Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 
-26-
ไม่มีความลับใดยั่งยืน
 
            “ฮัลโหล...”  ฉันกดรับ ขณะที่ปลายสายยังสูดน้ำมูกเข้ายังไม่เต็มปอด
            [ฮัล...โหล...]  เสียงแหบๆ ของโปรดดังมาจากปลายสาย
            “อื้ม ว่าไงโปรด”  ถึงปากจะบอกโปรดเอาไว้ว่าเราจะยังเป็นเพื่อนกัน...แต่พอไม่มีอะไรมาผูกมัดฉันไว้ ความรู้สึกของคำว่าหน้าที่ที่ต้องเป็นเพื่อนโปรดมันก็หายไปหมด
            [พรุ่งนี้...ฉันขอไปกินข้าวด้วยได้ไหม]  เสียงของโปรดเบาหวิว บ่งบอกถึงความอ้างว้างของเจ้าของเสียงได้อย่างชัดเจน
            “โปรด...”
            [พรุ่งนี้ ฉันขอเดินออกไปหน้าโรงเรียนด้วยได้ไหม...เธอช่วย...เดินไปชมรมเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม...]
            “ได้สิ”  ฉันยิ้มออกมาเบาๆ กับคำพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจของโปรด น่าแปลกที่มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด ฉันเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าสิ่งที่ฉันคิดว่ามันเป็นหน้าที่ที่จำใจต้องทำ มันกลับกลายเป็นความผูกพันโดยอย่างไม่รู้ตัว
            นี่ฉัน...มีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?
            [เรา...ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม]  โปรดถามฉันออกมาเบาๆ ทำให้ฉันยิ้มกว้างมากขึ้น ฉันไม่รู้ว่าจากตรงที่ฉันยืนอยู่มันใกล้พอที่โปรดจะมองเห็นรอยยิ้มของฉันไหมแต่ฉันหวังว่าโปรดคงจะยิ้มไปกับฉันเหมือนกัน
            “ไม่ ฉันไม่เป็นเพื่อนเธอหรอก”
            [วะ...ว่าไงนะ]  โปรดถามกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ฉันมองขึ้นไปบนหน้าต่างที่โปรดเกาะอยู่ ก็เห็นยัยนั่นกำลังใช้หลังมือปาดน้ำตาตัวเองอยู่
            “ฉันจะไม่เป็นเพื่อนเธอ...แต่ฉันจะเป็นพี่สาวเธอ ถ้าเธอไม่ยอมเรียกฉันว่า ‘พี่’ ฉันจะไม่คุยกับเธออีก”
            [โธ่ นึกว่าอะไร]  โปรดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
            “แล้วทำได้ไหมล่ะ”
            [เธอจีบพี่ฉันติดเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ แค่นี้นะเพื่อนโห้...ตู๊ดๆๆๆ]  พูดจบนางก็วางสายแล้วแลบลิ้นส่งมาให้ก่อนจะปิดหน้าต่างห้อง นี่ฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่ยังคบเด็กคนนี้อยู่ -_-;
            ฉันส่ายหน้าไปมากับความไม่ยอมคนของคุณหนูมาเฟียผู้เย่อหยิ่ง ตอนนั้นเองที่ฉันแอบสังเกตเห็นม่านของห้องข้างๆ เปิดค้างอยู่ ในห้องไม่ได้เปิดไฟแต่ฉันก็พอจะเห็นเงาตะคุ่มๆ ของใครบางคนที่ยืนอยู่ในนั้น ฉันนิ่งมองหน้าต่างบานนั้นสักพัก ก่อนที่ม่านจะปิดลงแล้วเงานั้นก็ถูกบดบังไป
            ถึงเวลาที่เราต้องห่างกันจริงๆ แล้วงั้นหรอ...ปาว
 
            ฉันมาโรงเรียนด้วยความรู้สึกมีอิสระอย่างที่ไม่เคยมีมานาน ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าเพื่อมารอรับโปรดที่หน้าโรงเรียน ไม่ต้องถ่อสังขารอันเกือบชราภาพของตัวเองมาที่ตึก ม.4 ทั้งตอนเช้า เที่ยงและหลังเลิกเรียนเพื่อเดินมาส่งโปรดเหมือนทุกวัน ถึงอิสรภาพที่ฉันได้รับมันจะทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ก็ตาม แต่ฉันคิดว่าคุณภาพชีวิตของฉันคงจะดีขึ้นกว่าเดิม
            ...รึเปล่านะ?
            ตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนฉันรู้สึกว่าทุกคนที่ฉันเดินผ่านต่างหันกลับมามองตามเกือบทุกคน เรื่องที่ฉันโดนปาวปฏิเสธเมื่อวานยังไม่ซาสินะ =_=
            ฉันเดินก้มหน้างุดๆ มุ่งหน้าขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งขึ้นมาถึงห้องเรียนก็โล่งใจขึ้นมาทันทีที่เห็นเหมยและอ๋องนั่งอยู่ในห้อง สองคนนี้กำลังดูอะไร หัวชนกันเชียว
            “ดูอะไรอ่ะ”  ฉันถามเมื่อเดินไปถึงโต๊ะของตัวเองแล้ว เหมยไม่ตอบแต่ยื่นมือถือมาวางบนโต๊ะให้ฉันดูเอง ฉันมองหน้าเพื่อนสาวทั้งสองสลับกันไปมาอย่างลังเลก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูให้หายข้องใจ
            ในนั้นมีภาพตอนที่ฉัน โปรด ปาวกำลังเดินออกมาจากห้องซ้อมร้องเพลงประสานเสียง ภาพต่อมาเป็นภาพที่โปรดเดินไปที่รถแต่ฉันยืนคุยกับปาวอยู่ และภาพสุดท้ายเป็นภาพที่ปาวเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าไปถือไว้ให้ ฉันเลื่อนลงมาดูคำบรรยายใต้ภาพก็แทบจะช็อก!
 
[รูปภาพ]
[รูปภาพ]
[รูปภาพ]
          แฉความหน้าด้านของคน!!! แฟนเขาเดินอยู่ด้วยแท้ๆ แต่พอลับหลังนางก็ยืนอ่อยแฟนเขาหน้าตาเฉย แบบนี้บรรพบุรุษของความหน้าด้านเลยนะ รู้ป่ะ!!!
 
            ขุ่นพระ!! -[ ]-!!!
            “เขาหาว่าแกเป็นมือที่สามของโปรดกับปาวแน่ะ”  อ๋องพูดอย่างหัวเสีย
            “ฝีมือใคร!!”  ฉันขบกรามตัวเองแน่น มือสั่นเทาด้วยความโกรธจนอยากจะขว้างมือถือนี่ทิ้งให้พ้นๆ
            “ไม่รู้ มันลบเฟสไปแล้ว”  เหมยบอก
            “แล้วแบบนี้จะทำไง เขาคิดว่าฉันพยายามแย่งปาวจนกลายเป็นคนไม่มีศีลธรรมไปแล้ว ดูสายตายัยพวกนั้นมองฉันสิ!!”  ฉันมองไปที่เพื่อนร่วมชั้นที่นั่งเม้าท์กันที่หลังห้อง เรื่องที่พูดกันคงหนีไม่พ้นเรื่องของฉันแหงๆ ยัยพวกนี้ยิ่งขาเม้าท์มอยอยู่
            “เรื่องนี้แก้ง่ายนิดเดียว”  อ๋องพูดขึ้นมาทำให้ฉันหันไปหาอย่างสนใจ
            “บอกให้รู้กันไปเลยว่าโปรดไม่ใช่แฟนปาว แต่เป็น!...อุ๊บ!!”  ฉันรีบยกมือขึ้นปิดปากอ๋องเอาไว้ก่อนที่นางจะพูดอะไรที่ไม่น่าพูดออกมา
            “ฉันรับปากโปรดไว้แล้วว่าฉันจะไม่พูดเรื่องนี้”
            “แต่นั่นมันตอนที่แกเป็นหนี้ไม่ใช่หรอ ตอนนี้แกไม่ได้เป็นหนี้แล้วจะกลัวอะไร”  อ๋องพูด
            มันก็จริงอย่างที่อ๋องว่า...แต่ฉันไม่อยากผิดสัญญา
            “ไม่ได้จริงๆ อ่ะแก Y_Y”
            “งั้นก็อยู่แบบมือที่สามต่อไปแล้วกัน!”  อ๋องพูดแล้วลุกพรวดขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องเรียน โดยที่ฉันกับเหมยก็เรียกเอาไว้ไม่ทัน
            “อ๋องมันโกรธแกแล้วแน่ๆ เลย”  เหมยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเก็บมือถือตัวเองกลับไป
            ฉันรู้ว่าแกห่วงฉัน แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ อ๋อง...ขอโทษนะ
            พักกลางวันอ๋องออกไปจากห้องเรียนทันทีที่หมดคาบ ปกติถ้ามีเรื่องอะไรแบบนี้ไม่ว่าจะปวดฉี่อยากเข้าห้องน้ำขนาดไหน หรือว่ามีเรื่องด่วนยังไงอ๋องจะอยู่กับฉันตลอด แต่คราวนี้อ๋องคงโกรธฉันจริงๆ...โกรธที่ฉันไม่ยอมเอาตัวรอดทั้งที่ทางออกมันอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ แต่...ฉันขอโทษนะอ๋อง ฉันโง่เองแหละที่ยังทำตามสัญญาบ้าๆ นั่นอยู่
            “ไม่ลงไปกินข้าวแน่นะ ฝากซื้ออะไรไหม”  เหมยหันมาถามฉันเป็นครั้งที่ 3
            “ฉันไม่หิวจริงๆ เหมย แกไปกินข้าวเถอะ”
            “แก...โอเคใช่ไหม”
            “อื้ม ฉันโอเค”
            “งั้นเดี๋ยวฉันรีบขึ้นมานะ”  เหมยบอกแล้วเดินออกไปจากห้องบ้าง
            พอรอบข้างไม่มีเพื่อนอยู่ด้วย ตัวฉันมันลีบเล็กลงเหมือนไม่มีค่าอะไรเลยในโลก เสียงพูดคุยรอบข้างดังอื้ออึงขึ้นเรื่อยๆ จนฉันแทบจะแบกรับมันเอาไว้ไม่ไหว
            “โถๆๆ ถึงกับกินอะไรไม่ลงเลยหรอเนี่ย”  จู่ๆ เสียงแมทธ์ก็ดังขึ้นมาใกล้ๆ ฉันยืนตัวขึ้นหลังจากเอาคางเกยไว้ที่โต๊ะสักพักแล้ว แมทธ์ยืนอยู่ข้างๆ ฉันนี่เอง ยัยนี่มาเมื่อไหร่กัน!
            “เธอมีอะไรหรอ”  ฉันถามห้วนๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นไปคุยกับยัยแมทธ์ตรงๆ
            “ช่วงนี้ข่าวฉาวเยอะไม่ใช่หรอ ทำไมเจอข่าวนี้เข้าไปแล้วหน้าเจื่อนเลยล่ะ”
            “เธอต้องการอะไร พูดออกมาเลยดีกว่า!”  ฉันดันตัวลุกขึ้นทันทีอย่างเหลืออดจนเก้าอี้ที่นั่งอยู่ล้มลงไปกับพื้น เสียงพูดคุยรอบข้างเงียบสนิทลงจนฉันได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นถี่ของตัวเองอย่างชัดเชน
            “ฮึ! ก็แค่อยากมาดูหน้าให้สะใจเท่านั้นเอง...ข่าวฉาวๆ เนี่ยยังขายได้ตลอดเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องรักสามเส้าของคนดัง”
            “เธอ...ปล่อยข่าวนี้ใช่ไหม!”
            “แฟนคลับปาวมีตั้งมากมายทำไมเธอคิดว่าเป็นฉันล่ะ แค่ความใกล้ชิดของน้องสาวกับพี่ชายฉันจะปล่อยข่าวออกไปทำไม”
            “เธอ!...เธอรู้...”
            “ใช่ฉันรู้...ฉันถึงไม่มีสะทกสะท้านกับข่าวนี้ไง แต่น่าขำนะพวกโง่ในโรงเรียนนี้ดันเชื่อเป็นตุเป็นตะ”
            “เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกัน เธอก็เลยปล่อยข่าวออกมาทำลายฉันสินะ”
            “เฮ้อ...เธอจะยัดเยียดข้อหาให้ฉันจริงๆ หรอเนี่ย” 
            “ก็ฉันไม่เห็นว่าจะมีใครร้ายกาจเท่าเธออีกแล้วนี่แมทธ์” 
            “ฮึ! งั้นหรอ...งั้นก็มาดูกันว่าสองพี่น้องโอเชี่ยนคอป. จะช่วยเธอยังไง”
            “ฉันคิดว่าพวกเขาช่วยฉันได้แน่”
            “เธอคิดว่ารู้จักสองคนนั้นขนาดไหนกัน...ยัยโปรดก็แค่คุณหนูเอาแต่ใจ รักใครไม่เป็นนอกจากตัวเอง ชอบพูดตัวว่าตัวป่วยอย่างนั้นอย่างนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจ ส่วนปาวก็ไม่เคยสนใจใครนอกจากแก๊งมาเฟียและพวกพ้องของตัวเอง แล้วก็น้องสาวสุดที่รักอย่างยัยโปรด...เธอคิดว่าใครจะช่วยเธอได้!”
            “...”  สิ่งที่แมทธ์พูดมามันเป็นความจริงทุกอย่างจนฉันพูดไม่ออก ปาวทุ่มเททุกอย่างเพื่อน้องจริงๆ ขนาดเป็นเด็กเรียนขนาดนั้นแต่ตอนที่โปรดป่วยก็ถึงกับลาเรียนไปเฝ้าน้อง มันเป็นความจริงที่ฉันเองก็เถียงไม่ออก
            “อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลยโบอิ้ง ฉันรู้จักสองพี่น้องโอเชี่ยนคอป.มากกว่าที่เธอรู้จักหลายเท่า รู้ไว้ด้วย!”  แมทธ์พูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วเดินออกไปจากห้อง
            เสียงพูดคุยเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่พวกเขาเงียบฟังการสนทนาอยู่นาน ยังดีที่ยัยแมทธ์เองก็รู้จักระวังตัว ไม่พูดเสียงดังจนทำให้ความลับของปาวและโปรดรั่วไหลออกไปก่อนเวลาอันควร
            ฉันทรุดลงบนพื้นด้วยสมองอันว่างเปล่า ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี ถ้าถอยออกมาจากโปรดและปาวแล้วที่ฉันสัญญากับโปรดไว้ว่าจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่จะทำยังไง โปรดจะคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกัน พอใช้หนี้เสร็จก็ทิ้งยัยนั่นไว้คนเดียวทั้งที่สัญญาไว้แล้วงั้นหรอ...ไหนจะปาวอีก! เขารักน้องมาก ถ้าเขาเห็นน้องเสียใจเพราะฉัน เขาต้องเกลียดฉันมากกว่าเดิมแน่ๆ
            ในขณะที่ฝั่งหนึ่งของความคิดกำลังหาทางออกโดยที่ไม่ทำให้ปาวและโปรดเสียใจ ความคิดอีกฝั่งกลับกำลังคิดในสิ่งที่ร้ายกาจ...ถ้าเกิดฉันบอกเรื่องที่โปรดเป็นน้องแท้ๆ ของปาวให้คนทั้งโรงเรียนรู้เรื่องมันก็จบ! ยัยโปรดก็คงโกรธฉันได้ไม่นานเพราะว่ายัยนั่นไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องกลับมาขอเป็นเพื่อนกับฉันอยู่ดีนั่นแหละ!
            “ทำไมเธอลงไปนั่งแบบนั้นล่ะ ตกเก้าอี้หรอ”  จู่ๆ เสียงของปาวก็ดังขึ้นมา ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นปาวยืนอยู่ที่เดียวกับที่ยัยแมทธ์ยืน เขามาหาฉันงั้นหรอ? เขาโกรธฉันเรื่องพี่ทิวอยู่นี่นา...
            “เปล่า ฉันแค่...นั่งพัก”  ฉันบอกพร้อมกับดันตัวเองลุกขึ้นยืน ปาวถอนหายใจออกมาแล้วก้มลงจัดเก้าอี้ให้มันกลับมาสภาพพร้อมนั่งตามเดิม
            “เธอเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายหรอ”  ปาวถามพร้อมกับสีหน้าห่วงใยแต่มันก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้น
            “เปล่า”
            “ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม”  ปาวถามพร้อมกับวางนมและขนมมากมายซึ่งรวมกันอยู่ในถุงเดียวไว้บนโต๊ะเรียนของฉัน
            “ฉันไม่หิว”  ฉันบอก สิ้นเสียงฉัน เพื่อนที่นั่งอยู่ในห้องก็พากันส่งเสียงจิ๊จ๊ะและพ่นลมหายใจออกจากจมูกอย่างไม่พอใจพร้อมกับส่งสายตารังเกียจมาให้ฉันประมาณว่า ‘ทำเป็นเล่นตัวไปได้’ ฉันเหลือบไปมองพวกนั้นอย่างจงใจจนพวกนั้นหลบสายตาลงแทบไม่ทัน
            “เธอเป็นอะไรรึเปล่า”  ปาวถามเหมือนเขาไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เขาทำเหมือนไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังเล่นกันอยู่ทุกวันนี้มันกำลังทำลายชีวิตอันสงบสุขของฉัน
            ฉันไม่น่าชอบนายเลย...เราไม่น่าเจอกันตั้งแต่ต้น!!
            “เป็น! เป็นมากเลยด้วย”  ฉันบอกก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ  “ฉันไม่ใช่คนรับใช้โปรดแล้ว นายไม่ต้องมาทำดีกับฉันก็ได้ ช่วยอยู่ห่วงๆ ฉันด้วย” 
            “โบอิ้ง เอเป็นอะไรไป โกรธเรื่องเมื่อวานหรอ...ฉัน...”
            “ขอร้อง ฉันขออยู่อย่างสงบๆ บ้างจะได้ไหม!”  ฉันพูดขึ้นมาขัด ก่อนที่ปาวจะได้พูดอะไรมากกว่านั้น
            “ตั้งแต่ฉันรู้จักกับนายชีวิตฉันมีแต่เรื่อง พวกนายอาจจะไม่เคยรู้เพราะไม่เคยเจออะไรแบบฉัน...พวกนายไม่เคยรู้เพราะไม่เคยต้องแบกรับแล้วก็เจอสถานการณ์เหมือนฉัน พวกนายไม่มีทางรู้เพราะพวกนายมันเป็นคุณหนูที่อะไรผิดนิดหน่อยก็มีคนคอยตามล้างตามเช็ด...พวกนายมาบ้านฉัน มาทำความรู้จักกับฉัน คนรอบข้างเขามองว่าพวกนายช่างประเสริฐ ไม่ถือตัว ติดดิน น่าคบ ทำอะไรก็ดีไปหมด แต่ฉันไม่ใช่แบบนั้น...ฉันได้รู้จักพวกนาย ฉันได้ไปบ้านพวกนาย คนรอบข้างเขามองว่าฉันหัวสูง ทะเยอทะยานจนเกินตัว!! นี่คือสิ่งที่ฉันกำลังแบกรับ คนรอบข้างมองว่าฉันเป็นมือที่สามบ้าบอนี่ก็เพราะเรื่องที่พวกนายเล่นกัน!! สนุกนักหรอที่หลอกคนอื่นแบบนี้ สนุกมากไหม!!!”
            “โบอิ้ง...”  ปาวเรียกชื่อฉันเบาๆ พร้อมกับพยายามเอื้อมมือมาแต่ที่แขนฉัน แต่ฉันปัดมันออกเพราะฉันไม่อยากหวั่นใจกับเขาอีกแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้ปาวเอาชนะฉันด้วยความรู้สึกดีเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาเจียดมาให้อีก!!
            “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าทำแบบนี้กับพี่ชายฉัน!!!”  เสียงแหลมๆ เล็กๆ ของโปรดดังมาจากหน้าห้อง ทำเอาภายในห้องและนอกระเบียงทางเดินหยุดชะงักไปเพราะเสียงอันดังนี้
            สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นคือเสียงโวยวายเหมือนตลาดแตก บางคนก็กดมือถือเพื่อโทรหาเพื่อน บางคนก็ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไหวติงไปไหน ซึ่งนั่นก็รวมถึงฉันด้วยฉันยังอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย ทั้งประหลาดใจและไม่เชื่อหูตัวเองว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นมันผิดเพี้ยนไปรึเปล่า
            โปรด...ยอมประกาศว่าปาวเป็นพี่ชายตัวเองงั้นหรอ!!
            “ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว ทำไมไม่ฟังกันบ้าง!”  โปรดเดินเข้ามาหาฉันอย่างเอาเรื่อง
            “โปรด พอแล้วน่า”  ปาวเข้ามาขวางโปรดเอาไว้ก่อนที่จะเดินมาถึงตัวฉัน
            “ขอโทษนะ แล้วเรา...ค่อยคุยกัน”  พูดจบปาวก็ลากโปรดออกไปจากห้องทันที
            เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วมากจนฉันถามตัวเองซ้ำๆ ว่ามันเกิดขึ้นจริงไหม? ฉันฝันไปรึเปล่า? โปรดยอมเปิดปากบอกทุกคนว่าเป็นพี่น้องกับปาวได้ยังไงกัน!
            ครืด~
            เสียงมือถือของฉันสั่นหนึ่งครั้งแล้วเงียบไป ฉันทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ที่ปาวจัดไว้ให้ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความที่ถูกส่งมา
 
                                                [นี่คือสิ่งที่ฉันตอบแทนเธอ...
                                                                             เพื่อนรักของฉัน]
 
            ฉันยิ้มทั้งน้ำตาให้กับข้อความสั้นๆ นั้น โปรดยอมบอกว่าเป็นน้องสาวปาวเพื่อช่วยฉันงั้นหรอ เธอช่วยฉันไว้อีกแล้วนะโปรด...
            สิ่งที่เธอบอกมันผิดหมดแมทธ์! โปรดกับปาวช่วยฉันได้จริงๆ ฉันเกือบจะหลงเชื่อคำโกหกของเธอแล้ว แต่โชคดีที่ฉันคิดไม่ผิดที่เชื่อใจพวกเขา
 
 
 
*****************************************************
เย้!!!! อัพแล้วจ้า 
อ่านแล้วไม่เข้าใจตรงไหนบอกได้นะคะ ไรท์แต่งดราม่าไม่ค่อยเก่ง แฮ่ๆ
เหมือนความสัมพันธ์จะเริ่มแนบแน่นเกินกว่า (อดีต) เจ้าหนี้กับลูกหนี้ซะแล้วนะเนี่ย
:: ฝากติดตามหน่อยนะจ้ะ 
:: ตอนต่อไปจะเป็นยังไง ไว้มาตามลุ้นกันนะ 
    (ไรท์ไม่เหลืออะไรไว้ให้จิ้นต่อได้เลยอ่ะ ฮ่าๆๆ เอ๊ะ! หรือว่ามี?)
******************************************************