นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

               ~@$@)%@~ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ฉันกดรับโทรศัพท์

“”เวคินเหรอ”” ฉันกรอรเสียงลงไปขณะที่สายตากำลังจ้องไปยังบ้านอีกฝาก เขาอยู่ส่วนไหนของบ้าน

(อืม) หมอนั่นตอบเพียงแค่นั้นและเงียบ

“”มีอะไรรึเปล่า””

(มี) ตอบสั้นๆและเงียบอีกสักพัก ฉันชักสังหรณ์ใจไม่ดีแล้ว

“”อะไร””

(อยากเจอ) ทำไมน้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าจัง ทำไมฉันรู้สึกไม่ค่อยจะดีกับน้ำสียงของเขาเลยนะ



บ้านของเวคิน

“”เอาละ อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าแกก็จะโต อายุแกก็จะเข้า18แล้วนะเวคิน”” ภูรี พ่อของเวคินกล่าวขึ้น แววตาสงบนิ่งจ้องมองลูกชายที่นั่งไขว่ห้างท่าทางสง่าราวราชสีห์ เขาภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้เสมอ ไม่ว่าจะหน้าตาและท่าทางที่เพียบพร้อมราวกับเกิดมาเพื่อเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่น่าเกรงขามที่สุด

“”ครับ”” เวคินตอบ

“”แกคงรู้นะ” ว่าภาระหน้าที่ที่จะต้องรับต่อจากฉันนะคืออะไร”

“”ครับ””

“”ดี... แกเป็นลูกชายคนเดียวของฉัน ต่อจากนี้แกจะทำตัวเป็นเด็กไม่ได้แล้วนะเว... แกต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเกรงขาม แม้ว่าตอนนี้คนที่โรงเรียนจะเกรงกลัวแกก็จริง... แต่นั่นมันก็แค่ในโรงเรียน โลกภายนอกที่มีแก๊งมาเฟียอีกร้อยอีกพันแก๊งที่แกร่งแย่งกันใหญ่ แกต้องทำให้คนพวกนั้นนับถือและเกรงกลัวแก...” ”

“”ครับ ผมรู้”” แววตามุ่งมั่นของเวคินทำให้ผู้เป็นพ่อเชื่อใจ ตั้งแต่เด็กแล้ว เขาเป็นความหวังของพ่อมาก และพ่อก็เชื่อว่าเขาจะต้องทำหน้าที่ต่อจากพ่อได้เป็นอย่างดี

“”ตอนนี้ทุกๆแก๊งกำลังคอยจับตาแกอยู่ อันตรายจะมาหาแกตอนไหนก็ได้ ในวงการนี้มีทั้งมิตรและศัตรู ฉะนั้นแกจะประมาทไม่ได้แม้แต่นิดเดียว..แม้แต่คนรอบข้างแกก็จะเป็นอันตราย””

“”พ่อต้องการจะบอกอะไรผม”” เวคินจ้องมองผู้เป็นพ่ออย่างจริงจัง พ่อยิ้มในความฉลาดหลักแหลมของลูกชาย

“”ผู้หญิงที่รัก... เป็นจุดอ่อนสำคัญของเหล่าบรรดามาเฟียที่ต้องการใช้เป็นตัวล่อเสืออกจากถ้ำ... แกคงเข้าใจที่พ่อพูดนะ... ถ้าแกผ่านุจุดนี้ไปได้ วันที่แกเติบใหญ่และยืนอยู่ได้ด้วยกำลังของตัวเอง... วันนั้นแกถึงจะปกป้องคนที่แกรักได้””

เวคินกลับมาถึงห้องพร้อมทั้งจุดบุหรี่และครุ่นคิดคำพูดของพ่อตลอด มองออกไปยังบ้านตรงข้างเห็นผู้หญิงที่รักกำลังยืนเหม่อ ผมสีดำขลับนุ่มสลวยของเธอทำให้เขาอยากจะสัมผัสมันอีกครั้ง ก่อนที่จะไม่ได้สัมผัส เขาอยากจะเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่เหมือนที่พ่อเขาเป็น เขาอยากจะปกป้องเธอให้ได้ เขาไม่อยากให้เธอได้รับอันตรายเมื่อเดินเคียงข้างเขา แล้วเธอละ จะรู้ไหมว่าถ้าวันนี้ เขาไม่มีเธอเดินเคียงข้างเขาจะทรมานแค่ไหน...
คิดหนัก2
“”มีอะไรเหรอ”” ฉันโผล่หน้าเข้ามาหาเวคิน เวคินที่นอนอยู่คว้าฉันเข้ามากอดแน่น

“”หายใจไม่ออกนะ”” ฉันแหวและพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมกอดแข่งแกร่งนั่น

“”เชื่อใจฉันรึเปล่า”” เวคินถามขึ้น

“”ก็ต้องเชื่อสิ”” ฉันตอบทั้งๆที่ก็ไม่เข้าใจอะไรมากมายกับคำถามนั้น

“”ถ้าวันหนึ่งเธอไม่ได้เดินข้างๆฉันเธอจะทำยังไง” ”

“”ก็จะมาเผาบ้านนายไง””

“”ตลกเหรอ”” เวคินเอามือหยิกแก้มฉันเต็มแรง

“”เจ็บนะ! ””

“”ฮึ่”” เวคินกระตุกยิ้ม

“”ทำไมถามอะไรแปลกๆ””

“”เปล่า... ช่วงนี้เราทะเลาะกันบ่อย””

“”จริงๆมันเริ่มมาตั้งแต่นายอายุ14แล้ว””

“”คราวนั้นเธอพูดไม่รู้เรื่องเองต่างหากละ””

“”นายจะมาหาว่าฉันผิดคนเดียวเลยเหรอ””

“”ก็เธอทำตัวเป็นเด็กไม่ยอมโต””

“”นายต่างหากละ!” ” และเราก็เงียบไปสักพัก

“”เพราะว่าเราเป็นแบบนี้ไงเราถึงทะเลาะกันบ่อย”” เวคินกล่าวขึ้นพร้อมทั้งจ้องหน้าฉัน แหม อย่างจ้องนานสิฉันก็เขินเป็นนะตาบ้า

“”แต่เราก็สัญญาว่าจะไม่เลิกกันไม่ใช่เหรอ เราจะแต่งงานกันไม่ใช่เหรอ”” ฉันกล่าวและจ้องเขาอย่างจริงจัง ทำไมฉันรู้สึกว่าคำพูดของฉันทำให้เวคินเศร้า หรือว่าฉันจะคิดไปเอง คนอย่างตานี่นะเหรอจะเศร้า ฟอร์มมากกว่า

“”จะรอฉันไหม””

“”รออะไร” ” ฉันชักสงสัยแล้วนะ

“”เปล่า ฉันหมายถึงว่าเธอจะรอฉันโตไหม””

“”นี่นายพูดเรื่องลามกกับฉันงั้นเหรอ”” ฉันเอาหมอนมาปิดหน้าเวคิน ตาบ้าพูดเรื่องอะไรเนี่ย!!!

“”โอ๊ย!!!” ” เวคินดิ้นไปมา

“”ฉันไม่คุยกับนายแล้ว!!” ”ฉันวิ่งอกจากห้องอย่างรวดเร็วทั้งๆที่ในใจเต้นตุบตับๆอย่าไร้การควบคุม ไม่สนใจเหล่าแม่บ้านและบอดีการ์ดที่มองตามอย่างงุนงง