โสเภณีพรหมจรรย์

     พิมมาดาเดินเข้ามาหาผู้จัดการผับด้วยใจที่เต้นแรง ร่างกายที่สั่นระริกขาสองข้างเริ่มประคองตัวไม่อยู่ เธอไม่ชอบสถานที่อโคจรแบบนี้เลยแค่เดินผ่านเธอก็จะอาเจียนอยู่เต็มทน แต่นี่เธอต้องเข้ามาสมัครงานถึงข้างในมันทำให้เธอรู้สึกอยากที่จะอาเจียนยิ่งกว่าเดิม

 

     เครื่องแบบนักเรียนที่เธอใส่มาทำให้ถูกเป็นเป้าสายตาได้อย่างดี บ้างก็พากันจับกลุ่มซุบซิบนินทาว่าร้ายเธอสารพัด บ้างก็มองเธอด้วยสายตาโลมเลียแทบทะลุเนื้อผ้าเพื่อมองสิ่งหาที่อยู่ข้างในนั้น

 

     ‘’นี่แก!ดูนังเด็กมอปลายคนนั้นสิ มาเข้าผับเวลานี้คงจะมาหาเหยื่อแน่ๆเลยว่ะ’’ เสียงหนึ่งที่พูดออกมาอย่างสมเพช ในใจนึกเหยียดหยามดูถูกพิมมาดาอย่างหมั่นไส้

 

     ‘’เออใช่...โลโก้โรงเรียนเด่นแบบนั้นไม่มีใครรู้จักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วว่ะ หึ!เด็กใจแตก’’ เพียงคำว่าเด็กใจแตกคำเดียวก็ทำให้ผู้คนหันมาทางพิมมาดาอีกครั้ง หน้าของเธอชาวูบโกรธแสนโกรธที่ผู้หญิงพวกนั้นว่าเธอเป็นเด็กใจแตกอยากจะเข้าไปตบหน้าที่พอกด้วยปูนซีเมนต์จนหนาเตอะนั่นให้เลือดกลบปาก แต่เธอก็ทำได้แค่คิดเพราะเรื่องนี้จะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเธอเอง

 

     ‘’สวัสดีจ๊ะสาวน้อย มีอะไรให้พี่ช่วยไหม’’ เสียงของเบ็ทนี่ผู้จัดการผับร่างยักษ์ถามพิมมาดาขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเหมือนจะต้องการอะไรสักอย่าง

 

     ‘’หนูมาสมัครเป็นคนล้างจานค่ะ’’ พิมมาดาบอกความประสงค์ตามตรงเน้นเสียงให้ดังฟังชัดเพื่อให้คนบริเวณนั้นได้ยิน

 

     ‘’อุ้ยตายแล้ว! จะมัวยืนทำอะไรตามพี่มาเลยสิจ๊ะ’’ พูดจบร่างยักษ์ก็ลากแขนของพิมมาดาเข้าไปในห้องแต่งตัว หล่อนคงไม่รู้ล่ะสินะว่าพนักงานล้างจานที่ผู้คนในนี้เขาหมายถึงมันคืออะไร

 

     ‘’นี่ยัยทุเรียนเน่า ฉันฝากนังเด็กคนนี้ด้วยก็แล้วกันยังใหม่สดอยู่ อย่าทำช้ำนะเดี๋ยวลูกค้าจะผิดหวัง’’ ส่งร่างพิมมาดาให้ช่างแต่งหน้าประจำผับแล้วก็เดินจากไป ทุเรียนมองหญิงสาวด้วยแววตาสงสารเธอคงไม่รู้สินะว่าพนักงานล้างจานหมายถึงอะไรถึงหลงเชื่อป้ายประกาศบ้าๆนั่น

 

     พิมมาดามองซ้ายมองขวาด้วยแววตาตื่นตระหนกเธออยากจะหนีไปจริงๆ คำว่ายังใหม่สดอยู่ที่กระเทยร่างยักษ์ได้บอกไว้มันหมายความว่าอะไรกัน ตัวเธออย่างนั้นหรือ พิมมาดาพยายยามจะอธิบายบวกกับอ้อนวอนให้หญิงสาวตรงหน้าสงสารเธอและปล่อยตัวเธอไปแต่ก็ไร้ผลเมื่อหญิงสาวไม่สนใจเธอเลยสักนิด

 

     ‘’ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอมาทำงานที่ด้วยเหตุผลประการใด แต่เธอก็ไม่ควรจะมาตั้งแต่แรกทั้งที่รู้ว่ามันเป็นสถานที่ที่ไม่หมาะกับเธอ’’ ทุเรียนพูดด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนอยากจะช่วยสาวมอปลายคนนี้ให้ออกไปจากที่นี่แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเธอเป็นแค่ลูกจ้างของผับนี้ไม่มีสิทธิที่จะทำแบบนั้น

 

     ‘’ฉันต้องทำด้วยหรือคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะมาทำงานนี้เลยสักนิด ทำไมไม่เป็นคนอื่น’’ พิมมาดาถามออกไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีคำตอบให้เธอได้แน่ๆ คนที่ผิดตั้งแต่แรกก็คือเธอไม่ใช่ใครทั้งนั้น

 

     แสง สี เสียง จากบนเวทีนั่นทำให้พิมมาดานึกกลัว ตอนนี้เธออยากกลับบ้านคิดถึงพี่สาวไม่รู้ว่าพี่สาวนั้นจะหายปวดหัวหรือยัง ถ้าเกิดพี่พลอยตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเราพี่พลอยต้องมีอาการหนักกว่าเดิมแน่ๆ คิดได้ดังนั้นก็รีบวิ่งหนีออกจากด้านหลังเวทีโดยไม่สนใจใครว่าจะวิ่งตามเธอมาหรือไม่ สิ้งเดียวที่ต้องทำตอนนี้คือ หนี! หนีออกจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด

 

 

     ปึก! โอ๊ย! เฮ้ย!

 

     พิมมาดาวิ่งไม่ดูทางฝ่าวงล้อมของคนมาจนชนกับร่างของใครคนหนึ่งจนล้มทับกันลงไปนอนที่พื้น หน้าของเธอทิ่มลงไปที่อกแกร่งของคนใต้ล่าง

 

     ‘’ฉันขอโทษค่ะ! ขอตัวนะคะ” พิมมาดารีบลุกขึ้นไม่มองหน้าคนที่เธอวิ่งชนเพียงแค่กล่าวคำขอโทษเท่นั้นแล้วพยยามที่จะเดินหนีแต่ร่างของเธอก็ช้ากว่าลำแขนแกร่ง ตวัดร่างบางอยู่ที่อก

 

     ‘’ขอทางหน่อยค่ะๆ...ว้าย!ตระเถร’’ เบ็ทนี่รีบเดินเข้ามาในเหตุการณ์ เมื่อได้เห็นร่างของเจ้านายก็ถึงกับผงะ ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบลงโดยไม่มีสาเหตุคล้ายกับว่านัดกันไว้

 

     ‘’ผมขอผู้หญิงคนนี้ก็แล้วกัน’’ เนเทนบอกเบ็ทนี่ก่อนจะพาร่างบางไปเดินไปกับตน จ้องหน้าพิมมาดาอย่างอาฆาตแค้น ระงับความโกรธไว้อย่างเต็มที่ใบหน้าคมขบกรามแน่นจนเสียงดังกรอด แล้วหันไปพูดกับการ์ดที่ติดตามมาด้วยสองสามประโยค สิ้นคำสั่งการ์ดทั้งสองก็รีบจับตัวเธอไว้ดึงแขนเรียวเล็กไปไว้ด้านหลังแล้วพาเธอขึ้นไปบนชั้นสี่ชั้นส่วนตัวของผู้เป็นนาย

 

     “ผมจะตัดเงินเดือนคุณ โทษฐานที่ไม่ดูแลพนักงานให้ดีหนีออกมาได้!”

 

     “แต่คุณเนเทนคะ เบ็ทนี่คิดว่า....” เบ็ทนี่พยายามจะทักท้อวงแต่ก็ถูกตัดบทด้วยเสียงทรงอำนาจ

 

     “ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็เก็บปากของคุณไปซะ” พูดจบก็เดินออกไปเป้าหมายของเนเทนตอนนนี้ก็คือห้องนอนของเขาที่ตอนนี้มีสาวน้อยรออยู่

 

     ‘’ปล่อยฉันไปนะ ไอ้พวกบ้า ไอ้โรคจิต วิปริตโสมม!” เสียงของพิมมาดาตวาดลั่นเสียงของเธอทำเอาเนเทนปิดหูแทบไม่ทัน ต่างจากเมื่อสักครู่ตอนอยู่ข้างล่างเธอทำเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาแต่พอมาอยู่ตรงนี้กลายเป็นนางเสือซะอย่างงั้นร้ายนักนะ

 

     ‘’ไม่ปล่อยเพราะผมจะซื้อตัวคุณ” เนเทนเดินเข้ามาในห้องสายตาสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้ายิ้มทีมุมปากคล้ายขยะแขยง หึ!เธอมันก็คือเด็กใจแตกดีๆนี่เอง

 

     “อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ แล้วฉันก็ไม่ขายตัวฉันด้วยฉันมาทำงานไม่ได้มาขายตัว!” ดวงตากลมจ้องหน้าเนเทนอย่างเอาเรื่อง ผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้ทุกคนมักมากในกามารมณ์ได้เสร็จความใครแล้วก็ทิ้งผู้หญิงไปอย่าไม่ใยดี ทีตอนจะเอาก็พูดจาหว่านล้อมจนผู้หญิงเชื่อใจสนิท

 

     “แต่ผมจะซื้อตัวคุณ” เนเทนทำท่าทีกวนประสาทหญิงสาวนึกขันนท่าทางของเธอทำอย่างกับว่าไม่เคยเจอผู้ชายมาก่อน มารยาเธอก็สู้ผู้ชายร้อยเล่ห์อย่างเขาไม่ได้หรอก

 

     ‘’นี่ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้มาทำงานเพื่อขายตัว! คุณหูหนวกหรือไงฮะ’’ พิมมาดาโวยวายเธอไม่น่ามาทำงานที่นี่เลยจริงๆ คิดผิดชัดๆพาตัวเองมาลงนรกแท้ๆ

 

     ‘’คุณจะเอาเท่าไหร่? บอกมา..ผมจ่ายไม่อั้น’’ เนเทนพูดแล้วหรี่ตาลงเล็กน้อยร่างบอบบงภายใต้ชุดนักเรียนนั่นทำให้เขารู้สึกอยากฟัดเธอยิ่งนัก แล้วดูปากเล็กจิ้มริ้มที่เอาแต่โวยวายนั่นสิ่ ทำให้เขาอยากเอาปากของตัวเองไปประกบมันซะให้รู้แล้วรู้รอด

 

     ‘’แต่ฉันไม่ขาย!’’ พิมมาดาเถียงกลับเธอมีศักดิ์ศรีมากพอ ไม่จำเป็นจะต้องลดค่าตัวเองให้ต่ำลงเพื่อแลกกับเงินหรอก

 

     ‘’แต่ผมจะเอา!’’ เนเทนตอบเสียงหนักเน้นคำสุดท้ายให้หญิงสาวได้ยินชัดๆก่อนจะพูดต่อไปว่า “ถ้าคุณไม่ขายไม่รับเงิน ผมก็จะทำแบบฟรีๆไม่ต้องเสียเงินสักบาท!’’

 

     เนเทนย่างสามขุมเข้ามาหาร่างงามในชุดนักเรียนอย่างมาดมั่น เสื้อยืดถูกถอดออกไปอย่างไม่ใยดีตามด้วยเข็มขัดที่คาดไว้ที่เอว เขาคล่อยๆปลดออกอย่างช้าๆขาทั้งสองข้างเดินเข้าหาหญิงสาวอย่างต่อเนื่อง พิมมาดาถอยหลังจนแผ่นหลังบางติดกับฝาผนัง เนเทนยังไม่หยุดเพียงเท่านี้แขนทั้งสองข้างดันไว้กับผนังส่วนตัวเขาก็อยู่ตรงหน้าเธอห่างกันไม่เกินหนึ่งนิ้วปลายจมูกเล็กแหลมชนเข้ากับจมูกของเนเทน หญิงสาวกำลังจะโวยวายแต่เสียงก็หายไปปากของชายหนุ่ม

 

     ลิ้นสากกวาดต้อนความหวานภายในโพรงปากหวานของหญิงสาวจนหมดทุกมุม ลิ้นทั้งสองยังคงเกียวพันกันไปมา สติสัมปชัญญะของหญิงสาวหลุดลอยไปกลางอากาศ

 

     อื้อ.....

 

     พิมมาดาครางเบาๆเนเทนจึงปล่อยปากเล็กนั่นให้เป็นอิสระเพื่อที่เธอจะได้หายใจได้สะดวกยิ่งขึ้น ใบหน้าคมควานหาความหอมจากซอกคอขาวเธอแหงนหน้าขึ้นเพื่อให้เขาได้กระทำได้สะดวกอยากหนีไปไกลๆไม่อยากเจอกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่การกระทำมันช่างตรงข้ามขยับกายเพื่อให้เขาทำได้ถนัดมันช่างน่าอายยิ่งนัก

 

     กระโปรงนักเรียนถูกเปิดขึ้น นิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มค่อยๆลากเข้าไปด้านในผ่านต้นขาขาวลูบไล้เล่นให้ร่างเล็กรัญจวนใจ ขนทั้งร่างกายลุกซู่

 

     อ่า....

 

     พิมมาดาครางออกมาอีกรอบทำให้ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม เขายังสร้างความปั่นป่วนบริเวณต้นขาของเธอไม่เลิก ค่อยๆใช้นิ้วเรียวยาวลากไปที่จุดกายสาว

 

     “ผ่านมากี่คนแล้วล่ะ...” แขวะใส่หญิงสาวแต่เธอก็ได้แต่ส่ายหน้าบอกว่าเธอยังไม่เคย “เด็กใจแตกอย่างเธอ...คงจะผ่านผู้ชายมาบ้างอยู่แล้วล่ะ”

 

     ดั่งน้ำกรดที่ราดใส่หน้าเธอจนเกิดแผลเขาอย่างจัง คำพูดของเขาไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด กางเกงชั้นในสีขาวสะอาดตาถูกมือหนาที่ร้อนดั่งเปลวไฟถอดออกมาอย่างง่ายได้

 

     “อย่าค่ะ...ฉัน..ยัง...”

 

     เนเทนได้สนใจคำพูดทักท้วงเหล่านั้นไม่ ความต้องการของเขามันมีมากเสียเหลือเกินแม่สาวมอปลายคนนี้ทำให้เขาได้หลงใหลเธอได้ไม่อยากภายในเวลาไม่นานเท่านั้น ประกายไฟในตัวเขาก็ลุกโชนขึ้นทันที

 

     “ได้โปรดเถอะค่ะ....ปล่อยฉัน...อย่าทรมาณฉันเลย....เฮือก!” ร่างบางถึงกับสะดุ้งการกระทำอันอุกอาจของเขาทำให้เธอตั้งท่ารับไม่อยู่ นิ้วยาวพยายามเข้าไปในร่องของกลีบกุหลาบอย่างยากเย็น ภายในมันตอดรัดจนแน่นน้ำหวานเริ่มไหลเยิ้มออกมาจากกลีบกุหลาบ เนเทนปรับตัวลงให้คุกเข่าอยู่ที่พื้นใบหน้าอยู่ระดับสะโพกของหญิงสาว ยกเรียวขางามมาพาดไว้ที่บ่าดันร่างของหญิงสาวให้ใกล้กับใบหน้ามากที่สุดเพื่อที่เขาจะได้ชิมรสชาติของน้ำหวานได้สะดวกยิ่งขึ้น ลิ้นของชายหนุ่มโลมเลียกระเซ้าเย้าแหย่กับกุหลาบงามอย่างเพลิดเพลิน พิมมาดาขนลุกซู่แหงนหน้าไปทางด้ายหลัง เหงื่อกาฬเริ่มผุดขึ้นมาตามไรผมของคนทั้งสอง

 

     อ๊ะ...อ้า...อ่าส์...

 

     เสียงหวานๆของเธอครางออกมาเป็นระลอกคลื่นรู้สึกสยิวซาบซ่านไปทั่วร่างกายมันทรมาณไปหมดทั้งตัว อายแสนอายที่เผลอครางออกไปรีบกัดริมฝีปากไว้เพื่อไม่ให้เสียงของเธอเล็ดลอดออกมา

 

     “ครางออกมาเลยครับที่รัก อื้อ...” เนเทนสั่งแล้วคนฟังก็ทำตามเขาอย่างว่าง่าย เขาก็ทรมาณไม่แพ้กันแต่อยากแกล้งหญิงสาวให้ทรมาณมากกว่านี้ ใช้ลิ้นสากลูบไล้หยอกเอิ้นกับจุดกายสาวไม่หยุด

 

     อ้ะ....

     เนเทนหยุดการกระทำช้อนร่างหญิงสาวขึ้นพาดไว้ที่บ่า เดินไปยังเตียงนอนแล้ววางตัวพิมมาดาอย่างแผ่วเบามือทั้งสองข้างค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของหญิงสาวออกทีละเม็ดรวมทั้งกระโปรงถอดออกไปจากตัวเธออย่างรวดเร็ว

 

     ความงามบนตัวของเธอปรากฏอยู่ต่อหน้าชายหนุ่มผิวขาวน่าหลงใหล เนินออกที่กระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ เนื้อหนังที่ไม่มีร่องรอยอะไรสักอย่าง เนินจุดสาวที่ปกคลุมไปด้วยแพรไหมน้อยนิด

 

     “สวย...” เขาเพ้อออกมา ตั้งแต่ที่ได้นอนกับผู้หญิงมามีเธอคนแรกที่ทำให้เขาหลงใหลอย่างที่สุดแต่เธอก็ทำให้เขารังเกียจเธอได้เหมือนกันเมื่อเธอนั้นคือเด็กใจแตก!

 

     “แต่จะสดหรือเปล่าก็ต้องลองดู” ไม่รอช้ารอมฝีปากหนาร้อนระอุก็จุมพิตที่ริมฝีปากบางอีกครั้งจนบวมเจ่อ มือไม้ไม่อยู่สุขสัมผัสไปทั่วร่างกาย ลูบไล้บริเวณสะโพกและเอวคอดอย่างเพลิดเพลิน ร่างบางตัวสั่นเล็กน้อยแต่ก็รู้สึกดี เมื่อเห็นว่าบราเซียที่หญิงสาวใส่อยู่มันขวางทางมือหนาก็รีบปลดตะขอแล้วถอดมันออกไปทันที ผละจากริมฝีปากบางออกมาครอบงำปทุมถันแทนรสชาติความหวานทำให้เขาไม่อยากถอนออก

 

     “อื้อ...หวาน”

 

     “อ้อ...” พิมมาดาเริ่มคล้อยตามแอ่นกายขึ้นโอยอัตโนมัติแขนเล็กทั้งสองเข้าคล้องคอชายหนุ่มไว้ เนเทนรีบลุกขึ้นถอดกางเกงเพราะตอนนี้เขาต้องการปลดปล่อยอย่างเต็มที่ พิมมาดาเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมือบางปัดป่ายไปทั่วเตียง ชายหนุ่มไม่รอช้าดันแก่นกายลงไปในกลีบกุหลาบงามสัมผัสได้ถึงความคับแน่นของภายในมันทำให้เขาปวดเกร็งไปหมด

 

     “กรี๊ด....” พิมมาดาร้องออกมาจนสุดเสียงเนื้อเยื่อที่กายสาวฉีกขาดน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย สติเริ่มประกอบขึ้นอีกครั้งหญิงสาวยกมือขึ้นผลักร่างหนาออกไปจากตัวแต่ก็เท่านั้นเขามีแรงมากกว่าเธอไม่สามมารถทำอะไรได้อีก แขนทั้งสองข้างก็เริ่มอ่อนปวกเปียกจนไร้เรี่ยวแรงที่จะต้านทานร่างเบื้องบน

 

     เขากระชากพรหมจรรย์ของเธอไป พลันน้ำตาแห่งความเจ็บปวดและเสียใจไหลออกมาเป็นธารน้ำตกเขาข่มขืนเธอ และมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาเพียงคนเดียวเธอเองก็มีส่วนร่วมที่ปล่อยตัวเผลอใจไปกับเขา

 

     เนเทนหยุดชะงักสัมผัสได้ว่าเธอคือสาวบริสุทธิ์นึกภูมิใจที่ได้เป็นผู้ชายตนแรกของเธอ อยากจะถอนกายออกจากร่างบางแต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อมันดำเนินมาถึงตอนนี้แล้วเขาจะยุติความต้องการได้อย่างไรความต้องการที่จะปลดปล่อยมันมีล้นเสียเหลือเกิน ริมฝีปากหนาตะโบมจูบริมฝีปากบางไม่บันยะบันยังแต่ครั้งนี้มันอ่อนหวานนุ่มนวลมากกว่าเดิม พรมจูบไปที่ใบหน้าหวานดูดซับน้ำตาแห่งความเสียใจ ก่อนจะค่อยๆขยับเขยื้อนแก่นกายเข้าออกอย่างช้าๆ เริ่มมองเห็นสวรรรค์อยู่รำไรไม่ไกลเกินเอื้อมมือ

 

     “อดทนหน่อยนะจ๊ะเมียจ๋า....เจ็บนิดเดียว...นิดเดียวเท่านั้น....ขอแค่คุณอย่าเกร็งก็พอ...” บอกกับคนใต้ล่างด้วยความอ่อนโยน หญิงสาวจึงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

 

     กรี้ด....อ่าส์

     พิมมาดาครางออกมาครั้งสุดท้ายแม้จะปวดร้าวสักเพียงใดแต่ในใจก็เต็มไปด้วยความสุขสม เนเทนไม่รอช้าเขาส่งเธอขึ้นสวรรค์ไปเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงแต่ตัวเองเท่านั้น ชายหนุ่มรีบเร่งเครื่องเร็วและแรงกว่าเดิมก่อนที่จะปล่อยธารรักออกมาจนล้นกุหลาบงาม กระตุกกายอยู่สองสามทีแล้วถอนออกอย่างแผ่วเบา ลอบมองรอยเลืดที่อยู่บนที่นอนแล้วยิ้มที่มุมปาก

 

     “อ่าส์....อร่อยจริงๆเลยเมียฉัน...” กระซิบข้างหูของหญิงสาวแล้วดันร่างลงมานอนข้างๆเธอกระชับอ้อมแขนเพื่อกอดร่างเล็กให้แน่นขึ้นดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้กับเธอและตัวเอง แต่ก็ไม่วายที่จะกล่าวลาก่อนนอนด้วยคำอ่อนหวาน “ราตรีสวัสดิ์นะครับ...เมียจ๋า..”

 

 

 

 

 

*****ไรเตอร์มาอัพแล้วนะคะตามสัญญา NC18+จริงๆ อ่านแล้วก็ติชมกันได้นะคะ

ปล.ด้วยรักจากตัณหยง(ดาราการ)