Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก

บทที่ 2

พินัยกรรมฉบับใหม่

 

**รุ่งเช้าวันต่อมา

            เช้าอันสดใสมาเยือนฉันอีกครั้ง ว่าแต่ ทำไมวันนี้ฉันตื่นเช้าจัง -0-? ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยเวลาที่เช้าผิดปกติ แล้วพยายามมองไปที่อีกด้านของเตียงก็พบแผ่นหลังของพี่ไวน์ที่กำลังขยับเป็นจังหวะ บ่งบอกว่ากำลังหลับลึก ไม่กล้าปลุกแฮะ แต่หิวดีจัง ทำไงดีอ่ะ T3T

 

            ติ๊ดๆๆๆๆ (เสียงกดโทรศัพท์) =w=

 

            “ตู๊ดดด… ภัตตาคารแฟร์ไคลน์สวัสดีขอรับ”

 

            “สวัสดีค่ะ โทรจากชั้น 35 ห้อง 9997 นะเพคะ เอ๊ย นะคะ -0-:;”

 

            “ขอรับคุณหนู จะรับเป็นเมนูอาหารเช้า เซ็ตเมนู หรือยัวเมนูดีขอรับ”

 

            “ถ้างั้นขอเมนูอาหารเช้าสำหรับหนึ่งท่านที่นึง แล้วก็ขอข้าวต้มหัวมังกรที่นึงค่ะ\(-0-)/”

 

            “อีกครึ่งชั่วโมงอาหารจะขึ้นไปส่งขอรับ เชิญพักผ่อนตามสบายขอรับ”

 

            ตึ๊ด!!

 

ฉันกดวางสายโดยไร้คำพูดใดๆ

 

            หึๆๆๆๆ หัวมังกร เจ้าจะต้องมาเป็นเครื่องสังเวยของข้าแต่เช้าเพียงเพราะพี่ข้ายังไม่ตื่น เจ้านี่ช่างมีบุญจริงๆ ที่จะได้ลงมาอยู่ในกระเพราะอาหารสวยๆ ของนางฟ้าคนนี้ หึๆๆๆๆ =W=!

           

            เพื่อไม่เป็นการปล่อยให้เวลาเสียเปล่าฉันจึงเข้ามาจัดการทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำระหว่างอาหารจะมาส่ง ก่อนจะออกไปแต่งตัวชุดหรูที่ดูสบายๆ วันนี้ชุดของฉันคือ แต่น แตนน แต๊นนนนน ผ่างงง! ชุดกางเกงขาสั้นสีครีมกับเสื้อยืดแขนยาว ลายทางสีดำตัวโคร่ง โฮ่! ช่างเข้ากับผมยาวสีน้ำตาลอ่อน กับผิวขาวสะอาดอย่างฉันดีจัง >0<v

 

            “ริชท์…ริชท์”

 

            อื๋อออ พี่ไวน์ละเมอหรอ ชื่อฉันเนี่ยนะ =__=?

           

 

 ปิ๊งป่อง..

 

            *[]* อาหารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร

 

            ฉันเลิกมองพี่ไวน์ที่กำลังนอนอมยิ้ม ก่อนจะกระโดดตึ๊งๆ ไปเปิดประตูออกแล้วพบกับ….เอิ่ม…ใครอ่ะ =___=?

 

            “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่า พบใครคะ -0-?”

 

            ฉันมองผู้หญิงหน้าตาน่ารักๆตรงหน้า ผิวขาวหน้าเรียว ผมสั้นฟูฟ่องประบ่า ริมฝีปากอมชมพู ตัวเล็กกว่าฉันนิดหน่อย ดูน่าถนุถนอม คือแบบ น่ารักมากอ่ะ ฉันอายเลยเนี่ย -*-

 

            “สวัสดีค่ะ ฉันอยู่ห้องตรงข้ามกับคุณน่ะค่ะ พอดีเมื่อวานฉันไม่อยู่วันนี้ก็เลยแวะมาทักทายน่ะคะ ฉันชื่อฮันนี่ นะคะ ^-^”

 

            อ๋อออออออออๆๆๆ คนนี้เองสินะที่นายสทอร์มเพ้อตอนเมาน่ะ รสนิยมเขานี่ดีผิดคาดแฮะ ชอบแบบเด็กน่ารักๆ มุ้งมิ๊งๆ ล่ะมั้ง แล้วฉันนี่ อื้อหือ คำเดียว ถึก! แอบนอยด์นะเนี่ย =__=*

 

            “อ้อ ค่ะ สวัสดีค่ะคุณฮันนี่ ฉันชื่อริชท์เน่ ค่ะ เรียกริชท์เฉยๆก็ได้ค่ะ ^-^”

 

            ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่ฮันนี่ก็ดูออกจะเป็นมิตรแต่ฉันกลับไม่ชอบเธอเลยซักเท่าไหร่ แต่ยังไงซะคนดีมาฉันก็ต้องทำดีกลับล่ะนะ แต่ฉันเชื่อว่าฮันนี่คงมาดีกับฉันได้ไม่นานนักหรอก -__-

 

            “เอ่อ จริงด้วยค่ะ พอดีว่าพี่สทอร์มฝากให้ฉันเอาบัตรเชิญร่วมงานปาร์ตี้ที่ Far Night Club ชั้น G มาให้คุณริชท์น่ะค่ะ นี่ค่ะ”

 

            “ขอบคุณนะคะ ^^”

 

            “ยินดีค่ะ งั้นฮันนี่ขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีนัดกับพี่สทอร์มน่ะค่ะ^-^*”

 

            “ค่ะ เชิญค่ะ^^*” เห็นไหมนี่ขนาดเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานหล่อนก็แอบเปิดศึกเล็กๆกับฉันซะแล้ว ก็อยากจะรู้นักเชียวว่าตัวเล็กๆแบบนี้จะสู้ฉันกับฉันได้ซักเท่าไหร่เชียว -*-

 

            ฉันหลังเดินกลับเข้าไปนั่งที่โซฟาหน้าห้องนอน ก่อนจะก้มมองอ่านบัตรเชิญ

 

            “Far Night Club Brasia Party…”

 

            “นั่นมันปาร์ตี้ชุดชั้นในนี่นาริชท์ -___-!”

 

            “=[]=!!” อ๊ะเจ๊อะ!!

 

            “ตกใจอะไร =__=:;”

 

            “โฮ่ยยย พี่ไวน์ริชท์ตกใจหมด มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง =0=!” ฉันพูดก่อนที่จะเอามือไปจิ้มพุงของพี่ไวน์สองสามครั้ง -3-

 

            “อืม พี่ว่าพี่มายืนนานพอดูแล้วนะ เราแหละมองไม่เห็นพี่เอง ว่าแต่นี่บัตรเชิญของเราเหรอ ริชท์”

 

            “ค่ะ พอดีคุณฮันนี่ ห้องตรงข้ามเพิ่งเอามาให้ริชท์น่ะค่ะ เอ้อพี่ไวน์ ริชท์สั่งอาหารเช้ามาให้พี่ไวน์แล้วนะคะ เดี๊ยวริชท์ขอไปซื้อชุดไปปาร์ตี้ก่อนนะ >0</”

 

             “เฮ่ย!! ริชท์ แต่นั่นมันปาร์ตี้เสื้อใน ยังจะไปอีกเร๊อะ =[]=!”

 

            ตึกๆๆๆ ปึง!

 

            ฉันวิ่งออกมาจากห้องโดยที่ไม่สนคำที่พี่ไวน์กำลังตะโกน หึๆๆๆ ในเมื่อกล้าเชิญฉันก็กล้าไป ถึงฉันจะสวยเป็นทุนเดิม แต่ฉันก็มีของเสริมคือหน้าอกไซส์บิ๊ก นะจ๊ะ ฮูเล่! จะได้โชว์หน่มน๊มซักที อยากอวดมานานแบ๊ววว \(>0<)/

 

            ฉันลงมาที่ชั้นล่างของคอนโดที่เป็นแหล่งรวมการขายสินค้า ทั้งอาหาร เสื้อผ้าแบรนด์ต่างๆ โรงหนัง รวมถึงที่พักผ่อนหย่อนใจ ซึ่งจะมีอยู่ที่ชั้น 1 ถึงชั้น 5 ฉันก้าวเดินอย่างช้าๆมองไปเรื่อยก่อนจะตรงเข้าไปที่ร้านขายชุดชั้นในแบรนด์ของฉันเอง ฉันไม่เคยเข้ามาที่สาขาย่อยเท่าไหร่ แต่ก็ดี ไม่ต้องมีคนรู้จักฉันมากน่ะดีแล้ว -__-

 

            “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะรับชุดชั้นในแบบไหนดีคะ”

 

            “ฉันต้องการชุดที่สวยที่สุด มีราคาที่สุด อ้อ ขอสีดำนะคะ”

 

            “ค่ะ เชิญทางด้านนี้สักครู่ค่ะ”

 

            ฉันเดินตามพนักงานที่ถูกทางต้นสังกัดอบรมณ์มาเป็นอย่างดี แปลกแฮะ พวกเธอจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอไงเนี่ย T^T ทั้งๆที่ฉันเป็นนางแบบของแบรนด์แถมเป็นลูกเจ้าของอีกนะ ชิชะ! เดี๊ยวฉันต้องหาเวลาไปถ่ายแบบอีกรอบซะแล้ว!=*=! (ไหนบอกไม่มีใครรู้จักก็ดีแล้วไง =__=?)

 

            “เชิญเลือกตามสบายเลยค่ะ”

 

            “ขอบคุณค่ะ”

           

 

            ฉันเลิกมองพนักงานแล้วหันไปสนใจเสื้อชั้นในแทน หืมม ตัวนี้ถูกใจฉันจังเลย เสื้อชั้นในผ้าเนื้อนุ่มเป็นแบบผูกโบว์ด้านหลังข้างหน้าเว้าตรงกลางโชว์ร่องอก อื้อหือออ ชอบอ๊ะ แค่ฉันเห็นนี่ก็กำเดาจะพุ่งแล้ว *.,* รับรองถ้าฉันใส่ตัวนี้ทุกคนจะต้องจ้องฉันเป็นตาเดียวแน่นอน รวมทั้งนายสทอร์มนั่นด้วย ว่าแต่ เขาจะไปร่วมงานด้วยมั๊ยล่ะเนี่ย >..<

 

            หลังจากที่ฉันเลือกเสื้อชั้นในเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินไปที่อีกโซนของร้านซึ่งเป็นมุมที่ขายพวกกางเกงกระโปรงอะไรพวกนี้ ฉันกะว่าจะใส่คู่กับกางเกงขาสั้น หรือไม่ก็กระโปรงสั้นๆซักตัว ยิ่งมีเสื้อคลุมตัวยาวด้วยนี่แหล่มไปเลยจะบอกให้ งุงิ >3<

 

            ฉันเดินไปหยิบกระโปรงตัวสั้นสีดำเงาผ่าข้างหลังเล็กๆ กับกางเกงขายาวสีดำเงาใส่แล้วส่งให้พนักงานที่เดินตามหลังถือให้ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อโค๊ทสีดำตัวยาวประมาณเข่ามีฮูท ข้างหลังเป็นรูปปากสีขาวดูๆไปเหมือนชุดคลุมของนักมวยก่อนขึ้นเวทียังไงยังงั้นแหละ เท่อ่ะ เอาตัวนี้แหละ >0<!

 

            “ทั้งหมด หนึ่งหมื่นเก้าพันห้าร้อยแปดสิบบาทค่ะ”

 

            “ค่ะ”

 

            ฉันยื่นบัตรเครดิตไปให้ โฮ่ เลือกๆแปปเดียวนี่เหยียบสองหมื่นเลยแฮะ แต่ก็ช่างเหอะ ของดีจ่ายเท่าไหร่ฉันก็ไม่สน ฮิๆ >3<

 

            ฉันเดินแกว่งถุงไปมาแล้วเดินไปรอลิฟท์ กะว่ากลับขึ้นห้องแล้วจะลองชุดซักหน่อย ว่าแต่ปาร์ตี้เริ่มกี่โมงนะ =__=?

 

            “สวัสดีครับคนสวย”

 

            “=__=?” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ดูเวลาบนบัตรเชิญที่เพิ่งหยิญขึ้นมา ฉันก็ต้องหันไปทำหน้าซึนให้ผู้ชายหน้าตาดีแต่แอบขี้หลีข้างๆ

 

            “ไม่ทราบว่าได้บัตรเชิญนี้มาได้ยังไงเหรอครับ”

 

            “อ้อ พอดีได้มาจากห้องตรงข้ามน่ะค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันมองตาคนนั้นแบบอย่าถามมากได้ป้ะ ดูแกวก็รู้แล้วว่าจะมาจีบฉันเหอะ! หวังซะให้ยากเถอะ ฉันมีนายสทอร์มที่จะต้องจับให้ได้อยู่แล้วย่ะ!=^=!

 

            “เปล่าครับ เอ้อ ผมชื่อเลเวล ไม่ทราบว่าคุณ…”

 

            “ริชท์เน่ค่ะ เรียกริชท์ก็ได้” อ่าวแล้วฉันบอกชื่อเขาทำไม =0=? มันหลุดปาก =[]=!?

 

            “ตามจริงปาร์ตี้นี้สทอร์มเพื่อนผมเป็นคนจัด แต่จะเชิญเฉพาะคนรู้จักเท่านั้น ผมไม่ค่อยคุ้นหน้าคุณผมก็เลยสงสัยน่ะครับ”

 

            “ตามจริงคุณฮันนี่เป็นคนให้ฉันมาน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณรู้จักคุณฮันนี่หรือเปล่า..”

 

            “อ้อ น้องฮันนี่ คู่ขาเจ้าสทอร์มน่ะนะ เอ…แต่ว่าคุณรู้จักกับฮันนี่ได้ยังไงเหรอครับ..”

 

            “อ้อ พอดีฉันย้ายไปอยู่ห้องตรงข้ามกับคุณฮันนี่น่ะค่ะ ห้องตระกูลอินทรอสน่ะค่ะ ^^”

 

            “โฮ่! ยินดีมากที่ได้รู้จักคุณริชท์เน่ อินทรอสครับ!”

 

            “เอ่อ…ว่าแต่ปาร์ตี้นี้สทอร์มเขา..ได้ไปด้วยหรือเปล่าคะ” ถ้าเขาไม่ไปฉันจะได้โยนเสื้อที่ซื้อมาทิ้งขยะซะ =*=!

 

            “ไม่ไปก็ไม่ใช่มันแล้วครับ ปาร์ตี้รวมผู้หญิงแบบนี้ อ่อ จริงด้วยคืนนี้มีการแข่งขันด้วยนะ สำหรับคนที่ถือบัตรเชิญสีดำ กฎมีอยู่ว่าใครเล่นเกมชนะสทอร์มได้จะมีสิทธ์ในตัวเขาสามวันสามคืน แต่ถ้าแพ้ไม่ว่าผมสั่งอะไรก็ต้องทำและถ้าถอนตัวจะต้องจ่ายค่าคลับคืนนั้น”

 

            “ห๊ะ!”เกมบ้าเกมบอเร๊อะ! =[]=*

 

            “งั้นเจอกันที่ปาร์ตี้ ตอนสองทุ่มนะครับ บ๊ายบายครับคุณริชท์เน่”

 

            “=[]=:;” ด…เดี๊ยว…

 

            เฮ่ยๆๆ แล้วฉันดันได้บัตร..ส..สีดำ

 

                    โอ๊วววววววววววววววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

            ลิฟท์ที่ค่อยๆเลื่อนขึ้นไปทีละชั้นๆ ช่วงเวลาที่ฉันต้องใช้ความคิดอย่างหนัก เกมแบบนั้นแน่นอนว่าถ้าฉันชนะก็อาจจะมีโอกาสที่จะได้อยู่กับนายสทอร์มเป็นเวลาสามวัน แต่ถ้าแพ้ฉันอาจจะต้องเสียตัวก็ได้ ไม่นะ ใครจะไปยอม!! (บางทีถ้าแกชนะอาจจะยิ่งเสียตัวหนัก ใครจะไปรู้ =_=)

 

            ติ๊ง..

 

            ประตูลิฟท์ค่อยๆเปิดออก ฉันก้าวออกมาจากลิฟท์แล้วเหลือบไปมองห้องของนาย สทอร์มจริงอยู่ที่ฉันมีเวลามากในการมัดใจเขาถึงแม้ว่าฉันอาจจะแค่ชอบยังได้ถึงขั้นรัก แต่จะทำยังไงให้ได้ไกล้ชิดเขาเร็วที่สุดกันนะ…

 

            “ริชท์..เหม่ออะไรอยู่”

 

            “พี่ไวน์ =[]=!”

 

            “=___=!”

 

            “เอ่อ เปล่านี่คะ พี่ไวน์หลบหน่อยสิ ริชท์จะเข้าห้อง!”

 

            “รอเดี๊ยว ลิฟท์กำลังเลื่อนขึ้นมาที่ชั้นเราแล้ว”

 

            “ใครจะมาคะ หลบน่าพี่ไวน์ริชท์จะเอาชุดไปเก็บ =0=*”

           

ติ๊ง…

 

            เสียงลิฟท์ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันหันไปมองก็พบว่านายสทอร์มกำลังเดินออกมาแล้วมองมาที่ฉันกับพี่ไวน์สลับกัน ฉันทำตัวไม่ถูกได้แต่หลบตาแล้วก็พยายามดันพี่ไวน์สุดแรงเพื่อจะเข้าห้อง เอ๊ะ! วันนี้พี่ไวน์เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย!!! หล๊บเซ่!!!!!\( =[]=* )/

 

ควับ!

 

          ไม่ทันที่ฉันจะเอื้อมมือไปแตะคีย์การ์ดพี่ไวน์ก็ดึงคีย์การ์ดออกจากมือฉันไปแตะเปิดประตูเสร็จสรรพแล้วดึงฉันเข้าไปในห้องอย่างไว อะไรเนี่ย ริชท์เน่คนสวยงงนะ! =[]=!

 

               “นี่มันอะไรกันคะพี่ไวน์!” ฉันหันไปถามพี่ไวน์ทันทีที่ปิกประตู อะไรกันวันนี้ฉันงงกับพี่ไวน์มากเลยเนี่ย!! =^=!!

 

               “เปล่านี่ ไหนริชท์ไปซื้อชุดแบบไหนมา ลองใส่มาให้พี่ดูหน่อย”

 

               “เฮ่ย! พี่ไวน์แต่นี่มันเป็นชุดบราเซียนะ จะให้ริชท์ใส่มาให้พี่ไวน์ดูเนี่ยนะ ยากเหอะ!”

 

               พี่ไวน์เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉยก่อนจะบอกให้ฉันไปลองชุดมาให้เขาดู ก็จริงอยู่ที่เราสนิทกันแต่ปุ๊บปั๊บอะไรขนาดนี้ =__=:;

 

               “ถ้าใส่ให้พี่ดูไม่ได้ก็ไม่ต้องใส่ให้ใครดูทั้งนั้นแหละ ถ้ามันโป๊เกินพี่ก็ไม่ให้ไป เร็วไปเปลี่ยนมาเดี๊ยวนี้เลย =_=!”

 

               “ดุเป็นบ้า =3=”

 

               “ยัง ยังไม่ไปอีก =__=!!”

 

               “เชอะ! รู้แล้วล่ะน่า เลิกบ่นเป็นตาแก่ซักที =3=*”

 

 

               ฉันเดินเข้ามาเปลี่ยนชุดในห้องเสื้อผ้า และตอนนี้ฉันก็เปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว ไวใช่มั๊ยล่ะ ก็เสื้อผ้ามันน้อยชิ้นนี่นา ฉันยืนส่องกระจกไปมาเพราะถ้าออกไปให้พี่ไวน์ดูตอนนี้รับรองพี่ไวน์เอามีดอีโต้เขวี้ยงใส่สมองฉันแน่ๆ =_=:; ก็เจ้าเสื้อในตัวนี้ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะโชว์แค่ร่องอกตรงกลางนิดๆหน่อยๆ ไหงเล่นโชว์ซะขนาดนี้เลยล่ะ ส่วนกระโปรงก็สั้นม๊ากกก ยาวกว่าก้นลงมาไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ กางเกงนี่ก็ไม่ต้องพูดถึงฉันทิ้งลงถังขยะไปละ เอวต่ำซะ ฉันหยิบเสื้อคลุมตัวยาวออกมาใส่ก่อนจะเช็คตัวเองอีกรอบแล้วเปิดประตูออกไป…

 

               “พี่ไวน์ เป็นไงบ้างคะ ผ่านมั๊ย -..-“

 

               “=_________=”

 

               “พ..พี่ไวน์ =0=:;” อย่าจ้องนาน พรีสสส T^T

 

               “ริชท์จะให้พี่พูดมั๊ยว่าผ่านไม่ผ่าน พี่รับรองเลยนะว่าถ้าริชท์ไปปาร์ตี้ด้วยชุดกระโปรงสั้นๆแถมผ่าขึ้นไปอีก แล้วบราเซียนั่นมันอะไรน่ะ ผ่าตรงหลางมากมายจนหน้าอกล้นออกมาขนาดนั้น ไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิมเลยไปๆ =[]=*”

 

               “โถ่! ก็เพราะพี่เป็นแบบนี้น่ะสิ ริชท์ถึงไม่อยากใส่มาให้ดู บ่นๆๆ อยู่นั่นแหละ! =^=!”

 

               “จะให้พี่เปลี่ยนให้มั๊ย?”

 

               “ชิ!!!” ฉันสะบัดหน้าแล้วเดินกลับเข้าห้องแต่งตัว หรือว่าฉันจะผูกโบว์แน่นไปนะ ลองคลายๆโบว์ออกมาหน่อยก็น่าจะดี แต่ทำไมมันไม่ยอมคลายออกตามมือฉันเนี่ย! แกะจนมือแดงเถือกแล้วนะ!!T[]T!

 

            “*[]*!” โอ๊ะ ฉันนึกออกแล้ว ฉันมีคัตเตอร์เก็บไว้ในกระเป๋านี่นา!!!

 

            ว่าแล้วฉันก็ไม่รอช้าที่จะหยิบกระเป๋าหลุยส์ใบใหญ่ขึ้นมาควานหาคัตเตอร์ ไม่แปลกเลยว่าทำไมฉันถึงพกของพวกนี้ เพราะนอกจาก คัตเตอร์แล้วฉันก็ยังมีสเปรพริกไทยดำ(พ่นทีตาบอดไปสามวัน) ปืนปากกา แล้วนาฬิกาบันทึกเสียง อันเนื่องด้วยประสบการณ์ที่ฉันดูโคนันเยอะ แล้วก็การที่ฉันถูกลอบทำร้ายอยู่บ่อยๆในรอบปีที่ผ่านมา เพราะตระกูลอินทรอสของฉันเล่นพุ่งจากตระกูลอันดับที่ยี่สิบสองขึ้นมาอยู่ที่สามภายในปีเดียว ถ้าตระกูลอื่นไม่หมั่นไส้ก็แปลกแล้วล่ะ ว่าม๊ะ =3=

 

            ฉั๊วะ

 

            เสียงคัตเตอร์ที่ตัดบราเซียออกเป็นสองซีก ฉันไม่สนหรอกว่ามันจะแพงแค่ไหนแต่ถ้ามันทำให้ฉันรำคาญฉันก็ไม่ลังเลที่จะทิ้งหรอกนะ -3-* ฉันคว้าเสื้อเชิตสีดำของพี่ไวน์ที่แขวนอยู่มาใส่เพราะมันใกล้มือที่สุดพร้อมเปลี่ยนมาใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นสีแดงสดจากนั้นก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่พี่ไวน์นั่งอยู่แต่แรก ไปแหย่พี่แกหน่อยดีก่า กิ๊ๆๆ *w*

 

            “ลั๊ลลลลลา ลั๊ลๆลา” ฉันเดินฮัมเพลงผ่านหน้าพี่ไวน์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็แย่งรีโมทจากมือพี่ไวน์มาเปลี่ยนช่อง *3*

 

            “อะไรเนี่ย พี่ดูสูตรทำอาหารอยู่ไม่เห็นเหรอ อยากอดตายหรือไง =_=!”

 

            “ริชท์ไม่อดตายหรอกน่า แค่เท่าที่มีอยู่นี่ริชท์ก็ว่าน่าจะทำให้ริชท์มีกินไปได้ยันลูกยันหลานยันเหลนของริชท์เลยนะ -0-!” ฉันพูดแล้วหันไปจ้องพี่ไวน์หน้าตาทะเล้นๆ ฉันว่าฉันมีแผนซื้อ บราเซียโดยที่ไม่ต้องออกเงินตัวเองละ เจ้าพี่ไวน์ หึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ (อะไรของมัน =_=:;)    

 

            หมับ!

           

ฉันจับต้นขาของพี่ไวน์แล้วลูบไปลูบมา ลูบสูงขึ้นๆ

 

            “ฮ…เฮ่ย ริชท์ เล่นอะไรเนี่ย! =[]=:;”

 

            “พี่ไวน์ขา.. เงินเดบิตการ์คของริชท์มันน้อยลงๆไปเรื่อยๆแล้วอ่า…”

 

            “ล..แล้วไง! เมื่อกี้เพิ่งบอกว่าเงินเหลือเฟือยันหลานยันเหลนไม่ใช่เรอะ เฮ่ยๆๆ ตรงนั้นไม่ได้ เอามือออกไป๊!!! T[]T::;”

 

            ควับ

 

            คราวนี้ฉันหมุนตัวขึ้นมานั่งบนตักแล้วซบไหล่

 

            “ก็ใช่ค่ะพี่ไวน์ แต่พอดีเมื่อกี้ริชท์เพิ่งตัดบราเซีย..….”

           

แกร๊ก!...แอ๊ดดดด..

 

            ฉันหยุดชะงักแล้วหันหน้าไปทางต้นเสียง ก็พบว่า ประตูถูกเปิดออก…

โดยนายสทอร์ม!!! เขาเข้ามาได้ไงเนี่ย!!! มันต้องใช้คีย์การ์ดไม่ใช่เรอะ!!!!! =[]=!!

 

            “โอ๊ะ! โทษทีพวก พอดีฉันมาหาริชท์น่ะ”

 

            นายสทอร์มหันไปพูดกับพี่ไวน์เหมือนรู้จักกันมาก่อน พอพูดจบก็เดินดุ่ยๆเข้ามาคว้าแขนฉันแล้วดึงขึ้นให้ลุกจากตักของพี่ไวน์เฉย! เฮ่ย!! บ้าอะไรเนี่ย นายรู้จักฉันเรอะ!! ตอนนั้นนายเมานะนายจำอะไรไม่ได้หรอกใช่มั๊ย!! ใช่ม๊ายยยยย T[]T!!

 

            “อ..เอ่อ พ…พี่ไวน์คะ!!” ฉันพยายามสบัดแขนแต่นายสทอร์มไม่ยอมปล่อย อะไรกันแล้วดูพี่ไวน์สิเดินเข้าไปในห้องครัวเฉยเลย อ๊ากกกกก!! เจ้าพี่บ้า!! =[++++]=!!!!

 

            สทอร์มดึงๆลากๆฉันมาที่หน้าลิฟท์ก่อนจะหยุดเดินแล้วหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมากดๆแต่มืออีกข้างก็ยังคงจับข้อมือของฉันไว้แน่น

 

            “นี่!! นายรู้จักฉันเหรอ! แล้วนายจะพาฉันไปไหนน่ะ!!”

 

            “ริชท์เน่ อินทรอส อายุ 19 ปี เกิดวันที่ 26 กันยายน พ.ศ.2538 ตระกูลอินทรอส ทายาทสืบทอดแบรนด์อินทรอส แบรนด์ชั้นนำอันดับ 1 ของเกาะแซนด์เดอร์ เคยเรียนชั้นอนุบาลถึงชั้นประถม 6 ที่ ไลฟ์แฟร์สคูล ชั้นมัธยม 1 – 6 ที่ มิกซ์แซนด์เดอร์ไฮสคูล คุณย่าและคุณพ่อเพิ่งเสียเมื่อไม่นานมานี้ และ แม่ก็แต่งงานมีครอบครัวใหม่ นานๆกลับบ้านสักครั้ง เลยให้ลูกติดจากฝั่งพ่อเลี้ยงมาคอยดูแล สถานะตอนนี้โสด แต่มีพินัยกรรมจากย่าทำให้ต้องมาอยู่คอนโดของฉัน...”

 

            “=[]=*” รู้เยอะไปไหม… นี่นายเป็นสตรอคเกอร์เรอะ!! T[]T*

 

            “ว่าแต่เธอกับพี่เลี้ยงเธอนี่สนิทกันดีนะ ไปถึงขั้นไหนกันแล้วล่ะ..”

 

            “นายพูดบ้าอะไรน่ะ!!!!” น…หนอยยยยย ปากคอเราะร้ายชะมัด T[]T**

 

            “ก็ดูเธอตอนนี้สิ ใส่เสื้อเชิตผู้ชายตัวโคร่ง กางเกงสั้นอยากกับใบเตยอ้าสยาม เสื้อในก็ไม่ใส่ เมื่อกี้ก็นั่งคร่อมเขาด้วยนี่ ถ้าฉันไม่ใช่คีย์การ์ดพิเศษเปิดเข้าไปป่านนี้เธอกับพี่ชายเธอจะไปถึงขั้นไหนกันแล้วล่ะ”

 

            “นายเพ้อเจ้ออะไรน่ะ! หยุดพูดไปเลยนะ!! แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้ใส่ชั้นใน=[]=:;”

 

            “เหอะ! ทำไม เธอไม่ลองมองตัวเองในกระจกตอนนี้ดูล่ะ =__=*”

 

            สทอร์มชี้ให้ฉันดูกระจกที่หน้าประตูลิฟท์ ฉันมองตัวเองแล้วถึงกับต้องหน้าแดงหูแดงด้วยความอาย ทำไมน่ะเหรอ ก็ไอ้เสื้อเจ้ากรรมนี่ถึงจะเป็นสีดำก็จริงแต่พอกระทบแสงแล้วก็โปร่งจนแทบจะเห็นชัด อีกทั้งหน้าอกของฉันที่ใหญ่ดันเสื้อให้ยกขึ้นเป็นรูปเป็นทรงอีก โอ๊ยๆๆๆ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย T^T

 

            ฟึ่บ

 

            (   T-T)

 

            ฉันหันไปมองนายสทอร์มที่ถอดเสื้อแจ็กเก็ตมาคลุมไหล่ให้ฉันด้วยสายตาซาบซึ้ง T-T

 

            “มองอะไร ลิฟท์มาแล้ว เดินเข้าไปสิ =_=”

 

            “เอ่อ.. เดี๊ยวนะ ว่าแต่นายจะพาฉันไปไหนน่ะ” ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอยู่ๆเขาก็ลากฉันออกมานี่นา แล้วฉันส่งสายตาซาบซึ้งให้เขาทำไมเนี่ย แล้วนี่ฉันเดินตามเขามาทำไมเนี่ย =^=?

 

            “เธอได้รับการ์ดเชิญปาร์ตี้ของฉันแล้วใช่ไหม”

 

            “อ่าฮะ -0-/”

 

            “จากฮันนี่..”

 

            “เยสเซอร์ -3-*” เขานี่รู้ทุกเรื่องจังนะ..

 

            “คืนนี้เธอต้องสวยที่สุดในงานเพราะฉันจะเปิดตัวว่าเธอคือคู่หมั้นของฉัน..”

 

            “อ่ะฮะ..ห๊ะ..อะไรนะ ม..เมื่อกี้นายบอกว่าจะเปิดตัวว่าฉันเป็นอะไรนะ   =[]=:;”

 

            “คู่หมั้น ทำไม =__=”

 

            “เราไม่ได้เป็นแฟนกันนี่ ฉันจะไปหมั้นกับนายได้ไง =[]=/” ฉันพูดพร้อมกระโดดสะบัดแขนที่เขาจับอยู่ให้หลุดออกด้วยแรงช้าง ย๊าห์!!! หลุดไหม!!!!

 

            …ไม่หลุด T___T มือเขาติดกาวตราโคตรช้างรึไง

 

            “เลิกกระโดดสะบัดแขนสะบัดขาไปมาซักที รำคาญ”

 

            “ถ้ารำคาญก็ปล่อยแล้วบอกเหตุผลมาเซ่!!! ทำไมฉันต้องไปเป็นคู่หมั้นนายด้วย!!!”

 

            “พ่อฉันไปพูดคุยกับย่าของเธอก่อนที่ย่าของเธอจะเสีย ว่าเธอจะต้องแต่งงานกับฉัน”

 

            “อ้าวว แต่ในพินัยกรรมของย่าฉันน..”

 

            “พ่อฉันไปคุยกับแม่ของเธอให้แก้พินัยกรรมแล้วเมื่อวานนี้ อะนี่สำเนา เอาไปอ่านก่อน”

 

            อยู่ๆสทอร์มก็ยื่นซองเอกสารที่เขาถือมาด้วยมาให้ฉัน อะไรกัน พวกผู้ใหญ่นี่ทำอะไรไม่ปรึกษาเด็กก่อนเลย คลุมถุงชนกันชัดๆ แล้วทำไมเขาถึงรู้เรื่องพินัยกรรมของย่าฉันด้วยล่ะ โอ๊ยๆๆๆปวดหัวๆ T^T

 

            ฉันสะบัดหัวไปมาก่อนที่ลิฟท์จะเปิดมาที่ชั้นเรสเทอร์ลอง นายสทอร์มยังคงกึ่งดึงกึ่งลากฉันให้เดินตามเขาไปอยู่ดี ฉันกำซองสำเนาพินัยกรรมแน่น ก่อนที่นายสทอร์มจะพาฉันเข้ามานั่งที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแบ่งโซนชัดเจนเป็นส่วนตัว

 

            “เดี๊ยวฉันจะสั่งอาหาร เธออ่านไปพลางๆก่อน”

 

            ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเปิดซองเอกสารแล้วค่อยๆอ่าน

 

 

‘พินัยกรรมตระกูลอินทรอส และ ตระกูลแฟร์ไคลน์

            เนื่องด้วย นางสาวริชท์เน่ อินทรอส บุตรธิดาแห่งตระกูลอินทรอสทายาทเพียงคนเดียว แต่ด้วยเพียงเป็นสตรีจึงทำให้รับมรดกไม่ได้ ทางคุณควีนเซนท์ อินทรอส ผู้เป็นมารดา จึงคิดไตร่ตรองกับทาง คุณไทม์ แฟร์ไคลน์ บิดาของ นายสทอร์มเมอร์ แฟร์ไคลน์ แล้วว่า จะยกนางสาวริชท์เน่ อินทรอส ให้เป็นภรรยา ของนายสทอร์มเมอร์ แฟร์ไคลน์ เมื่ออายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ แต่ก่อนหน้าที่จะถึงวันนั้น จำต้องให้หมั้นกันก่อนโดยไม่ต้องจัดพิธีใดๆ แหวนหมั้นจะส่งมาให้ในวันที่ 27 กันยายน นี้ ถ้าหากนางสาวริชท์เน่ อินทรอส ไม่ยินยอมสมรสกับนายสทอร์มเมอร์ แฟร์ไคลน์ มรดกทั้งหมดจะต้องถูกโอนให้แก่ทางตระกูลแฟร์ไคลน์แต่เพียงผู้เดียว

ลงชื่อ นางควีนเซนท์ อินทรอส’