The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

 
[19 :: รู้ไหมว่าฉันรู้สึก...เรื่องความสัมพันธ์]
 
            “ในเมื่อพี่ปาร์กเลือกฉันแล้วฉันจะถอยง่ายๆ ได้ยังไง ถ้าฉันยอมง่ายๆ มันจะไม่เป็นการดูถูกหัวใจพี่ปาร์กเกินไปหน่อยหรอ”
            “หน้าด้าน!”
            “เธอนั่นแหละหน้าด้าน!! เธอเป็นคนปล่อยพี่เขาเองนะ ตอนนี้นึกเสียดายขึ้นมาล่ะสิถึงได้ซมซานกลับมาแบบนี้”
            “นังน้ำปิง!!”
            “ฉันว่าคนที่สมควรจะถอยออกไปมากที่สุดคือเธอมากกว่านะพลอย”
            “ฮึ! คิดหรอว่าถ้าฉันถอยแล้วเธอจะมีความสุขจริงๆ อย่าลืมสิ...ฉันเป็นรักครั้งสำคัญของพี่ปาร์กนะ”
            “รักแรกหรือรักสำคัญขนาดไหน...ก็คงสู้รักครั้งสุดท้ายไม่ได้หรอก”  ฉันพูดออกไปทั้งๆ ที่ในใจก็แอบหวั่นอยู่เหมือนกัน ที่จริงฉันไม่ได้มั่นใจขนาดนั้นหรอกว่าตัวเองจะเป็นรักครั้งสุดท้ายของพี่ปาร์เกต์รึเปล่า แต่สถานการณ์มันพาไป...ถอยกลับไม่ได้แล้ว!
            “เป็นไปไม่ได้ พี่ปาร์กไม่มีทางรักคนอย่างเธอหรอก!...”
            “แล้วคนอย่างเธอมันมีดีอะไรนักหนาถึงคิดว่าพี่ปาร์กจะรักจนลืมไม่ลงล่ะ” ฉันพูดสวนกลับไปทันทีก่อนที่ยัยพลอยจะพูดจบประโยคซะอีก  “ถ้าจะเอาเรื่องที่พี่ปาร์กตามจีบเธอหลายปีมาอ้างล่ะก็...ฉันว่ามันฟังไม่ขึ้น” 
            “แล้วถ้าฉันเอาเรื่องอย่างอื่นมาอ้างล่ะ...จะฟังขึ้นไหม”  พลอยพูดพร้อมกับส่งสายตาที่มีเลศนัยมาให้  “ฉันคงไม่ต้องสาธยายเรื่องบนเตียงให้เธอฟังหรอกทุกช็อตหรอกใช่ไหม”
            ร่างกายของฉันชาวาบขึ้นมาอย่างรวดเร็วทั้งที่พอจะเดาเรื่องราวล่วงหน้าได้บ้าง แต่พอได้ยินกับหูกลับกลายเป็นว่าฉันต้องพ่ายแพ้ไปในทันที พวกเขารักกันมาก่อนคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เคยมีอะไรกัน...แต่ทำไมทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก ฉันกลับรับมันไม่ได้!
            “ทำไม? ถึงกับพูดไม่ออกเลยหรอน้ำปิง...เธอคงไม่คิดว่าพี่ปาร์กยังบริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนพระเอกในนิยายที่เธอเคยอ่านหรอกใช่ไหม”  พลอยพูดกลั้วหัวเราะอย่างชอบใจ
            “คำว่า ‘รัก’ พี่เขาก็ยังไม่เคยบอก...แถมเรื่อง ‘อย่างว่า’ ก็ยังไม่เคยทำ แบบนี้น่ะหรอ รักครั้งสุดท้าย หน้าไม่อาย!!”  พลอยเน้นเสียงชัดถ้อยชัดคำในจุดที่อยากจะตอกย้ำฉัน ซึ่งมันก็ได้ผล...ตอนนี้ฉันหน้าชาไปเลย ถึงการกระทำของพี่ปาร์เกต์จะบอกว่าฉันมีความหมายต่อเขา แต่มันก็ยังไม่ได้ชัดเจนและลึกซึ้งเท่ากับพลอย
            “เธอนั่นแหละหน้าไม่อายพลอย!!”  อยู่ๆ เสียงของมิกกิก็ดังเข้ามาในบทสนทนาพร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินกระแทกส้นเข้ามาในห้องนั่งเล่น
            “ฟื้นแล้วทำไมยังไม่รีบไสหัวไป!”  มิกกิเดินไปยืนเท้าสะเอวตรงหน้าพลอย
            “พี่ยศให้ฉันอยู่”  พลอยลอยหน้าลอยตาตอบ
            “อะไรนะ!”
            “หูตึงหรอมิกกิ ฉันคิดว่าพูดแค่นี้เธอน่าจะได้ยินชัดเจนแล้วนะ”
            “ฮึ่ม! นังพลอย!!!”
            “มิกกิ!”  เสียงพี่ยศดังขึ้นมาแทรกก่อนที่มิกกิจะพุ่งเข้าใส่พลอย แต่ถึงพี่ยศจะไม่เข้ามาพี่มาร์ชก็พร้อมจะคว้าตัวมิกกิไว้อยู่แล้ว
            “พี่ยศ! มิกกิบอกแล้วไงว่าฟื้นเมื่อไหร่ก็ให้กลับไปซะ ทำไมไม่ฟังกันบ้าง”  มิกกิหันไปเหวี่ยงพี่ยศแทน
            “พี่ปาร์กก็อีกคน ทำไมปล่อยให้น้ำปิงอยู่กับยัยพลอยตามลำพังแบบนี้ รู้รึเปล่าว่าปิงมันโดน!...”
            “มิกกิ...พอเถอะ”  ฉันพูดขัดไว้ก่อนที่มิกกิจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ที่จริงฉันก็ไม่ใช่นางเอกอะไรหรอกนะ ฉันแค่ไม่อยากให้พี่ปาร์เกต์ต้องลำบากใจเท่านั้นเอง
            “โดนอะไร”  พี่ปาร์เกต์ถามพร้อมกับมองไปที่พลอยด้วยสายตาที่น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก
            “แค่เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะค่ะ ไม่ต้องไปสนใจหรอก”  ฉันเดินไปหาพี่ปาร์เกต์พร้อมกับจับแขนท่อนล่างของพี่เขาไว้
            “ไม่สนได้ยังไง เธอหน้าซีดยิ่งกว่าคนเป็นลมอีกนะรู้ตัวรึเปล่า”  พี่ปาร์เกต์หันมาพูดกับฉัน แล้วหันไปเค้นเอาความจริงจากพลอยต่อ
            “ว่าไง เธอพูดอะไรบ้าๆ อีกแล้วใช่ไหม”
            “ไม่ใช่เรื่องบ้าๆ ค่ะพี่ปาร์ก แค่พูดเรื่องจริงเท่านั้นเอง”
            “เรื่องจริงอะไร”
            “ก็เรื่อง...”  พลอยลุกขึ้นจากโซฟาแล้วตรงมาหาพี่ปาร์เกต์  “เรื่องที่...เรารักกันมากขนาดไหนน่ะสิคะ”
            “...” 
            “พลอยรู้ว่าพี่...ลืมพลอยไม่ได้หรอก”  ส่วนประโยคนี้ พลอยยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูพี่ปาร์เกต์ แต่เพราะฉันยืนอยู่ใกล้พี่ปาร์เกต์มากฉันจึงได้ยินมันโดยไม่ได้ตั้งใจ
            ร่างกายฉันยิ่งวาบขึ้นไปอีก ยิ่งแววตาและท่าทางของพลอยมันสื่ออะไรหลายๆ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่...ตกลงนี่ฉันเป็นตัวอะไรกันแน่!
            “เธอมั่นใจขนาดนั้นเลยหรอ”  พี่ปาร์กพูดเสียงเรียบ พลอยดูอึ้งไปแป๊บหนึ่ง
            “ฮึ! งั้นพลอยจะคอยดู”  พลอยพูดแล้วขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
            “พี่ยศ อย่าบอกนะว่าพี่ให้ยัยนั่นพักอยู่ห้องพักแขกอ่ะ”  มิกกิหันมาเหวี่ยงพี่ชายอีกครั้ง
            “ใช่ ที่ท่ารถ รถมันหมดตั้งแต่หกโมงเย็นพี่เลยให้เขาพักที่นี่ก่อน พรุ่งนี้พี่จะไปส่งเขาแต่เช้าเลย”
            “ให้ได้ตามนั้นนะพี่ยศ ไม่งั้นมิกกิโกรธจริงๆ”  มิกกิเดินหน้ามุ่ยกลับห้องอีกคน พวกเราที่เหลือเลยได้แต่ถอนหายใจให้กัน
            ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปพัก ฉันก็ถูกซักฟอกเป็นการใหญ่เพราะว่าพี่ปาร์เกต์กับพี่ยศไม่สบายใจมากกับเรื่องที่พลอยพูด ซึ่งฉันก็ยืนยันว่ามันไม่มีอะไรสำคัญและเลี่ยงที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง จนในที่สุดพี่ทั้ง 2 คนก็ทนความดื้อของฉันไม่ไหวก็เลยยอมปล่อยฉันกลับห้องโดยดี
 
             วันรุ่งขึ้นมิกกิมาปลุกฉันตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปส่งพลอยที่ท่ารถตามที่พี่ยศบอก แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้เมื่อพลอยหายตัวไป! ข้าวของทั้งหมดยังอยู่ครบแต่เจ้าตัวกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย
            “หารอบๆ บ้านแล้วค่ะ หาไม่เจอเลย”  ฉันบอก หลังจากที่ฉันกับมิกกิเดินดูจนทั่วบ้าน
            “หาแถวๆ หมู่บ้านแล้วไม่เจอเหมือนกัน ถามพี่ยามที่เฝ้าหน้าประตูโครงการก็บอกว่าไม่มีคนลักษณะเดียวกับพลอยออกไปเลย”  พี่ยศบอก
            “ฉันก็หาหมดแล้ว แต่ก็ไม่มี”  พี่มาร์ชบอกพร้อมกับลูบคางตัวเองอย่างใช้ความคิด
            “แล้วนี่...พี่ปาร์กไปไหนแล้วคะ ออกไปพร้อมพี่มาร์ชไม่ใช่หรอ”  จู่ๆ มิกกิก็ถามขึ้น
            “มันขึ้นไปอาบน้ำเมื่อกี๊นี้เอง ทำไมหรอ”
            “ยังมีอีกที่ค่ะที่เรายังไม่ได้ไปหา”  มิกกิหรี่ตามองขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน อย่าบอกนะว่า...
            แล้วก็เป็นอย่างที่คิด มิกกิพาพวกเรามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของพี่ปาร์เกต์จริงๆ เราหยุดชั่งใจกันอยู่สักพักพี่ยศจึงตัดสินใจเคาะประตู
            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
            ...
            เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา บางทีพี่ปาร์เกต์อาจจะกำลังอาบน้ำอยู่ก็ได้ก็เลยไม่ได้ยิน
            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
            พี่ยศเคาะอีกครั้ง คราวนี้ก็ยังคงเงียบอีกตามเคย พวกเรามองหน้ากันเงียบๆ มิกกิจึงรีบวิ่งลงไปชั้นล่างก่อนจะกลับขึ้นมาพร้อมกุญแจพวงใหญ่
            “เฮ้ย! จะดีหรอ”  พี่ยศทักเมื่อมิกกิทำท่าจะไขเข้าไปในห้อง
            “ดีที่สุดค่ะ จะได้รู้กันไปเลยว่าใช่อย่างที่คิดรึเปล่า”
            “ถึงพลอยจะอยู่ในนี้ก็ใช่ว่าถ่านไฟเก่าจะคุสักหน่อย...พี่ว่าพลอยบุกเข้าไปหาปาร์กเองมากกว่า”  พี่มาร์ชพูดติดตลก แต่ไม่มีใครขำกับพี่เขาสักคน อาจจะเป็นจริงอย่างที่พี่มาร์ชพูดแต่ถ้าเปิดเข้าไปเจอภาพที่มันทิ่มแทงใจอีกล่ะก็ บางทีตบะฉันอาจจะแตกก็ได้
            แกร็ก!
            กลอนประตูถูกไขอย่างง่ายดายก่อนที่มิกกิจะผลักประตูพรวดเข้าไปในห้อง ซึ่งนั่นก็แทบทำให้ฉันล้มทั้งยืนเมื่อภาพในห้องปรากฏขึ้น
            กึก!
            ทุกคนถึงกับชะงักไปกับภาพที่เห็น ไม่มีใครพูดหรือทำอะไรนอกจากยืนนิ่งอยู่กับที่ คน 2 คนในห้องซึ่งกำลังคร่อมกันอยู่บนเตียงรีบผละออกจากกันทันที สภาพเปลือยท่อนบนของพี่ปาร์เกต์และเสื้อคลุมอาบน้ำตัวบางที่หมิ่นเหม่ว่ากำลังจะหลุดของพลอยทำให้พี่ยศรีบจับฉันกับมิกกิหันหลังออกมาจากห้อง
            หัวใจที่เต้นรัวและน้ำตาที่เริ่มรื้อขึ้นมาทำให้ฉันต้องเดินออกมาจากตรงนั้น...ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันหลอกตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว ฉันหาข้ออ้างให้ตัวเองตลอดเวลาว่าไม่มีอะไร มันไม่มีทางเกิดขึ้น...แต่ตอนนี้! สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดมันกลับเกิดขึ้นจริง!
            “น้ำปิง”  พี่ยศพูดพร้อมกับแตะที่ข้อศอกฉันเบาๆ
            “ปิงไม่เป็นไรค่ะพี่ยศ”  ฉันชักแขนหนีก่อนจะเดินออกมาเรื่อยๆ
            ทำไมประตูห้องของฉันมันไกลแบบนี้นะ ปกติเดินไม่กี่ก้าวก็ถึง แต่...ทำไมวันนี้ไกลแบบนี้ ฉันจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว
            “ปิง!”  คราวนี้เป็นเสียงของพี่ปาร์เกต์ ฉันชำเลืองไปมองนิดหน่อยก็เห็นพี่เขากำลังเดินตรงมาหาฉัน ฉันจึงรีบเดินให้เร็วขึ้นเพื่อให้มาถึงห้องตัวเองก่อน แต่แทนที่ฉันจะได้เข้ามาในห้องคนเดียว พี่ปาร์เกต์กลับเดินมาขวางประตูเอาไว้ได้ทันก่อนจะผลักบานประตูให้ปิดลงและล็อกมันอย่างรวดเร็ว
            “พี่ตามเข้ามาทำไม ปิงอยากอยู่คนเดียว”
            “จะได้อยู่คนเดียวแน่ แต่ต้องหลังจากที่ฟังพี่ก่อน”  พี่ปาร์เกต์พูดอย่างร้อนรน
            “...ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรหรอกค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย อธิบายไปก็เสียเวลาเปล่า”
            “ฮึ! งั้นถ้าเราเป็นอะไรกันแล้ว...จะยอมฟังพี่ใช่ไหม”  พี่ปาร์เกต์มองฉันด้วยสายตาคมกริบจนฉันเริ่มจะหวั่นๆ ขึ้นมา
            ฟุบ!
            จู่ๆ พี่ปาร์เกต์ก็ผลักฉันลงไปนอนแผ่บนเตียงก่อนจะโถมร่างแข็งแกร่งลงมาทับตัวฉันไว้ พร้อมกับเอามือทั้ง 2 ข้างยันกับเตียงเอาไว้ทำให้ฉันไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก
            “ปิงต้องเชื่อใจพี่”  พี่ปาร์เกต์มองลึกเข้ามาในตาของฉัน ฉันจึงเบือนหน้าหนีเพื่อไม่ให้สายตาอ้อนวอนของพี่ปาร์เกต์มาทำให้ฉันหวั่นไหวได้อีก
            “...”
            “ไม่ว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นยังไง พี่อยากให้เชื่อใจพี่ ได้ไหม...”
            “...ปิงไม่ใช่คนที่พี่ควรแคร์หรอกค่ะ คนที่นอนในห้องพี่ต่างหากที่พี่ควรจะแคร์”
            “พี่ไม่สนใจใครทั้งนั้นนอกจากปิง! ถึงคนอื่นเขาจะเข้าใจพี่ผิดพี่ก็ไม่สน พี่สนแค่ความรู้สึกของปิงคนเดียว”
            “แต่พลอย...เป็นความรักครั้งสำคัญของพี่...ไม่ใช่หรอคะ”  ฉันหันไปมองพี่ปาร์เกต์เป็นครั้งแรกหลังจากที่เบือนหน้าหนี ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าดวงตาคู่นี้จะแสดงออกยังไงเมื่อพูดถึงพลอย...ผู้หญิงที่พี่ปาร์เกต์สามารถบอกรักได้อย่างเต็มใจ!
            “สำคัญขนาดไหนก็ไม่สำคัญเท่าปิงหรอก...ไม่รู้ตัวหรือไงว่าทำให้พี่รู้สึกแย่ขนาดไหนที่ต้องมองหน้าที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ตลอดเวลาของตัวเองน่ะ เจ็บปวดขนาดนี้...ทำไมไม่บอก”
            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
            “เฮ้ย! ไอ้ปาร์ก แกอย่าทำอะไรบ้าๆ นะเว้ย!!!”  ระหว่างที่เรากำลังคุยกันอยู่นั้น เสียงของพี่ยศก็ดังโหวกเหวกเข้ามาถึงในห้อง ฉันอาศัยจังหวะที่พี่ปาร์เกต์เผลอรีบผลักพี่เขาออก แต่ฉันช้าไปนิดเดียวเท่านั้นพี่เขาจึงจับข้อมือฉันยึดไว้กับเตียงแทน
            “พี่ปาร์ก ปล่อย!!”  ฉันพยายามดิ้นพล่านๆ ใต้ร่างแข็งแรงของพี่ปาร์เกต์ แต่ก็ทำได้แค่นั้นเพราะดูเหมือนว่าพี่เขาจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
            “ขอร้อง อย่าทำน้ำเสียงห่างเหินแบบนี้ได้ไหม...”  จู่ๆ พี่ปาร์เกต์ก็มีน้ำเสียงอ่อนลงจนกลายเป็นขอร้อง ดวงตาแดงก่ำเหมือนกำลังจะร้องไห้
            “พี่ก็ปล่อยสิ!!”
            “ขอโทษ...ที่ไม่ทำให้ชัดเจน...ขอโทษที่ทำให้เจ็บปวด...ขอโทษที่ทำให้คิดมาก”  พี่ปาร์เกต์พูดทำให้ฉันหยุดดิ้นทันที น้ำตาใสๆ หยดลงมาบนแก้มฉันหยดแล้วหยดเล่าจากคนที่อยู่ด้านบน ตัวของพี่ปาร์เกต์สั่นเบาๆ ไปกับก้อนสะอื้น
            “พี่ปาร์ก...”
 
 
**************************************************
เอิ่ม...ช้านิดหนึ่ง ให้อภัยไรท์เถอะ T^T 
ทีแรกไม่ได้ตั้งใจให้ชื่อตอนกลายเป็นเนื้อเพลง 
แต่ว่าตอนแต่งคิดถึงแต่เพลง ตกลงเราเป็นอะไรกัน ของ เกียร์ไนท์จริงๆ ก็เลยกลายเป็นแบบนี้ อิอิ
ช่วงหลังๆ มานี้รู้สึกว่าพี่ยศจะเก็บอาการแอบรักน้องสาวไม่อยู่แล้วอ่ะ ทำไงดี....
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยจ้า 
:: ถ้าพิมพ์ผิดเยอะขออภัยด้วยนะคะ รีบเกิน ฮ่าๆๆ
***************************************************