Call us The L.o.u.d.

                    เขาปล่อยมือจาก ทาโกะ ที่กำลังทำท่าเขินอาย

 

                    " ผ้าเช็ดหน้านั้นต้องขออภัยด้วยที่ทำให้สกปรก "

                    " เอ้อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรารีบไปที่ห้องเรียนกันดีกว่าเพราะว่า ทุกคนก็รอที่

จะได้เห็นนักเรียนใหม่อยู่ค่ะ "

                    " อย่างงั้น รึ "  เธอพาเขาเดินไปที่ห้องเรียนของเขา

          Class A ห้อง 9 พวกเขาทั้งสองยืนอยู่หน้าประตู เธอเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไป

Limbo เดินเข้าไปในห้อง ภายในห้องกว้างใหญ่มีที่นั่งมากมายเรียงเป็นชั้นสูงตามระดับ ถึง

แม้ภายในห้องจะมีที่นั่งมากมายภายในห้องแต่ที่เขาเห็นมีนักเรียนเพียงกลุ่มหนึ่งกำลังนั่ง

สนทนากันอยู่ 6 คน หนึ่งในนั้นเป็นคนที่เขารู้จักแล้วชุดที่เขาใส่นั้นแตกต่างจากคนอื่น ใน

ขณะที่คนอื่นสวมผ้าคลุมเงางามประดับด้วยตราบางอย่างบนผ้าคลุม เขาใส่ผ้าคลุมสีขาวมี

ขนฟู่เหมือนขนแกะ 'บากอส'   Limbo ยิ้มให้ทุกๆคน 'หึมันน่าสนุกจริงๆ' หลังจากที่เขามอง

ทุกคนเขาพูดออกมา

                   

                    " สวัสดีครับ ผม limbo ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ "  ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ยืนขึ้น

แล้วเดินเขามา limbo

                    " จะพูดว่าทุกคนก็ไม่ถูกนะ อีก 22 คนเขาไปอยู่ที่ศูนย์อาหารกันหมด โดย

ปกติห้องนี้มี 30 คน  รวมนายด้วยก็เป็น 31 ฉันชื่อ Risk Toldeish "  limbo สัมผัสได้ถึง

ความรู้สึกแปลกๆ จากเขา

                    " นายเป็น ปีศาจเหรอ? "  ทำสีหน้าแปลกใจ

                    " ฮ่าๆ เปล่าหรอกครับ แค่ผมมีความสามารถพิเศษที่ได้มาจากสายเลือดของ

บรรพบุรษ "  เขายิ้มขึ้นมามันแสดงให้เห็นถึงฟันที่เหมือนดังเขี้ยว แล้วเล็บของเขาก็ยาวขึ้น

มันบางและแหลมคมที่ดูอันตราย พร้อมท่าทางที่ดูเย่อยิ๋ง

                    " ผมมีสายเลือดของปีศาจราชสีห์ และผมเป็นเชื้อสายของตระกูลราชสีห์ครับ

ดังนั้นช่วยอย่าเข้าใจผิดนะครับผมไม่ใช่ปีศาจ "  สิ่งที่เขาพูดไปมันไปกระตุกต่อมบางอย่าง

ของ  limbo 

                    " เอ๋... ราชสีห์เหรอ เป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ดีนะครับ "  limbo สัมผัสได้ถึงอดีต

ที่มันกัดกินบาดแผลของเขาจากภายใน เขารู้จักดีว่าพวก ราชสีห์ เป็นอย่างไร วีรกรรมล่าสุด

ของเขานั้นคืออะไร ความรู้สึกของเขาบอกว่า พ่อหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้ากำลังเสแสร้ง

แสดงออกมา เหมือนกับที่ limbo กำลังทำ

 

 

ปัจจุบัน

               

                   limbo กำลังเดินไปยังศูนย์อาหาร โดยไม่มีใครทันสังเกตหรือสังเกตเขาเลย

เพราะ ผลของผ้าคลุมที่ถึงแม้จะมีผลดีแต่มันก็ใหญ่เกินไปสำหรับเขาทำให้เขารำคาญ เขา

มาถึงศูนย์อาหารตรงส่วนที่เขาเดินมาถึงเขายังไม่เคยมา  ที่ส่วนนี้มีโต๊ะและเก้าอี้มากมายที่

มีเหล่านักเรียนนั่งอยู่ limbo เดินไปมาพร้อมมองไปรอบๆ ถึงที่นั่งกับโต๊ะจะเยอะก็ตามแต่

พวกนักเรียนก็นั่งเต็มไปหมด  แต่มีโต็ะหนึ่งที่เขาเห็นว่ามีเพียง 1 คนที่นั่งอยู่

                         

                    " พ่อหนุ่มคนนั้น? "  limbo พูดขึ้นแล้วเดินเขาไปหา เด็กหนุ่มที่นั่งกินอาหาร

ด้วยท่าทางเหงาหงอยอยู่ลำพัง

                    " สีหน้าเจ้าช่างน่าหดหู่ยิ่งนัก "  limbo ยื่นอยู่ตรงหน้าเขาที่กำลังนั่งเคี้ยว

อาหารที่อยู่ในปาก เขาเงยหน้ามองมาที่ limbo 

                    " ข้าขอนั่งด้วยได้ไหม? "  เด็กหนุ่มกลืนอาหารลงคอ

                    " อืม ได้สิเชิญเลย "  limbo นั่งลงบนเก้าอี้ส่วนเด็กหนุ่มกินอาหารต่อไปด้วย

ท่าทางลุกลน limbo จ้องมาที่เขาตลอดเวลามันทำให้เขา กระวนกระวายและท่าทางเขิน

อาย เพราะการถูกจ้องมองไม่ทำให้เขารู้สึกดี

                    " ช่วยหยุดจ้องผมซะทีได้ไหมครับ! "  เขาวางช้อนกับซาอมลงพร้อมตะโกน

ใส่หน้า limbo

                    " หึๆ ไม่ชอบงั้นรึ? "

                    " ไม่เลย! ผมกินอาหารไม่ลงหรอกหากคุณยังจ้องผมอยู่อย่างนี้ "

                    " แล้วเจ้าคิดว่าเธอจะชอบไหมถ้าเจ้าจ้องเธอเหมือนเมื่อตอนเช้า "

                    " เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ? "

                    " เจ้าชื่อ อิจฉิ ใช่ไหม? "

                    " คุณคือ?.. " limbo แสดงให้เขาเห็นหน้าตา undead ก่อนที่จะกลับมาเป็น

เหมือนเดิม

                    " คุณ limbo! "

                    " ปกติเจ้าจะนั่งคนเดียวตลอดงั้นรึ? "

                    " ครับ ทุกๆวันผมจะนั่งตรงนี้ "

                    " เพราะอะไรกันนล่ะ พวกมนุษย์กับปีศาจรังเกียจเจ้ารึ "  อิจฉิ ทำหน้าเศร้า

                    " เปล่าครับ... ผมแค่ไม่มีเพื่อน "  limbo ประหลาดใจกับสิ่งที่เขาพูดออกมา

แล้วก็หัวเราะ

                    " หัวเราะทำไมล่ะครับ "

                    " เจ้าเองก็เป็นคนที่ไม่เลวร้ายอะไรนิ? "

                    " ก็มีปีศาจ กับมนุษย์บางกลุ่มที่ไม่ชอบผมอยู่บ้างน่ะครับ "

                    " ใช่คนที่ข้าจัดการไปเมื่อตอนเช้ารึเปล่า? "  เขาพยักหน้า

                    " ใช่ครับ พวกประธานนักเรียนฝั่งมนุษย์ไม่ถูกกับปีศาจสุดๆ ส่วนทางฝั่งปีศาจ

ก็ไม่ได้เกียจมนุษย์กับปีศาจเลย "

                    " เดียวก่อนพ่อหนุ่ม... มนุษย์ไม่ถูกกับปีศาจ เจ้าจะบอกว่าปีศาจเป็นมิตรกับ

ทุกฝ่ายงั้นรึ "

                    " ยังไม่รู้เหรอครับ? "  limbo ทำท่าครุ่นคิด

                    " ที่เป็นมิตรเนี่ย ในความหมายของเจ้าเป็นเช่นไร "

                    " เอ่อ ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงดี  อืม...อาจารย์ ยูมะ! "

                    " ยูมะ? "  ชื่อนั้นเหมือนผ่านหู limbo ไปไม่นานมานี้

                    " อาจารย์ ยูมะ เป็นอาจารย์สอนเรื่อง กายภาพทางจิต หรือสุขศึกษาและพละ

ศึกษา อาจารย์ ยูมะ เป็นอาจารย์ใจดีสุดๆ ในหมู่อาจารย์และดูเหมือนว่า อาจารย์จะเป็นที่

ปรึกษาให้ ประธานนักเรียนปีศาจ "

                    " ถ้าเช่นนั้นข้าก็พอคาดเดาได้ ว่าแต่เจ้า ห้องเรียนเจ้า อยู่ห้องอะไรรึ "

                    " ผมเหรอ? Class C ห้อง 2 ครับ "

                    " Class C? แล้วเจ้าพอรู้อะไรเกี่ยวกับการแข่งขันของโรงเรียนนี้ไหม? "

                    " การแข่งขันประจำปีเหรอครับ อีก 1 อาทิตย์ ก็จะเริ่มแล้วนิครับ "  limbo 

เหลือกตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

                    " เจ้าพูดว่าไงนะ! 1 อาทิตย์ เหรอ!! "  limbo คิดในหัวของตนว่า มันคือความ

ผิดพลาดของของที่เลือกมาในช่วงเวลานี้

                    " ข้าขอเข้าเรื่องเลยล่ะกัน เจ้าจะต้องเข้าร่วมการแข่งกับข้า " อิจฉิกำลังดื่มน้ำ

แต่ก็พุ่งออกมาโดนที่หน้า limbo เต็มๆ 

                    " ขอโทษครับ (แค่กๆ) " limbo ถอดผ้าคลุมที่น่ารำคาญ เพราะขนาดของมัน 

เอามาเช็ดหน้าที่เปียก

                    " ผมไม่เอาด้วยหรอก (แค่กๆ) ผมไม่เข้าไปแข่ง! "

                    " ข้าขอฟังเหตุผล "

                    " ผมไม่ชอบใช้กำลัง! ต่อสู้กับใคร! "

                    " กำลัง? เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้เลยสิ่งเหล่านั้น ข้าขอเพียงเข้าร่วมแข่งกับข้า "

                    " จะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ การแข่งนี้จะต้องมีการต่อสู้กับฝั่งตรงข้าม ผมสู้ใคร

ไม่ได้หรอก " 

                    " ฟังข้าา...หน่อยสิพ่อหนุ่ม!  ข้าขอแค่ให้เจ้าร่วมแข่งไปกับข้า ไม่ได้จะให้

ไปสู้! "  เสียงของเขาดังซะจนพวกนักเรียนรอบๆ ต่างหวาดกลัวเสียงของปีศาจ

                    " ถึงอย่างนั้น ผมเป็น Class C จะไปสู่กับพวก Class A กับ S ได้ยังไงล่ะ

การแข่งปกติจะไม่ค่อยมี Class C หรอกครับ "

                    " ไม่ต้องห่วง ข้า Class A "

                    " เอ๋?.. Class A  แต่คนเดียวไม่ไหวหรอกครับ "

                    " ไม่ต้องห่วง ข้าจะหาพวก Class A กับ S ได้แน่นอน "

                    " ผมไม่อยากลงแข่ง และไม่อยากทำตามคอนเช็ปบ้าบอนั้น "  limbo รู้ดีว่า

เขาไม่สามารถทำให้ อิจฉิเปลื่ยนใจได้ เขาหันไปมองรอบๆ แล้วเขาได้เห็นบางอย่าง

                    " นี่พ่อหนุ่ม ถ้าข้าจะมีขอเสนอแลกเปลื่ยนกับเจ้า "

                    " ขอเสนอ? "

                    " ขอเสนอนั้นก็คือ ข้าจะให้ข้อมูลกับความช่วยกับเจ้า "

                    " ข้อมูลกับความช่วยเหลือเหรอครับ "

                    " เซเน ทาโกะ อิกเนอร์ "  เด็กหนุ่มทำสีหน้าตกใจ

                    " เจ้าจำได้ไหมว่าข้าอยู่ Class A นางก็อยู่ Class A ข้าสามารถพูดคุยพบปะ

กับเธอได้ที่ต้องการ "

                    " คุณไม่ได้จะทำอะไร ทาโกะจังใช่ไหม? "  เด็กหนุ่มทำสีหน้าจริงจัง limbo 

หันหน้าไปอีกทาง

                    " นั้นเธออยู่ตรงนั้น! "

                    " ไหนครับ! "  ท่าทางของเขาเปลื่ยนไปในพริบตา

                    " ไม่เห็นอยู่เลยนิครับ "

                    " เจ้ามีตาหามีแววไม่ เธอยื่นใส่แว่นฟลมนั้นอยู่- "

                    " แว่น? ทาโกะจังไม่ใส่แว่นนะครับ แล้วผมก็ไม่เห็นใครใส่แว่นกลมๆเลย "

                    " เอ๋! "  limbo แปลกใจสุดๆ แล้วมันทำให้เขานึกออกทันทีถึงเหตุผลที่ว่าทำ

ไมเมื่อเจอกับเธอครั้งที่สอง ความรู้สึกบางอย่างมันต่างออกไป สิ่งที่สวมอยู่นั้นต้องเป็น

เวทย์ปกป้องแบบเดดียวกับผ้าคลุมของ limbo ไม่แน่อาจเป็นแว่นกับผ้าคลุมของเธอ ที่ทำ

ให้ limbo มองข้ามเรื่อง ทาโกะไป

 

                    " นี่ พ่อหนุ่มหันมานี่สิข้าจะมอบบางอย่างให้ "  limbo ใช่นิ้วชี้แตะไปที่หน้า

ผาก อิจฉิ แล้ว limbo พึมพำบางอย่างที่ อิจฉิ ฟังไม่เข้าใจ

                    " เอาล่ะ ที่นี้มองไปอีกทีสิ "  อิจฉิ มองไปที่เดิม

                    " เอะนั้น!. "  เขาเห็นทาโกะใส่แว่นตลกๆ กับหมวกปลาหมึกในสายตาของ

เขาเธอดูน่ารักมากๆ  " ผมเห็นแล้ว! "

                    (' ตุบ ')  หัวของ limbo กระแทกลลงบนโต๊ะ

                    " คุณ limbo เป็นอะไรรึเปล่าครับ!? " 

                    " ไม่เป็นไร.. ข้าแค่หน้ามืด "

                    " มีบางอย่างแปลกไป "

                    " ส่วนสูง "

                    " ทำไมเหรอครับ? "

                    " เจ้ามองข้ามเรื่องนั้นไป ตอนแรกที่ข้ามายังศูนย์อาหารข้าไม่สนใจเท่าไรนัก

จนมาพบกับเธออีกครั้งถ้าเจ้าดูดีๆแล้วตัวเธอจะเล็กมาก "

                    " แต่ผมดูแล้วส่วนสูงของเธอลดลงมานิดเดียวเองนะ "

                    " แต่เป็นเวทย์มนต์ที่น่าสนใจมากเลยทีเดียวที่สามารถปรับเปลื่ยนและแปร

สภาพส่วนสูงของผู้สวมใส่ได้ "

                    " คุณ limbo ครับบ!! "  อิจฉิหยุด limbo เอาไว้ เพราะท่าทางกับ บรรยากาศ

รอบๆ limbo ดูน่ากลัวขึ้นตอนที่เขากำลังพูด

                    " Ah..... ขออภัย "

                    " คุณให้อะไรผมมาเหรอครับ? "

                    " มันเป็นแค่เวทย์พื้นฐานไม่ต้องกังวลหรอก "

                    " ขอบคุณครับ "

                    " ว่ายังไง ถ้าเจ้าช่วยข้า ข้าสัญญาจะช่วยเจ้าในเรื่องความรักของเจ้า "

อิจฉิกำลังดื่มน้ำแล้วก็พุ่งมาที่ limbo อีกครั้ง  limbo  กางผ้าคลุมออกมารับทัน

                    " ว่าไง พ่อหนุ่มด้านผลประโยชน์เจ้ามีแต่ได้กับได้นะ "  อิจฉินั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง

แล้วก็นึกเรื่องที่ limbo พูดกับสิ่งที่เขาเมื่อตอนเช้า

                    " ครับ แค่ร่วมแข่งเฉยๆนะครับ "  limbo ยิ้ม รอยยิ้มของเขามันเหมือนเป็น

สัญญาณว่าแผนของเขาเริ่มขึ้นแล้ว

 

 

บทส่งท้าย

 

          Limbo หันไปมองที่ ทาโกะ แล้วเห็นใครบางคนกำลังยืนคุยกับเธออยู่

                    " เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นใคร? "

                    " อารักขา ของ ทาโกะจังครับ เขาอยู่กับเธอตลอดเวลาเลยครับ "

                    " ไม่ตลอดหรอก.. ไม่ต้องห่วง ข้าพูดไปแล้วว่าจะช่วยเจ้าแต่ตอนนี้ข้าขอกลับ

ไปพักผ่อนก่อนรู้สึกว่าวันนี้ข้าจะไม่ค่อยสบาย "  limbo ลุกขึ้น

                    " ครับ "   

                    " พรุ่งนี้ค่อยพบกันใหม่ "  แล้ว limbo ก็เดินจากไปที่หอพัก  

                    " นี่มัน...... "  อิจฉิ เห็นบางอย่างถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ มันคือผ้าคลุมเปียกชื้น

ของ limbo 

                    " คุณ limbo ครับ! "  เขาคงบอก limbo ม่ทันเสียแล้ว เพราะ เขาหายไปจาก

สายตาของเขาเสียแล้ว