่ใส่ใจ

 

      “ฝนตกงั้นหรอ?” ร่างสูงมองไปยังหยาดสายฝนที่กระหน่ำเทลงมา เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ได้ยินอยู่ดี

 

      “สักพักแล้ว” ผมพูดพร้อมกับมองไปข้างหน้า

 

      “นั่งนะ” เจ้าชายเดินมาหาผม เอ่ยขอด้วยน้ำเสียงนิ่งๆซึ่งไม่ได้ต่างจากใบหน้าของเขา

 

      “อ่า...เชิญครับๆ” ผมพยักหน้ารับให้เขาเบาๆ ก่อนจะมองตรงไปข้างหน้าต่อ ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรให้ดูนอกจากน้ำฝน

 

      “หนังสือเล่มนั้น...”

 

      “ครับ?” จู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นมา ผมหันไปมองเขา ทวนคำถามเพราะก่อนหน้านี้ผมไม่ทันได้ฟัง

 

      “หนังสือ อ่านจบยัง” เขาพูดต่อ

 

      “ยังเลย ผมพึ่งอ่านวันนี้เอง” ผมยิ้มตอบเขา

 

      “อืม...” เขาส่งเสียงรับในลำคอและไม่พูดอะไรต่อ เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรผมก็หันกลับมามองตรงหน้าเฉกเช่นเคย

 

      ซ่า...ซ่า...ซ่า

 

       เราทั้งสองต่างคนต่างไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงของหยาดสายฝนที่กระทบลงผืนดินเท่านั้นที่ทำให้บรรยากาศดูสบายไม่อึดอัดจนเกินไป ผมกับเจ้าชายนั่งอยู่เรียบเคียงกัน จนกระทั่งฝนหยุดตก

 

       Truuuuu…Truuuuu

 

          ผมหยิบโทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงนักเรียนขึ้นมา มองรายชื่อบุคคลที่โทรมา เห็นว่าเป็นอิงอรจึงกดรับอย่างไม่รีรอ

 

      “ครับ...เดี๋ยวผมเดินออกไปนะครับ…ครับ สวัสดีครับ” หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จผมก็จัดการยัดโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกงนักเรียนเหมือนอย่างเคย หันไปมองเจ้าชายที่ยังคงนั่งนิ่งๆอยู่ข้างผม

 

      “เจ้าชาย ผมกลับก่อนนะ” ผมพูดบอกเขาพร้อมกับรอยยิ้ม

 

       พรึ่บ

 

      ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะหยิบกระเป๋าหนังนักเรียนขึ้นมาถือ หันหลังและเตรียมก้าวเดินออกไปจากตัวอาคาร หากแต่เสียงทุ้มนิ่งของเจ้าชายดังขึ้นเสียก่อน

 

      “แสนรัก” ใจผมกระตุกนิดหน่อยเมื่อได้ยินเจ้าชายเรียกชื่อผม นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เขาเรียก

 

      “ครับ?” ผมขานรับ

 

      “ตัวนายเปียก...” เจ้าชายพูดพร้อมกับใช้สายตานิ่งๆสำรวจมองสภาพร่างกายที่เปียกโชกของผม “ต้องกินยา”

 

       หื้ม?

 

       ผมเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยอย่างนึกแปลกใจ นี่เขากำลังบอกให้ผมทานยาเพื่อดักไข้ไว้ก่อนหรือเปล่านะ? อืม...

 

      “ครับ คุณเองก็รักษาสุขภาพด้วยนะ” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกมา

       ..

       ..

       ..

       แสนรักเดินห่างออกไปจากตัวอาคารค่อนข้างไกลแล้ว หากแต่ดวงตาคู่คมสีดำสนิทยังคงจับจ้องมองที่แผ่นหลังเล็กของคนร่างโปร่งจนสุดสายตา 

  

        “คุณงั้นหรอ? อืม...”

 

       D A I P S.

// เซย์ฮ๊ายจ้าทุกคนนนนนน โว้วววว ในที่สุดพระเอกของเราก็มีบทบาทและบทพูดสักทีนะคะ แหมๆ แต่ถึงอย่างงั้นก็พูดน้อยซะเหลือเกิ๊นนนนนน นี่ลองสังเกตเล่นๆดูนะ ว่าเวลาที่แสนรักและเจ้าชายคุยกัน พวกเขาคุยกันแทบจะไม่เกินห้าคำในหนึ่งประโยคเลยด้วยซ้ำ อะไรจะพูดน้อยกันขนาดนั้นน้อออออ ตอนนี้สบายๆนะจ๊ะคุณพ่อสุดหลอนไม่อยู่บ้านสามวันแหละ ยินดีกับแสนรักด้วย เบาใจขึ้นมาเลยยยย ในเรื่องนี้นอกจากตัวละครน้องชายจะเป็นจุดพีคแล้ว คุณพ่อเองก็เป็นจุดพีคใหญ่เหมือนกันนะจ๊ะ อุ๊ปซ์ ไม่เอาไม่พูด รอให้ติดตามกันเอง ฝากเม้น ไลค์ โหวต ให้เค้าด้วยน้า ฝากกดไลค์แฟนเพจเฟซบุ้คด้วยจ้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายของเค้าน้า ซียูเจอกันตอนหน้าจ้า! จุ๊บๆ แฮ่!