นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!
-
เขียนโดย romanticsine
วันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 23.27 น.
46 ตอน
0 วิจารณ์
42.07K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน พ.ศ. 2558 14.34 น. โดย เจ้าของนิยาย
34) เผชิญหน้า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ”ฉันไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้ในห้องของว่าที่เจ้าสาวฉันนะ” ขณะนั้นเองที่พาสเตอร์เปิดประตูเข้ามา (หมอนี่ก็ไม่มีมารยาทเหมือนพี่ชายของฉันอีกคนแล้ว)
เวคินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเอาปืนที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาและหันกระบอกปืนไปทางพาสเตอร์ที่ยืนยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ที่หน้าประตู
”อย่าดีกว่านะเวคิน ฉันไม่อยากให้นายตายเพราะมือคนอื่นที่ไม่ใช่มือของฉัน” พาสเตอร์ไม่มีท่าทางว่าจะกลัวเลยสักนิดเดียว
”อย่าทำนะเวคิน” ฉันกระซิบบอกเวคินให้อารมณ์เย็นลง ถ้าเขาโผงผางทำอะไรไปเขาต้องตายแน่ๆ ในนี้มีทั้งพวกพี่ชายของฉันแล้วก็พวกของแก๊งราชสีห์ เวคินเก็บปืนเข้าที่เดินแต่ถลาเข้าไปลากคอเสื้อของพาสเตอร์
”ไอเลว! ” เวคินเงื้อมือขึ้นจะต่อยใบหน้าหล่อๆนั่นสักหมัด แต่พาสเตอร์เองก็เร็วใช่ย่อยสามารถหยุดหมัดของเวคินได้ด้วยมือเดียวทั้งๆที่เวคินนะหมัดหนักจะตาย (ถามคนที่เคยโดนสิ)
”ใจเย็นสิ... ฉันไม่อยากจะแสดงตัวเป็นคนไม่ดีให้ว่าที่เจ้าสาวฉันเห็นหรอกนะ”
”....” ฉันยืนนิ่ง ฉันไม่สารถที่จะทำอะไรได้เลยในสถานการณ์แบบนี้
”เวคิน นายออกไปก่อนเถอะ นายกลับไปก่อน”ฉันเอ่ยขึ้น เวคินมองหน้าฉันอย่างแปลกใจ ฉันส่งสายตาของร้อง
”นะเวคิน... ” เวคินปล่อยมืออกจากเสื้อของพาสเตอร์ พาสเตอร์จัดทรงเสื้อเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก
”ฉันเชื่อเธอนะ” เวคินก้มลงมาประทับริมฝีปากของฉันก่อนจะกระโดออกไปทางหน้าต่างฉันมองตามเขาจนเห็นว่าเขาไปโผล่ที่สวนหย่อมในบ้านของตัวเองแล้ว
”นายนะ!เอาของๆนายคืนไป ขอบคุณมากนะที่หลอกฉันอีกแล้ว” ฉันโยนกล่องกำมะหยีสีแดงเขา ดีที่รับไว้ทันไม่งั้นฉันเองก็คงเสียดายเหมือนกันถ้าเพชรนั่นตกลงบนพื้น
”ดุจังเลยนะ” พาสเตอร์กระเซ้า
”ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ฉันไม่มีธุระอะไรจะคุยกับนายอีก” ฉันพูดเสียงแข็ง
”ใจร้ายจังเลยแฮะ... คิดจะไล่ว่าที่เจ้าบ่าวไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ” พาสเตอร์ทำหน้ายียวน
”เออนะสิ” ฉันกระแทกเสียง ตอนแรกก็ไม่ได้ไม่ชอบขี้หน้าอะไรหรอกรู้สึกดีด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ฉันชักจะเกลียดขี้หน้าเขาเต็มทนแล้ว
”ต่อจากนี้ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่ไปยุ่งกับเวคินอีกนะ... ไม่งั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัยของหมอนั่นแน่ ” แววตาดุน่ากลัวกับน้ำเสียงเรียบนั่นทำให้ฉันลอบกลืนน้ำลากเฮือกใหญ่ด้วยความกลัว นี่หละคือตัวตนที่แท้จริงของเขา นี่คือตัวจริงของเขาใช่ไหม...
”อย่าทำหน้าแบบนั้นสิฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า เอาไว้เจอกันวันหลังนะฉันจะกลับแล้ว ” แล้วพาสเตอร์ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นคนร่าเริงอีกครั้งก่อนจะโบกมือให้ฉันแล้วปิดประตูห้อง ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนก่อนจะเอามือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเพราะรู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่าง ฉันไม่เคยช่วยอะไรคนที่ฉันรักได้เลย
เวคินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเอาปืนที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาและหันกระบอกปืนไปทางพาสเตอร์ที่ยืนยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ที่หน้าประตู
”อย่าดีกว่านะเวคิน ฉันไม่อยากให้นายตายเพราะมือคนอื่นที่ไม่ใช่มือของฉัน” พาสเตอร์ไม่มีท่าทางว่าจะกลัวเลยสักนิดเดียว
”อย่าทำนะเวคิน” ฉันกระซิบบอกเวคินให้อารมณ์เย็นลง ถ้าเขาโผงผางทำอะไรไปเขาต้องตายแน่ๆ ในนี้มีทั้งพวกพี่ชายของฉันแล้วก็พวกของแก๊งราชสีห์ เวคินเก็บปืนเข้าที่เดินแต่ถลาเข้าไปลากคอเสื้อของพาสเตอร์
”ไอเลว! ” เวคินเงื้อมือขึ้นจะต่อยใบหน้าหล่อๆนั่นสักหมัด แต่พาสเตอร์เองก็เร็วใช่ย่อยสามารถหยุดหมัดของเวคินได้ด้วยมือเดียวทั้งๆที่เวคินนะหมัดหนักจะตาย (ถามคนที่เคยโดนสิ)
”ใจเย็นสิ... ฉันไม่อยากจะแสดงตัวเป็นคนไม่ดีให้ว่าที่เจ้าสาวฉันเห็นหรอกนะ”
”....” ฉันยืนนิ่ง ฉันไม่สารถที่จะทำอะไรได้เลยในสถานการณ์แบบนี้
”เวคิน นายออกไปก่อนเถอะ นายกลับไปก่อน”ฉันเอ่ยขึ้น เวคินมองหน้าฉันอย่างแปลกใจ ฉันส่งสายตาของร้อง
”นะเวคิน... ” เวคินปล่อยมืออกจากเสื้อของพาสเตอร์ พาสเตอร์จัดทรงเสื้อเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก
”ฉันเชื่อเธอนะ” เวคินก้มลงมาประทับริมฝีปากของฉันก่อนจะกระโดออกไปทางหน้าต่างฉันมองตามเขาจนเห็นว่าเขาไปโผล่ที่สวนหย่อมในบ้านของตัวเองแล้ว
”นายนะ!เอาของๆนายคืนไป ขอบคุณมากนะที่หลอกฉันอีกแล้ว” ฉันโยนกล่องกำมะหยีสีแดงเขา ดีที่รับไว้ทันไม่งั้นฉันเองก็คงเสียดายเหมือนกันถ้าเพชรนั่นตกลงบนพื้น
”ดุจังเลยนะ” พาสเตอร์กระเซ้า
”ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ฉันไม่มีธุระอะไรจะคุยกับนายอีก” ฉันพูดเสียงแข็ง
”ใจร้ายจังเลยแฮะ... คิดจะไล่ว่าที่เจ้าบ่าวไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ” พาสเตอร์ทำหน้ายียวน
”เออนะสิ” ฉันกระแทกเสียง ตอนแรกก็ไม่ได้ไม่ชอบขี้หน้าอะไรหรอกรู้สึกดีด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ฉันชักจะเกลียดขี้หน้าเขาเต็มทนแล้ว
”ต่อจากนี้ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่ไปยุ่งกับเวคินอีกนะ... ไม่งั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัยของหมอนั่นแน่ ” แววตาดุน่ากลัวกับน้ำเสียงเรียบนั่นทำให้ฉันลอบกลืนน้ำลากเฮือกใหญ่ด้วยความกลัว นี่หละคือตัวตนที่แท้จริงของเขา นี่คือตัวจริงของเขาใช่ไหม...
”อย่าทำหน้าแบบนั้นสิฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า เอาไว้เจอกันวันหลังนะฉันจะกลับแล้ว ” แล้วพาสเตอร์ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นคนร่าเริงอีกครั้งก่อนจะโบกมือให้ฉันแล้วปิดประตูห้อง ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนก่อนจะเอามือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเพราะรู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่าง ฉันไม่เคยช่วยอะไรคนที่ฉันรักได้เลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ