Call us The L.o.u.d.

          Limboเดินออกมาจากห้องที่คุ้นเคยพร้อมกับประตู ที่ค่อยๆปิดลง ลิมโบ เดินออก

มาด้วยหน้าตาที่สบายใจ

          " ทีนี่แผนของข้าก็สำเร็จแล้ว แต่มันช่างง่ายจนหน้าแปลกใจ... ข้ากลับไปพักได้สักที "

          ลิมโบ ได้ตัดสินใจที่จะเดินไปที่หอพักส่วนตัว ในขณะที่เดินอยู่นั้น

          " ดูเด็กคนนั้นสิน่ารักเนาะ "

          " อืม "  นักเรียนหญิงพูดชุบชิบกัน

          ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ เขาได้สังเกตเห็นว่าคนทั่วไปสามารถสังเกตเห็นเขาได้ ตลอดทางที่

เขาเดินมา ลิมโบ ก่มไปมองที่ตัวเอง 

          ' ผ้าคลุม!? คงจะเป็นที่ศูนย์อาหาร ข้าควรเดินกลับไปไหมนะ? '

          (' ผลั่ก ') เขาเดินชนอะไรบางอย่าง มีบางอย่างตกลงมา มันคือเครื่องเล่นเกมพกพา

          มันได้ส่งเสียงดังเป็นระยะๆ แล้วก็หยุดลง

         

           เขาหันมาดูว่าเขาชนอะไร คน?

          " ขออภัย?! "  เขาประหลาดใจกับคนที่เขาพบ

          " โลลิ!! "  เธอก่มลงไปมองเครื่องเกมที่อยู่บนพื้น แล้วเงยหน้าขึ้นมองมาที่ลิมโบ

ใบหน้าของคนที่ถูกชนนั้นดูไม่เป็นมิตรซักเท่าไร ตอนนี้หน้าตาของเธอถูกบดบังด้วยรังสีอมหิต

          " แกเตรียมใจที่จะตายแล้วใช่ไหม "  คำพูดและหน้าตาเปลื่ยนไปอย่างกับคนละคน

          " เอ๊ะ เจ้าพูดว่าอะไรนะ ข้าไม่เข้าใจ "

          " ช้าก่อนครับ "

          เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากกลุ่มนักเรียนที่มองอยู่ข้างๆ ลิมโบ หันไปมอง  ' RISK '

          " นายต้องการอะไร "  โลลิถาม risk ที่เดินเข้ามาหาขวางเธอ

          " คุณเป็นคนในกลุ่มประธานนักเรียนฝั่งมนุษย์ไม่ใช่เหรอครับ? จะดีเหรอที่มามีเรื่องกับ

นักเรียนแบบนี้ "  loli หันมามอง risk ที่ทำท่าทาง วางมาด อย่างไม่พอใจ

          " นี่เป็นการลงทัณฑ์ของประธานนักเรียน นายข้องใจอะไรกับเรื่องนี้ไหม "

          " มันเป็นเรื่องปกติ ที่ประธานนักเรียนสามารถ ลงทัณฑ์ นักเรียนกระทำความผิดได้

แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ "

          " พูดอะไรของนาย "

          limbo ยื่นอยู่ระหว่างทั้งสองที่กำลังสนทนากันอยู่ ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

          " ผมจะลงทัณฑ์เขาให้เอง 'โดยการประลอง' "

          " มันเป็นเรื่องของฉัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย "

          " เครื่องเล่นเกมของคุณ ยังซ่อมทันนะครับถ้ารีบเอาไปซ่อมตอนนี้ "

          " เอ๊ะ จริงสิ!? "  สีหน้าของเธอกลับมา ยิ้มแย้ม ร่าเริง

          " ถ้างั้นฉันอนุญาตให้นายสู้กับเขาได้แต่ต้องที่อารีน่านะ "  เธอหยิบเครื่องเล่นเกมขึ้นมา

แล้วกำลังเดินจากไปด้วยท่าทางเร่งรีบ

          " อ่ะ! ลืมไป อย่าฝ่าฝืนกฎนะ :p "  แล้วเธอวิ่งหายไป

          ' ปัญหามีทุกที่จริงๆ '  limbo ออกเดินเพื่อจะไปที่หอพัก

          " นายจะไปไหน "  RISK จับตัว ลิมโบ ไว้

          " กลับหอพัก "

          " คงจะปล่อยให้นายไปไม่ได้ เราต้องมาประลองกันก่อนที่อารีน่า "

          " ไม่ "  Risk ก่มตัวลงที่ limbo

          " จะบอกอะไรให้นะ นักเรียนที่ฝ่าฝืนการลงทัณฑ์มีโทษ คือการถูกไล่ออกแล้วนายจะ

เอายังไงล่ะ "

          " ... "

          " แล้วต้องประลองอะไร "

 

           ณ อารีน่า

 

           เป็นสถานที่ที่ใช้จัดทำการแข่งขันต่างๆ รวมถึงการแข่งขันที่จะเริ่มในไม่กี่อาทิตย์นี้ ที่นี่

ยังเปิดให้เหล่านักเรียนเข้ามาฝึกฝนการต่อสู้วางแผน 

         

          Limbo และ Risk อยู่ในอารีน่า

          " นั้นอะไรน่ะ! ห้องนี้ห้องอะไรเหรอ มันกว้างมาก "  limbo กำลังตื่นตาตื่นใจ  ห้องที่

ทั้งสองอยู่ มีขาวสว่างเพราะแสงไฟที่ตกกระทบกับผนังภายในห้อง มีผนังด้านหนึ่งของห้องเป็น

กระจกใสขนาดใหญ่จรดมุมของห้อง

          " ที่นี่เป็นห้องฝึกซ้อม ทีนี้ก็สวมปลอกแขนฝึกที่ให้ก่อนเข้ามาซะ ให้นายใส่ผลึกเข้าไป

ในช่องว่าของปลอกแขน "

          limbo หยิบผลึกที่ risk ให้มา มันเหมือน อัญมณี

          " มันคืออะไร "

          " ผลึกนี้มีไว้เพื่อรับความเสียหายทางกาย แต่มันไม่สามารถรับได้ดีมากนัก ผลึกนี้มี

3 สถานะ แดง:อันตราย / เหลือง:ปานกลาง / ฟ้า:ปกติ  กฎการระหว่างฉันกับนายคือ ถ้าผลึก

ของใครสลายจะเป็นฝ่ายแพ้ ส่วนคนที่ผลึกยังอยู่จะเป็นฝ่ายชนะ "

          " ฮ่ะ ฮะ อะ ฉันลืมไปแล้วว่า สีอะไรคืออะไร แต่ยังไงข้าก็ต้องใส่สิ่งนี้ใช่ไหม "

          " ถ้าไม่อยากได้แผลเป็นก็สวมซะ เพราะฉันเป็นพวกชอบฝังเขี้ยว "

          limbo สวมปลอกแขนแล้วใส่ผลึกเข้าไป หลังจากใส่ผลึก มันได้ส่องแสงสว่าง 'สีฟ้า'

จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนมาจากข้างๆ

          " รุ่นพี่ risk สู้ๆ "

          " ท่าน risk! (กรี๊ด) " มีนักเรียนหลายคนยืนอยู่ อีกฝากของกระจก

          " แล้วพวกอีกฝากหนึ่งของกระจกคืออะไร "

          " พวกเขาคือแฟนคลับของผมครับ พวกเขามาเป็นคนดู "

          " หืม... "

          " ฉันจะบอกอะไรให้อย่างหนึ่ง "  risk ทำสีหน้าจริงจัง แล้วเขายิ้มออกมาเผยให้เห็น

ฟันอันแหลมคม แต่นั้นไม่ทำให้ limbo กลัวแต่อย่างใด

          " ฉันไม่ถูกซะตากับนาย ตั้งแต่เห็นหน้านายตอนเดินเข้ามาที่ห้อง ไม่รู้ว่าทำไมแต่ตอน

นี้ฉันรู้ว่าทำไม "

          " ('หาว') หา? ข้าเริ่มเบื่อแล้ว "  limbo สังเกตได้ถึงความผิดปกติจาก risk

 

          ก่อนหน้านี้ไม่นาน  

          ณ สวนดอกไม้ข้างตึกอาคารเรียน

          มาเรียนั่งพักลำพังอยู่ที่สวนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

          " น่าหงุดหงิดจริงๆ "  มาเรีย หยุดคิดไปครู่หนึ่งถึงสิ่งที่เธอเห็นก่อนหน้า ' รอยเลือดนั้น

รึเราอาจทำเกินไป? '  สิ่งที่เธอกำลังคิดทำให้เธอนึกถึงหน้า limbo ขึ้นมา

          ' พอนึกถึงหน้าของมันขึ้นมา ฉันก็เริ่มอารมณ์เสียอีกแล้ว '

          (' BEEP! ') เสียงริงโทนน่ารักๆ ดังขึ้น มาเรียหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาอย่างลุกลน

          " มาเรียค่ะ! "

          (" มาเรีย ")

          " อาจารย์เหรอค่ะ? "

          (" ไม่นานมานี้  เขามาหาฉัน ")

          " เขา? "

          (" ท่าน limbo มาเรียเธอได้ทำตามคำสั่งรึเปล่า? ")

          " ... "

          (" เฮ่อ... วันพรุ่งนี้เช้ามีเรื่องที่จะคุยกับเธอหน่อย ") แล้วอาจารย์ก็วางสายไป

          มาเรียตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวล

          " แย่แล้วๆ "  มาเรียหันมาดูที่ต้นเสียง  กลุ่มนักเรียนกำลังยืนสนทนากันอย่างกระวน

กระวาย มาเรีย ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปห่พวกเขา

          " เกิดอะไรขึ้น! "

          " แย่แล้วมาเรีย มีนักเรียนสู้กันที่อารีน่า ได้ยินว่าเป็น risk กับ เด็กใหม่! "

          " risk แย่แล้วหมอนั้นอ่อนข้อไม่เป็นด้วยสิทำไงดีคุณประธาน "  ผู้ชายในกลุ่มพูดกับ

มาเรียที่กำลังสีหน้า กังวลสุดๆ

 

          อารีน่า  

          เหล่านักเรียนกำลังยืนมอง limbo กับ risk ที่กำลังต่อปากต่อคำกัน

          " ดูเหมือนตัวเจ้าเองหน้าสนใจไม่ใช่น้อย ข้าคิดพวกราชสีห์จะเก่งแต่เรื่องวางตน

กับโอ้อวด เพียงแค่นั้นซะอีก "

          " ฉันว่าเป็นนายมากว่านะ ที่ไม่เริ่มสู้ซะที "

          " สู้เหรอ?! "

          " นั้นไม่ใช่เหตุลที่นายมาที่นี่งั้นเหรอเพื่อสู้ เหมือนกับฉัน โรงเรียนนี้เปิดโอกาสให้ฉัน

ได้แสดงถึงศักยภาพของฉันที่ไม่มีใครเทียบได้ "   Risk    ทำท่าทางเหมือนกำลังโพสท่า

บางอย่าง แล้วโยนผ้าคลุมทิ้งไป  เหล่าแฟนคลับของ risk ร้องตะโกนกรี๊ด เสียงดังเสียงดังนั้น

เป็นของผู้ชาย มันทำให้ ลิมโบพูดไม่ออก

          " หึ... ฮาๆ "

          " เลิกเสแสร้งได้แล้ว "  risk สงสัยว่า ลิมโบหัวเราะอะไรเพราะมันทำให้เขารู้สึกหัวเสีย

ขึ้นทุกที

          " พวกเจ้าช่างเป็นคนที่อวดดีเหลือเกิน พวกราชสีห์ก็เก่งแต่เรื่องแสดงศักยภาพ แต่เรื่อง

ประสิทธิภาพของพวกเจ้านี่ช่างน่าอับอายจริงๆ  ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ใช่สายเลือดราชสีห์นะ "

          เหล่านักเรียนชายเริ่มซุบซิบ

          " เอาแล้วไงเด็กใหม่ซวยแน่เลย แต่ก็จริงหมอนั้นมันอวดเก่งจริงๆ "

          " อย่าไปพูดแบบนั้นสิโชคดีไอ้หนู! "

          " อ่า!.. ขออภัยที่ลืมไปว่าคุณเป็นเชื้อสายของตระกูลราชสีห์แถมเป็นครึ่งปีศาจอีกแล้ว

อย่างนี้ไม่ทำให้ตระกูลด่างพล้อยเหรอครับ "

          " นั่นสินะ "  สายของเขาดูน่ากลัวมากๆ เหมือนกับว่าจะเอาถึงตาย เหล่าคนดูเริ่มกังวล

ว่าควรจะเข้าไปห้ามรึเปล่าแต่ในตอนนี้ไม่มีใครกล้าทำอะไร

          " เอาเป็นว่าหยุดพูดล่ะกัน! "  แล้ว risk ก็วิ่งอ้อม มาอยู่ด้านหลัง limbo อย่างรวดเร็ว

ถึง limbo จะรู้ตัวว่า risk มาอยู่ข้างหลัง แต่มันก็สายเกินไปที่เขาจะทำอะไรได้

          limbo ถูกเตะให้ล่ม แล้วในฉับพลันเขาโดน risk กระซากหัวลงไปกระแทกลงบนพื้น

อย่างแรง risk ใช้มือที่กระซากหัว limbo กดหัวของเขาลงไปที่พื้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

          " เฮ่ย! Risk เล่นแรงไปไหม! "  ผู้ชายสองคนกำลังสนทนากันอยู่อีกฝากของกระจก

          " เขาใส่ ผลึก อยู่ไม่เป็นไรหรอก "

          " แต่ก็รู้สึกเจ็บได้ไม่ใช่เหรอ "

 

          " แย่ล่ะสิสงสัยทำแรงไปหน่อย "  คำพูดนั้นฟังดูก็รู้ว่าเสแสร้ง เขาเดินกลับไปที่ผ้าคลุม

          (' เพลิง ')  ผลึก ของ limbo สลาย (' ครึก ') limbo ค่อยๆ ขยับตัวแล้วลุกขึ้น

          ' ยังมีสติเหรอ! '

          " ลืมไปเลยลว่าไปมีองครักษ์แล้วนี่น่า "  limbo แสดงใบหน้า ยิ้มแย้มที่อาบไปด้วย

เลือด

          " ฉันยังมีสติอยู่ สงสัยแกจะมีประสิทธิภาพต่ำจริงๆสินะ "  risk ได้ยินอย่างนั้น แล้วกระ

โจนใส่ limbo ที่กำลังยื่นมือมาข้างหน้าพร้อมกับหัวเราะ  ในตอนนั้นได้มีเสียงตะโกนห้ามแต่

risk ไม่สนอะไรแล้ว

          " พอได้แล้ว! "  ฟองอากาศคล้ายๆ ฟองสบู่ลอยมากระแทกที่หลัง risk (' บุม ') ทำ

ให้เขาทรุดลงก่อนที่จะถึงตัว limbo คอของเขาถูกมือของ limbo ที่ยืนออกมาจับไว้

          " น่าอับอายจริงๆ คนแบบข้ามีคนเดียวก็พอ "  risk กำหมัดจะสวนไปที่หน้า ลิมโบ

แต่ถูกใครบางคนยั่งเอาไว้

 

          " ประธาน! "  เหล่านักเรียนตะโกน

          " ฉันบอกให้พอไง หรืออยากจะโดนลงทัณฑ์ รึไง "

          " นี่เป็นการต่อสู้ที่ได้รับการอนุญาตแล้วครับ "

          ริส บอก มาเรียพร้อมกับปัดมือ limbo ออก

          " จากใคร "

          " ประธานนักเรียนฝั่งมนุษย์คนตัวเล็กๆ "

          " เฮ่อ... เธอทำอะไรเนี่ย "  มาเรียพึมพำ

          " การต่อสู้ของเราไม่ได้มีอะไรผิด ที่คุณต้องเข้ามาขวาง ช่วยออกไปด้วยครับ "

          " นายก็รู้นิว่านายไม่สามารถสู้กับคนที่ผลึกสลายไปแล้วได้ ก็เพราะนายชนะแล้วหรือ

ถ้านายอยากจะขัดกฎโรงเรียน ฉันก็จะเป็นคู่ต่อสู้ให้เอง "  พอ risk ได้ยินอย่างนั้นเขาก็ดู

ใจเย็นลง

          " ไม่ล่ะ "  มาเรีย ถอนหายใจ

          " ถ้างั้นครั้งหน้า ตอนสู้กันหวังว่าจะสู้กันจริงๆนะครับ ไม่งั้นผมจะซีกคุณเป็นชิ้นๆ "

          " เอ๋_________(' ฉันไม่สู้กับแกหรอก ') "  ประโยคสุดท้าย limbo กระชิบออกมา

เบาๆ risk โกรธมากๆ แต่ไม่ได้แสดงออกมา

          " แล้วนายช่วยแต่งตัวให้ถูกระเบียบด้วย "  risk หยิบ ผ้าคลุมแล้วก็เดินออกไป

          เหล่าคนดูต่างพากันแยกย้ายออกจากอารีน่า

          " ทีนี้ก็ แก "  มาเรีย หันความสนใจมาที่ limbo

          " ขอบคุณ ขอบคุณที่ช่วยฉัน "  limbo ยิ้มขณะเลือดยังไหลลงมาจากหน้าผาก

มาเรีย ตกใจที่จู่ๆ ก็ขอบคุณ พร้อมกับหน้าแดงเล็กน้อย  เหล่าคนดูที่เหลืออยู่กำลังยืนดูพวกเขา

ทั้งสอง มาเรียกุมขมับ

          " ฉันไม่ได้มาช่วยแกสักหน่อย ฉันแค่มาหยุดนักเรียนที่จะผิดกฎโรงเรียนต่างหาก "

          " เอะ นี่มัน ซึนเดเระ "  พอ limbo พูดจบ ฟองอากาศพุ่งมาโดนเขา แล้วเขาก็ล่มหน้า

ขม้ำลงบนพื้น  มาเรียหันไปมองเหล่าคนดู พวกเขาต่างรีบออกจากอารีน่าโดยฉับพลัน

 

 

บทส่งท้าย

          limbo นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ด้านนอกของอารีน่า maria กำลังใช้เวทย์มนต์ของเธอช่วยรักษา

          เขาอยู่

          " ยิ้มอะไรของแก "  limbo ทำสีหน้ายิ้มแย้ม ขณะที่มาเรียทำหน้าเคร่งเครียด

          " ฉันไม่มีสมาธิรักษาแกเลย เลิกยิ้มได้แล้ว! "  เวลาผ่านไปสักพัก

          " เรียบร้อยแล้วดูเหมือนปีศาจอย่างแกชอบทำตัวให้คนอื่นเกลียดสินะ ถ้าฉันไม่มา

          risk ได้ฆ่าแกไปแล้ว "

          " ถ้าเจ้าเลือกยืนดูเฉยๆ ก็อาจเป็นอย่างนั้น "

          " ..! " limbo ลุกขึ้น

          " ขอบคุณ อย่าางไรก็ตามเจ้าช่วยข้าไว้ ข้าต้องขออภัยกับการละเล่นของข้าในยามเช้า

          ด้วย "

          มาเรีย ยืนฟังอยู่แต่ไม่ได้พูดอะไร

          " ตอนนี้ข้าเหนื่อยมาก ข้าขอตัวไปผักผ่อนก่อน " หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกไปแต่

          " หอพักส่วนตัวไปทางไหนเหรอ?  :P "  เขายังไม่คุ้นทาง มาเรียชี้ทางไปให้เขา

 

 

มุมคนเขียน (ช่วงเรื่อยเปื่อย)

สรทิน: อ่า...

         ที่ไม่มีตอนใหม่ออกมาน่ะ... (กำลังเริ่มร้องไห้) คอมเสียและ และ.. ที่เขียนไว้หาย...   

         (เริ่มร้องไห้หนักมาก)

พาว  : (ตบหลังสรทินเบาๆ)

สรทิน: *filled with determination