SAENRAK แสนรัก [YAOI]

   SEANRAK แสนรัก
เรื่องโดย: ++DAIPS++
 
       “สุดชอบตายไปเเล้ว...น้องชายตายไปเเล้ว...” เสียงของผมที่เอื้อนเอ่ยประโยคนั้นออกมามันเบามาก
 
       มันเบาจนตัวผมเองก็เเทบไม่ได้ยิน
 
       “เเสนรัก...” ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่อ แววตาที่เขาใช้มองผมนั้น มันเต็มไปด้วยความเสียใจ ความเจ็บปวด เเละความเห็นใจ...
 
       “สุดชอบตายไปเเล้ว เขาจากเราไปเเล้ว”
 
       “...” ผมเจ็บปวดเหลือเกิน มันเจ็บเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา ตัวผมสั่นสะท้านอย่างหนักจากการร้องไห้  มันโยกไปตามเเรงสะอึกสะอื้นของผม
 
       เเละนี่ก็เป็นอีกครั้ง ที่ผมร้องไห้จนสลบไป
 
       ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อพบกับความเงียบเหงาเเละความว่างเปล่า ชีวิตของผมมันไร้สีสันตั้งเเต่ที่น้องชายจากผมไป ทั้งๆที่เขาจากไปได้เกือบสามปีเเล้วเเท้ๆเเต่ผมกลับยังจำช่วงเวลาที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้อย่างละเอียดและชัดเจน        
 
       ผมเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องนอนด้วยสายตาว่างเปล่า ในหัวของผมกำลังรำลึกภาพของน้องชายตัวเอง สุดชอบเขาเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใส อ่อนหวานเเละสุภาพ เป็นที่รักของทุกคนซึ่งต่างจากผมโดยสิ้นเชิง พ่อตั้งชื่อผมว่า เเสนรัก มันเป็นชื่อที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย เพราะอะไรน่ะหรอ?  เพราะผมไม่ใช่คนที่ถูกรักไง
 
       “เเสนรัก” เสียงของพ่อดังเข้ามาในโสตประสาทของผม ผมยอมละสายตาจากเพดานเเละหันไปมองหน้าของผู้เป็นพ่อ
 
       “ลูกหิวมั้ย?”
 
       “ไม่ ผมไม่หิวครับ” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น
 
       “ลูกอยากออกไปสูดอากาศข้างนอกมั้ย?” 
 
       “ไม่ ผมไม่ต้องการ” ผมยังคงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนเดิม ผู้เป็นพ่อค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ผม ผมมองทุกๆการกระทำของเขาจนกระทั่งเขาย่อนก้นนั่งลงบนเตียงของผม
 
       “พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ?” ผมถามเขา
 
       “...” พ่อไม่ตอบคำถามผมเเต่กลับเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผม สัมผัสอบอุ่นที่โอบล้อมตัวผมทำให้ร่างของผมสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น ผมรู้สึกเเปลกๆทุกครั้งที่เขากอดผม มันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง รู้เเต่ว่า ผมกลัว         
 
       ผมไม่ได้ผลักไสอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อเพียงเเต่ไม่ได้กอดตอบ เขากอดผมจนเวลาผ่านไปสักพักถึงได้ยอมผละออกมาจากร่างของผม
 
       “พ่อกอดผมทำไมครับ?”ผมถามผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำทีเหมือนว่าปกติดีทุกอย่าง ทั้งๆที่ความเป็นจริงเเล้ว ผมกำลังกลัวเขา
 
       “พ่อรักลูกนะ ได้โปรดอย่าจากพ่อไป ลูกต้องอยู่เพื่อคนที่เหลืออยู่ อย่าได้คิดจากไปเหมือนสุดชอบ”
 
       “...” ผมเงียบไม่ตอบเขา จนกระทั่งเขาถามผมซ้ำอีกครั้งผมจึงยอมตอบ
 
       “เข้าใจใช่มั้ยแสนรัก”
 
       “ครับ”
 
       จริงๆเเล้วผมไม่เข้าใจการกระทำของพ่อตัวเองเลย ผมยอมรับว่าเขาเป็นพ่อที่ดี เเต่บางทีผมก็รู้สึกว่าเขาดีเกินไปจนผมรู้สึกหวาดหวั่นเเละรู้สึกกลัวเขาเเปลกๆ ยกตัวอย่างเช่น ในตอนนี้ พ่อกำลังเคลื่อนใบหน้าลงมาประทับริมฝีปากลงเบาๆที่หน้าผากของผม เเละพูดประโยคเดิมๆที่ผมได้ยินซ้ำๆมาตลอดสิบกว่าปี
 
       “พ่อรักลูกนะ”
 
       พ่อเดินออกไปจากห้องนอนผมเเล้ว...  เเต่สัมผัสที่น่าหวาดหวั่นยังคงไม่จางหายไปไหน พ่อเป็นเเบบนี้มาตั้งนานเเล้ว เเต่ผมก็ไม่เคยชินเลย      
 
       คืนนั้นผมนอนผวาเรียกชื่อสุดชอบทั้งคืน จนอิงอรเเม่เลี้ยงของผมต้องตื่นมานั่งปลอบ ผมถึงยอมสงบเเละนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
       ..       
       ..
       ..
      ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนที่อิงอรมาปลุก เธอบอกให้ผมอาบน้ำเเต่งตัวให้เรียบร้อยเเล้วลงไปทานข้าว ผมทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง อย่างไม่อิดออด เพราะถึงยังไงเธอก็คือคนที่ดูเเลผมมาตั้งเเต่เด็กๆ เธอเป็นเหมือนเเม่ของผม เเต่ก็ไม่ใช่เเม่เเท้ๆ
 
      “อรุณสวัสดิ์ครับ”ผมกล่าวคำทักทายกับผู้เป็นพ่อตามมารยาทก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม อาหารในวันนี้ยังคงเรียบง่ายเหมือนเคย ผมทานมันโดยไม่พูดไม่จากับใคร กะว่าถ้าทานเสร็จเรียบร้อยเเล้วผมจะไปคลุกอยู่เเต่ในห้อง
 
       เคร้ง...
 
       “ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ อร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับ” ผมวางช้อนและส้อมเมื่อทานข้าวเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจึงกล่าวคำพูดที่ผมพูดเป็นประจำก่อนจะลุกขึ้นยืน เตรียมตัวขึ้นไปยังชั้นบน ผมยังไม่ทันได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ดีเลยด้วยซ้ำ ผู้เป็นพ่อก็เอ่ยขึ้นมาก่อน
 
       “อย่าพึ่งไปสิเเสนรัก พ่อมีเรื่องอยากคุยกับลูก” พ่อมองผมด้วยใบหน้าเรียบนิ่งจนผมไม่สามารถมองออกได้ว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ในโหมดอารมณ์ไหน
 
       “เรื่องอะไรหรอครับ?” ผมถามพ่อกลับด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ต่างกัน
 
       “เอ่อ...คุณคะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” อิงอรเธอคงรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศระหว่างผมกับพ่อหรือไม่เธอก็อยากให้ความเป็นส่วนตัวกับพ่อจึงขอตัวออกจาก ณ จุดๆนั้น
 
       “พ่อว่าลูกควรจะกลับไปเรียนต่อให้มันจบได้เเล้ว นี่ก็ผ่านมาเกือบสามปีเเล้วนะที่ลูกหยุดเรียนไป”
 
       “...” ผมยังคงเงียบไม่ตอบอะไรผู้เป็นพ่อ แต่พอมาคิดดูดีๆแล้ว มันก็จริงอย่างที่พ่อบอกนั่นเเหละ ผมควรจะทำให้มันจบๆไปสักที ผมหยุดเรียนมานานเกินไปเเล้ว ก็ตั้งเเต่เกิดเรื่องของสุดชอบนั่นเเหละ ที่ผมหยุดเรียนไปเพื่อรักษาอาการซึมเศร้าจากการสูญเสียน้องชาย นี่ถ้าผมยังเรียนอยู่ผมก็คงจบปริญญาตรีไปเเล้ว เเต่เพราะผมหยุดเรียนไปผมเลยติดอยู่ที่ชั้นมอหก
 
       “ลูกคิดว่าไง?”
 
       “อ่า...เเล้วเเต่พ่อเลยครับ” ผมตอบกลับไป
 
       “อืม งั้นเตรียมตัวเลยนะพรุ่งนี้พ่อจะพาลูกไปสมัครเรียน”
 
       “...”
 
       “ตกลงมั้ย?”
 
       “ครับ...” 
 
       ..       
       ..
       ..
       เช้าวันต่อมาพ่อพาผมมาสมัครเรียนที่โรงเรียนเเห่งหนึ่ง สภาพเเวดล้อมโดยรวมถือว่าน่าเรียนมากๆ ผมไม่อยากฟุ้งซ่านเรื่องของน้องชายมากเกินไป อย่างน้อยไปเรียนมันก็น่าจะทำให้ผมคิดถึงเขาน้อยลงบ้าง
 
       “ลูกผมสามารถเข้ามาเรียนได้เร็วสุดวันไหนครับ?” พ่อถามผู้อำนวยการโรงเรียนด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ 
 
       “พรุ่งนี้ก็สามารถเข้าเรียนได้เลยครับ” ผู้อำนวยการตอบกลับมา
 
       “ครับ ขอบคุณนะครับ งั้นผมกับลูกขอตัวก่อน สวัสดีครับ”
 
       “ครับ สวัสดีครับ”
 
       พ่อไม่คิดจะถามสุขพงสุขภาพผมเลยสักคำ คิดจะให้เรียนก็ให้เรียนเลย จะมาสมัครก็มาสมัครเลย นี้หรือผู้ชายวัย 36 ปี...
 
       ..       
       ..
       ..
       วันนี้เกือบทั้งวันผมต้องอยู่กับอิงอรตลอด เธอพาผมไปซื้อชุดนักเรียนเเละอุปกรณ์การเรียนต่างๆนานา กว่าจะทำธุระเสร็จ เตรียมตัวสำหรับไปโรงเรียนพรุ่งนี้เสร็จ เวลาก็ล่วงเลยมานานพอสมควร เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยหมดเเล้ว ผมจึงจัดการปิดไฟเเละนอนหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว   
 
       เเละนี้เป็นอีกครั้ง...ที่ผมฝันเห็นสุดชอบ ในสถานที่เดิม
 
       “สุดชอบ!” ผมตะโกนเรียกหาน้องชายจนสุดเสียงเเต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความว่างเปล่าเหมือนอย่างเคย ไม่มีวี่เเววหรือไม่มีเสียงอะไรเลยที่บ่งบอกว่าน้องชายผมกำลังอยู่ที่นี่
 
       “สุดชอบ! น้องอยู่ไหน!” ผมตะโกนเรียกหาน้องชายอีกครั้ง พลางหันไปมองรอบๆตัว ก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นเเผ่นหลังที่คุ้นตา
 
      “สะ สุดชอบ! รอเดี๋ยว!” เงาเเผ่นหลังของสุดชอบริบรี่ลงเรื่อยๆ มันค่อยๆจางลงไปเรื่อยๆ  ผมไม่อยากให้เขาจากผมไป ผมจึงวิ่งออกตามไปสุดฝีเท้า ยิ่งผมใกล้เขามากเท่าไหร่ก็เหมือนว่าสุดชอบยิ่งไกลออกไปจากผม
 
       “สุดชอบ! รอพี่ด้วย! เเฮ่กๆ” ผมหอบจนตัวโยนด้วยความเหนื่อยจัด 
 
       สุดชอบหายไปจากสายตาผมเเล้ว... เหลือเเต่ความว่างเปล่า
 
       “ฮึก...ใจร้าย...ไอ้น้องชายบ้า ฮืออออ” นี่เป็นอีกครั้งที่ผมร้องไห้อย่างหนักเเละนี่ก็เป็นอีกครั้งที่มีสัมผัสเย็นเฉียบทาบทับบริเวณหัวไหล่ของผม ยังไม่ทันที่ผมจะยกมือขึ้นมาจับมือเล็กเเละเอ่ยคำอ้อนวอนขอให้เขาอย่าไปจากผมเลยด้วยซ้ำ เสียงกระซิบชิดใบหูที่เเสนโหดร้ายก็ทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อน
 
       “แต่ผมตายไปเเล้วนะครับ...”
 
       เฮือก!!!!!
 
       “สุดชอบ!!!”  ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเเละร้องเรียกชื่อน้องชายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ทุกอย่างมันเกือบจะเป็นเหมือนอย่างเคย คือการที่ผมวิ่งออกจากห้องนอนเเละตรงไประดมทุบประตูห้องของสุดชอบอย่างไร้สติ ทุกอย่างมันเกือบจะเป็นเหมือนอย่างเคย...
 
       “พะ พ่อ...”
 
        ถ้าผู้เป็นพ่อไม่ได้อยู่ในห้องนอนของผม เเละไม่ได้กำลังกดตัวผมจนขยับไปไหนไม่ได้ 
 
       D A I P S.
      ตอนเเรกค่าาาาาาา อ่านเเล้วเป็นอย่างไร อยากให้ช่วยคอมเม้นกันจังเลย ._.  ค่า สำหรับตอนนี้เราก็จะได้เห็นหลายๆมุมของตัวนายเอกหรือเเสนรักนะคะ ว่าเขาเนี่ย ค่อนข้างจะอ่อนไหวง่ายกับเรื่องน้องชาย นี่ก็เป็นอีกหนึ่งปมนะคะ สำหรับเรื่องเเสนรักนี่ ไดตั้งใจเเต่งให้มันออกไปทางดราม่าค่ะ คิดว่ามันน่าจะไม่ถึงขั้นปวดตับหรอกมั้ง ฮา พระเอกยังไม่โผล่นะเออ ไปเรื่อยๆนะคะ ช่วยเม้นให้ด้วยน้าาาา เเละก็ฝากกดไลค์เเฟนเพจเฟซบุ้คด้วยนะคะ จะพยายามพัฒนาตัวเองขึ้นเรื่อยๆค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ สวัสดีค่ะ <3