ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

                    พักกลางวัน

         ฉันออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับนีน่ากําลังจะลงไปกินข้าวพลันสายตาฉันไปเห็นตาแวมไพร์

นั่งอยู่ข้างห้อง ฉันเลยจะเดินเข้าไปถามเกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้า

ขนมผิง:"นีน่า ลงไปกินข้าวก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันตามลงไป"

นีน่า:"ทําไมล่ะ???"

       นีน่าหันมาถามฉันด้วยความสงสัย 

ขนมผิง:"เอ่อ........ฉันยังมีงานไม่เสร็จอ่ะพึ่งนึกได้เดี๋ยวจะไปทําอ่ะ"

                ฉันตอบไปแบบอึกๆอักๆ โดยที่มันไม่ใช่ความจริง ฉันไม่ได้มีงานไรค้างทั้งนั้นแหละ แต่

แค่อยากจะเข้าไปคุยกับนายแวมไพร์

นีน่า:"เดี๋ยวฉันไปช่วยมั้ย งานอะไรหรอ"

ขนมผิง:"เอ่อ.....งาน....แต่งนิยายนะ พอดีฉันจะส่งเข้าประกวดในเว็บนึงอ่ะ"

นีน่า:"จริงหรอ น่าสนุกนะ ถ้างั้นผิงไปแต่งเถอะเดียวฉันซื้อขนมมาให้"

ขนมผิง:"จ่ะๆ"

          ฉันรู้สึกโล่งใจที่นีน่าเชื่อ นีน่าเดินลงบันไดไปจนลับสายตาฉัน ฉันหันกลับไปมองตาแวมไพร์

นายนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ฉันเลยเดินเข้าไปนั่งข้าง พร้อมกับอาการแปลกๆที่เริ่มเกิดขึ้นอีก ฉันนั่งลง

ข้างๆ นายแวมไพร์พร้อมกับการเต้นของหัวใจที่แรงมาก

ขนมผิง:"ทําไม นายไม่เล่าความจริงให้ครูใหญ่ฟังว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง"

        ฉันเริ่มถามนายแวมไพร์ด้วยนํ้าเสียงที่ดูจะมีโมโห แต่คําตอบที่นายนั้นตอบกลับมาดูจะเฉยชา

เคน:".........ทําไมต้องเล่า"

ขนมผิง:"นี่ ถ้าไม่เล่าครูเขาก็จะเข้าใจเป็นแบบนั้นฉันก็ต้องโดนทําทัณฑ์บนแบบนี้ไง"

      นํ้าเสียงฉันเริ่มมีความโมโหและความโกรธเพิ่มมากขึ้น

เคน:"ก็ ครูเขาไม่อยากฟัง ฉันก็ไม่อยากเล่า เหมือนกัน และเรื่องมันก็จบไปแล้วด้วย และ เธอก็ไม่

ได้โดนทําทัณฑ์บนคนเดียวด้วย ฉัน กับ ไอหมอนั้นก็โดน"

            นํ้าเสียงของนายแวมไพร์ตอนนี้ก็ดูจะโมโหไม่ใช่น้อย

ขนมผิง:"แต่ ถ้าบอกความจริงออกไป พวกเราก็อาจจะไม่โดนก็ได้"

             ฉันพยามยามทํานํ้าเสียงให้ดีขึ้น เพราะถ้ามีนํ้าโหทั้งสองฝ่ายคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

เคน:"อยากบอกก็บอกเองสิ เรื่องมันก็จบไปแล้วจะเอาไรอีก"

          ก็จริงอย่างที่นายแวมไพร์พูดเรื่องมันจบไปแล้วจะเอาอะไรอีก

ขนมผิง:"อื้ม เรื่องมันก็จบไปแล้วฉันจะมากังวลอะไร"

            ระหว่างที่พูดนํ้าตาฉันก็ไหลออกมาโดยไม่มีสาเหตุ

ทําไมพักนี้นํ้าตาฉันไหลบ่อยจังนะ ไม่ได้แันจะให้นายนั้นเห็นไม่ได้

เคน:"เธอ ร้องไห้หรอ"

        นายแวมไพร์หันมาถามฉันพร้อมกับเอามือมาจับเข่าฉันเพื่อจะให้ฉันหันไปหาเขา แต่นายรู้ไหม

ว่าเข่าที่นายจับมันคือข้างที่ฉันเป็นแผล

ขนมผิง:"โอ๊ยยยยยย"

เคน:"เอ้ย ขอโทษฉันไม่ทันได้ดูว่าเข่าเธอเป็นแผล"

             นายแวมไพร์รีบเอามือ ออกจากเข่าฉัน แต่เมื่อกี้นายแวมไพร์พูดว่าไรนะ ขอโทษ นาย

แวมไพร์พูดคํานี้กับฉันหรอ กรี๊ดดดดดดดดดหัวใจฉันเต้นแรงกว่าเิเดิมเหงื่อเริ่มออกที่ฝ่ามือ

และรู้สึกว่าหน้าฉันจะแดง ฉันเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

เคน:"ยิ้มทําไม เธอนี้ชักจะบ้าเนอะ เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวยิ้ม  "

        นายแวมไพร์พูดออกมาพร้อมกับร้อยยิ้ม นี้เป็นรอยยิ้มแรกของเขาเลยนะที่ฉันเห็น และก็เป็น

รอยยิ้มที่น่ารักที่สุดตั้งแต่ฉันเคยเห็นมาเลย

ขนมผิง:"นาย ก็ยิ้มนี่"

เคน:"ฉันไม่ได้ยิ้มสะหน่อย"

          นายแวมไพร์รีบหุบยิ้มลง แล้วเข้าสู่โหมดเย็นชาแบบเดิม แต่ดูตอนนี้หน้าเขาก็แดงนะ

ถ้าฉันเดาไม่ผิดหน้าเราสองคนคงจะแดงพอๆกัน>/////</\-////-

ขนมผิง:"นายยิ้มอย่ามาโกหก"

เคน:"เธอ นั้นแหละโกหก"

        นายแวมไพร์นี่ปากแข็งจริงๆ แต่ช่างเถอะแค่เห็นเข้ายิ้มฉันก็มีความสุขแล้ว

ขนมผิง:"เชิญ โกหกต่อไปเถอะ ฉันไปล่ะ"

            ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะค่อยๆลุกยืนขึ้นมาเพราะเข่าที่ยังเป็นแผลทําให้ตอนนี้ทําอะไรไม่ค่อย

ถนัด โอะโอย  ฉันลืมไปว่านั่งตรงขั้นไดข้างห้อง ฉันสะดุดขั้นบันไดทําให้ล้มลงพื้น

เคน:"เห้ย"

     ฟึ่บบบบบบ

    ฉันค่อยลืมตาขึ้นมาไม่อยากจะนึกสภาพตัวเองตอนนี้ แต่เอะทําไมฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย

  ฉันค่อยๆพลิกตัวกลับไปทําให้ฉันรู้ว่าทําไมฉันถึงไม่เจ้บ เพราะว่าตอนนี้ร่างของฉันอยู่บนร่างของ

   นายแวมไพร์ และยิ่งไปกว่านั้นริมฝีปากของฉันไปอยู่บนแก้มนุ่มๆของเขา นี้มันใช่เวลาคิดว่าแก้ม

นุ่มหรือไงเนี่ย