นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

หลังจากนั้นหลายอาทิตย์...  ฉันโดนคุมเข้มจากการบอดีการ์ดที่พี่สั่งมา  ไม่ว่าจะไปโรงเรียนบอดีการ์ดก็ยกโขยงไปรับไปส่ง  ฉันแทบจะไม่ได้คุยกับเวคินเลยแม้แต่ในห้องเรียน  โทรศัพท์มือถือเวคินก็ปิด  ฉันได้แต่รอเขาโทรหาและได้คุยกันแค่5นาทีอีกอย่างไม่ได้คุยกันทุกวันด้วย... เวคินบอกว่าเรากำลังจะได้หนีไปด้วยกันแล้ว  จึงทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาหน่อย

“ฮือๆๆ”  ฉันหลับมาถึงบ้านก่อนจะปล่อยโฮร้องไห้  อึดอัด  ฉันอึดอัดที่สุด.. เมื่อไหร่เวคินจะติดต่อมาสักทีนะ  ฉันอยากออกไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว

                ฉันมองลงไปข้างล่างที่สวนหย่อมที่มีบอดีการ์ดพลุกพล่านจึงทำให้ฉันหนีออกในช่องทางเดิมไม่ได้   

  ~ติ๊ดติ๊ด~   โทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงสั่นพร้อมกับส่งเสียง  ฉันรีบกรู่เข้าไปหยิบมันขึ้นมา  ‘1ข้อความใหม่’  ฉันเปิดออกอ่านด้วยใจที่ลุ้นระทึก

‘ฉลองตรุษจีนวาเลนไทน์ทรูมูฟมอบอั่งเปาลุ้นรับจี้ทองคำ บลาๆๆ’  ปัดโถ่!!!!!!!   เสียอามรณ์หมด  ไอข้อความ

”ทรูมูฟบ้านี่ไม่รู้รึไงว่าคนเขากำลังรอข้อความสำคัญอยู่นะ  !! ”

  ~ติ๊ดติ๊ด~   แล้วมันก็ส่งเสียงอีก  ฉันเปิดมันดูด้วยความหงุดหงิด  อะไรอีกละทรูมูฟ!

‘”ตี2เจอกันที่ป้ายรถเมล์’”  ข้อความจากเวคิน!!!  เย้!ในที่สุดฉันก็จะได้ออกจากที่นี่สักทีสินะ  ต้องรีบเก็บเสื้อผ้าของใช้สำคัญแล้ว  ฉันจะไปจากที่นี่แล้ว!!

                เมื่อจัดการการกับเสื้อผ้าข้าวของเสร็จฉันก็ลงไปทานอาหารเย็นและพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดโดยหลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้พี่เพชร...

ฉันนอนรอเวลาที่ใกล้จะมาถึง  ลุกมาดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า... จะได้ไปแล้วๆ  ขอโทษนะพี่เพชร  ฉันสัญญาว่าจะไปไม่นานหรอก  ฉันไม่อยากจะแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รักนี่...

~@$@)%@~ เสียงโทรศัพท์ของฉันส่งเสียงร้อง  ฉันรีบกดรับมันด้วยใจที่เต้นถี่ทันที

(พร้อมแล้วใช่ไหม)  เสียงของเวคินดังจากปลายสาย

“อื้ม”

(ฉันจะขับรถออกจากทางหลังบ้านนะ  เธอไปรอฉันที่ป้ายรถเมล์... โซดามันจะรอเธออยู่ตรงนั้น)

“”รู้แล้ว””

(ไม่เป็นไรใช่ไหม) 

“”ไม่เลย....”  ฉันตอบ”  และสายก็ถูกตัดไป  ฉันจะเป็นอะไรได้ยังไงละ  ฉันสมควรจะมีความสุขต่างหากละ  ฉันมองลงไปด้านล่างบอดีการ์ดไม่ค่อยเยอะเท่าตอนหัวค่ำแล้ว  ฉันที่เตรีมทางหนีทีไล่ไว้อย่างดีตามแผน

(ในช่วงหลายอาทิตย์ฉันเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อย) 

“”ไม่ง่ายอย่างที่คิดแฮะ””  ฉันบ่นพึมพำเมื่อลงมาบนพื้นหญ้าอย่างทุลักทุเล  ก่อนจะกระชับกระเป๋าเป้ใบใหญ่แล้วมุดออกทางเดิม  ฉันวิ่งกึ่งเดินไปทางป้ายรถเมล์  แต่แผนทั้งหมดมันก็...