Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก
9.4
เขียนโดย 
KeawSwaggie
วันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.14 น.
19 บท
29 วิจารณ์
21.66K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 6 เมษายน พ.ศ. 2558 21.28 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
4) บทที่ 3 กลับตาลปัด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทที่ 3
กลับตาลปัด
“ไม่จริง…” ฉันถือพินัยกรรมมือสั่นแล้วก้มหน้าพูดกับตัวเอง ฉันว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะแม่ฉันไม่มีทางที่จะยกมรดกของตระกูลตัวเองให้ตระกูลอื่นง่ายๆหรอกทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลเราล้วนมาจากน้ำพักน้ำแรงของคนในครอบครัวทั้งนั้น ตระกูลแฟร์ไคลน์ต้องไปขู่อะไรแม่แน่ๆ! =^=!
“ฉันสั่งส่วนของเธอให้แล้วนะ เป็นหม้อไฟโซบะ โอเคมั๊ย”
นายสทอร์มยังคงลอยหน้าลอยตาพูดทั้งๆที่เห็นว่าตอนนี้ฉันสั่นไปทั้งตัวด้วยความไม่พอใจ หมอนี่นี่มันยังไงกันนะ เขาเต็มใจแต่งงานกับฉันหรือไง ทำไมเขาไม่ค้านล่ะ! Why!?
“นี่สทอร์ม ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ย”
“ว่ามาสิ” เขาพูดโดยที่เขาเองยังคงยุ่งอยู่กับการเทน้ำชาอุ่นๆ ลงในแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะ
“นายพอใจหรอที่จะแต่งงานกับคนที่นายไม่ได้รักน่ะ อีกอย่างเราก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน นายคิดว่านี่มันโอเคสำหรับนายแล้วเหรอ”
“…”
นายสทอร์มจ้องหน้าฉันนิ่งเหมือนพยายามจะดูปฏิกิริยาของฉัน เหมือนเขาต้องการจะอ่านความคิดของฉัน ฉันพยายามกลืนน้ำตาที่เอ่อมาจากไหนก็ไม่รู้แล้วทำหน้าให้นิ่งที่สุด ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมเขาถึงทำเหมือนว่าอะไรก็ได้ ยังไงก็ได้ ไร้ความรู้สึก!
“นี่! ฉันถามนายอยู่นะ!”
“ฉันว่านี่มันก็โอเคแล้วนี่… ฉันกับเธอแต่งงานกันเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันฉันได้บริหารกิจการอินทรอสร่วมกับเธอ อ้อ…แต่ฉันคิดว่าถ้าเธอไม่เต็มใจก็ไม่ต้องแต่งงานกับฉันก็ได้นะ เพราะยังไงถึงเธอไม่แต่งงานยังไงมรดกทุกอย่างของตระกูลอินทรอสก็ต้องถูกโอนมาให้ตระกูลแฟร์ไคลน์อยู่แล้ว เธอคิดว่าแบบไหนดีกว่ากันล่ะ^^”
สทอร์มส่งยิ้มมาให้ฉันแววตาไม่ได้มีความจริงใจเลยซักนิด เขานี่มันปิศาจชัดๆ! ฉันไม่คิดเลยว่าคนหน้าตาดีตระกูลดีทำไมถึงได้ทำแบบนี้ ให้ตายเถอะ!
“ตระกูลนายนี่มันปิศาจชัดๆ! กระกูลแฟร์ไคลน์ทำอะไรกับอินทรอสกันแน่ทำไมแม่ฉันถึงต้องยอมยกมรดกของตระกูลตัวเองให้ตระกูลเฮงซวยของนายด้วย!!” ฉันพูดแล้วขว้างพินัยกรรมใส่หน้านายสทอร์ม แต่เขาก็ยังคงนิ่งและหยิบพินัยกรรมขึ้นมาวางบนโต๊ะแบบเดิม เขามีความรู้สึกรับรู้บ้างไหมเนี่ยว่าฉันเดือดแค่ไหนน่ะ ห๊ะ!!
ช่วงเวลาแห่งความอึดอัดค่อยๆลดลงเพราะพนักงานของร้านนำอาหารมาวางบนโต๊ะ โชคดีจังฉันจะได้ไม่ต้องจ้องหน้านายสทอร์มนานเขาแทบจะกินหัวฉันอยู่แล้วเนี่ย หน้าตาดี แต่ปากคอเราะร้ายสุดๆ ขนาดฉันที่เคยปลื้มๆนี่หมดเลยความช่งความชอบ แค่อยู่ด้วยกันไม่กี่นาทียังทำให้อึดอัดได้ขนาดนี้ แต่ก็เอาสิฉันเกิดมาไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว ก็ลองดูซักตั้งว่าเขาจะทนฉันได้แค่ไหนกันเชียว!
ทันทีที่อาหารถูกวางบนโต๊ะของเราครบ ฉันก็เลิกสนใจอีตาหล่อร้ายนั่นแล้วก็ยกหม้อไฟขึ้นซดให้น้ำร้อนๆมันลงไปในคอย้อมใจซักหน่อย อ๊า!!! สดชื่นดีจริงๆเชียว >[]<:;
“นี่! มันร้อนนะ ค่อยๆกินไม่เป็นหรือไง”
สทอร์มวางตะเกียบที่เขาถืออยู่ลงแล้วรีบเอื้อมมือวาจับแขนฉันที่กำลังยกหม้อไฟขึ้น
“เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย! หม้อไฟน่ะ มันต้องกินอย่างนี้ถึงจะอร่อย ถ้ามัวแต่นั่งเป่าให้มันหายร้อนจะเรียกว่าหม้อไฟทำไมกันล่ะ =0=!”
“=____=:;”
นายสทอร์มมองฉันนิ่งก่อนจะปล่อยมือออก ฉันยกหม้อไฟขึ้นซดอีกทีด้วยมือเปล่า อันที่จริงมันก็ร้อนอ่ะแหละแต่มันก็ไม่ได้ร้อนมากมายอะไร ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ไม่รู้พวกเวอร์ =3=!
“ถ้านายไม่กินของนายจะให้ฉันช่วยกินก็ได้นะ แจ๊บๆๆ (=_(=*)”
ฉันพูดหลังจากที่คีบหนวดปลาหมึกยักษ์สามชิ้นเข้ามาในปาก แล้วมองจานของนาย สทอร์มยังคงเหลือครบทุกชิ้น ทำไมเขาไม่กินอ่ะ อร่อยจะตายย วุ๊ เสียของๆ (=3=)
“เธอไม่ได้กินอะไรมากี่วันแล้วเนี่ย กินอย่างกับไม่เคยกินมาก่อน =___=” หมอนั่นพูดแล้วเลื่อนจานซูชิมาทางฉัน ก่อนจะนั่งมองฉันกินด้วยใบหน้านิ่งๆ ให้ตายเถอะ ฉันล่ะเกลียดหน้านิ่งๆหยิ่งยโสแบบนี้ที่สุด ทำไมเขาถึงต่างจากตอนเมาเมื่อวานจังเนี่ย =3=?
หลังจากที่ฉันจัดการอาหารของเขาเสร็จ(กินมันทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ) สทอร์มก็เรียกพนักงานมาเก็บเงินก่อนจะฉุดแขนฉันให้ลุกขึ้น และจูงไปที่หน้าประตูลิฟท์เพื่อลงไปที่ชั้นเสื้อผ้าที่อยู่ลงไปอีกสองชั้น
ฉันเลิกขัดขืนและเดินตามไปตามแรงที่เขาดึงเพราะยิ่งขัดขืนก็เท่ากับฉันเสียแรงเปล่าๆ เพราะเขาจับแขนฉันแน่นมาก เรียกได้ว่าพอปล่อยมานี่เป็นรอยสีเขียวเป็นจ้ำๆ ฮึ่ม! เจ็บนะ! =*=
ตอนนี้เท่าที่ฉันคิดก็คือไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางไหนที่ฉันจะหลีกเลี่ยงการแต่งงานได้เลย เพราะถ้าทันทีที่ฉันปฏิเสธเขานั่นแปลว่าทรัพย์สินทุกอย่างที่เคยเป็นของตระกูลฉันก็จะกลายเป็นของตระกูลแฟร์ไคลน์ทันที และนั่นแหละปัญหาที่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องโอนให้เขา ทำไมไม่ยกให้พี่ไวน์ซะล่ะ?
“นี่นายสทอร์ม ว่าแต่น้องฮันนี่ของนายไปไหนซะล่ะ”
“เธออยากรู้ไปทำไม”
“ก็เปล๊า! เพราะเมื่อวานน่ะนายเมามาห้องฉันแล้วก็พูดถึงแต่ฮันนี่ๆอยู่นั่นแหละ”
“เหอะ! ตลก! ฉันน่ะนะไปห้องเธอ เมื่อไหร่กัน ฝันเหรอไง -____-”
“โอ้โห กล้าพูดเนอะ เมาหัวทิ่มหัวตำ นี่ถ้าไม่ได้ฉันแบกนายไปส่งที่ห้องนายก็คงได้นอนหนาวตายอยู่ตรงทางเดินนั่นน่ะแหละ คนเขาช่วยแล้วทำเป็นลืม รู้งี้ไม่ช่วยซะก็ดี =___=!”
“พูดเรื่องบ้าอะไรของเธอ (=____=)”
สรุปนี่เขาไม่เชื่อจริงๆสินะ เอ้อออ มองเข้าไป สายตากวนๆนั่น ฉันนี่อยากจะเอานิ้วจิ้มตาเขาจริงๆเลย ชิส์!
ติ๊ง…
ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออกสทอร์มก็จูงฉันไปที่ร้านอินทรอสที่ฉันเพิ่งเข้ามาเมื่อเช้านี้ พนักงานทุกคนรีบมายืนเข้าแถวต้อนรับด้วยความเคารพนายสทอร์ม อะไรน่ะ! =0= ทีฉันเป็นลูกเจ้าของแต่กลับจำไม่ได้และไม่ได้มายืนทำความเคารพแต่กลับหมอนี่รีบวิ่งมาเข้าแถวต้อนรับ เหอะ! พนักงานพวกนี้นี่เห็นฉันเป็นตัวอะไรน่ะ เดี๊ยวฉันก็สั่งให้แม่ไล่ออกซะหรอก =[++]=!
“นั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๊ยวฉันจะไปเลือกเสื้อผ้ามาให้เธอลองใส่”
เขาพาฉันมานั่งตรงมุมลองเสื้อ ฉันนั่งบนโซฟาขนาดใหญ่แล้วมองตามนายสทอร์มที่กำลังเดินๆหยิบๆเลือกๆ เขาหันมาสบตาฉันก่อนจะหันกลับไปเลือกเสื้อผ้าต่อ อะไรของหมอนั่นน่ะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ =^=*
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพยายามติดต่อแม่ แต่ก็ถูกตัดสายโทรกี่ครั้งแม่ก็กดตัดสายทุกครั้ง แปลกนะเพราะแม่ไม่เคยตัดสายฉันเลยซักครั้งตั้งแต่เกิดมา ฉันว่าเรื่องนี้ผิดปกติเข้าไปทุกๆแล้วนะเนี่ย
**รับสายหน่อยคร๊าบบ น้องสาวของพี่ รับสายหน่อยคร๊าบบ…
“พี่ไวน์คะ! นี่มันเกิดอะไรกันแน่ ทำไมแม่ไม่รับสายของริชท์เลย แล้วทำไมพินัยกรรมถูกเปลี่ยน พี่ไวน์ ฮึก..ฮึก…” ฉันปล่อยน้ำตาออกมาทันทีที่รับสายจากพี่ไวน์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยากร้องไห้เลยก็ตาม..
‘ริชท์ พี่ขอโทษนะ พี่จะโทรมาบอกว่าพี่คงต้องกลับไปอยู่ที่บ้านกับพ่อและแม่ก่อนน่ะ อาหารที่เตรียมไว้ให้แล้วอยู่ในตู้เย็นนะ เวฟแล้วทานได้เลย…”
“พ…พี่ไวน์กำลังจะย้ายออกจากห้องเหรอคะ!! ไหนบอกว่าจะอยู่จนกว่าแม่จะเสร็จงานอาทิตย์หน้าไงคะ!”
“เอ่อ…พี่ขอโทษนะริชท์ พี่ขอโทษจริงๆ พี่ก็อยากอยู่ต่อแต่พี่…อยู่ไม่ได้…”
“…พ..พี่ไวน์บอกริชท์หน่อยได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลเรา แฟร์ไคลน์ทำอะไรกับตระกูลเรากันแน่…”
“พี่ขอโทษจริงๆริชท์ พี่บอก…ไม่ได้”
ฉันวางโทรศัพท์ลงบนหน้าตักของตัวเอง สิ่งเดียวที่ฉันแน่ใจก็คือตระกูลแฟร์ไคลน์ต้องทำอะไรตระกูลของอินทรอสแน่ๆ แต่ฉันก็ยังไม่รู้สาเหตุอะไรเลย ฉันกดวางสายพี่ไวน์แล้วเช็ดน้ำตาที่อยู่บนหน้าออก ฉันไม่อยากให้หมอนั่นรู้ว่าฉันอ่อนแอ!
“อ่ะนี่”
นายสทอร์มเดินกลับมา แล้วยื่นเสื้อผ้าสี่ห้าชุดมาให้ฉัน ทุกๆชุดล้วนเป็นบราเซียสีสดกับกางเกงแฟชั่นหรูหรา ฉันรับทั้งหมดมาวางไว้ข้างๆตัว
“เธอ… เป็นอะไรน่ะ” สทอร์มนั่งลงข้างๆแล้วถามฉันสีหน้าดูตกใจเล็กน้อย
“เปล่า..ฉันต้องลองทั้งหมดนี่ใช่มั๊ย นายนั่งรอก่อนละกัน”
ฉันคว้าบราเซียและกางเกงที่วางอยู่ขึ้นมาถือแล้วเดินไปที่ห้องลองเสื้อ ฉันคงทำได้แค่นี้สินะ ทำได้แค่ทำในสิ่งที่ผู้ใหญ่วางหมากเอาไว้…
ฉันถอดชุดที่ฉันใส่อยู่ออกก่อนจะลองใส่แต่ละชุดออกไปให้หมอนั่นดู ให้ตายเถอะนี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันน่ะทำไมฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่มีค่าเลย ให้ตายสิ ทั้งๆฉันเป็นคุณหนูแห่งอินทรอสเชียวนะ!!
เวลาผ่านไปจนในที่สุดนายสทอร์มก็พอใจกับชุดสุดท้ายที่ฉันใส่ เป็นบราเซียสีชมพูพาสเทลลักษณะเป็นเกาะอกและมันวาวประดับด้วยมุกเม็ดเล็กสีขาวกับกางเกงขาสั้นทรงจั๊มสีชมพูพาสเทลมันวาวเช่นเดียวกัน
“โอเค เอาชุดนี้แหละ อ่ะนี่ ฉันซื้อชั้นในกับเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เธอแล้ว ฉันเดินด้วยเสื้อเชิตตัวเดียวนี่มันก็หนาวเหมือนกันนะ เอ้า! ยืนมองอะไร รีบๆเข้าไปเปลี่ยนแล้วเอาแจ๊กเก็ตฉันคืนมาได้แล้ว!”
“=___=”
“ม…มองอะไรน่ะ! =[]=:;”
“=______=” หึ หมอนี่กำลังเขินอยู่สินะที่ต้องมาเห็นอกไซส์ตู้มๆของฉัน เหอะๆๆๆ =0=* คิดเหรอว่าฉันจะตามไม่ทัน หนาวเหรอ ข้ออ้างชัดๆ เห็นๆอยู่ว่าเขาน่ะหน้าแดงทุกทีที่มองฉัน ไอโรคจิต เอ๊ยยยยย -^-!
“ทำไมล่ะ ฉันก็เห็นนายแอบมองดูหน้าอกฉันบ่อยๆนี่นา”
“น…นี่! เธอพูดอะไรของเธอน่ะ ฉันไปมองของเธอตอนไหน=[]=;;”
“อ้าว! ไม่ได้มองหรอกเหรอ ก็ดี งั้นเอาเสื้อนายคืนไป อ่ะ!-0-!”
ฉันถอดเสื้อแจ๊กเก็ตของสทอร์มออกก่อนจะยื่นเสื้อส่งไปให้เขา
“เฮ่ย! มาถอดอะไรตรงนี้! ถ้าจะถอดก็ ข..เข้าไปถอดในห้องเปลี่ยนเสื้อสิ!!”
นายสทอร์มพูดด้วยท่าทีตกใจที่เห็นฉันถอดเสื้อคินให้เขาแล้วดูเหมือนว่าเขาจะแอบมองหน้าอกของฉันจริงๆด้วยแฮะ เอิ๊กๆๆๆ ดูสิรีบผลักฉันเข้ามาในห้องลองเสท้ออย่างไวเลย =w=
หลังจากที่ฉันเปลี่ยนมาใส่เสื้อที่เขาซื้อให้เสร็จแล้วพอออกมาก็พบว่าเขากำลังยืนเลือกรองเท้าอยู่ที่ร้านตรงข้าม และแน่นอนถ้าฉันเดาไม่ผิดก็คงเป็นรองเท้าของฉันอีกน่ะแหละเพราะร้านนั้นเป็นร้านรองเท้าผู้หญิง ว่าแต่ทำไมดูเขาใส่ใจรายละเอียดของงานเปิดตัวคู่หมั้นจังนะ -3-
ฉันเดินย่องออกจากร้านแบรนด์อินทรอสแล้วย่องๆเลี่ยงออกไปไม่ให้เขาเห็น พอพ้นระยะอันตรายฉันก็รีบวิ่งจู๊ดเข้าไปในลิฟท์แล้วกดขึ้นไปที่ชั้น 35 เรื่องอะไรฉันจะต้องยอมเขาทุกอย่าง เอาซี้ๆๆๆ ก็ให้รู้ไปว่าถ้าไม่มีฉันแล้วงานเปิดตัวจะเป็นยังไง เฮอะ! ฉันจะซ่อนตัวอยู่ในห้องนี่ล่ะ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไปเด็ดขาด!!!
ติ๊ง!
ปรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (ไม่ต้องตกใจ เสียงฉันวิ่งน่ะ เอิ๊กๆๆ >w<*)
ทันทีที่ลิฟท์เปิดฉันก็วิ่งตรงไปที่ห้องของฉันแล้วล็อกประตูพร้อมเปลี่ยนระบบป้องกันเป็นระบบฮาร์ดอานาล็อคที่เป็นระบบป้องกันคีย์การ์ดแปลกปลอมอย่างแน่นหนา แค่นั้นยังไม่พอ ฉันนี่ลงทุนลากชั้นวางรองเท้ามาบังประตูอีกทีเพื่อความปลอดภัยของฉันอีกชั้นหนึ่งเลยค่ะ ฮึๆๆๆๆ อย่างน้อยฉันก็รอดไปได้อีก 1 วันล่ะนะ โอ้เย่ \(-0-)/
ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าห้องนอนก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเซลฟี่ตัวเองประมาณหกเจ็ดรูปแล้วอัพลงไอจี แล้วก็เฟสบุ๊ค ที่มีคนมาฟอลโล่ว์นับหมื่นชีวิต ทำไงได้ก็ฉันทั้งสวยทั้งรวยใครๆก็ต้องชอบฉันอยู่แล้ว กิ๊ๆๆๆๆ >w<
***Today I don’t Just like doing anything….***
“!!”
ฉันสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเล็กน้อยขณะที่ฉันกำลังจะกดเซลฟี่ตัวเองอีกครั้ง พอมองไปที่หน้าจอก็พบเบอร์แปลกๆ เฮอะ! พวกโรคจิตอีกน่ะแหละ เรื่องอะไรฉันจะรับล่ะ เดี๊ยวนี้พวกโทรก่อก่วนฉันเยอะมากเพราะพวกบ้าคนดังน่ะสิแอบเอาเบอร์ฉันไปปล่อยในบล็อกเกาะแฟร์ไคลน์อยู่เรื่อยฉันล่ะเซ็งที่วันๆจะต้องเจอเบอร์แปลกๆ เทิ่อาทิตก่อนก็มีโทรมาขอเซ็กซ์โฟน เฮอะ เดี๊ยวแม่จะเอาแซกโซโฟนยัดปากให้ =^=!
ติ๊ด
ตัดสายแม่มมม (-0-)/
ปิ๊บบบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“T____T” ฉันแทบจะกรีดร้องออกมาเลยทีเดียว นี่มันอะไรกันอีกเนี่ย! (T[]T) เสียงประตูห้องของฉันร้องแจ้งเตือนรัวๆพร้อมๆกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังแบบถี่ๆอีก นะโมตัสสะภควะโต อะระหะโตสัมมาสัมพุทธสะ ไปที่ชอบๆเถอนะอย่ามาหลอกหลอนฉัยเลยยยยย พรีสสสสส (T[]T)
ปึง!ๆๆๆๆๆๆ
***Today I don’t Just like doing anything….***
ปิ๊บบบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปึง!ๆๆๆๆๆๆ
***Today I don’t Just like doing anything….***
ปิ๊บบบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“แม่มมมมเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!”
ย๊ากกกกกกกกกก!!!! ฉันหมดความอดทนแล้วนะนี่มันบ้าอะไรเนี่ย!!! ฉันตัดสินใจเดินดุ่มๆไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโซฟาแล้วกดรับ! โรคจงโรคจิตก็เอาสิ! ฉันจะด่าให้แหลกเลย!! รู้จักนังริชท์เน่น้อยไปซะแล้ว!!
“มีอะไรมิทราบ!!!!!”
(“นี่เธอกล้าหนีฉันขึ้นมาได้ยังไง! แล้วยังมีหน้ามาป้องกันคีย์การ์ดของฉันอีก!!”)
“ก็นี่มันห้องของฉัน! นายไม่ต้องเข้ามาน่ะถูกแล้ว!! แล้วจะเข้ามาทำพระจิงโกเบลอะไรมิทราบ ห๊ะ!! =[++]=!!!”
(“พูดบ้าอะไรของเธอน่ะ! วันนี้เธอต้องไปเปิดตัวเป็นคู่หมั้นฉันนะ!!”)
“ฉันไม่ไป!!!”
(“เธอพูดว่าไงนะ!!?”)
“ฉันบอกว่าฉันไม่ไปแล้วไงล่ะ!! ฮึ! ยังไงซะนายก็เข้ามาลากฉันออกไปจากห้องนี้ไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าฉันไม่ไปฉันก็ไม่ต้องแต่งงานกับนาย ให้ตายเถอะ! แค่ฉันคิดว่าต้องเปิดตัวหรือหมั้นกับนายนะ หนูนี่ขนลุกเลยค่ะ!! นายมันก็แค่ไอ้โรคจิตน่ะแหละ!! คิดว่าลากฉันไปเปิดตัวได้ก็ลองดูสิ ถ้านายลากฉันออกจากห้องนี้แล้วพาฉันไปเปิดตัวด้วยได้ฉันจะยอมให้นายจูบเลยเอาสิ!! เฮอะ!! มันคงยากไปสินะ! งั้นแค่เปิดประตูเข้ามาได้ฉันให้จูบเลยอ่ะ!!”
(“หึ! เธอพูดเองนะ…”)
ติ๊ด.. แกร๊ก..
“!!!!” ฮ…เฮ่ย! เฮ่ยๆๆ ด..เดี๊ยวๆๆ ประ..ประตูมันเปิดออกแล๊วววววววว!! มันเปิดออกได้ยังง๊ายยยย ฉันเปลี่ยนระบบป้องกันคีย์การ์ดแล้วนี่นา!! T[+++++]T::;
ฉันวิ่งไปดันชั้นวางรองเท้าที่ค่อยๆเลื่อนเพราะแรงผลักของนายสทอร์มที่อยู่ข้างนอก โอ๊ยยยยย! ทำไมตาบ้านั่นถึงได้แรงช้างนักนะ ชั้นวางรองเท้าก็ไม่ได้เบา นี่ก็ดันเข้ามาอยู่ได้! ฉันนี่ออกแรงต้านจนมือแดงไปหมดแล้วนะ! เลิกรังควานฉันซักทีเถ๊ออออออออ ฮึ๊ดดดดดด หนักโว๊ย! \(TT[]TT)/
“น..นี่นาย! อย่าพยายามเลยยังไงนาย็เข้ามาไม้ได้หรอก เพราะฉนั้นเลิกยุ่งกับฉันซักที!”
“เรื่องอะไรล่ะ ในเมื่อเธอยื่นข้อเสนอมาให้ฉันขนาดนั้นแล้วถ้าฉันเข้าไปไม่ได้ก็อดน่ะสิ”
“ม…โมฆะ! ฉันโมฆะแล้วตอนนี้ไม่มีข้อเสนอแล้ว!!!(T[]T)”
ผลัก!
ฮือออออออ ในที่สุดฉันก็ต้านแรงอันทรงพลังช้างเผือกของเขาไม่ไหวแถมยังถูกผลักกระเด็นลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นด้วยแรงดันประตูของนายสทอร์ม โอ๊ยยย เจ็บมือเป็นบ้าเลย! ฉันล่ะอยากจะกระโดดเตะแบบฟาดหางจระเข้าใส่คอเขาจริงๆทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง งืออออออ (TT0TT)
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เงยหน้าขึ้นไปมอง นายสทอร์มก็คุกเข่าลงมาแล้วประกบจูบลงมาที่ปากของฉันด้วยความอารมณ์เสีย ฉันทั้งผลักทั้งทุบแต่ก็ไม่เป็นผล สทอร์มรวบมือทั้งสองข้างของฉันไว้ด้วยมือของเขาเพียงข้างเดียวส่วนอีกข้างก็เชยคางของฉันไว้เพื่อไม่ให้ฉันเบนหน้าหนี อ๊ากกก ฉันจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้วนะ ปล่อยฉันซักที!
“อ..อึก”
ฉันพยายามเบนหน้าหนีเพื่อหาอากาศหายใจแต่แล้วก็ถูกเขาจับให้หันกลับมา รสจูบของเขาค่อยๆลดความรุ่นแรงลงแต่กลับกลายเป็นความกระหายเข้ามาแทน เขาสอดลิ้นข้ามาในปากของฉัน ฮืออออ นี่มันจูบแบบไหนของเขากัน! บ้าชัดๆ!
“อึก!”
ฉันพยายามออกเสียง แต่ก็ถูกเขาดูดคำพูดไปจนหมดเพราะแรงกดของเขา เรี่ยวแรงที่มีอยู่ของฉันเริ่มหมดไป มือของฉันที่เคยทุบอกเขาตอนนี้กำลังกำชายเสื้อของเขาไว้แน่นด้วยความกลัว ฉันยอมรับว่านี่ไม่ใช่จูบแรกของฉันเพราะฉันเคยจูบกับเจ้าดัชชี่น้องหมาที่บ้านคุณปู่ (มันนับแม้กระทั่งหมา =__=:;) แต่เจ้าดัชชี่ก็ไม่เคยรุนแรงกับฉัน แต่ดูที่เขาทำสิ ป่าเถื่อนที่สุด..
ในที่สุดสทอร์มก็ยอมถอนจูบออกส่วนฉันที่หมดแรงได้แต่ซบอกเขาแบบไม่รู้ตัว รู้แค่ว่าตอนนี้น้ำตาของฉันที่เอ่อขึ้นมาเต็มเบ้าตา ฉันพยายามเช็ดน้ำตาออกเพื่อไม่ให้ไหลลงมา ฉันไม่อยากร้องไห้ ฉันไม่อยากอ่อนแอ…
“ป..ปล่อยฉัน”
ฉันพูดขึ้นทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้นมาได้ซักพัก สทอร์มที่โอบฉันเอาไว้ก่อนหน้าค่อยๆคลายมือแล้วปล่อยให้ฉันตั้งหลักยืนขึ้นก่อนที่เขาจะค่อยๆยืนตามขึ้นมา
“..ฮ..เฮอะ! ทำอย่างกับว่านี่เป็นจูบแรกของเธอไปได้ เธอเคยจูบกับฉันแล้วนี่ ที่ห้องนี้น่ะ”
“น..นั่นฉันไม่นับว่าเป็นจูบหรอก! มันไม่ใช่จูบ! เพราะนายเมา!” ฉันจ้องเขาสายตาเอาเรื่อง นี่เขาจำเรื่องเมื่อวานได้ยังไง (ขนาดฉันยังจำไม่ได้ จำได้แต่เจ้าดัชชี่ =0=:;) แล้วนี่เขายังถือวิสาสะมาจูบฉันอีกไม่พอ นี่ยังจะมาดูถูกฉันอีกเหรอ! ถึงฉันจะเคยแตะๆปากกับเขาเมื่อวันก่อนก็เถอะ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉัน! แล้วนั่นก็ไม่ใช่จูบด้วย!!! ใช่มั๊ยล่ะ!!
“แล้วถ้าฉันไม่เมา เธอก็จะยอมรับว่านั่นเป็นจูบรึไง เอ้า! ฉันไม่เมาก็ได้ อ่ะๆ”
สทอร์มพูดแล้วยักไหล่สองสามที ฮึ! นี่คิดว่าฉันมีอารมณมาล้อเล่นกับเขานักหรือไง
“นั่นมันเรื่องของอดีต! แต่ถึงยังไงตอนนี้นายก็ไม่มีสิทธ์มาจูบฉันแบบนี้!”
“ก็นี่เป็นข้อเสนอของเธอเองนี่!=__=!”
“แต่ฉันบอกว่าโมฆะไปแล้วไง!”
“…”
สทอร์มเงียบก่อนจะเอื้อมมือมาจับแขนของฉัน..
“อย่ามาแตะต้องฉัน!!” ฉันพูดพร้อมปัดมือของเขาออกอย่างแรง แล้วเดินชนไหล่ของเขาออกไปนอกห้อง
“ริชท์! คิดว่าเดินหนีฉันแบบนี้แล้วจะหนีฉันรอดเหรอ!”
ตึกๆๆๆ
ฉันวิ่งทันทีที่ได้ยินเสียงนายสทอร์มวิ่งตามมา ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดีหรอกนะ รู้แค่ว่าต้องหนี!
ควับ!
ไม่ทันแฮะ ฉันหนีเขาไม่ได้อีกแล้วเหรอ…
“มากับฉันเดี๊ยวนี้!”
“ไม่! ปล่อยฉันนะ!! สทอร์ม!! กรี๊ดดดด!!”
เสียงกรีดร้องของฉันไม่ได้ช่วยให้เขาหยุดได้เลยสักนิด เขาไม่แม้แต่หันมามองด้วยซ้ำ ฉันพยายามรั้งเองตัวไว้แต่กลับกลายเป็นว่าฉันกำลังลอยตามเขาไปเรื่อยๆ และที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ เขากำลังลากฉันเข้าไปในห้องของเขา!
“ช่วยด๊วยยยยยย!! ปล่อยฉ๊านนนนนน ปล๊อยยยยยยย!!!\(T[]T\)”
“ฮึ! ตอนนี้ชั้นนี้ไม่มีใครอยู่หรอก มีแค่เธอกับฉัน ^-^”
“กรี๊ดดดด รปภ.!! รอปอพ๊อออออออ Help me please!!!”
ติ๊ด..แกร๊ก!
ปึง!
ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องได้เขาก็เหวี่ยงตัวฉันไปนั่งกองอยู่บนโซฟาแล้วก็ใช้เท้าปิดประตูอีกต่างหาก!
“เหลือเวลาอีกแค่สี่ชั่วโมงงานเปิดตัวเธอว่าเป็นคู่หมั้นของฉันก็จะเริ่มแล้ว ทำตัวดีๆหน่อยไม่ได้รึไง”
“ฉ..ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ไป ทำไมนายต้องพยายามพาฉันไปขนาดนั้นด้วย!”
“ก็เพื่ออินทรอสของเธอไงล่ะ!! เธออยากเห็นตระกูลตัวเองล้มละลายหรือยังไงกัน!!”
“ล..ล้มละลายเหรอ เหอะๆๆ ขอบอกให้รู้ไว้ด้วยนะว่าตระกูลอินทรอสถือหุ้นเป็นอันดับที่สามของเกาะ ไม่มีทางล้มละลายง่ายๆหรอก!!=^=!!”
“ดูเธอจะมั่นใจมากเลยนะ จะให้ฉันบอกอะไรให้มั๊ย ว่าตอนที่ตลาดหุ้นโลกตกเป็นตอนที่ย่าของเธอเสียทำให้ตระกูลเธอถอนหุ้นคืนไม่ทันแล้วตอนนี้หุ้นทั้งหมดก็เลยตกมาเป็นของตระกูลแฟร์ไคลน์ แค่นั้นยังไม่พอนะ แม่ของเธอยังกู้เงินจากบริษัทของฉันไปสั่งซื้อวัตถุดิบจากเมืองนอกตอนนี้ก็ยังไม่มีเงินจะมาจ่ายคืนแถมยังยกเธอมาเป็นหลักประกันหนี้สินไว้กับฉันอีก!”
“!!!!!!!!!!”
ฉันตกใจจากสิ่งที่สทอร์มพูดมาทั้งหมด นี่ก็แสดงว่าที่พี่ไวน์ไม่ยอมบอกฉันก็คือเรื่องนี้เองน่ะเหรอ! แล้วทำไมทุกคนถึงต้องปิดบังฉันด้วย ทำอย่างกับว่าฉันเป็นคนอื่นคนไกลอย่างนั้นแหละ!!
“ทีนี้เธอพอจะเข้าใจได้หรือยัง ฉันกำลังช่วยตระกูลของเธออยู่นะ!”
“ล…แล้วทำไมนายต้องยื่นมือเข้ามาช่วยด้วย กระกูลของฉัน ข..เขายัดเยียดฉันให้กับนายนะ! ฮ..ฮึกๆ”
น้ำตาที่ฉันอุตส่าห์กลั้นมานานแสนนานค่อยๆไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง มือกำชายเสื้อของตัวเองไว้แน่น ทั้งโมโห ทั้งเสียใจ ทั้งกลัว ทุกอย่างประเดประดังเข้ามาในหัวของฉัน ตอนนี้ก็เท่ากับว่าตระกูลของฉันใกล้จะล้มละลายในอีกไม่ช้าเพียงแค่มีตระกูลแฟร์ไคลน์ช่วยยื้อไว้ก็เท่านั้น…แล้วทำไมเขาถึงเลือกที่จะไม่บอกตั้งแต่แรก ทำไมทุกคนถึงต้องปิดเป็นความลับด้วย
“ทีนี้เธอเตรียมตัวไปกับฉันได้หรือยัง?”
สทอร์มเดินมานั่งข้างๆฉันแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาขึ้นมาซับน้ำตาให้ฉันเบาๆ เขาเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของฉันและได้แต่นั่งปลอบใจอยู่สักพักนึง ถึงฉันจะไม่เข้าใจเขาและเดาอารมณ์ของเขาไม่ค่อยถูกแต่ฉันก็พอจะสัมผัสได้ว่านายสทอร์มหวังดีกับฉันอยู่พอสมควรเลยทีเดียว..
กลับตาลปัด
“ไม่จริง…” ฉันถือพินัยกรรมมือสั่นแล้วก้มหน้าพูดกับตัวเอง ฉันว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะแม่ฉันไม่มีทางที่จะยกมรดกของตระกูลตัวเองให้ตระกูลอื่นง่ายๆหรอกทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลเราล้วนมาจากน้ำพักน้ำแรงของคนในครอบครัวทั้งนั้น ตระกูลแฟร์ไคลน์ต้องไปขู่อะไรแม่แน่ๆ! =^=!
“ฉันสั่งส่วนของเธอให้แล้วนะ เป็นหม้อไฟโซบะ โอเคมั๊ย”
นายสทอร์มยังคงลอยหน้าลอยตาพูดทั้งๆที่เห็นว่าตอนนี้ฉันสั่นไปทั้งตัวด้วยความไม่พอใจ หมอนี่นี่มันยังไงกันนะ เขาเต็มใจแต่งงานกับฉันหรือไง ทำไมเขาไม่ค้านล่ะ! Why!?
“นี่สทอร์ม ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ย”
“ว่ามาสิ” เขาพูดโดยที่เขาเองยังคงยุ่งอยู่กับการเทน้ำชาอุ่นๆ ลงในแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะ
“นายพอใจหรอที่จะแต่งงานกับคนที่นายไม่ได้รักน่ะ อีกอย่างเราก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน นายคิดว่านี่มันโอเคสำหรับนายแล้วเหรอ”
“…”
นายสทอร์มจ้องหน้าฉันนิ่งเหมือนพยายามจะดูปฏิกิริยาของฉัน เหมือนเขาต้องการจะอ่านความคิดของฉัน ฉันพยายามกลืนน้ำตาที่เอ่อมาจากไหนก็ไม่รู้แล้วทำหน้าให้นิ่งที่สุด ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมเขาถึงทำเหมือนว่าอะไรก็ได้ ยังไงก็ได้ ไร้ความรู้สึก!
“นี่! ฉันถามนายอยู่นะ!”
“ฉันว่านี่มันก็โอเคแล้วนี่… ฉันกับเธอแต่งงานกันเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันฉันได้บริหารกิจการอินทรอสร่วมกับเธอ อ้อ…แต่ฉันคิดว่าถ้าเธอไม่เต็มใจก็ไม่ต้องแต่งงานกับฉันก็ได้นะ เพราะยังไงถึงเธอไม่แต่งงานยังไงมรดกทุกอย่างของตระกูลอินทรอสก็ต้องถูกโอนมาให้ตระกูลแฟร์ไคลน์อยู่แล้ว เธอคิดว่าแบบไหนดีกว่ากันล่ะ^^”
สทอร์มส่งยิ้มมาให้ฉันแววตาไม่ได้มีความจริงใจเลยซักนิด เขานี่มันปิศาจชัดๆ! ฉันไม่คิดเลยว่าคนหน้าตาดีตระกูลดีทำไมถึงได้ทำแบบนี้ ให้ตายเถอะ!
“ตระกูลนายนี่มันปิศาจชัดๆ! กระกูลแฟร์ไคลน์ทำอะไรกับอินทรอสกันแน่ทำไมแม่ฉันถึงต้องยอมยกมรดกของตระกูลตัวเองให้ตระกูลเฮงซวยของนายด้วย!!” ฉันพูดแล้วขว้างพินัยกรรมใส่หน้านายสทอร์ม แต่เขาก็ยังคงนิ่งและหยิบพินัยกรรมขึ้นมาวางบนโต๊ะแบบเดิม เขามีความรู้สึกรับรู้บ้างไหมเนี่ยว่าฉันเดือดแค่ไหนน่ะ ห๊ะ!!
ช่วงเวลาแห่งความอึดอัดค่อยๆลดลงเพราะพนักงานของร้านนำอาหารมาวางบนโต๊ะ โชคดีจังฉันจะได้ไม่ต้องจ้องหน้านายสทอร์มนานเขาแทบจะกินหัวฉันอยู่แล้วเนี่ย หน้าตาดี แต่ปากคอเราะร้ายสุดๆ ขนาดฉันที่เคยปลื้มๆนี่หมดเลยความช่งความชอบ แค่อยู่ด้วยกันไม่กี่นาทียังทำให้อึดอัดได้ขนาดนี้ แต่ก็เอาสิฉันเกิดมาไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว ก็ลองดูซักตั้งว่าเขาจะทนฉันได้แค่ไหนกันเชียว!
ทันทีที่อาหารถูกวางบนโต๊ะของเราครบ ฉันก็เลิกสนใจอีตาหล่อร้ายนั่นแล้วก็ยกหม้อไฟขึ้นซดให้น้ำร้อนๆมันลงไปในคอย้อมใจซักหน่อย อ๊า!!! สดชื่นดีจริงๆเชียว >[]<:;
“นี่! มันร้อนนะ ค่อยๆกินไม่เป็นหรือไง”
สทอร์มวางตะเกียบที่เขาถืออยู่ลงแล้วรีบเอื้อมมือวาจับแขนฉันที่กำลังยกหม้อไฟขึ้น
“เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย! หม้อไฟน่ะ มันต้องกินอย่างนี้ถึงจะอร่อย ถ้ามัวแต่นั่งเป่าให้มันหายร้อนจะเรียกว่าหม้อไฟทำไมกันล่ะ =0=!”
“=____=:;”
นายสทอร์มมองฉันนิ่งก่อนจะปล่อยมือออก ฉันยกหม้อไฟขึ้นซดอีกทีด้วยมือเปล่า อันที่จริงมันก็ร้อนอ่ะแหละแต่มันก็ไม่ได้ร้อนมากมายอะไร ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ไม่รู้พวกเวอร์ =3=!
“ถ้านายไม่กินของนายจะให้ฉันช่วยกินก็ได้นะ แจ๊บๆๆ (=_(=*)”
ฉันพูดหลังจากที่คีบหนวดปลาหมึกยักษ์สามชิ้นเข้ามาในปาก แล้วมองจานของนาย สทอร์มยังคงเหลือครบทุกชิ้น ทำไมเขาไม่กินอ่ะ อร่อยจะตายย วุ๊ เสียของๆ (=3=)
“เธอไม่ได้กินอะไรมากี่วันแล้วเนี่ย กินอย่างกับไม่เคยกินมาก่อน =___=” หมอนั่นพูดแล้วเลื่อนจานซูชิมาทางฉัน ก่อนจะนั่งมองฉันกินด้วยใบหน้านิ่งๆ ให้ตายเถอะ ฉันล่ะเกลียดหน้านิ่งๆหยิ่งยโสแบบนี้ที่สุด ทำไมเขาถึงต่างจากตอนเมาเมื่อวานจังเนี่ย =3=?
หลังจากที่ฉันจัดการอาหารของเขาเสร็จ(กินมันทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ) สทอร์มก็เรียกพนักงานมาเก็บเงินก่อนจะฉุดแขนฉันให้ลุกขึ้น และจูงไปที่หน้าประตูลิฟท์เพื่อลงไปที่ชั้นเสื้อผ้าที่อยู่ลงไปอีกสองชั้น
ฉันเลิกขัดขืนและเดินตามไปตามแรงที่เขาดึงเพราะยิ่งขัดขืนก็เท่ากับฉันเสียแรงเปล่าๆ เพราะเขาจับแขนฉันแน่นมาก เรียกได้ว่าพอปล่อยมานี่เป็นรอยสีเขียวเป็นจ้ำๆ ฮึ่ม! เจ็บนะ! =*=
ตอนนี้เท่าที่ฉันคิดก็คือไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางไหนที่ฉันจะหลีกเลี่ยงการแต่งงานได้เลย เพราะถ้าทันทีที่ฉันปฏิเสธเขานั่นแปลว่าทรัพย์สินทุกอย่างที่เคยเป็นของตระกูลฉันก็จะกลายเป็นของตระกูลแฟร์ไคลน์ทันที และนั่นแหละปัญหาที่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องโอนให้เขา ทำไมไม่ยกให้พี่ไวน์ซะล่ะ?
“นี่นายสทอร์ม ว่าแต่น้องฮันนี่ของนายไปไหนซะล่ะ”
“เธออยากรู้ไปทำไม”
“ก็เปล๊า! เพราะเมื่อวานน่ะนายเมามาห้องฉันแล้วก็พูดถึงแต่ฮันนี่ๆอยู่นั่นแหละ”
“เหอะ! ตลก! ฉันน่ะนะไปห้องเธอ เมื่อไหร่กัน ฝันเหรอไง -____-”
“โอ้โห กล้าพูดเนอะ เมาหัวทิ่มหัวตำ นี่ถ้าไม่ได้ฉันแบกนายไปส่งที่ห้องนายก็คงได้นอนหนาวตายอยู่ตรงทางเดินนั่นน่ะแหละ คนเขาช่วยแล้วทำเป็นลืม รู้งี้ไม่ช่วยซะก็ดี =___=!”
“พูดเรื่องบ้าอะไรของเธอ (=____=)”
สรุปนี่เขาไม่เชื่อจริงๆสินะ เอ้อออ มองเข้าไป สายตากวนๆนั่น ฉันนี่อยากจะเอานิ้วจิ้มตาเขาจริงๆเลย ชิส์!
ติ๊ง…
ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออกสทอร์มก็จูงฉันไปที่ร้านอินทรอสที่ฉันเพิ่งเข้ามาเมื่อเช้านี้ พนักงานทุกคนรีบมายืนเข้าแถวต้อนรับด้วยความเคารพนายสทอร์ม อะไรน่ะ! =0= ทีฉันเป็นลูกเจ้าของแต่กลับจำไม่ได้และไม่ได้มายืนทำความเคารพแต่กลับหมอนี่รีบวิ่งมาเข้าแถวต้อนรับ เหอะ! พนักงานพวกนี้นี่เห็นฉันเป็นตัวอะไรน่ะ เดี๊ยวฉันก็สั่งให้แม่ไล่ออกซะหรอก =[++]=!
“นั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๊ยวฉันจะไปเลือกเสื้อผ้ามาให้เธอลองใส่”
เขาพาฉันมานั่งตรงมุมลองเสื้อ ฉันนั่งบนโซฟาขนาดใหญ่แล้วมองตามนายสทอร์มที่กำลังเดินๆหยิบๆเลือกๆ เขาหันมาสบตาฉันก่อนจะหันกลับไปเลือกเสื้อผ้าต่อ อะไรของหมอนั่นน่ะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ =^=*
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพยายามติดต่อแม่ แต่ก็ถูกตัดสายโทรกี่ครั้งแม่ก็กดตัดสายทุกครั้ง แปลกนะเพราะแม่ไม่เคยตัดสายฉันเลยซักครั้งตั้งแต่เกิดมา ฉันว่าเรื่องนี้ผิดปกติเข้าไปทุกๆแล้วนะเนี่ย
**รับสายหน่อยคร๊าบบ น้องสาวของพี่ รับสายหน่อยคร๊าบบ…
“พี่ไวน์คะ! นี่มันเกิดอะไรกันแน่ ทำไมแม่ไม่รับสายของริชท์เลย แล้วทำไมพินัยกรรมถูกเปลี่ยน พี่ไวน์ ฮึก..ฮึก…” ฉันปล่อยน้ำตาออกมาทันทีที่รับสายจากพี่ไวน์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยากร้องไห้เลยก็ตาม..
‘ริชท์ พี่ขอโทษนะ พี่จะโทรมาบอกว่าพี่คงต้องกลับไปอยู่ที่บ้านกับพ่อและแม่ก่อนน่ะ อาหารที่เตรียมไว้ให้แล้วอยู่ในตู้เย็นนะ เวฟแล้วทานได้เลย…”
“พ…พี่ไวน์กำลังจะย้ายออกจากห้องเหรอคะ!! ไหนบอกว่าจะอยู่จนกว่าแม่จะเสร็จงานอาทิตย์หน้าไงคะ!”
“เอ่อ…พี่ขอโทษนะริชท์ พี่ขอโทษจริงๆ พี่ก็อยากอยู่ต่อแต่พี่…อยู่ไม่ได้…”
“…พ..พี่ไวน์บอกริชท์หน่อยได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลเรา แฟร์ไคลน์ทำอะไรกับตระกูลเรากันแน่…”
“พี่ขอโทษจริงๆริชท์ พี่บอก…ไม่ได้”
ฉันวางโทรศัพท์ลงบนหน้าตักของตัวเอง สิ่งเดียวที่ฉันแน่ใจก็คือตระกูลแฟร์ไคลน์ต้องทำอะไรตระกูลของอินทรอสแน่ๆ แต่ฉันก็ยังไม่รู้สาเหตุอะไรเลย ฉันกดวางสายพี่ไวน์แล้วเช็ดน้ำตาที่อยู่บนหน้าออก ฉันไม่อยากให้หมอนั่นรู้ว่าฉันอ่อนแอ!
“อ่ะนี่”
นายสทอร์มเดินกลับมา แล้วยื่นเสื้อผ้าสี่ห้าชุดมาให้ฉัน ทุกๆชุดล้วนเป็นบราเซียสีสดกับกางเกงแฟชั่นหรูหรา ฉันรับทั้งหมดมาวางไว้ข้างๆตัว
“เธอ… เป็นอะไรน่ะ” สทอร์มนั่งลงข้างๆแล้วถามฉันสีหน้าดูตกใจเล็กน้อย
“เปล่า..ฉันต้องลองทั้งหมดนี่ใช่มั๊ย นายนั่งรอก่อนละกัน”
ฉันคว้าบราเซียและกางเกงที่วางอยู่ขึ้นมาถือแล้วเดินไปที่ห้องลองเสื้อ ฉันคงทำได้แค่นี้สินะ ทำได้แค่ทำในสิ่งที่ผู้ใหญ่วางหมากเอาไว้…
ฉันถอดชุดที่ฉันใส่อยู่ออกก่อนจะลองใส่แต่ละชุดออกไปให้หมอนั่นดู ให้ตายเถอะนี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันน่ะทำไมฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่มีค่าเลย ให้ตายสิ ทั้งๆฉันเป็นคุณหนูแห่งอินทรอสเชียวนะ!!
เวลาผ่านไปจนในที่สุดนายสทอร์มก็พอใจกับชุดสุดท้ายที่ฉันใส่ เป็นบราเซียสีชมพูพาสเทลลักษณะเป็นเกาะอกและมันวาวประดับด้วยมุกเม็ดเล็กสีขาวกับกางเกงขาสั้นทรงจั๊มสีชมพูพาสเทลมันวาวเช่นเดียวกัน
“โอเค เอาชุดนี้แหละ อ่ะนี่ ฉันซื้อชั้นในกับเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เธอแล้ว ฉันเดินด้วยเสื้อเชิตตัวเดียวนี่มันก็หนาวเหมือนกันนะ เอ้า! ยืนมองอะไร รีบๆเข้าไปเปลี่ยนแล้วเอาแจ๊กเก็ตฉันคืนมาได้แล้ว!”
“=___=”
“ม…มองอะไรน่ะ! =[]=:;”
“=______=” หึ หมอนี่กำลังเขินอยู่สินะที่ต้องมาเห็นอกไซส์ตู้มๆของฉัน เหอะๆๆๆ =0=* คิดเหรอว่าฉันจะตามไม่ทัน หนาวเหรอ ข้ออ้างชัดๆ เห็นๆอยู่ว่าเขาน่ะหน้าแดงทุกทีที่มองฉัน ไอโรคจิต เอ๊ยยยยย -^-!
“ทำไมล่ะ ฉันก็เห็นนายแอบมองดูหน้าอกฉันบ่อยๆนี่นา”
“น…นี่! เธอพูดอะไรของเธอน่ะ ฉันไปมองของเธอตอนไหน=[]=;;”
“อ้าว! ไม่ได้มองหรอกเหรอ ก็ดี งั้นเอาเสื้อนายคืนไป อ่ะ!-0-!”
ฉันถอดเสื้อแจ๊กเก็ตของสทอร์มออกก่อนจะยื่นเสื้อส่งไปให้เขา
“เฮ่ย! มาถอดอะไรตรงนี้! ถ้าจะถอดก็ ข..เข้าไปถอดในห้องเปลี่ยนเสื้อสิ!!”
นายสทอร์มพูดด้วยท่าทีตกใจที่เห็นฉันถอดเสื้อคินให้เขาแล้วดูเหมือนว่าเขาจะแอบมองหน้าอกของฉันจริงๆด้วยแฮะ เอิ๊กๆๆๆ ดูสิรีบผลักฉันเข้ามาในห้องลองเสท้ออย่างไวเลย =w=
หลังจากที่ฉันเปลี่ยนมาใส่เสื้อที่เขาซื้อให้เสร็จแล้วพอออกมาก็พบว่าเขากำลังยืนเลือกรองเท้าอยู่ที่ร้านตรงข้าม และแน่นอนถ้าฉันเดาไม่ผิดก็คงเป็นรองเท้าของฉันอีกน่ะแหละเพราะร้านนั้นเป็นร้านรองเท้าผู้หญิง ว่าแต่ทำไมดูเขาใส่ใจรายละเอียดของงานเปิดตัวคู่หมั้นจังนะ -3-
ฉันเดินย่องออกจากร้านแบรนด์อินทรอสแล้วย่องๆเลี่ยงออกไปไม่ให้เขาเห็น พอพ้นระยะอันตรายฉันก็รีบวิ่งจู๊ดเข้าไปในลิฟท์แล้วกดขึ้นไปที่ชั้น 35 เรื่องอะไรฉันจะต้องยอมเขาทุกอย่าง เอาซี้ๆๆๆ ก็ให้รู้ไปว่าถ้าไม่มีฉันแล้วงานเปิดตัวจะเป็นยังไง เฮอะ! ฉันจะซ่อนตัวอยู่ในห้องนี่ล่ะ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไปเด็ดขาด!!!
ติ๊ง!
ปรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (ไม่ต้องตกใจ เสียงฉันวิ่งน่ะ เอิ๊กๆๆ >w<*)
ทันทีที่ลิฟท์เปิดฉันก็วิ่งตรงไปที่ห้องของฉันแล้วล็อกประตูพร้อมเปลี่ยนระบบป้องกันเป็นระบบฮาร์ดอานาล็อคที่เป็นระบบป้องกันคีย์การ์ดแปลกปลอมอย่างแน่นหนา แค่นั้นยังไม่พอ ฉันนี่ลงทุนลากชั้นวางรองเท้ามาบังประตูอีกทีเพื่อความปลอดภัยของฉันอีกชั้นหนึ่งเลยค่ะ ฮึๆๆๆๆ อย่างน้อยฉันก็รอดไปได้อีก 1 วันล่ะนะ โอ้เย่ \(-0-)/
ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าห้องนอนก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเซลฟี่ตัวเองประมาณหกเจ็ดรูปแล้วอัพลงไอจี แล้วก็เฟสบุ๊ค ที่มีคนมาฟอลโล่ว์นับหมื่นชีวิต ทำไงได้ก็ฉันทั้งสวยทั้งรวยใครๆก็ต้องชอบฉันอยู่แล้ว กิ๊ๆๆๆๆ >w<
***Today I don’t Just like doing anything….***
“!!”
ฉันสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเล็กน้อยขณะที่ฉันกำลังจะกดเซลฟี่ตัวเองอีกครั้ง พอมองไปที่หน้าจอก็พบเบอร์แปลกๆ เฮอะ! พวกโรคจิตอีกน่ะแหละ เรื่องอะไรฉันจะรับล่ะ เดี๊ยวนี้พวกโทรก่อก่วนฉันเยอะมากเพราะพวกบ้าคนดังน่ะสิแอบเอาเบอร์ฉันไปปล่อยในบล็อกเกาะแฟร์ไคลน์อยู่เรื่อยฉันล่ะเซ็งที่วันๆจะต้องเจอเบอร์แปลกๆ เทิ่อาทิตก่อนก็มีโทรมาขอเซ็กซ์โฟน เฮอะ เดี๊ยวแม่จะเอาแซกโซโฟนยัดปากให้ =^=!
ติ๊ด
ตัดสายแม่มมม (-0-)/
ปิ๊บบบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“T____T” ฉันแทบจะกรีดร้องออกมาเลยทีเดียว นี่มันอะไรกันอีกเนี่ย! (T[]T) เสียงประตูห้องของฉันร้องแจ้งเตือนรัวๆพร้อมๆกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังแบบถี่ๆอีก นะโมตัสสะภควะโต อะระหะโตสัมมาสัมพุทธสะ ไปที่ชอบๆเถอนะอย่ามาหลอกหลอนฉัยเลยยยยย พรีสสสสส (T[]T)
ปึง!ๆๆๆๆๆๆ
***Today I don’t Just like doing anything….***
ปิ๊บบบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปึง!ๆๆๆๆๆๆ
***Today I don’t Just like doing anything….***
ปิ๊บบบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“แม่มมมมเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!”
ย๊ากกกกกกกกกก!!!! ฉันหมดความอดทนแล้วนะนี่มันบ้าอะไรเนี่ย!!! ฉันตัดสินใจเดินดุ่มๆไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโซฟาแล้วกดรับ! โรคจงโรคจิตก็เอาสิ! ฉันจะด่าให้แหลกเลย!! รู้จักนังริชท์เน่น้อยไปซะแล้ว!!
“มีอะไรมิทราบ!!!!!”
(“นี่เธอกล้าหนีฉันขึ้นมาได้ยังไง! แล้วยังมีหน้ามาป้องกันคีย์การ์ดของฉันอีก!!”)
“ก็นี่มันห้องของฉัน! นายไม่ต้องเข้ามาน่ะถูกแล้ว!! แล้วจะเข้ามาทำพระจิงโกเบลอะไรมิทราบ ห๊ะ!! =[++]=!!!”
(“พูดบ้าอะไรของเธอน่ะ! วันนี้เธอต้องไปเปิดตัวเป็นคู่หมั้นฉันนะ!!”)
“ฉันไม่ไป!!!”
(“เธอพูดว่าไงนะ!!?”)
“ฉันบอกว่าฉันไม่ไปแล้วไงล่ะ!! ฮึ! ยังไงซะนายก็เข้ามาลากฉันออกไปจากห้องนี้ไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าฉันไม่ไปฉันก็ไม่ต้องแต่งงานกับนาย ให้ตายเถอะ! แค่ฉันคิดว่าต้องเปิดตัวหรือหมั้นกับนายนะ หนูนี่ขนลุกเลยค่ะ!! นายมันก็แค่ไอ้โรคจิตน่ะแหละ!! คิดว่าลากฉันไปเปิดตัวได้ก็ลองดูสิ ถ้านายลากฉันออกจากห้องนี้แล้วพาฉันไปเปิดตัวด้วยได้ฉันจะยอมให้นายจูบเลยเอาสิ!! เฮอะ!! มันคงยากไปสินะ! งั้นแค่เปิดประตูเข้ามาได้ฉันให้จูบเลยอ่ะ!!”
(“หึ! เธอพูดเองนะ…”)
ติ๊ด.. แกร๊ก..
“!!!!” ฮ…เฮ่ย! เฮ่ยๆๆ ด..เดี๊ยวๆๆ ประ..ประตูมันเปิดออกแล๊วววววววว!! มันเปิดออกได้ยังง๊ายยยย ฉันเปลี่ยนระบบป้องกันคีย์การ์ดแล้วนี่นา!! T[+++++]T::;
ฉันวิ่งไปดันชั้นวางรองเท้าที่ค่อยๆเลื่อนเพราะแรงผลักของนายสทอร์มที่อยู่ข้างนอก โอ๊ยยยยย! ทำไมตาบ้านั่นถึงได้แรงช้างนักนะ ชั้นวางรองเท้าก็ไม่ได้เบา นี่ก็ดันเข้ามาอยู่ได้! ฉันนี่ออกแรงต้านจนมือแดงไปหมดแล้วนะ! เลิกรังควานฉันซักทีเถ๊ออออออออ ฮึ๊ดดดดดด หนักโว๊ย! \(TT[]TT)/
“น..นี่นาย! อย่าพยายามเลยยังไงนาย็เข้ามาไม้ได้หรอก เพราะฉนั้นเลิกยุ่งกับฉันซักที!”
“เรื่องอะไรล่ะ ในเมื่อเธอยื่นข้อเสนอมาให้ฉันขนาดนั้นแล้วถ้าฉันเข้าไปไม่ได้ก็อดน่ะสิ”
“ม…โมฆะ! ฉันโมฆะแล้วตอนนี้ไม่มีข้อเสนอแล้ว!!!(T[]T)”
ผลัก!
ฮือออออออ ในที่สุดฉันก็ต้านแรงอันทรงพลังช้างเผือกของเขาไม่ไหวแถมยังถูกผลักกระเด็นลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นด้วยแรงดันประตูของนายสทอร์ม โอ๊ยยย เจ็บมือเป็นบ้าเลย! ฉันล่ะอยากจะกระโดดเตะแบบฟาดหางจระเข้าใส่คอเขาจริงๆทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง งืออออออ (TT0TT)
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เงยหน้าขึ้นไปมอง นายสทอร์มก็คุกเข่าลงมาแล้วประกบจูบลงมาที่ปากของฉันด้วยความอารมณ์เสีย ฉันทั้งผลักทั้งทุบแต่ก็ไม่เป็นผล สทอร์มรวบมือทั้งสองข้างของฉันไว้ด้วยมือของเขาเพียงข้างเดียวส่วนอีกข้างก็เชยคางของฉันไว้เพื่อไม่ให้ฉันเบนหน้าหนี อ๊ากกก ฉันจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้วนะ ปล่อยฉันซักที!
“อ..อึก”
ฉันพยายามเบนหน้าหนีเพื่อหาอากาศหายใจแต่แล้วก็ถูกเขาจับให้หันกลับมา รสจูบของเขาค่อยๆลดความรุ่นแรงลงแต่กลับกลายเป็นความกระหายเข้ามาแทน เขาสอดลิ้นข้ามาในปากของฉัน ฮืออออ นี่มันจูบแบบไหนของเขากัน! บ้าชัดๆ!
“อึก!”
ฉันพยายามออกเสียง แต่ก็ถูกเขาดูดคำพูดไปจนหมดเพราะแรงกดของเขา เรี่ยวแรงที่มีอยู่ของฉันเริ่มหมดไป มือของฉันที่เคยทุบอกเขาตอนนี้กำลังกำชายเสื้อของเขาไว้แน่นด้วยความกลัว ฉันยอมรับว่านี่ไม่ใช่จูบแรกของฉันเพราะฉันเคยจูบกับเจ้าดัชชี่น้องหมาที่บ้านคุณปู่ (มันนับแม้กระทั่งหมา =__=:;) แต่เจ้าดัชชี่ก็ไม่เคยรุนแรงกับฉัน แต่ดูที่เขาทำสิ ป่าเถื่อนที่สุด..
ในที่สุดสทอร์มก็ยอมถอนจูบออกส่วนฉันที่หมดแรงได้แต่ซบอกเขาแบบไม่รู้ตัว รู้แค่ว่าตอนนี้น้ำตาของฉันที่เอ่อขึ้นมาเต็มเบ้าตา ฉันพยายามเช็ดน้ำตาออกเพื่อไม่ให้ไหลลงมา ฉันไม่อยากร้องไห้ ฉันไม่อยากอ่อนแอ…
“ป..ปล่อยฉัน”
ฉันพูดขึ้นทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้นมาได้ซักพัก สทอร์มที่โอบฉันเอาไว้ก่อนหน้าค่อยๆคลายมือแล้วปล่อยให้ฉันตั้งหลักยืนขึ้นก่อนที่เขาจะค่อยๆยืนตามขึ้นมา
“..ฮ..เฮอะ! ทำอย่างกับว่านี่เป็นจูบแรกของเธอไปได้ เธอเคยจูบกับฉันแล้วนี่ ที่ห้องนี้น่ะ”
“น..นั่นฉันไม่นับว่าเป็นจูบหรอก! มันไม่ใช่จูบ! เพราะนายเมา!” ฉันจ้องเขาสายตาเอาเรื่อง นี่เขาจำเรื่องเมื่อวานได้ยังไง (ขนาดฉันยังจำไม่ได้ จำได้แต่เจ้าดัชชี่ =0=:;) แล้วนี่เขายังถือวิสาสะมาจูบฉันอีกไม่พอ นี่ยังจะมาดูถูกฉันอีกเหรอ! ถึงฉันจะเคยแตะๆปากกับเขาเมื่อวันก่อนก็เถอะ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉัน! แล้วนั่นก็ไม่ใช่จูบด้วย!!! ใช่มั๊ยล่ะ!!
“แล้วถ้าฉันไม่เมา เธอก็จะยอมรับว่านั่นเป็นจูบรึไง เอ้า! ฉันไม่เมาก็ได้ อ่ะๆ”
สทอร์มพูดแล้วยักไหล่สองสามที ฮึ! นี่คิดว่าฉันมีอารมณมาล้อเล่นกับเขานักหรือไง
“นั่นมันเรื่องของอดีต! แต่ถึงยังไงตอนนี้นายก็ไม่มีสิทธ์มาจูบฉันแบบนี้!”
“ก็นี่เป็นข้อเสนอของเธอเองนี่!=__=!”
“แต่ฉันบอกว่าโมฆะไปแล้วไง!”
“…”
สทอร์มเงียบก่อนจะเอื้อมมือมาจับแขนของฉัน..
“อย่ามาแตะต้องฉัน!!” ฉันพูดพร้อมปัดมือของเขาออกอย่างแรง แล้วเดินชนไหล่ของเขาออกไปนอกห้อง
“ริชท์! คิดว่าเดินหนีฉันแบบนี้แล้วจะหนีฉันรอดเหรอ!”
ตึกๆๆๆ
ฉันวิ่งทันทีที่ได้ยินเสียงนายสทอร์มวิ่งตามมา ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดีหรอกนะ รู้แค่ว่าต้องหนี!
ควับ!
ไม่ทันแฮะ ฉันหนีเขาไม่ได้อีกแล้วเหรอ…
“มากับฉันเดี๊ยวนี้!”
“ไม่! ปล่อยฉันนะ!! สทอร์ม!! กรี๊ดดดด!!”
เสียงกรีดร้องของฉันไม่ได้ช่วยให้เขาหยุดได้เลยสักนิด เขาไม่แม้แต่หันมามองด้วยซ้ำ ฉันพยายามรั้งเองตัวไว้แต่กลับกลายเป็นว่าฉันกำลังลอยตามเขาไปเรื่อยๆ และที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ เขากำลังลากฉันเข้าไปในห้องของเขา!
“ช่วยด๊วยยยยยย!! ปล่อยฉ๊านนนนนน ปล๊อยยยยยยย!!!\(T[]T\)”
“ฮึ! ตอนนี้ชั้นนี้ไม่มีใครอยู่หรอก มีแค่เธอกับฉัน ^-^”
“กรี๊ดดดด รปภ.!! รอปอพ๊อออออออ Help me please!!!”
ติ๊ด..แกร๊ก!
ปึง!
ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องได้เขาก็เหวี่ยงตัวฉันไปนั่งกองอยู่บนโซฟาแล้วก็ใช้เท้าปิดประตูอีกต่างหาก!
“เหลือเวลาอีกแค่สี่ชั่วโมงงานเปิดตัวเธอว่าเป็นคู่หมั้นของฉันก็จะเริ่มแล้ว ทำตัวดีๆหน่อยไม่ได้รึไง”
“ฉ..ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ไป ทำไมนายต้องพยายามพาฉันไปขนาดนั้นด้วย!”
“ก็เพื่ออินทรอสของเธอไงล่ะ!! เธออยากเห็นตระกูลตัวเองล้มละลายหรือยังไงกัน!!”
“ล..ล้มละลายเหรอ เหอะๆๆ ขอบอกให้รู้ไว้ด้วยนะว่าตระกูลอินทรอสถือหุ้นเป็นอันดับที่สามของเกาะ ไม่มีทางล้มละลายง่ายๆหรอก!!=^=!!”
“ดูเธอจะมั่นใจมากเลยนะ จะให้ฉันบอกอะไรให้มั๊ย ว่าตอนที่ตลาดหุ้นโลกตกเป็นตอนที่ย่าของเธอเสียทำให้ตระกูลเธอถอนหุ้นคืนไม่ทันแล้วตอนนี้หุ้นทั้งหมดก็เลยตกมาเป็นของตระกูลแฟร์ไคลน์ แค่นั้นยังไม่พอนะ แม่ของเธอยังกู้เงินจากบริษัทของฉันไปสั่งซื้อวัตถุดิบจากเมืองนอกตอนนี้ก็ยังไม่มีเงินจะมาจ่ายคืนแถมยังยกเธอมาเป็นหลักประกันหนี้สินไว้กับฉันอีก!”
“!!!!!!!!!!”
ฉันตกใจจากสิ่งที่สทอร์มพูดมาทั้งหมด นี่ก็แสดงว่าที่พี่ไวน์ไม่ยอมบอกฉันก็คือเรื่องนี้เองน่ะเหรอ! แล้วทำไมทุกคนถึงต้องปิดบังฉันด้วย ทำอย่างกับว่าฉันเป็นคนอื่นคนไกลอย่างนั้นแหละ!!
“ทีนี้เธอพอจะเข้าใจได้หรือยัง ฉันกำลังช่วยตระกูลของเธออยู่นะ!”
“ล…แล้วทำไมนายต้องยื่นมือเข้ามาช่วยด้วย กระกูลของฉัน ข..เขายัดเยียดฉันให้กับนายนะ! ฮ..ฮึกๆ”
น้ำตาที่ฉันอุตส่าห์กลั้นมานานแสนนานค่อยๆไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง มือกำชายเสื้อของตัวเองไว้แน่น ทั้งโมโห ทั้งเสียใจ ทั้งกลัว ทุกอย่างประเดประดังเข้ามาในหัวของฉัน ตอนนี้ก็เท่ากับว่าตระกูลของฉันใกล้จะล้มละลายในอีกไม่ช้าเพียงแค่มีตระกูลแฟร์ไคลน์ช่วยยื้อไว้ก็เท่านั้น…แล้วทำไมเขาถึงเลือกที่จะไม่บอกตั้งแต่แรก ทำไมทุกคนถึงต้องปิดเป็นความลับด้วย
“ทีนี้เธอเตรียมตัวไปกับฉันได้หรือยัง?”
สทอร์มเดินมานั่งข้างๆฉันแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาขึ้นมาซับน้ำตาให้ฉันเบาๆ เขาเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของฉันและได้แต่นั่งปลอบใจอยู่สักพักนึง ถึงฉันจะไม่เข้าใจเขาและเดาอารมณ์ของเขาไม่ค่อยถูกแต่ฉันก็พอจะสัมผัสได้ว่านายสทอร์มหวังดีกับฉันอยู่พอสมควรเลยทีเดียว..
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
