รักนะ นายจอมแสบ

    งืมม ปริบๆ เอ๋ ฉันอยู่ที่ไหนกันเนี่ย หืม ใครกันนะมาหลับข้างเตียงเราแบบนี้ แต่ก็นะหมอนี่หล่อจัง

"งืม เอ๊ะ! ตื่นแล้วหรอฮารุฮิ" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นมา แต่ว่า

"เอ่อ คุณเป็นใครหรอคะ"

"-๐- พูดอะไรน่ะฉันฮิคารุไงจำไม่ได้หรอ"

"(_-) (-_) (_-) (-_) ไม่อ่ะฉันจำไม่ได้" =O= ผู้ชายที่ชื่อฮิคารุเหวอไปเลยอ่ะ เอ..ฉันพูดอะไรผิดหรอ ฟึ่บ อยู่ดีๆฮิคารุก็ลุกจากเก้าอี้แล้วก็วิ่งออกนอกห้องไป หาว..ฉันนอนต่อดีกว่า

     -ด้านฮิคารุ-

"เฮ้ย จริงหรอวะที่ฮารุจังจะจำแกไม่ได้น่ะ" ผมก็ภาวนาให้มันไม่จริงอยู่เหมือนกัน

"มะ..ไม่รู้ ปะ..ไปถามหมอดีกว่า"

"ใจเย็นๆดิ พูดติดอ่างแล้วเนี่ย" สงสัยผมคงจะกลัวละมั้ง กลัวที่ฮารุฮิจะลืมผมลืมอดีตของเราสองคน

"เออน่า รีบไปถามหมอดีกว่า" ตึก ตึก ตึก เมื่อถึงหน้าห้องหมอผมกลับไม่กล้าที่จะเข้าไป ไม่กล้าที่จะยอมรับความจริง ผมยืนนิ่งอยู่นานก่อนที่คาโอรุจะบอกให้ผมนั่งรออยู่หน้าห้อง ตอนนี้ในหัวของผมสับสนไปหมดจะทำยังไงถ้าฮารุฮิจำผมไม่ได้ ผมจะเสียใจแค่ไหนกัน และ..ผมจะทำยังไงกับหัวใจตนเอง แอ๊ด พอประตูเปิดผมก็รีบวิ่งไปหาคาโอรุทันที

"ปะ..เป็นไงบ้าง"

"(. . ) หมอบอกว่าสมองไม่ได้เป็นอะไร" ไม่เป็นอะไรแล้วทำไมต้องหลบตาฉัน

"ตะ..แต่ถ้าใครที่ทำให้ฮารุฮิไม่สบายใจ เจ้าตัวก็เลือกที่จะลบคนพวกนั้นออกจากความทรงจำ และหนึ่งในนั้วก็คือพวกเรา" ตุ้บ เข่าผมอ่อนจนไม่สามารถยืนขึ้นได้ ด้านนอกผมอาจจะดูเหมือนไม่เป็นอะไร 

แต่ลึกๆในตัวผมหัวใจของผมกำลังร้าว ตุบ คาโอรุวางมือบนไหล่ผมเบาๆเป็นการปลอบใจว่าไม่เป็นอะไรเพราะหมอนี่รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร และหมอนั่นก็รู้สึกแบบเดียวกับผม หมอนั่นก็เจ็บปวดเหมือนกัน

"มีวิธีแก้ไหม" ผมหันไปถามคาโอรุด้วยความหวัง

"มี แต่แค่วิธีเดียว คือ พาฮารุฮิไปที่เก่าๆที่เธอเคยไปหนึ่งในนั้นเป็นที่ปลดล็อคความทรงจำ"

"อืม นายไปเฝ้าฮารุฮิก่อนเดี๋ฉันตามไป"

"จะไปไหน"

"เดินเล่น"

เฮ้อ ผมนั่งลงที่เก้าอี้ยาวในสวนของโรงพยาบาล อยู่ๆก็มีเด็กที่นั่งรถเข็นพร้อมกับอมยิ้มสองอันในมือเขามาหยุดหน้าผมพร้อมกับยื่นอมยิ้มให้อันนึง

"พี่ชาย ผมไม่รู้นะว่าพี่เจออะไรมาบ้าง แต่เวลาเจอปัญหาก็ยิ้มสู้สิฮะ" จากนั้นผมก็รับอมยิ้มมาจากเด็กคนนั้นแล้วเด็กนั่นก็เข็นรถเข็นไป ผมมองอมยิ้มในมือก่อนมองขึ้นไปบนฟ้า

                                   นั่นสินะ ฉันจะไม่มีวันให้เธอลืมฉันเด็ดขาจฮารุฮิ