ความฝันแห่งความเศร้า

แอ๊ด แอ๊ด

ฝั่งครูดิว

เฮ้อเราสัมผัสผิดรึเปล่า ได้กลิ่นหอมแปลกจากตัวขนมปัง แต่ดูที่ตัวก็ไม่เห็นมีอะไรเลย ขอเข้าเช็กให้แน่ใจในห้องหน่อยละกัน

ตอนนี้กลิ่นมันแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มดมไปเจอแผลขนาดใหญ่ในมือข้างขวาของเธอ ว่าแล้วทำไมถึงกินข้าวช้ามาก ทำไมเราไม่สังเกตนะ ไม่ถามด้วย ผมจึงใช้เวทย์ในการรักษา

“อีกไม่นานเธอก็จะหายแล้ว”ฉันเอามือลูบผมของเธอเบาๆ แล้วออกจากห้องไป โดยลืมสังเกตไปว่าเธอยังหลับไม่สนิท

ฝั่งเรา

“ทำไมเราต้องเขินขนาดนี้ด้วย มันคือความรู้สึกอะไร”และฉันก็หลับไปด้วยรอยยิ้ม มีความสุขจัง

เช้าวันรุ่งขึ้น

วันนี้ฉันตื่นนอนเร็วมาก แผลที่มือก็หายดีแล้ว ฉันกำลังจะออกจากห้องก็ได้ยินเสียงครูดิวกับครูโต๊ะคุยกัน

“ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ”ครูโต๊ะพูด

“ก็สามวันของความฝันก็คือ 1 ปี ในโลกความจริง เพราะฉะนั้น นี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วนะ”ครูดิวพูด

ฉันได้ยินดังนั้น ตกใจมาก และร้องไห้ออกมาไม่หยุด แต่ก็ต้องฝืนให้ได้มากที่สุด เพื่อไม่ให้คนข้างนอกรู้ ต่อมาฉันก็ออกมาจากห้อง

“อ้าว ทำไมหน้าแดงอย่างนี้ เป็นไรรึเปล่า”ครูโต๊ะพูด

“ไม่เป็น ….”ฉันยังพูดไม่จบ ครูดิวก็เอามือมาแปะหน้าผาก

“ตัวร้อนขนาดนี้ ไม่เป็นมากเลย”ครูดิวพูดแล้วลากฉันเข้าไปในห้อง

“ฉันไม่เป็นไรจริงๆค่ะ”ฉันพูด

“ยังจะดื้ออีก จำกฎข้อ2ได้ไหม”ครูดิวพูด

“ไม่ได้ดื้อ”ฉันพูด

“ไม่เถียงแล้ว”ครูดิวพูด แล้วเดินออกจากห้องไป ฉันกำลังจะเดินตามแต่

“อยู่ในนั้นแหละ เดี๋ยวเอาอาหารไปให้” ครูดิวพูดจบก็ปิดประตูใส่

ทำไมกัน เราไม่อยากไปจากที่นี้ เรายังอยากอยู่ที่นี้ไม่อยากไป ขอร้องละอยากอยู่กับ 2 คนนี้ตลอดไป

แอ๊ด แอ๊ด

“ครูโต๊ะ”ฉันพูด

“อืม”ครูโต๊ะพูดแล้วเดินมานั่งข้างๆฉัน แล้วก็ลูบหัวเบาๆ

“ฉันก็อยากให้เธออยู่นี้เหมือนกัน”ครูโต๊ะพูดแล้วก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนจมูกชนกันรู้สึกถึงกลิ่นกายของครูโต๊ะ ได้รู้ถึงลมหายใจอันแผ่วเบาของเราสองคน แต่

แอ๊ด แอ๊ด

“….”

“o_o”

ปัง!!!!!

“เอ๊ะ!ครูดิวนิ” ฉันร้องเสียงหลงแล้วกำลังจะเดินตามครูดิว แต่

“เดี๋ยวครูไปตามให้นอนตรงนี้เถอะ”ฉันก็เชื่อฟังแล้ว นั่งอยู่ตรงนั้นรอครูโต๊ะไปตามครูดิว

ฝั่งครูโต๊ะ

ว่าแล้วเชียวว่า ขนมปังต้องชอบดิวแน่ๆ ถึงแม้เราจะรู้อย่างนั้นมาตั้งแต่ต้น แต่ก็ห้ามใจไม่ได้จริงๆ ทำไมกันนะ อยากจะอยู่กับขนมปังอย่างนี้ตลอดไป แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ แต่ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าไม่อยากเห็นขนมปังร้องไห้อีกแล้ว

“ดิว”ผมเรียกดิวที่กำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

“มีอะไร”ดิวตอบกลับมาด้วยเสียงเรียบ เย็นชา

“ดิว กลับไปหาขนมปังซะ”ผมพูด

“ก็เห็น เธอทั้งสองกำลังยุ่งอยู่ ขอโทษที่ขัดจังหวะ”ดิวพูดแล้วทำหน้านิ่ง แต่ในใจของเขานะสิ หึงจนโกรธผมไปแล้วและอยากจับผมนั้นทุมลงกับพื้น นี้จะข้าผมให้ตายเลยเหรอเนี้ย

“ดิว ฟังนะ ขนมปังชอบแก และแกก็ชอบขนมปัง แต่ขนมปังจะอยู่โลกนี้ได้ไม่นานเพราะฉะนั้น อย่างอนในเรื่องไม่เป็นเรื่อง”ผมพูดเพราะตอนนั้นผมเห็นภาพขนมปังกำลังร้องไห้

“เรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วที่เห็นคือไรวะ”ดิวเริ่มขึ้นเสียงใส่

“โอ้ย!ยังไงแกก็ไม่เข้าใจ งั้นฉันคงต้องทำแบบนี้แล้วล่ะ”ผมจึงใช้พลังเวทย์เคลื่อนย้ายดิวไปที่ห้องของขนมปัง

มันคงดีแล้วสินะ ที่เราทำแบบนี้ยอมเจ็บเองดีกว่าให้ขนมปังมาเจ็บเพราะเรา อยากให้ขนมปังมีความสุขมากกว่านี้ เพราะเรามีหน้าที่ปกป้องขนมปัง

ฝั่งดิว

ตุ้บ

ผมตกลงมาอยู่ในห้องของขนมปัง ซึ่งผมได้ยินเสียงขนมปังกำลังร้องไห้

“ฮือ ฮือ” ผมได้ยินเสียงร้องไห้ของขนมปังแล้วรู้สึกเหมือนมีมืดมาเสียบกลางใจ ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ผมรู้สึกผิดไม่ใช่เพราะแค่หน้าที่ แต่มันคือความรู้สึกของผมที่มีต่อขนมปัง

“เอ่อ ขนมปัง คือ ครู …”ผมยังพูดไม่จบ ขนมปังก็เข้ามากอดผมอย่างแรง จนผมพูดไรไม่ออก

“หนู…กะ…ลัวว่า…จะเสียครูไป”ผมได้ยินคำนั้น ผมก็ได้เอามือปาดน้ำตาของเธอ แล้วโน้มหน้าเข้าไปจุมพิชเธออย่างดูดดื่ม จนลืมตัวไป เมื่อรู้ตัวจึงค่อยถอนจูบออก

“เอ่อ คะคือ ครูขอโทษ”ผมรีบขอโทษทันทีเพราะผมก็รู้สึกผิดกับคนตรงหน้าผมตอนนี้มาก ตอนนี้คนตรงหน้าผมก็ยังร้องไห้อยู่ ผมคงทำผิดมากสินะ เธอคงไม่อภัยให้หรอก

“ฮือ ฮึหนูไม่ได้ร้องไห้เพราะเศร้าค่ะ ฮะฮือ แต่หนูมีความสุขต่างหาก”ผมได้ห็นรอยยิ้มของเธอแล้วผมก็อดขำไม่ได้ นี้สินะ ที่โต๊ะพูดว่า ผมชอบขนมปัง ตอนแรกก็โกรธมันนะแต่ตอนนี้คงต้องไปขอบคุณมันยกใหญ่แล้วละ ตอนนี้ผมก็ไปเอาข้าวไปให้ขนมปังกิน