โสเภณีพรหมจรรย์

     รถเข็นคันเก่าค่อนข้างซอมซ่อถูกนำมาใช้งานอีกครั้ง พิมมาดาเดินขายไอติมไปทั่วบริเวณไม่ว่าจะเป็นแถบชานเมืองจนตอนนี้เธอเริ่มเข้ามาในตัวเมืองแล้ว แสงศรีสิวิไลที่สวยงามนั้นทำให้พิมมาดาถึงกับอยากที่จะกลับบ้านไปหาพี่สาวที่นอนป่วยอยู่ เธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้เลยจริงๆเธอยอมกลับไปอยู่บ้านเช่าเท่ารูหนูของเธอกับพี่สาวยังจะดีกว่า ร่างบางหยุดชะงักหน้าผับแห่งหนึ่งติดป้ายประกาศไว้ว่า’รับสมัครพนักงานล้างจาน’ พลันสมองของเธอก็สั่งการทันทีให้เดินไปที่นั่น

     นี่อาจเป็นทางหนึ่งที่ช่วยพี่พลอยหาเงินด้วยก็ได้ คิดได้ดังนั้นขาทั้งสองข้างก็ก้าวเข้าไปยังในร้านทันที

     พลอยลัดดาตื่นขึ้นมากลางดึกรู้สึกปวดที่หัวตึบๆใบหน้าหวานปรับม่านตาให้กว้างขึ้นพยายามหาร่างของน้องสาวแต่ก็ไร้เงา หัวใจเริ่มเต้นแรงขออย่าให้น้องเธอโดนทำอะไรอย่างที่เธอคิดเลยเพียงเท่านี้เธอก็จะแย่อยู่แล้ว ถ้าเกิดน้องสาวของเธอเป็นอะไรไปเธอจะไม่มีทางให้อภัยตัวเองเด็ดขาด พยุงตัวเองเพื่อเดินไปเปิดไฟมองนาฬิกาเรื่อนเล็กราคาไม่ถึงร้อยบาทบอกเวลาสามทุ่ม

     เรายังไม่กลับมาอีกหรอพิมรู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง ไม่รอช้ารีบเดินออกจากบ้านปิดประตูบ้านเช่าให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเคาะประตูของคนข้างบ้านอย่างรีบร้อน

     ก๊อกๆๆๆก๊อกๆๆๆ!

     เสียงเคาะประตูที่รัวใส่หลายครั้งส่งผลให้ผู้ที่อยู่ในห้วงของนิทราลุกออกมาเปิดประตู นึกโมโหคนเคาะประตูอยู่ข้างนอกเวลานี้มันเป็นเวลาของการหลับใหลเข้าสู่ฝันหวาน แต่ไฉนถึงมาเคาะประตูบ้านคนอื่นเวลานี้

     ‘’พี่เอกคะ พี่เอก! ช่วยด้วยค่ะ’’ เมื่อร่างของเอกพจน์โผล่ออกมาพลอยลัดดาก็รีบเรียกของความช่วยเหลืออย่างลุกลี้ลุกลน ไม่ต่างกับเจ้าของชื่อที่เพียงได้ยินเสียงหวานเรียกเท่านั้นความโมโหก็หายไปเสีย

     ‘’ใจเย็นๆพลอยมีอะไรค่อยๆพูดก็ได้’’

     ‘’ยัยพิมค่ะยัยพิม!ยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ พลอยยเป็นห่วงพิมเหลือเกิน’’ พูดราวกับจะร้องไห้ชายหนุ่มได้แต่ทำหน้าฉงนพิมมาดานะเหรอที่จะไม่กลับบ้าน

     ‘’ทำไมพิมถึงยังไม่กลับล่ะนี่มันสามทุ่มแล้วนะพระเจ้า!’’ มองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วก็ทำตาโตไม่นึกคิดว่าพิมมาดาน้องสาวของพลอยลัดดาจะทำตัวแบบนี้

     ‘’คือเมื่อเย็นพลอยปวดหัวพิมเลยอาสาไปขายไอติมแทน พลอยโมโหตัวเองจริงๆที่ปล่อยพิมไป’’ หญิงสาวหน้าสลดรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาตงิดๆที่ปล่อยน้องสาวไป

     ‘’พลอยไม่ต้องห่วงนะพี่ว่าเราไปตามหากันเถอะ’’ พูดจบก็เดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์แล้วพาร่างซ้อนท้ายเพื่อตามหาพิมมาดาน้องสาวของเธอ

     เอกพจน์ เป็นตำรวจวัยยี่สิบเจ็ดปี เขาเพิ่งได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาให้มาประจำการที่กรุงเทพ เขาเองก็รู้จักพลอยลัดดาได้ไม่นานเพราะเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่แต่พลอยลัดดากับน้องสาวได้อยู่กันก่อนแล้ว เขาจึงได้รู้จักกับสองพี่น้องคู่นี้ เพียงแค่ได้เห็นหน้าของพลอยลัดดาเพียงครั้งแรกเขาก็หลงรักเธอทันทีเคยบอกความในใจกับเธอไปหลายครั้งแต่มีเพียงเขาแค่ฝ่ายเดียวกระมังที่รู้สึกดีเนื่องจากอีกฝ่ายไม่คิดอะไรกับเขาเลยนอกจากพี่น้อง

     ดวงตาหวานมองหาน้องสาวไม่วางตาในใจก็ร้อนรุ่มป่านนี้น้องสาวของเธอจะเป็นอะไรบ้างก็ไม่รู้ สักพักเธอก็เห็นรถเห็นรถเข็นที่ใกล้พังของเธอจอดอยู่หน้าผับแห่งหนึ่ง รับสั่งให้คนขับรถหยุดรถทันทีแล้วรับเดินไปหารถเข็นคันนั้น ใช่จริงๆด้วยเธอคิดไว้แล้วไม่มีผิด น้องสาวเธอต้องถูกหลอกไปทำงานในผับนั่นแน่ๆ คิดแล้วก็น้ำตาคลอเบ้าความห่วงหาเอื้ออาทรมันมีล้นเหลืออยากจะเข้าไปหาน้องสาวในนั้นแต่ก็ทำไม่ได้ในเมื่อเธอแพ้กลิ่นของแอลกอฮอล์กับกลิ่นบุหรี่ อีกอย่างถ้าเธอเข้าไปแล้วไปโทษผับนี้ว่าล่อลวงน้องสาวเธอมาทำงานทั้งที่ไม่เป็นจริง เธอจะไม่โดนตำรวจจับเนื่องจากให้ความเท็จหรอกหรือ

     คำถามร้อยแปดประการเก้ายังวนเวียนอยู่ในหัวสมองเจ็บแปล๊บที่หัวใจเหมือนมีอะไรมาตัดมันออกเป็นสองส่วน

     ‘’พลอยแน่ใจนะว่าพิมมาทำงานที่นี่’’ เอกพจน์ถามแต่เขาก็ดูออกว่าที่หญิงสาวเป็นแบบนี้เพราะอะไร แต่เพื่อต้องการความแน่ใจเขาจึงต้องถาม

     ‘’พลอยก็ไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกค่ะ’’ ตอบกลับเสียงเบา

     ‘’พรุ่งนี้พี่จะส่งคนมาตรวจดูให้ เพราะถ้าทำวันนี้เหมือนกับว่าเราบุกรุก’’

     ‘’ขอบคุณพี่เอกมากนะคะ ที่คอยช่วยเหลือพลอยเสมอมา’’ พูดจบก็โผกอดร่างสูงเหมือนต้องการที่ยึดเหนี่ยว

     ‘’เพื่อคนที่พี่รักพี่ย่อมทำได้เสมอ...’’ พูดออกไปเพื่อต้องการให้คนฟังได้ยิน เขาไม่อยากเห็นคนที่รักต้องเสียใจ ร้องไห้ทุกครั้ง ความฝันที่อยากได้หญิงสาวมาเป็นผู้ร่วมชายคาก็คงเป็นได้แค่ฝันดังเดิม

     ‘’พี่เอกพูดว่าอะไรนะคะ? พลอยได้ยินไม่ถนัด’’ ผละออกจากร่างสูงแล้วถาม

     ‘’เปล่าหรอก! พี่แค่บอกว่ายุงกัดน่ะ’’ ตอบอย่างขอไปที ข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิดทำให้พลอยลัดดายิ้มออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว รอยยยิ้มของเธอทำให้เอกพจน์ตาพร่ามัวไปชั่วขณะเธอช่างวิเศษสำหรับเขาเหลือเกิน

     ‘’ฮ่าๆพี่เอกตลกนะคะ ไปกันเถอะค่ะกลับบ้านกัน พลอยจะไปรอพิมที่บ้านเผื่อว่าพิมจะกลับมา’’ พูดอย่างมีความหวังก่อนที่ร่างสูงจะพาไปที่รถแล้วขี่กลับบ้านเพื่อรอพิมมาดากลับมา