ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

                    พักกลางวัน
         ฉันออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับนีน่ากําลังจะลงไปกินข้าวพลันสายตาฉันไปเห็นตาแวมไพร์
นั่งอยู่ข้างห้อง ฉันเลยจะเดินเข้าไปถามเกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้า
ขนมผิง:"นีน่า ลงไปกินข้าวก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันตามลงไป"
นีน่า:"ทําไมล่ะ???"
       นีน่าหันมาถามฉันด้วยความสงสัย 
ขนมผิง:"เอ่อ........ฉันยังมีงานไม่เสร็จอ่ะพึ่งนึกได้เดี๋ยวจะไปทําอ่ะ"
                ฉันตอบไปแบบอึกๆอักๆ โดยที่มันไม่ใช่ความจริง ฉันไม่ได้มีงานไรค้างทั้งนั้นแหละ แต่
แค่อยากจะเข้าไปคุยกับนายแวมไพร์
นีน่า:"เดี๋ยวฉันไปช่วยมั้ย งานอะไรหรอ"
ขนมผิง:"เอ่อ.....งาน....แต่งนิยายนะ พอดีฉันจะส่งเข้าประกวดในเว็บนึงอ่ะ"
นีน่า:"จริงหรอ น่าสนุกนะ ถ้างั้นผิงไปแต่งเถอะเดียวฉันซื้อขนมมาให้"
ขนมผิง:"จ่ะๆ"
          ฉันรู้สึกโล่งใจที่นีน่าเชื่อ นีน่าเดินลงบันไดไปจนลับสายตาฉัน ฉันหันกลับไปมองตาแวมไพร์
นายนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ฉันเลยเดินเข้าไปนั่งข้าง พร้อมกับอาการแปลกๆที่เริ่มเกิดขึ้นอีก ฉันนั่งลง
ข้างๆ นายแวมไพร์พร้อมกับการเต้นของหัวใจที่แรงมาก
ขนมผิง:"ทําไม นายไม่เล่าความจริงให้ครูใหญ่ฟังว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง"
        ฉันเริ่มถามนายแวมไพร์ด้วยนํ้าเสียงที่ดูจะมีโมโห แต่คําตอบที่นายนั้นตอบกลับมาดูจะเฉยชา
เคน:".........ทําไมต้องเล่า"
ขนมผิง:"นี่ ถ้าไม่เล่าครูเขาก็จะเข้าใจเป็นแบบนั้นฉันก็ต้องโดนทําทัณฑ์บนแบบนี้ไง"
      นํ้าเสียงฉันเริ่มมีความโมโหและความโกรธเพิ่มมากขึ้น
เคน:"ก็ ครูเขาไม่อยากฟัง ฉันก็ไม่อยากเล่า เหมือนกัน และเรื่องมันก็จบไปแล้วด้วย และ เธอก็ไม่
ได้โดนทําทัณฑ์บนคนเดียวด้วย ฉัน กับ ไอหมอนั้นก็โดน"
            นํ้าเสียงของนายแวมไพร์ตอนนี้ก็ดูจะโมโหไม่ใช่น้อย
ขนมผิง:"แต่ ถ้าบอกความจริงออกไป พวกเราก็อาจจะไม่โดนก็ได้"
             ฉันพยามยามทํานํ้าเสียงให้ดีขึ้น เพราะถ้ามีนํ้าโหทั้งสองฝ่ายคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
เคน:"อยากบอกก็บอกเองสิ เรื่องมันก็จบไปแล้วจะเอาไรอีก"
          ก็จริงอย่างที่นายแวมไพร์พูดเรื่องมันจบไปแล้วจะเอาอะไรอีก
ขนมผิง:"อื้ม เรื่องมันก็จบไปแล้วฉันจะมากังวลอะไร"
            ระหว่างที่พูดนํ้าตาฉันก็ไหลออกมาโดยไม่มีสาเหตุ
ทําไมพักนี้นํ้าตาฉันไหลบ่อยจังนะ ไม่ได้แันจะให้นายนั้นเห็นไม่ได้
เคน:"เธอ ร้องไห้หรอ"
        นายแวมไพร์หันมาถามฉันพร้อมกับเอามือมาจับเข่าฉันเพื่อจะให้ฉันหันไปหาเขา แต่นายรู้ไหม
ว่าเข่าที่นายจับมันคือข้างที่ฉันเป็นแผล
ขนมผิง:"โอ๊ยยยยยย"
เคน:"เอ้ย ขอโทษฉันไม่ทันได้ดูว่าเข่าเธอเป็นแผล"
             นายแวมไพร์รีบเอามือ ออกจากเข่าฉัน แต่เมื่อกี้นายแวมไพร์พูดว่าไรนะ ขอโทษ นาย
แวมไพร์พูดคํานี้กับฉันหรอ กรี๊ดดดดดดดดดหัวใจฉันเต้นแรงกว่าเิเดิมเหงื่อเริ่มออกที่ฝ่ามือ
และรู้สึกว่าหน้าฉันจะแดง ฉันเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
เคน:"ยิ้มทําไม เธอนี้ชักจะบ้าเนอะ เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวยิ้ม  "
        นายแวมไพร์พูดออกมาพร้อมกับร้อยยิ้ม นี้เป็นรอยยิ้มแรกของเขาเลยนะที่ฉันเห็น และก็เป็น
รอยยิ้มที่น่ารักที่สุดตั้งแต่ฉันเคยเห็นมาเลย
ขนมผิง:"นาย ก็ยิ้มนี่"
เคน:"ฉันไม่ได้ยิ้มสะหน่อย"
          นายแวมไพร์รีบหุบยิ้มลง แล้วเข้าสู่โหมดเย็นชาแบบเดิม แต่ดูตอนนี้หน้าเขาก็แดงนะ
ถ้าฉันเดาไม่ผิดหน้าเราสองคนคงจะแดงพอๆกัน>/////</\-////-
ขนมผิง:"นายยิ้มอย่ามาโกหก"
เคน:"เธอ นั้นแหละโกหก"
        นายแวมไพร์นี่ปากแข็งจริงๆ แต่ช่างเถอะแค่เห็นเข้ายิ้มฉันก็มีความสุขแล้ว
ขนมผิง:"เชิญ โกหกต่อไปเถอะ ฉันไปล่ะ"
            ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะค่อยๆลุกยืนขึ้นมาเพราะเข่าที่ยังเป็นแผลทําให้ตอนนี้ทําอะไรไม่ค่อย
ถนัด โอะโอย  ฉันลืมไปว่านั่งตรงขั้นไดข้างห้อง ฉันสะดุดขั้นบันไดทําให้ล้มลงพื้น
เคน:"เห้ย"
     ฟึ่บบบบบบ
    ฉันค่อยลืมตาขึ้นมาไม่อยากจะนึกสภาพตัวเองตอนนี้ แต่เอะทําไมฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย
  ฉันค่อยๆพลิกตัวกลับไปทําให้ฉันรู้ว่าทําไมฉันถึงไม่เจ้บ เพราะว่าตอนนี้ร่างของฉันอยู่บนร่างของ
   นายแวมไพร์ และยิ่งไปกว่านั้นริมฝีปากของฉันไปอยู่บนแก้มนุ่มๆของเขา นี้มันใช่เวลาคิดว่าแก้ม
นุ่มหรือไงเนี่ย