รักนะ นายจอมแสบ

    เพล้ง! โครม! ปึง! เสียงพวกนี้คือความหายนะของฉันเองค่ะ 
"นี่ใช้ทำอะไรน่ะ"
"นั่นอะไรก็ไม่รู้" ฉันคงยังไม่ได้บอกสินะว่าสองคนมี้เขาเป็นทายาทธุรกิจพันล้าน ฉันไม่ค่อยชอบให้สองคนนี้มาบ้านเท่าไหร่เพราะพวกนั้นชอบรื้อบ้านฉันอ่ะ และฉันก็เป็นคนเก็บด้วย แง แง แง TT_TT
"หยุดดดด" สองคนนั้นหยุดจริงด้วย(ก็หล่อนตะโกนซะลั่นบ้านเชียวนะยะ : นักเขียน)
"ฮารุจังเป็นอะไรรึเปล่า"
"ยัยงั่งเป็นอะไรตะโกนลั่นบ้านเชียว"
"เรียกฮารุจังว่ายัยงั่งได้ไงฮิคารุ" มะ..ไม่หยุดง่ะ TT๐TT
"ถ้างั้นก็ยัยบ้า"
"ไม่ได้"
"งั้นก็..ยัย." หมดความอดทนแล้วนะยะ
"บอกว่าให้หยุดไง! พวกนายฟังไม่ออกรึไงหะ"
"ฮิคารุ คาโอรุ>>> =O="
"ชิ ฉันจะไปนอนอย่ากวนล่ะ" โอ้ เยส ฉันหยุดพวกนั้นได้ ฟึ่่บ จากนั้นฉันก็นหันกลับไปกำลังจะขึ้นชั้นสองอยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองหน้ามืดฉันจึงก้าวพลาดจนตกบันได แต่ก็มีคนคว้าเอาไว้ก่อนใครกันนะ ไม่ไหวลืมตาไม่ขึ้นเลยเปลือกตาก็หนักและก็ปวดไปทั้งตัวเลยทำไมกันนะ ไม่ไหวขอหลับก่อนแล้วกัน...
  -ด้านฮิคารุ-
"เฮ้ย เป็นอะไรไป" ผมรีบวิ่งเข้าไปรับเธอเพราะเห็นว่าเธอจะตกบันได ฟึ่บ ตัวยัยนี้ร้อนจี๋เลย ทำไงดี
"คาโอรุเรียกรถพยาบาลที"
"อืม.." วี้ ว่อ วี้ ว่อ(เอิ่ม..รู้สึกว่าไม่ใช่รถพยาบาลนะ) หลังจากนั้นผมกับคาโอรุก็ขึ้นรถพยาบาลไปโรงพยาบาลที่ใกล้บ้านยัยนี่ที่สุด หมับ ผมคว้ามือฮารุฮิมากุมไว้ขณะเดินทางไปโรงพยาบาล        
                          อย่าเป็นอะไรไปนะฮารุฮิฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเอง
  (จบ..ช่วงของฮิคารุ)