SAENRAK แสนรัก [YAOI]
เขียนโดย 
DAIPS
วันที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 00.39 น.
แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2560 22.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) SAENRAK แสนรัก : CHAPTER.02
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
SEANRAK แสนรัก : CHAPER.02
โดย: ++DAIPS++
บรรยากาศรอบห้องถูกครอบงำด้วยความเงียบและความกดดันที่ทั้งผมเเละพ่อเเผ่ซ่านออกมา เราต่างฝ่ายต่างเงียบไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆจนเวลาผ่านไปสักพัก เเละเป็นผมเองที่ทนกับความอึดอัดนี้ไม่ไหว
“พ่อครับผมเจ็บ” ผมพูดบอกผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้มันเรียบนิ่ง เเต่มันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่ผมพยายามเลย ผมรับรู้ว่าเสียงของตัวเองมันสั่นเพียงใด เเละเหมือนเขาเองก็รับรู้ ว่าร่างทั้งร่างของผมสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดหวั่น
“ลุกไปอาบน้ำได้เเล้ว ลูกต้องไปโรงเรียน พ่อเเค่จะมาปลุกลูกเท่านั้น...” ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคย เขาค่อยๆผละตัวลุกออกไป ผมมองเขาด้วยสายตาหวาดหวั่นอย่างไม่คิดจะปิดบัง
เขาเป็นเเบบนี้อีกเเล้ว พ่อทำตัวเเปลกๆจนผมรู้สึกกลัวอีกเเล้ว
พ่อจ้องมองใบหน้าผมด้วยสายตาที่ผมไม่สามารถอธิบายได้ว่าเขารู้สึกอย่างไรหรือคิดอะไรอยู่
“ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเเล้วลงไปข้างล่างนะ อย่าให้อิงอรเธอต้องรอนาน” พ่อพูดบอกผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของผม
ผมมองตามเเผ่นหลังกว้างของผู้เป็นพ่อด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น ยิ่งนานวันเข้าเขายิ่งทำตัวเเปลกประหลาด ถึงจะไม่ได้เเสดงออกมาตรงๆเเต่ผมก็รับรู้ได้จากการกระทำของเขา อีกทั้งเเววตาที่ใช้มองผม มันทำให้ผมรู้สึกเเปลกๆ เเละรู้สึกกลัวยังไงชอบกล
..
..
..
“ขอให้เป็นวันที่ดี ตั้งใจเรียนนะเเสนรัก”
“ขอบคุณครับแม่”
ผมยกมือไหว้อิงอรก่อนจะลงมาจากรถ ผมรู้สึกขอบคุณที่วันนี้พ่อมีธุระด่วนเข้ามาอย่างกระทันหันจนต้องรีบออกไปทำงานในเวลาที่เร็วกว่าปกติ ไม่งั้นคนที่มาส่งผมคงจะเป็นพ่อไม่ใช่อิงอร
ผมมองรถยนต์ของอิงอรที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปจากบริเวณนี้อย่างช้าๆจนลับสายตา ถึงได้หันกลับมามองสถานที่ที่ผมต้องมาอยู่เกือบครึ่งค่อนวัน...โรงเรียน
ผมเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยท่าทางที่นิ่งสงบ มีหลากหลายสายตาจับจ้องมองมาที่ผม ทั้งมองด้วยความสงสัย เเปลกใจ เเละอื่นๆ ผมไม่ได้สนใจพวกเขานัก นอกจากเดินตรงไปที่ม้านั่งหินอ่อนใต้อาคารเรียน
“เเสนรักใช่มั้ยจ๊ะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง
“ครับ” พูดตอบกลับคนเเปลกหน้า ที่ดูจากลักษณะภายนอกเเล้วคงจะเป็นคุณครู
“ครูชื่อพัชรานะจ๊ะ หรือเรียกครูว่าครูพัชก็ได้จ่ะ” เธอเเนะนำชื่อของตัวเองด้วยท่าทางใจดี ก่อนจะพูดต่อ “เป็นครูประจำชั้นของเธอ”
“ครับ สวัสดีครับ” ผมตอบรับเเละยกมือไหว้เธอตามมารยาท เธอฉีกริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีอ่อนส่งยิ้มมาให้ผม ผมยิ้มตอบเธอตามมารยาท
“ไปกัน ครูจะพาเธอไปห้องเรียน”
“ครับ”
..
..
..
“สวัสดีครับผมชื่อเเสนรัก ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ” การเเนะนำตัวของผมเป็นไปอย่างเรียบง่ายอย่างที่ผมต้องการให้เป็น พัชราเธออึกอักนิดหน่อยกับการเเนะนำตัวที่เเสนสั้นเเละเรียบง่ายของผม
“เอ่อ...ครูฝากนักเรียนทุกคนดูเเลเพื่อนใหม่ด้วยนะจ๊ะ มีอะไรก็เเนะนำเขา อย่าหาเรื่องกัน ตกลงนะ” พัชราเธอควบคุมสถาณการณ์ได้อย่างดีเลยทีเดียว ผมมองเธอนิดๆ เห็นว่าเธอกำลังมองไปทางด้านหน้า ดวงตาของเธอลุกลิกไปทางซ้ายเเละขวาเหมือนจะหาอะไรสักอย่าง
“เอ่อ...เเสนรัก เลือกที่นั่งเลยจ่ะ เหลืออยู่สองที่ เเต่ครูเเนะนำให้เธอไปนั่งข้างๆเพลิงเพลงดีกว่านะจ๊ะ เขาค่อนข้างนิสัยดีเเละเรียนเก่ง” พัชราพูดบอกด้วยน้ำเสียงที่คล้ายกระซิบเหมือนอยากให้ยินกันเเค่สองคน ผมมองตามสายตาของพัชรา เห็นว่าเด็กผู้หญิงที่ชื่อเพลิงเพลงกำลังมองมาที่ผมอยู่ เราสบตากัน เเละเป็นเธอที่หลบสายตาผมไปพร้อมกับใบหน้าหวานที่ขึ้นสีเเดงระเรื่อ
“ครับ” ผมตอบรับพัชราด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในเเถวโต๊ะ หากเเต่เดินผ่านโต๊ะของเพลิงเพลงเเล้วเดินไปจนสุดเเถวห้อง
“ขอผมนั่งด้วยนะครับ” ผมพูดบอกเพื่อนใหม่ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างทุ้มกว่าปกติ ไม่รู้สิ ผมเเค่รู้สึกว่ามันจะทำให้มีสัมพันธมิตรมากกว่าน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก
“...” เขาเงียบไม่ตอบผม
“ไม่ได้งั้นหรอครับ?” ผมถามต่อ
“ไม่ใช่... เชิญนั่งสิ” เสียงทุ้มที่ออกไปทางเเข็งกระด้างเอื้อนเอ่ยออกมา
“ขอบคุณนะครับ” ผมพูดขอบคุณเขาตามมารยาทก่อนจะนั่งลงไป
“เอ่อ...เจ้าชาย ครูฝากดูเเลเพื่อนใหม่ด้วยนะจ๊ะ” พัชราเธอพูดบอกเจ้าชาย? คงจะเป็นชื่อของคนที่นั่งข้างผมสินะ
“...” เจ้าชายไม่ตอบกลับอะไรทั้งสิ้น ไม่เเม้จะเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสืออะไรสักอย่างด้วยซ้ำ
“รพีจ๊ะ บอกทำความเคารพเลยจ่ะ”
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”
ผมมองพัชราเดินออกไปจากห้องเรียน เธอมีสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก คงจะหงุดหงิดสินะ
ผมเลื่อนสายตามามองเจ้าชายนิดๆก่อนจะละสายตาเเละจดจ้องที่หน้าห้องเรียน มีครูคนใหม่เข้ามาเเล้ว ผมเห็นหลากหลายสายตาของเพื่อนใหม่ที่มองมาที่ผม พวกเขามีท่าทีอยากเข้ามาพูดคุยกับผม เเต่มันติดตรงที่ว่านี่ยังคงเป็นเวลาเรียนอยู่ ผมนั่งเรียนไปเรื่อยๆโดยไม่พูดอะไรมากนัก ทั้งผมเเละเจ้าชายเราต่างคนต่างอยู่ในท่าทางที่สงบ ผมรู้สึกดีที่เขาไม่ใช่คนพูดมาก เพราะผมเองก็เป็นเหมือนกัน
..
..
..
ผมนั่งเรียนไปจนเวลาล่วงเลยไปถึงคาบพักกลางวัน เหล่านักเรียนทยอยออกไปเเล้ว มีบางส่วนที่เข้ามาพูดคุยกับผม
“นายชื่อเเสนรักใช่มั้ย? ฉันชื่อรพี เป็นหัวหน้าห้อง ต้องการความช่วยเหลืออะไรก็บอกฉันได้เลยนะ” รพีพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้ผม
“ขอบคุณนะครับ” ผมตอบกลับพร้อมส่งยิ้มตามมารยาท
“เห้ยไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้เว้ย เพื่อนกันๆ” รพีพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาเกาที่ทายทอยของตัวเองก่อนจะพูดต่อ “ลงไปกินข้าวกับพวกฉันมั้ย?”
รพีถามผมต่อ ความจริงเเล้วผมต้องการจะปฏิเสธเพราะผมไม่รู้สึกหิวอะไรเลย เเต่มันจะเป็นอะไรที่เสียมารยาทมากๆเพราะเขาเป็นคนเอ่ยปากชวนผม
“ได้หรอครับ?” ผมถามเขา
“ได้ดิๆ พวกเราอยากรู้จักนายด้วยเเหละ ไปกินข้าวกัน!” รพีพูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งชี้ไปทางด้านหลัง ผมเห็นกลุ่มเด็กผู้ชายประมาณห้าถึงหกคนมองมาที่ผมอยู่ พวกเขาโบกมือทักทายผมส่วนผมก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มอ่อนๆเท่านั้น
“งั้นขอไปด้วยคนนะครับ”ผมพูดบอกรพีพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เขา รพีมีท่าทีอึกอักนิดหน่อยเเต่ก็ส่งยิ้มกลับมาให้ผม ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กำลังจะเดินไปรวมกลุ่มกับพวกรพี เเต่นึกขึ้นได้ ว่ามีบุคคลที่นั่งอย่างเงียบสงบอยู่ข้างๆผม
เจ้าชาย...
“รอเดี๋ยวนะ” ผมพูดบอกรพีก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะที่มีเจ้าชายนั่งอยู่
เขายังคงนั่งอ่านหนังสือด้วยท่าทางนิ่งสงบ ใส่หูฟังเพื่อไม่ให้เสียงที่เขาไม่พึงประสงค์รบกวน ผมเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะของเจ้าชาย ย่อตัวลงนิดๆเพื่อให้ใบหน้าเสมอกับเขา เหมือนเขารู้ตัวว่ามีคนจับจ้องอยู่ จึงละสายตาออกมาจากหนังสือ
ผมใช้นิ้วชี้เคาะเบาๆที่หูสองครั้ง เพื่อสื่อให้เขาช่วยถอดหูฟังออก เจ้าชายเข้าใจเเละยอมทำตาม เราทั้งสองคนสบสายตากัน ผมพึ่งเห็นใบหน้าของเจ้าชายได้ชัดเจนก็ตอนนี้เเหละ เขามีโครงหน้าเรียวกระชับรับกับริมฝีปากหยักลึกที่บางเฉียบ จมูกโด่งรูปทรงสวย เข้ากันดีกับดวงตาคมกริบสีดำสนิทซึ่งผมมองว่ามันงดงามเเละน่าหลงใหล
“ลงไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ” เจ้าชายเลิกคิ้วอย่างเเปลกใจเมื่อผมเอ่ยประโยคที่คล้ายเป็นคำชวนเเละประโยคคำถามในเวลาเดียวกัน
“ไม่ดีกว่า”เสียงทุ้มตอบกลับมาด้วยความเรียบนิ่ง ผมยิ้มนิดๆก่อนจะตอบกลับเขา
“ตกลงครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ” ผมไม่ได้เซ้าซี้อะไรเจ้าชายมากนัก นอกจากพูดประโยคก่อนหน้านี้เเละขอตัวเดินออกมาเพื่อไปหาพวกรพี
“ไปกันเถอะครับ”
..
..
..
เเสนรักได้เดินออกไปจากห้องเรียนพร้อมกับเพื่อนใหม่เเล้ว โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่า ดวงตาคู่คมกริบสีดำสนิทที่เจ้าตัวมองว่างดงามเเละน่าหลงใหลกำลังจับจ้องเเผ่นหลังเเละทุกการกระทำจนกระทั่งลับสายตาไป
“หึ” รอยยิ้มปริศนาผุดขึ้นบนมุมริมฝีปากบางเฉียบ เเสนรักไม่รู้ตัวเลย ว่าการกระทำตามมารยาทของตัวเองปลุกความสนใจให้ใครอีกคน...อีกเเล้ว
D A I P S.
ตอนที่สองพระเอกโผล่มาเเล้วค่าาาาาา เจ้าชายนี่ยังไงน้ออออ มีมาเเอบยิ้ม ส่วนพ่อของเเสนรักนี่ชักยังไงอยู่นะ ทำไมดูเเปลกๆจังเลย *^* จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ฝากติดตามด้วยน้าาาา ช่วยๆกันเม้นหน่อยสิ คนเเต่งก็อยากได้กำลังใจจากคนอ่านนะเห้ยยย นี่อ่านเเล้วไม่เม้นให้เลยอะ เสียใจนะ ._. ปล.ฝากติดตามเเฟนเพจเฟซบุ้คเค้าด้วยนะ เวลาอัพนิยายหรือชี้เเจงอะไรก็จะได้เห็นกันเนอะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ จะพยายามพัฒนาตัวเองขึ้นเรื่อยๆนะครับผมมมมมม
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
