โสเภณีพรหมจรรย์

         ออด....ออด...ออด

     เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนพิมมาดารีบเดินลงมาจากอาคารเรียนแต่ไม่เร่งรีบมากนัก เพราะเวลาเย็นจะเป็นช่วงเวลาที่นักเรียนต่างพากันเดินขวักไขว่เบียดกันจนแออัดแทบหายใจไม่ออก ถึงเธอจะมีท่าทีที่เดินเฉื่อยชาแต่ภายในใจนั้นร้อนรุ่มคิดถึงพี่สาวอยากกลับไปที่บ้านไวๆ

     ป่านนี้พี่พลอยจะขายของเสร็จหรือยังนะ พี่พลอยจ๋ารอพิมก่อนนะเดี๋ยวพิมจะรีบไปหา พิมมาดานึกคิด

     เมื่อออกมาจากโรงเรียนได้แล้วพิมมาดาก็รีบเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อที่จะรอรถกลับบ้าน เธอไม่ต้องการเสียค่าใช้จ่ายให้มากความจึงเลือกที่จะขึ้นรถเมล์เพราะฟรี ถึงแม้ว่าจะใช้เวลานานแต่ก็ยังดีกว่ารถรับจ้างแบบอื่นๆ

     ‘’พี่พลอยจ๋า..พิมกลับมาแล้วจ้า!’’ เสียงหวานๆของพิมมาดาดังขึ้นทันใดเมื่อมาถึงประตูบ้าน พลอยลัดดาที่กำลังง่วนกับการทำอาหารต้องผละออกมาเพื่อมาหาน้องสาว

     ‘’นี่พี่บอกกี่รอบแล้วว่าอย่าส่งเสียงดัง เราเป็นผู้หญิงหัดทำตัวเป็นกุลสตรีที่ดีบ้างสิ!เสียงดังโวยวายแบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะมาขอเป็นแฟน’’ พูดแกมเอ็ดแต่ก็ยังยิ้มให้น้องสาวสุดที่รัก

     ‘’ไม่เห็นจะเป็นไร พิมยอมขึ้นคานดีกว่าได้มีแฟนแล้วทำตัวไร้ประโยชน์หายใจทิ้งไปวันๆ’’ พิมมาดาหน้าบึ้งเล็กน้อย ทำจมูกย่นใส่พี่สาวก่อนที่จะไปนั่งลงรอทานอาหารที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก

     ‘’จ้า แล้วพี่จะคอยดูว่าผู้หญิงที่เกลียดผู้ชายเข้ากระดูกดำอย่างเราจะอยู่ต่อไปได้สักกี่น้ำ’’ พูดเสร็จก็เดินไปทำหน้าที่ของตนในครัวต่อ

     เมื่อก่อนนั้นพิมมาดาไม่ใช่ผู้หญิงแบบนี้เธอเป็นผู้หญิงที่เข้าได้กับทุกคนไม่ว่าจะชายหรือหญิง แต่เมื่อเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับเพื่อนสาวของเธอ เมื่อเพื่อนของเธอนั้นได้ตั้งครรภ์ก่อนวัยอันควรไม่มีใครสามารถทราบได้ว่าเพื่อนเธอได้มีความสัมพันธ์กับชายคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ จนได้มารู้ทีหลังว่าเพื่อนของเธอโดนครูผู้ชายในโรงเรียนหลอกล่อไปข่มขืนแล้วไม่รับผิดชอบเลี้ยงดูเพื่อนของเธอเลยแม้สักนิด และมันก็คือสาเหตุที่ทำให้เธอเกลียดผู้ชายจนเข้ากระดูกดำจนถึงวันนี้

     ‘’โอ้โห!กับข้าวน่าทานทั้งนั้นเลย พี่พลอยไปเอาเงินจากที่ไหนมาซื้อของทำอาหารได้มากมายขนาดนี้’’ พิมมาดาถามพลอยลัดดา

     ‘’พอดีมีป้าคนนึงเขามาขอเหมาไอติมจนหมด พี่เลยได้เงินมาซื้อของทำอาหารให้น้องสาวแสนสวยของพี่ได้กินกันไง’’ พลอยลัดดาบอกพลางมือเรียวเล็กก็ตักข้าวใส่จานให้น้องสาวและตนเอง

     ‘’ป้าเขาใจดีขนาดนี้เลยหรอจ๊ะ เราโชคดีจังที่เจอคนมีน้ำใจ’’ พูดไปกินไปจนแก้มทั้งสองข้างแทบปริออกมา พลอยลัดดามองใบหน้าของน้องสาวอย่างมีความสุขถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีพ่อแม่แล้ว แต่เธอก็ยังมีสมบัติอันเลอค่าอยู่ข้างกายจนทำให้รู้สึกอุ่นใจตลอดเวลาสิ่งนั้นก็คือ พิมมาดา

     ‘’พี่ก็ว่างั้นแหละ เรารีบทานเถอะ โอ๊ย!’’ เมื่อข้าวสวยร้อนๆที่กำลังจะเข้าปากก็ร่วงลงทันใดเมื่อพลอยลัดดาปวดหัวขึ้นมากระทันหัน พิมมาดารีบลุกขึ้นหายาแก้ปวดหัวอย่างรวดเร็วส่งให้พี่สาว

     ‘’พี่พลอยอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ พิมบอกแล้วว่าอย่าหักโหมมากนักเหนื่อยก็พัก เฮ้อ!ไม่ฟังกันบ้างเลยเดี๋ยวคืนนี้พิมไปขายของแทนก็แล้วกัน’’ พิมมาดาบอกอย่างหวังดีเธออยากช่วยพี่สาวบ้างไม่ใช่ฝ่ายนั้นต้องทำงานเพียงฝ่ายเดียว เธอเองก็โตแล้วและก็สามารถทำงานแทนพี่สาวได้

     ‘’อย่านะพิมพี่เป็นห่วงมันอันตราย’’ ยังมิวายที่จะห่วงน้องสาว แต่มีหรือที่เธอจะขัดพิมมาดาได้

     ‘’ไม่ได้ค่ะ!พิมต้องทำแทนพี่พลอยบ้าง พิมสัญญาว่าพิมจะกลับมาพร้อมกับเงินเยอะๆ’’ พูดปลอบพี่สาวถึงแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วมันไม่สามารถเป็นได้อย่างแน่นอน แต่ก็เพื่อความสบายใจของพี่สาวเธอจึงจำเป็นต้องโกหก

     ‘’เฮ้อ..พี่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับพิมดี แต่ก็ต้องระวังตัวด้วยนะเวลามืดค่ำมันอันตรายรู้ไหม’’ หญิงสาวกับชับ

     ‘’ค่า..รู้แล้วค่ะ พิมสัญญาเลย’’ พูดจบก็พาร่างของพี่สาวไปนอนบนที่นอนก่อนที่จะหอมแก้มพี่สาวหนึ่งทีตามด้วยกอดที่แสนอบอุ่น