ความฝันแห่งความเศร้า

ฝั่งขนมปัง

“ที่นี้ ที่ไหน”ฉันพูด

เมื่อลืมตาขึ้นมา มันไม่ใช่ห้องที่เคยอยู่ เต็มไปด้วยสีดำ ทำไมมันน่ากลัวจังเลย ฉันกลัว ครูดิว ครูโต๊ะหายไปไหน หนูกลัว

“ตื่นแล้วเหรอ”

เสียงที่น่ากลัวแบบนี้มีคนเดียว กวิน เหรอ ทำไมฉันมาอยู่กับคนนี้ได้

“คุณ พาฉันมาที่นี้ทำไม ปล่อยฉันไปนะ ฉันจะไปหาครูโต๊ะครูดิว”ฉันพูด

แล้วรีบวิ่งออกจากที่นี้ แต่เมื่อเปิดประตูไปกลับเป็นประตูหลายบาน อยู่ข้างหน้าฉัน ฉันได้แต่อึ้ง

“เธอไม่มีวันออกจากที่นี้ได้หรอก”

แล้วเขาก็ผลักขึ้นเตียง แล้วคร่อมร่างฉัน ตอนนี้ฉันดิ้นสุดชีวิต แต่เขาไม่มีขยับไปไหน ฉันทำไรผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้เลยเหรอ

“เธอเป็นของเล่นของฉัน ฉันจะเปลี่ยเธอเป็นคนใหม่”

เมื่อกวินพูดจบ เขาก็โน้มหน้ามาจูบฉันอย่างรุนแรงฉันได้แต่พยายามดิ้น แต่ก็ไม่ออกไปเลย เสร็จแล้วเขาก็ถอนจูบออก แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว

“แบบนี้สิ ถึงจะเป็นเธอ”

กวินหยิบกระจกมาให้ฉัน ซึ่งฉันมีการเปลี่ยนแปลงคือ ฉันโตขึ้นเหมือนผู้ใหญ่ แต่ฉันชอบที่ฉันเป็นเด็กมากกว่า แต่ฉันตะลึงไปครู่หนึ่งก่อน กวินจะมาเขย่า

“เธอโตก็สวยเหมือนกันนะ ตอนนี้เธอมีรอยที่ข้อมือแสดงว่าเธอเป็นของฉัน”

ฉันได้ยินดังนั้น ก็อึ้งแล้วร้องไห้ออกมาไม่รู้น้ำตามาได้ไง แปลว่าฉันจะไม่ได้เจอครูดิวอีกแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะรักผู้ชายแบบนี้

“ร้องไห้เหรอ ฮะฮะ ฉันคงไม่มาปลอบเธอเหมือนดิวหรอกนะ”กวินพูด

แล้วเดินออกจากห้องไป ฉันทำอะไรผิดนัก ทำไมฉันต้องมาอยู่กับคนแบบนี้ด้วย ฉันอยากไปหาคนที่ฉันรักนะ ทำไมกัน ทำไมเป็นแบบนี้

ฉันได้แต่ร้องไห้จนเผลอหลับไป

ฝั่งกวิน

ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ ก็เธอมีกลิ่นชองแม่ฉันอยู่ เธอคือแม่ของผม และถ้าทำให้คุณตายไปได้ภายใน2วัน คุณก็จะอยู่ในโลกแบบนี้ และคุณก็จะได้อยู่กับผม ผมรักคุณ รักมาก ไม่ว่ายังไงผมไม่มีวันยกคุณให้กับดิวหรือน้องชายของผมเด็ดขาด

ทำไมผมต้องทรมานเธอนะเหรอ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำอย่างนั้นหรอก แต่ผมต้องทำเพื่อให้เธอแข็งแกร่งและมาเป็นของผม ถึงจุดประสงค์คือ เธอเหมือนแม่ผมด้วยกลิ่นอาย แต่ผมกลับไม่ได้ชอบเธอแบบนั้น ผมรักเธอแบบคนรัก

เช้าวันรุ่งขึ้น

ผมก็ได้ไปปลุกเธอด้วยความที่เธอดูเหมือนจะไม่สบายมาก่อนแล้วด้วย คงต้องให้เธอตื่นมากินยาสักหน่อย

“นี้ตื่นได้แล้ว”

ฝั่งขนมปัง

“หืม งืองืม ครูดิว”

“นี้ ฉันไม่ใช่ไอ้ดิว แล้วตื่นได้แล้วด้วย”

ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่า คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ครูดิวแต่เป็นปีศาลไร้ศีลธรรมซะมากกว่า ผู้ชายไรไร้มนุษยธรรมแบบนี้ เอ๊ะ ก็เขาไม่ใช่มนุษย์นิ

“ตื่นมาแล้วก็ไปอาบน้ำซะ”คนตรงนั้นฉันพูดแล้วยิ้ม

“หรือจะให้ผมไปช่วยอาบน้ำด้วยละ”กวินพูดแล้วยิ้ม

“ไม่ต้อง”ฉันพูด

“งั้นผมรอนะ”กวินยิ้มแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องส่วนฉัน ก็คงต้องทำตามที่เขาบอก

15นาทีผ่านไป

ฉันออกมาจากห้องน้ำไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วใส่ชุด ซึ่งมันเป็นชุดเสื้อยืดแขนยาว กระโปรงคลุมเข่า ดูเรียบร้อยน่ารักดี แตกต่างจากที่ฉันคิดไว้เยอะเลย ไม่ชุดโป๋ก็ชุดน่ากลัวเป็นตัวประหลาด

ฉันกำลังจะออกจากห้องไปก็เจอกวินรออยู่หน้าประตู

“เธอก็ใส่ขึ้นนะ”กวินยิ้ม

“ชุดใครหรอ”ฉันถามด้วยความสงสัย ก็ดูแล้วบ้านนี้ไม่น่ามีใครอยู่เลยนะ น่ากลัวจะตายใครจะกล้า

“อยากรู้เหรอ”กวินยิ้มที่มุมปาก

“ไม่บอก ก็ไม่ต้องบอก”ฉันพูดแล้วกอดอก

“ของแม่ฉัน”กวินพูดแล้วทำหน้าเศร้า ก็เพิ่งเคยเห็นนะที่กวินจะเป็นแบบนี้ เหมือนเขาคงจะเหงามาก ทำไมใบหน้านั้นมันเศร้าแบบนี้นะ

อยู่ๆฉันก็อยากกอดเขา แล้วร่างกายมันก็ไปเอง ฉันกอดเขาแน่นมาก

“อย่าร้องไห้คนเดียวอีกเลยนะ”ฉันพูด ทำไมฉันถึงพูดแบบนั้นไปได้ น่าอายชะมัด

“ฮ่าฮ่า สงสัยรอยสักที่ข้อมือจะแสดงอิทธิฤทธิ์แล้วสิ”กวินกอดฉันแน่นขึ้น แล้วก็ปล่อยเปลี่ยนมาจับมือแทน แล้วก็พาฉันไปห้องอาหาร เป็นห้องอาหารที่หรูมาก แต่กลับทานคนเดียว เศร้าจังเขาต้องกินข้าวคนเดียวมาตลอดเลยงั้นเหรอ

“ไม่กินเหรอ”

“เปล่า กินสิหิวจะแย่แล้ว”ฉันพูดแล้วตักข้าวใส่ปาก จนหมดจาน

“กินได้เละจริงๆ”กวินเอามือหนาๆมาสัมผัสริมฝีปาก พร้อมกับโชว์เศษที่ติดปาก

“ก็มันอร่อยนิ”ฉันพูด

“ก็อยู่ที่นี้สิ ไม่ต้องไปไหน”กวินพูด แววตาของกวินมันเศร้าอีกแล้ว

กวินก็พาฉันไปดูสถานที่ต่างๆ ฉันมีความสุขมากกับการได้อยู่ที่นี้ ฉันมีความสุขที่มีแต่คนดีๆคอยช่วยเหลือ ถึงแม้ฉันจะคิดอย่างนั้น ฉันต้องไป ในใจฉันมีแต่คำนี้

ฝั่งกวิน

ก็สงสัยว่ารอยสักนั้นจะเริ่มทำให้ผู้หญิงคนนี้ใจอ่อนแล้วสินะ ผมชอบให้เธอเป็นห่วง ผมอยากอยู่กับเธอแบบนี้ ผมได้แต่อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่ผมก็รู้ว่าสักวันเธอก็ต้องไป แต่ถ้าพรุ่งนี้เธออยู่ที่โลกนี้ โลกความเป็นจริงในมนุษย์ก็จะไม่มีอีกต่อไปแล้ว นั้นแหละที่ผมต้องการ