SAENRAK แสนรัก [YAOI]
เขียนโดย 
DAIPS
วันที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 00.39 น.
แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2560 22.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) SAENRAK แสนรัก : CHAPTER.01
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
SEANRAK แสนรัก
เรื่องโดย: ++DAIPS++
“สุดชอบตายไปเเล้ว...น้องชายตายไปเเล้ว...” เสียงของผมที่เอื้อนเอ่ยประโยคนั้นออกมามันเบามาก
มันเบาจนตัวผมเองก็เเทบไม่ได้ยิน
“เเสนรัก...” ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่อ แววตาที่เขาใช้มองผมนั้น มันเต็มไปด้วยความเสียใจ ความเจ็บปวด เเละความเห็นใจ...
“สุดชอบตายไปเเล้ว เขาจากเราไปเเล้ว”
“...” ผมเจ็บปวดเหลือเกิน มันเจ็บเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา ตัวผมสั่นสะท้านอย่างหนักจากการร้องไห้ มันโยกไปตามเเรงสะอึกสะอื้นของผม
เเละนี่ก็เป็นอีกครั้ง ที่ผมร้องไห้จนสลบไป
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อพบกับความเงียบเหงาเเละความว่างเปล่า ชีวิตของผมมันไร้สีสันตั้งเเต่ที่น้องชายจากผมไป ทั้งๆที่เขาจากไปได้เกือบสามปีเเล้วเเท้ๆเเต่ผมกลับยังจำช่วงเวลาที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้อย่างละเอียดและชัดเจน
ผมเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องนอนด้วยสายตาว่างเปล่า ในหัวของผมกำลังรำลึกภาพของน้องชายตัวเอง สุดชอบเขาเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใส อ่อนหวานเเละสุภาพ เป็นที่รักของทุกคนซึ่งต่างจากผมโดยสิ้นเชิง พ่อตั้งชื่อผมว่า เเสนรัก มันเป็นชื่อที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย เพราะอะไรน่ะหรอ? เพราะผมไม่ใช่คนที่ถูกรักไง
“เเสนรัก” เสียงของพ่อดังเข้ามาในโสตประสาทของผม ผมยอมละสายตาจากเพดานเเละหันไปมองหน้าของผู้เป็นพ่อ
“ลูกหิวมั้ย?”
“ไม่ ผมไม่หิวครับ” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น
“ลูกอยากออกไปสูดอากาศข้างนอกมั้ย?”
“ไม่ ผมไม่ต้องการ” ผมยังคงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนเดิม ผู้เป็นพ่อค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ผม ผมมองทุกๆการกระทำของเขาจนกระทั่งเขาย่อนก้นนั่งลงบนเตียงของผม
“พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ?” ผมถามเขา
“...” พ่อไม่ตอบคำถามผมเเต่กลับเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผม สัมผัสอบอุ่นที่โอบล้อมตัวผมทำให้ร่างของผมสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น ผมรู้สึกเเปลกๆทุกครั้งที่เขากอดผม มันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง รู้เเต่ว่า ผมกลัว
ผมไม่ได้ผลักไสอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อเพียงเเต่ไม่ได้กอดตอบ เขากอดผมจนเวลาผ่านไปสักพักถึงได้ยอมผละออกมาจากร่างของผม
“พ่อกอดผมทำไมครับ?”ผมถามผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำทีเหมือนว่าปกติดีทุกอย่าง ทั้งๆที่ความเป็นจริงเเล้ว ผมกำลังกลัวเขา
“พ่อรักลูกนะ ได้โปรดอย่าจากพ่อไป ลูกต้องอยู่เพื่อคนที่เหลืออยู่ อย่าได้คิดจากไปเหมือนสุดชอบ”
“...” ผมเงียบไม่ตอบเขา จนกระทั่งเขาถามผมซ้ำอีกครั้งผมจึงยอมตอบ
“เข้าใจใช่มั้ยแสนรัก”
“ครับ”
จริงๆเเล้วผมไม่เข้าใจการกระทำของพ่อตัวเองเลย ผมยอมรับว่าเขาเป็นพ่อที่ดี เเต่บางทีผมก็รู้สึกว่าเขาดีเกินไปจนผมรู้สึกหวาดหวั่นเเละรู้สึกกลัวเขาเเปลกๆ ยกตัวอย่างเช่น ในตอนนี้ พ่อกำลังเคลื่อนใบหน้าลงมาประทับริมฝีปากลงเบาๆที่หน้าผากของผม เเละพูดประโยคเดิมๆที่ผมได้ยินซ้ำๆมาตลอดสิบกว่าปี
“พ่อรักลูกนะ”
พ่อเดินออกไปจากห้องนอนผมเเล้ว... เเต่สัมผัสที่น่าหวาดหวั่นยังคงไม่จางหายไปไหน พ่อเป็นเเบบนี้มาตั้งนานเเล้ว เเต่ผมก็ไม่เคยชินเลย
คืนนั้นผมนอนผวาเรียกชื่อสุดชอบทั้งคืน จนอิงอรเเม่เลี้ยงของผมต้องตื่นมานั่งปลอบ ผมถึงยอมสงบเเละนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
..
..
..
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนที่อิงอรมาปลุก เธอบอกให้ผมอาบน้ำเเต่งตัวให้เรียบร้อยเเล้วลงไปทานข้าว ผมทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง อย่างไม่อิดออด เพราะถึงยังไงเธอก็คือคนที่ดูเเลผมมาตั้งเเต่เด็กๆ เธอเป็นเหมือนเเม่ของผม เเต่ก็ไม่ใช่เเม่เเท้ๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ”ผมกล่าวคำทักทายกับผู้เป็นพ่อตามมารยาทก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม อาหารในวันนี้ยังคงเรียบง่ายเหมือนเคย ผมทานมันโดยไม่พูดไม่จากับใคร กะว่าถ้าทานเสร็จเรียบร้อยเเล้วผมจะไปคลุกอยู่เเต่ในห้อง
เคร้ง...
“ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ อร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับ” ผมวางช้อนและส้อมเมื่อทานข้าวเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจึงกล่าวคำพูดที่ผมพูดเป็นประจำก่อนจะลุกขึ้นยืน เตรียมตัวขึ้นไปยังชั้นบน ผมยังไม่ทันได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ดีเลยด้วยซ้ำ ผู้เป็นพ่อก็เอ่ยขึ้นมาก่อน
“อย่าพึ่งไปสิเเสนรัก พ่อมีเรื่องอยากคุยกับลูก” พ่อมองผมด้วยใบหน้าเรียบนิ่งจนผมไม่สามารถมองออกได้ว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ในโหมดอารมณ์ไหน
“เรื่องอะไรหรอครับ?” ผมถามพ่อกลับด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ต่างกัน
“เอ่อ...คุณคะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” อิงอรเธอคงรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศระหว่างผมกับพ่อหรือไม่เธอก็อยากให้ความเป็นส่วนตัวกับพ่อจึงขอตัวออกจาก ณ จุดๆนั้น
“พ่อว่าลูกควรจะกลับไปเรียนต่อให้มันจบได้เเล้ว นี่ก็ผ่านมาเกือบสามปีเเล้วนะที่ลูกหยุดเรียนไป”
“...” ผมยังคงเงียบไม่ตอบอะไรผู้เป็นพ่อ แต่พอมาคิดดูดีๆแล้ว มันก็จริงอย่างที่พ่อบอกนั่นเเหละ ผมควรจะทำให้มันจบๆไปสักที ผมหยุดเรียนมานานเกินไปเเล้ว ก็ตั้งเเต่เกิดเรื่องของสุดชอบนั่นเเหละ ที่ผมหยุดเรียนไปเพื่อรักษาอาการซึมเศร้าจากการสูญเสียน้องชาย นี่ถ้าผมยังเรียนอยู่ผมก็คงจบปริญญาตรีไปเเล้ว เเต่เพราะผมหยุดเรียนไปผมเลยติดอยู่ที่ชั้นมอหก
“ลูกคิดว่าไง?”
“อ่า...เเล้วเเต่พ่อเลยครับ” ผมตอบกลับไป
“อืม งั้นเตรียมตัวเลยนะพรุ่งนี้พ่อจะพาลูกไปสมัครเรียน”
“...”
“ตกลงมั้ย?”
“ครับ...”
..
..
..
เช้าวันต่อมาพ่อพาผมมาสมัครเรียนที่โรงเรียนเเห่งหนึ่ง สภาพเเวดล้อมโดยรวมถือว่าน่าเรียนมากๆ ผมไม่อยากฟุ้งซ่านเรื่องของน้องชายมากเกินไป อย่างน้อยไปเรียนมันก็น่าจะทำให้ผมคิดถึงเขาน้อยลงบ้าง
“ลูกผมสามารถเข้ามาเรียนได้เร็วสุดวันไหนครับ?” พ่อถามผู้อำนวยการโรงเรียนด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ
“พรุ่งนี้ก็สามารถเข้าเรียนได้เลยครับ” ผู้อำนวยการตอบกลับมา
“ครับ ขอบคุณนะครับ งั้นผมกับลูกขอตัวก่อน สวัสดีครับ”
“ครับ สวัสดีครับ”
พ่อไม่คิดจะถามสุขพงสุขภาพผมเลยสักคำ คิดจะให้เรียนก็ให้เรียนเลย จะมาสมัครก็มาสมัครเลย นี้หรือผู้ชายวัย 36 ปี...
..
..
..
วันนี้เกือบทั้งวันผมต้องอยู่กับอิงอรตลอด เธอพาผมไปซื้อชุดนักเรียนเเละอุปกรณ์การเรียนต่างๆนานา กว่าจะทำธุระเสร็จ เตรียมตัวสำหรับไปโรงเรียนพรุ่งนี้เสร็จ เวลาก็ล่วงเลยมานานพอสมควร เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยหมดเเล้ว ผมจึงจัดการปิดไฟเเละนอนหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว
เเละนี้เป็นอีกครั้ง...ที่ผมฝันเห็นสุดชอบ ในสถานที่เดิม
“สุดชอบ!” ผมตะโกนเรียกหาน้องชายจนสุดเสียงเเต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความว่างเปล่าเหมือนอย่างเคย ไม่มีวี่เเววหรือไม่มีเสียงอะไรเลยที่บ่งบอกว่าน้องชายผมกำลังอยู่ที่นี่
“สุดชอบ! น้องอยู่ไหน!” ผมตะโกนเรียกหาน้องชายอีกครั้ง พลางหันไปมองรอบๆตัว ก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นเเผ่นหลังที่คุ้นตา
“สะ สุดชอบ! รอเดี๋ยว!” เงาเเผ่นหลังของสุดชอบริบรี่ลงเรื่อยๆ มันค่อยๆจางลงไปเรื่อยๆ ผมไม่อยากให้เขาจากผมไป ผมจึงวิ่งออกตามไปสุดฝีเท้า ยิ่งผมใกล้เขามากเท่าไหร่ก็เหมือนว่าสุดชอบยิ่งไกลออกไปจากผม
“สุดชอบ! รอพี่ด้วย! เเฮ่กๆ” ผมหอบจนตัวโยนด้วยความเหนื่อยจัด
สุดชอบหายไปจากสายตาผมเเล้ว... เหลือเเต่ความว่างเปล่า
“ฮึก...ใจร้าย...ไอ้น้องชายบ้า ฮืออออ” นี่เป็นอีกครั้งที่ผมร้องไห้อย่างหนักเเละนี่ก็เป็นอีกครั้งที่มีสัมผัสเย็นเฉียบทาบทับบริเวณหัวไหล่ของผม ยังไม่ทันที่ผมจะยกมือขึ้นมาจับมือเล็กเเละเอ่ยคำอ้อนวอนขอให้เขาอย่าไปจากผมเลยด้วยซ้ำ เสียงกระซิบชิดใบหูที่เเสนโหดร้ายก็ทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อน
“แต่ผมตายไปเเล้วนะครับ...”
เฮือก!!!!!
“สุดชอบ!!!” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเเละร้องเรียกชื่อน้องชายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ทุกอย่างมันเกือบจะเป็นเหมือนอย่างเคย คือการที่ผมวิ่งออกจากห้องนอนเเละตรงไประดมทุบประตูห้องของสุดชอบอย่างไร้สติ ทุกอย่างมันเกือบจะเป็นเหมือนอย่างเคย...
“พะ พ่อ...”
ถ้าผู้เป็นพ่อไม่ได้อยู่ในห้องนอนของผม เเละไม่ได้กำลังกดตัวผมจนขยับไปไหนไม่ได้
D A I P S.
ตอนเเรกค่าาาาาาา อ่านเเล้วเป็นอย่างไร อยากให้ช่วยคอมเม้นกันจังเลย ._. ค่า สำหรับตอนนี้เราก็จะได้เห็นหลายๆมุมของตัวนายเอกหรือเเสนรักนะคะ ว่าเขาเนี่ย ค่อนข้างจะอ่อนไหวง่ายกับเรื่องน้องชาย นี่ก็เป็นอีกหนึ่งปมนะคะ สำหรับเรื่องเเสนรักนี่ ไดตั้งใจเเต่งให้มันออกไปทางดราม่าค่ะ คิดว่ามันน่าจะไม่ถึงขั้นปวดตับหรอกมั้ง ฮา พระเอกยังไม่โผล่นะเออ ไปเรื่อยๆนะคะ ช่วยเม้นให้ด้วยน้าาาา เเละก็ฝากกดไลค์เเฟนเพจเฟซบุ้คด้วยนะคะ จะพยายามพัฒนาตัวเองขึ้นเรื่อยๆค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ สวัสดีค่ะ <3
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
