Call us The L.o.u.d.

          Limboเดินออกมาจากห้องที่คุ้นเคยพร้อมกับประตู ที่ค่อยๆปิดลง ลิมโบ เดินออก
มาด้วยหน้าตาที่สบายใจ
          " ทีนี่แผนของข้าก็สำเร็จแล้ว แต่มันช่างง่ายจนหน้าแปลกใจ... ข้ากลับไปพักได้สักที "
          ลิมโบ ได้ตัดสินใจที่จะเดินไปที่หอพักส่วนตัว ในขณะที่เดินอยู่นั้น
          " ดูเด็กคนนั้นสิน่ารักเนาะ "
          " อืม "  นักเรียนหญิงพูดชุบชิบกัน
          ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ เขาได้สังเกตเห็นว่าคนทั่วไปสามารถสังเกตเห็นเขาได้ ตลอดทางที่
เขาเดินมา ลิมโบ ก่มไปมองที่ตัวเอง 
          ' ผ้าคลุม!? คงจะเป็นที่ศูนย์อาหาร ข้าควรเดินกลับไปไหมนะ? '
          (' ผลั่ก ') เขาเดินชนอะไรบางอย่าง มีบางอย่างตกลงมา มันคือเครื่องเล่นเกมพกพา
          มันได้ส่งเสียงดังเป็นระยะๆ แล้วก็หยุดลง
         
           เขาหันมาดูว่าเขาชนอะไร คน?
          " ขออภัย?! "  เขาประหลาดใจกับคนที่เขาพบ
          " โลลิ!! "  เธอก่มลงไปมองเครื่องเกมที่อยู่บนพื้น แล้วเงยหน้าขึ้นมองมาที่ลิมโบ
ใบหน้าของคนที่ถูกชนนั้นดูไม่เป็นมิตรซักเท่าไร ตอนนี้หน้าตาของเธอถูกบดบังด้วยรังสีอมหิต
          " แกเตรียมใจที่จะตายแล้วใช่ไหม "  คำพูดและหน้าตาเปลื่ยนไปอย่างกับคนละคน
          " เอ๊ะ เจ้าพูดว่าอะไรนะ ข้าไม่เข้าใจ "
          " ช้าก่อนครับ "
          เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากกลุ่มนักเรียนที่มองอยู่ข้างๆ ลิมโบ หันไปมอง  ' RISK '
          " นายต้องการอะไร "  โลลิถาม risk ที่เดินเข้ามาหาขวางเธอ
          " คุณเป็นคนในกลุ่มประธานนักเรียนฝั่งมนุษย์ไม่ใช่เหรอครับ? จะดีเหรอที่มามีเรื่องกับ
นักเรียนแบบนี้ "  loli หันมามอง risk ที่ทำท่าทาง วางมาด อย่างไม่พอใจ
          " นี่เป็นการลงทัณฑ์ของประธานนักเรียน นายข้องใจอะไรกับเรื่องนี้ไหม "
          " มันเป็นเรื่องปกติ ที่ประธานนักเรียนสามารถ ลงทัณฑ์ นักเรียนกระทำความผิดได้
แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ "
          " พูดอะไรของนาย "
          limbo ยื่นอยู่ระหว่างทั้งสองที่กำลังสนทนากันอยู่ ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
          " ผมจะลงทัณฑ์เขาให้เอง 'โดยการประลอง' "
          " มันเป็นเรื่องของฉัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย "
          " เครื่องเล่นเกมของคุณ ยังซ่อมทันนะครับถ้ารีบเอาไปซ่อมตอนนี้ "
          " เอ๊ะ จริงสิ!? "  สีหน้าของเธอกลับมา ยิ้มแย้ม ร่าเริง
          " ถ้างั้นฉันอนุญาตให้นายสู้กับเขาได้แต่ต้องที่อารีน่านะ "  เธอหยิบเครื่องเล่นเกมขึ้นมา
แล้วกำลังเดินจากไปด้วยท่าทางเร่งรีบ
          " อ่ะ! ลืมไป อย่าฝ่าฝืนกฎนะ :p "  แล้วเธอวิ่งหายไป
          ' ปัญหามีทุกที่จริงๆ '  limbo ออกเดินเพื่อจะไปที่หอพัก
          " นายจะไปไหน "  RISK จับตัว ลิมโบ ไว้
          " กลับหอพัก "
          " คงจะปล่อยให้นายไปไม่ได้ เราต้องมาประลองกันก่อนที่อารีน่า "
          " ไม่ "  Risk ก่มตัวลงที่ limbo
          " จะบอกอะไรให้นะ นักเรียนที่ฝ่าฝืนการลงทัณฑ์มีโทษ คือการถูกไล่ออกแล้วนายจะ
เอายังไงล่ะ "
          " ... "
          " แล้วต้องประลองอะไร "
 
           ณ อารีน่า
 
           เป็นสถานที่ที่ใช้จัดทำการแข่งขันต่างๆ รวมถึงการแข่งขันที่จะเริ่มในไม่กี่อาทิตย์นี้ ที่นี่
ยังเปิดให้เหล่านักเรียนเข้ามาฝึกฝนการต่อสู้วางแผน 
         
          Limbo และ Risk อยู่ในอารีน่า
          " นั้นอะไรน่ะ! ห้องนี้ห้องอะไรเหรอ มันกว้างมาก "  limbo กำลังตื่นตาตื่นใจ  ห้องที่
ทั้งสองอยู่ มีขาวสว่างเพราะแสงไฟที่ตกกระทบกับผนังภายในห้อง มีผนังด้านหนึ่งของห้องเป็น
กระจกใสขนาดใหญ่จรดมุมของห้อง
          " ที่นี่เป็นห้องฝึกซ้อม ทีนี้ก็สวมปลอกแขนฝึกที่ให้ก่อนเข้ามาซะ ให้นายใส่ผลึกเข้าไป
ในช่องว่าของปลอกแขน "
          limbo หยิบผลึกที่ risk ให้มา มันเหมือน อัญมณี
          " มันคืออะไร "
          " ผลึกนี้มีไว้เพื่อรับความเสียหายทางกาย แต่มันไม่สามารถรับได้ดีมากนัก ผลึกนี้มี
3 สถานะ แดง:อันตราย / เหลือง:ปานกลาง / ฟ้า:ปกติ  กฎการระหว่างฉันกับนายคือ ถ้าผลึก
ของใครสลายจะเป็นฝ่ายแพ้ ส่วนคนที่ผลึกยังอยู่จะเป็นฝ่ายชนะ "
          " ฮ่ะ ฮะ อะ ฉันลืมไปแล้วว่า สีอะไรคืออะไร แต่ยังไงข้าก็ต้องใส่สิ่งนี้ใช่ไหม "
          " ถ้าไม่อยากได้แผลเป็นก็สวมซะ เพราะฉันเป็นพวกชอบฝังเขี้ยว "
          limbo สวมปลอกแขนแล้วใส่ผลึกเข้าไป หลังจากใส่ผลึก มันได้ส่องแสงสว่าง 'สีฟ้า'
จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนมาจากข้างๆ
          " รุ่นพี่ risk สู้ๆ "
          " ท่าน risk! (กรี๊ด) " มีนักเรียนหลายคนยืนอยู่ อีกฝากของกระจก
          " แล้วพวกอีกฝากหนึ่งของกระจกคืออะไร "
          " พวกเขาคือแฟนคลับของผมครับ พวกเขามาเป็นคนดู "
          " หืม... "
          " ฉันจะบอกอะไรให้อย่างหนึ่ง "  risk ทำสีหน้าจริงจัง แล้วเขายิ้มออกมาเผยให้เห็น
ฟันอันแหลมคม แต่นั้นไม่ทำให้ limbo กลัวแต่อย่างใด
          " ฉันไม่ถูกซะตากับนาย ตั้งแต่เห็นหน้านายตอนเดินเข้ามาที่ห้อง ไม่รู้ว่าทำไมแต่ตอน
นี้ฉันรู้ว่าทำไม "
          " ('หาว') หา? ข้าเริ่มเบื่อแล้ว "  limbo สังเกตได้ถึงความผิดปกติจาก risk
 
          ก่อนหน้านี้ไม่นาน  
          ณ สวนดอกไม้ข้างตึกอาคารเรียน
          มาเรียนั่งพักลำพังอยู่ที่สวนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
          " น่าหงุดหงิดจริงๆ "  มาเรีย หยุดคิดไปครู่หนึ่งถึงสิ่งที่เธอเห็นก่อนหน้า ' รอยเลือดนั้น
รึเราอาจทำเกินไป? '  สิ่งที่เธอกำลังคิดทำให้เธอนึกถึงหน้า limbo ขึ้นมา
          ' พอนึกถึงหน้าของมันขึ้นมา ฉันก็เริ่มอารมณ์เสียอีกแล้ว '
          (' BEEP! ') เสียงริงโทนน่ารักๆ ดังขึ้น มาเรียหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาอย่างลุกลน
          " มาเรียค่ะ! "
          (" มาเรีย ")
          " อาจารย์เหรอค่ะ? "
          (" ไม่นานมานี้  เขามาหาฉัน ")
          " เขา? "
          (" ท่าน limbo มาเรียเธอได้ทำตามคำสั่งรึเปล่า? ")
          " ... "
          (" เฮ่อ... วันพรุ่งนี้เช้ามีเรื่องที่จะคุยกับเธอหน่อย ") แล้วอาจารย์ก็วางสายไป
          มาเรียตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวล
          " แย่แล้วๆ "  มาเรียหันมาดูที่ต้นเสียง  กลุ่มนักเรียนกำลังยืนสนทนากันอย่างกระวน
กระวาย มาเรีย ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปห่พวกเขา
          " เกิดอะไรขึ้น! "
          " แย่แล้วมาเรีย มีนักเรียนสู้กันที่อารีน่า ได้ยินว่าเป็น risk กับ เด็กใหม่! "
          " risk แย่แล้วหมอนั้นอ่อนข้อไม่เป็นด้วยสิทำไงดีคุณประธาน "  ผู้ชายในกลุ่มพูดกับ
มาเรียที่กำลังสีหน้า กังวลสุดๆ
 
          อารีน่า  
          เหล่านักเรียนกำลังยืนมอง limbo กับ risk ที่กำลังต่อปากต่อคำกัน
          " ดูเหมือนตัวเจ้าเองหน้าสนใจไม่ใช่น้อย ข้าคิดพวกราชสีห์จะเก่งแต่เรื่องวางตน
กับโอ้อวด เพียงแค่นั้นซะอีก "
          " ฉันว่าเป็นนายมากว่านะ ที่ไม่เริ่มสู้ซะที "
          " สู้เหรอ?! "
          " นั้นไม่ใช่เหตุลที่นายมาที่นี่งั้นเหรอเพื่อสู้ เหมือนกับฉัน โรงเรียนนี้เปิดโอกาสให้ฉัน
ได้แสดงถึงศักยภาพของฉันที่ไม่มีใครเทียบได้ "   Risk    ทำท่าทางเหมือนกำลังโพสท่า
บางอย่าง แล้วโยนผ้าคลุมทิ้งไป  เหล่าแฟนคลับของ risk ร้องตะโกนกรี๊ด เสียงดังเสียงดังนั้น
เป็นของผู้ชาย มันทำให้ ลิมโบพูดไม่ออก
          " หึ... ฮาๆ "
          " เลิกเสแสร้งได้แล้ว "  risk สงสัยว่า ลิมโบหัวเราะอะไรเพราะมันทำให้เขารู้สึกหัวเสีย
ขึ้นทุกที
          " พวกเจ้าช่างเป็นคนที่อวดดีเหลือเกิน พวกราชสีห์ก็เก่งแต่เรื่องแสดงศักยภาพ แต่เรื่อง
ประสิทธิภาพของพวกเจ้านี่ช่างน่าอับอายจริงๆ  ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ใช่สายเลือดราชสีห์นะ "
          เหล่านักเรียนชายเริ่มซุบซิบ
          " เอาแล้วไงเด็กใหม่ซวยแน่เลย แต่ก็จริงหมอนั้นมันอวดเก่งจริงๆ "
          " อย่าไปพูดแบบนั้นสิโชคดีไอ้หนู! "
          " อ่า!.. ขออภัยที่ลืมไปว่าคุณเป็นเชื้อสายของตระกูลราชสีห์แถมเป็นครึ่งปีศาจอีกแล้ว
อย่างนี้ไม่ทำให้ตระกูลด่างพล้อยเหรอครับ "
          " นั่นสินะ "  สายของเขาดูน่ากลัวมากๆ เหมือนกับว่าจะเอาถึงตาย เหล่าคนดูเริ่มกังวล
ว่าควรจะเข้าไปห้ามรึเปล่าแต่ในตอนนี้ไม่มีใครกล้าทำอะไร
          " เอาเป็นว่าหยุดพูดล่ะกัน! "  แล้ว risk ก็วิ่งอ้อม มาอยู่ด้านหลัง limbo อย่างรวดเร็ว
ถึง limbo จะรู้ตัวว่า risk มาอยู่ข้างหลัง แต่มันก็สายเกินไปที่เขาจะทำอะไรได้
          limbo ถูกเตะให้ล่ม แล้วในฉับพลันเขาโดน risk กระซากหัวลงไปกระแทกลงบนพื้น
อย่างแรง risk ใช้มือที่กระซากหัว limbo กดหัวของเขาลงไปที่พื้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
          " เฮ่ย! Risk เล่นแรงไปไหม! "  ผู้ชายสองคนกำลังสนทนากันอยู่อีกฝากของกระจก
          " เขาใส่ ผลึก อยู่ไม่เป็นไรหรอก "
          " แต่ก็รู้สึกเจ็บได้ไม่ใช่เหรอ "
 
          " แย่ล่ะสิสงสัยทำแรงไปหน่อย "  คำพูดนั้นฟังดูก็รู้ว่าเสแสร้ง เขาเดินกลับไปที่ผ้าคลุม
          (' เพลิง ')  ผลึก ของ limbo สลาย (' ครึก ') limbo ค่อยๆ ขยับตัวแล้วลุกขึ้น
          ' ยังมีสติเหรอ! '
          " ลืมไปเลยลว่าไปมีองครักษ์แล้วนี่น่า "  limbo แสดงใบหน้า ยิ้มแย้มที่อาบไปด้วย
เลือด
          " ฉันยังมีสติอยู่ สงสัยแกจะมีประสิทธิภาพต่ำจริงๆสินะ "  risk ได้ยินอย่างนั้น แล้วกระ
โจนใส่ limbo ที่กำลังยื่นมือมาข้างหน้าพร้อมกับหัวเราะ  ในตอนนั้นได้มีเสียงตะโกนห้ามแต่
risk ไม่สนอะไรแล้ว
          " พอได้แล้ว! "  ฟองอากาศคล้ายๆ ฟองสบู่ลอยมากระแทกที่หลัง risk (' บุม ') ทำ
ให้เขาทรุดลงก่อนที่จะถึงตัว limbo คอของเขาถูกมือของ limbo ที่ยืนออกมาจับไว้
          " น่าอับอายจริงๆ คนแบบข้ามีคนเดียวก็พอ "  risk กำหมัดจะสวนไปที่หน้า ลิมโบ
แต่ถูกใครบางคนยั่งเอาไว้
 
          " ประธาน! "  เหล่านักเรียนตะโกน
          " ฉันบอกให้พอไง หรืออยากจะโดนลงทัณฑ์ รึไง "
          " นี่เป็นการต่อสู้ที่ได้รับการอนุญาตแล้วครับ "
          ริส บอก มาเรียพร้อมกับปัดมือ limbo ออก
          " จากใคร "
          " ประธานนักเรียนฝั่งมนุษย์คนตัวเล็กๆ "
          " เฮ่อ... เธอทำอะไรเนี่ย "  มาเรียพึมพำ
          " การต่อสู้ของเราไม่ได้มีอะไรผิด ที่คุณต้องเข้ามาขวาง ช่วยออกไปด้วยครับ "
          " นายก็รู้นิว่านายไม่สามารถสู้กับคนที่ผลึกสลายไปแล้วได้ ก็เพราะนายชนะแล้วหรือ
ถ้านายอยากจะขัดกฎโรงเรียน ฉันก็จะเป็นคู่ต่อสู้ให้เอง "  พอ risk ได้ยินอย่างนั้นเขาก็ดู
ใจเย็นลง
          " ไม่ล่ะ "  มาเรีย ถอนหายใจ
          " ถ้างั้นครั้งหน้า ตอนสู้กันหวังว่าจะสู้กันจริงๆนะครับ ไม่งั้นผมจะซีกคุณเป็นชิ้นๆ "
          " เอ๋_________(' ฉันไม่สู้กับแกหรอก ') "  ประโยคสุดท้าย limbo กระชิบออกมา
เบาๆ risk โกรธมากๆ แต่ไม่ได้แสดงออกมา
          " แล้วนายช่วยแต่งตัวให้ถูกระเบียบด้วย "  risk หยิบ ผ้าคลุมแล้วก็เดินออกไป
          เหล่าคนดูต่างพากันแยกย้ายออกจากอารีน่า
          " ทีนี้ก็ แก "  มาเรีย หันความสนใจมาที่ limbo
          " ขอบคุณ ขอบคุณที่ช่วยฉัน "  limbo ยิ้มขณะเลือดยังไหลลงมาจากหน้าผาก
มาเรีย ตกใจที่จู่ๆ ก็ขอบคุณ พร้อมกับหน้าแดงเล็กน้อย  เหล่าคนดูที่เหลืออยู่กำลังยืนดูพวกเขา
ทั้งสอง มาเรียกุมขมับ
          " ฉันไม่ได้มาช่วยแกสักหน่อย ฉันแค่มาหยุดนักเรียนที่จะผิดกฎโรงเรียนต่างหาก "
          " เอะ นี่มัน ซึนเดเระ "  พอ limbo พูดจบ ฟองอากาศพุ่งมาโดนเขา แล้วเขาก็ล่มหน้า
ขม้ำลงบนพื้น  มาเรียหันไปมองเหล่าคนดู พวกเขาต่างรีบออกจากอารีน่าโดยฉับพลัน
 
 
บทส่งท้าย
          limbo นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ด้านนอกของอารีน่า maria กำลังใช้เวทย์มนต์ของเธอช่วยรักษา
          เขาอยู่
          " ยิ้มอะไรของแก "  limbo ทำสีหน้ายิ้มแย้ม ขณะที่มาเรียทำหน้าเคร่งเครียด
          " ฉันไม่มีสมาธิรักษาแกเลย เลิกยิ้มได้แล้ว! "  เวลาผ่านไปสักพัก
          " เรียบร้อยแล้วดูเหมือนปีศาจอย่างแกชอบทำตัวให้คนอื่นเกลียดสินะ ถ้าฉันไม่มา
          risk ได้ฆ่าแกไปแล้ว "
          " ถ้าเจ้าเลือกยืนดูเฉยๆ ก็อาจเป็นอย่างนั้น "
          " ..! " limbo ลุกขึ้น
          " ขอบคุณ อย่าางไรก็ตามเจ้าช่วยข้าไว้ ข้าต้องขออภัยกับการละเล่นของข้าในยามเช้า
          ด้วย "
          มาเรีย ยืนฟังอยู่แต่ไม่ได้พูดอะไร
          " ตอนนี้ข้าเหนื่อยมาก ข้าขอตัวไปผักผ่อนก่อน " หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกไปแต่
          " หอพักส่วนตัวไปทางไหนเหรอ?  :P "  เขายังไม่คุ้นทาง มาเรียชี้ทางไปให้เขา
 
 
มุมคนเขียน (ช่วงเรื่อยเปื่อย)
สรทิน: อ่า...
         ที่ไม่มีตอนใหม่ออกมาน่ะ... (กำลังเริ่มร้องไห้) คอมเสียและ และ.. ที่เขียนไว้หาย...   
         (เริ่มร้องไห้หนักมาก)
พาว  : (ตบหลังสรทินเบาๆ)
สรทิน: *filled with determination