ความฝันแห่งความเศร้า

“ป้อนด้วย”ขนมปังพูดแล้วอ้าปากรอ เอาใหญ่เลยนะ

“ได้”ผมก็ป้อนอาหารเข้าปากขนมปังไป

“โอ้ย!ครูแกล้งอ่ะ ลิ้นฟองหมดแล้ว”ผมอดขำไม่ได้จริงๆ

“555+”

“ห้ามขำ ป้อนต่อเลยหิวแล้วเนี้ย แต่เป่าด้วยนะ”

ผมก็เป่า แล้วค่อยป้อนใส่ปากน้อยๆขอเธอ น่ารักจริงๆอยากจะอยู่แกล้งเธอแบบนี้บ่อยๆ ผมก็ใช้มือแตะหน้าผาก แต่ตัวก็ยังร้อนอยู่เลยให้ขนมปังพักผ่อนและห่มผ้าให้ ส่วนผมก็ไปล้างจานเก็บกวาดบ้าน เอ๊ะ!จะว่าไปโต๊ะไปไหนวะ

ฝั่งโต๊ะ

สมหวังกันซักที ผมก็คงทำให้เธอได้เท่านี้ แต่อนาคตของขนมปังมันมืดมิด ไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้แค่ว่าผมได้ยินเสียงพี่ของอนาคตของขนมปัง ทุกคนสามารถส่งสัญญาณจิตหากันได้ ซึ่งตอนนี้ผมก็พยายามจะติดต่อพี่อยู่ ซึ่งมันก็สำเร็จ

“ว่าไงน้องชาย”เสียงที่คุณเคยก็ดังเข้ามาในหูผม

“พี่ต้องการอะไรจากเธอ”ผมถาม

“ถ้าบอกตอนนี้ก็ไม่สนุกนะสิ”พี่ของผมพูดและหัวเราะในลำคอ จนผมขนลุก แต่ยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้

“งั้นเหรอ งั้นผมกับพี่มาสู้กัน ถ้าผมชนะ ผมจะต้องรู้ว่าพี่จะเอาเธอไปทำอะไร”ผมพูด ผมไม่คิดหรอกว่าผมจะแพ้ เพราะผมต้องชนะและรู้ความจริงให้ได้

“แล้วถ้านายแพ้ นายจะต้องพาขนมปังมาหาพี่”ผมได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปเลย แต่ยังไงผมก็มั่นใจในตัวเอง ผมไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว

“ยังจำได้ไหม ว่าตอนเด็กพี่ชนะมาโดยตลอดนะ คิดดูให้ดี”ผมเหมือนโดนมนต์สะกดกับคนนั้น แต่ผมจะไม่ลังเล

“ครับ”

จากนั้นผมกับพี่ก็ได้มาเจอกันที่ที่หนึ่ง ซึ่งผมได้พาไปโลกอีกมิติหนึ่ง เพราะถ้าสู้ในความฝันของขนมปังละก็ จะเป็นผลร้ายมากกว่าผลดี

ผมคิดว่า ยังไงผมก็ต้องชนะและผมก็ไม่มีวันยกขนมปังให้ใครเป็นอันขาด ถึงแม้มันจะต้องแลกด้วยชีวิตผมก็ตาม ผมได้แต่คิด และแล้วพี่ก็มา

พี่ผมไม่รีรอซัดอาวุธและเวทมากระหน่ำผมอย่างรวดเร็ว ซึ่งผมก็ได้แต่หลบไม่โต้ตอบ

“คิดว่าจะหนีไปอย่างเดียวงั้นเหรอ”

ผมได้แต่หยุดคิด ผมคิดว่าจะสู้แบบไหนที่จะให้ตัวเองชนะ ผมได้แต่คิดเพราะถ้าเราใช้พลังไปโดยไร้ประโยชน์ มันก็จะไม่ดีกับตัว

“ไม่สนุกนึกว่าจะเป็นของเล่นชั้นดีซะอีก คงต้องจัดการแล้วซิ” พี่ได้ใช้อาวุธประจำกายคือ ไม้กระบองควงเป็นพายุ เพื่อจะให้ลมนั้นมาฉีกผม ผมคงไม่มีเวลาคิดอะไรแล้ว คงต้องทำตามสัญชาตญาณ

ผมหลบลมนั้นได้สบายๆ จนทำให้พี่อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มมุมปาก

“คงต้องถอนคำพูด นายเหมาะจะเป็นของเล่นของฉันจริงๆ”

ตอนนี้ฉันกับพี่สู้กันอย่างเมามัน ซึ่งอาวุธประจำกายผมคือ กงจักร ซึ่งตั้งแต่เด็กผมนั้นอาจจะแพ้พี่มาโดยตลอดแต่ตอนนี้ผมมีสิ่งที่ต้องปกป้อง และผมจะไม่ปล่อยเธอไปแน่

“จุดจบของพี่ ผมจะเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นเอง”ผมได้ใช้พลังเวทคือ เวทน้ำแข็งซึ่งผมไม่ต้องการให้พี่เจ็บปวดและผมคงทำไม่ได้แน่ เวทนี้เป็นเวทผนึกซึ่งคนที่ทำการผนึกก็จะกลายเป็นน้ำแข็งปกคลุมร่างของคนนั้น ผมพร้อมที่จะสละชีพ

“ไอซ์ ดายชิ่ง”ผมพูดเสร็จร่างกายของผมก็ค่อบจะสลาย แต่เวทกับโดนทำลายแค่มือของคนที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเหมือนปีศาลมาก

“อย่ามาทำตัวเป็นเด็กอ่อนแอเหมือนแต่ก่อนสิ แค่นี้ทำร้ายพี่ไม่ได้หรอก ฮะฮะฮ่า”พี่หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างสะใจมาก แต่ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ไม่ได้นะ นี้เราปกป้องคนที่เรารักไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ เรานี้มันร้ค่าจริงๆ

“งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อน แล้วค่อยมาเจอกันใหม่น้องสุดที่รัก”

เมื่อพี่พูดเสร็จก็ได้หายตัวไป ส่วนผมก็ได้แต่คิดว่า เรายังไม่แข็งแรงพอที่จะปกป้องขนมปังได้เลย วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว ผมก็อยากให้ขนมปังจำความทรงจำนี้ไว้ ผมจึงกลับไปหาขนมปัง

“ไปไหนมา”เสียงเพื่อนที่ทำหน้าเครียดคิ้วขมวด แต่มันก็เป็นเพื่อนที่ผมไว้ใจ และรักมาโดยตลอด

“เดินเล่น”ผมบอกแบบนั้น เพื่อไม่ให้เพื่อนเป็นห่วง

“งั้นเหรอ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว มาทำงันนี้ให้ขนมปังมีความสุขกัน”ผมเห็นหน้าตาของดิวนั้น เต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่ในใจกลับร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่มันพูด

ตอนนี้ผมก็ได้แต่รอ รอมันไปหาขนมปังเพราะผมก็ไม่อยากไปเป็น ก.ข.ค หรอกนะ

ฝั่งครูดิว

นึกว่าไม่รู้เหรอ ว่าแกไปไหนมา แกทำไมต้องทำแบบนี้ รู้นะว่าแกก็รักขนมปัง อยากปกป้อง แต่ก็ควรบอกผมบ้าง ไม่ใช่ไปแบบนี้ แต่ก็ดีนะที่แกปลอดภัย

ผมรู้สึกแปลกๆในห้องของขนมปัง มันเป็นกลิ่นอายของมนต์ดำ เอ๊ะ!หรือว่า 0_0 ผมรีบเปิดประตูไปทันที ซึ่งในห้องไม่มีใครอยู่เลย นอกจากขนนกสีดำที่เป็นปริศนาไว้