นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

”ฉันไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้ในห้องของว่าที่เจ้าสาวฉันนะ””  ขณะนั้นเองที่พาสเตอร์เปิดประตูเข้ามา  (หมอนี่ก็ไม่มีมารยาทเหมือนพี่ชายของฉันอีกคนแล้ว)

เวคินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเอาปืนที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาและหันกระบอกปืนไปทางพาสเตอร์ที่ยืนยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ที่หน้าประตู

“”อย่าดีกว่านะเวคิน  ฉันไม่อยากให้นายตายเพราะมือคนอื่นที่ไม่ใช่มือของฉัน””  พาสเตอร์ไม่มีท่าทางว่าจะกลัวเลยสักนิดเดียว

“”อย่าทำนะเวคิน”” ฉันกระซิบบอกเวคินให้อารมณ์เย็นลง  ถ้าเขาโผงผางทำอะไรไปเขาต้องตายแน่ๆ  ในนี้มีทั้งพวกพี่ชายของฉันแล้วก็พวกของแก๊งราชสีห์    เวคินเก็บปืนเข้าที่เดินแต่ถลาเข้าไปลากคอเสื้อของพาสเตอร์

“”ไอเลว!” ”  เวคินเงื้อมือขึ้นจะต่อยใบหน้าหล่อๆนั่นสักหมัด  แต่พาสเตอร์เองก็เร็วใช่ย่อยสามารถหยุดหมัดของเวคินได้ด้วยมือเดียวทั้งๆที่เวคินนะหมัดหนักจะตาย  (ถามคนที่เคยโดนสิ)

“”ใจเย็นสิ... ฉันไม่อยากจะแสดงตัวเป็นคนไม่ดีให้ว่าที่เจ้าสาวฉันเห็นหรอกนะ”” 

“”....””  ฉันยืนนิ่ง  ฉันไม่สารถที่จะทำอะไรได้เลยในสถานการณ์แบบนี้

“”เวคิน  นายออกไปก่อนเถอะ  นายกลับไปก่อน””ฉันเอ่ยขึ้น  เวคินมองหน้าฉันอย่างแปลกใจ  ฉันส่งสายตาของร้อง

“”นะเวคิน...” ”   เวคินปล่อยมืออกจากเสื้อของพาสเตอร์  พาสเตอร์จัดทรงเสื้อเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก

“”ฉันเชื่อเธอนะ””  เวคินก้มลงมาประทับริมฝีปากของฉันก่อนจะกระโดออกไปทางหน้าต่างฉันมองตามเขาจนเห็นว่าเขาไปโผล่ที่สวนหย่อมในบ้านของตัวเองแล้ว

“”นายนะ!เอาของๆนายคืนไป  ขอบคุณมากนะที่หลอกฉันอีกแล้ว””  ฉันโยนกล่องกำมะหยีสีแดงเขา  ดีที่รับไว้ทันไม่งั้นฉันเองก็คงเสียดายเหมือนกันถ้าเพชรนั่นตกลงบนพื้น

“”ดุจังเลยนะ””  พาสเตอร์กระเซ้า

“”ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว  ฉันไม่มีธุระอะไรจะคุยกับนายอีก””   ฉันพูดเสียงแข็ง

“”ใจร้ายจังเลยแฮะ... คิดจะไล่ว่าที่เจ้าบ่าวไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ””   พาสเตอร์ทำหน้ายียวน

“”เออนะสิ”” ฉันกระแทกเสียง  ตอนแรกก็ไม่ได้ไม่ชอบขี้หน้าอะไรหรอกรู้สึกดีด้วยซ้ำ  แต่ตอนนี้ฉันชักจะเกลียดขี้หน้าเขาเต็มทนแล้ว

“”ต่อจากนี้ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่ไปยุ่งกับเวคินอีกนะ... ไม่งั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัยของหมอนั่นแน่” ” แววตาดุน่ากลัวกับน้ำเสียงเรียบนั่นทำให้ฉันลอบกลืนน้ำลากเฮือกใหญ่ด้วยความกลัว  นี่หละคือตัวตนที่แท้จริงของเขา  นี่คือตัวจริงของเขาใช่ไหม...

“”อย่าทำหน้าแบบนั้นสิฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า  เอาไว้เจอกันวันหลังนะฉันจะกลับแล้ว” ” แล้วพาสเตอร์ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นคนร่าเริงอีกครั้งก่อนจะโบกมือให้ฉันแล้วปิดประตูห้อง  ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนก่อนจะเอามือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเพราะรู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่าง  ฉันไม่เคยช่วยอะไรคนที่ฉันรักได้เลย