The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?
เขียนโดย 
Kreota
วันที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.01 น.
แก้ไขเมื่อ 14 เมษายน พ.ศ. 2561 02.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
19) รู้ไหมว่าฉันรู้สึก...เรื่องความสัมพันธ์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[19 :: รู้ไหมว่าฉันรู้สึก...เรื่องความสัมพันธ์]
“ในเมื่อพี่ปาร์กเลือกฉันแล้วฉันจะถอยง่ายๆ ได้ยังไง ถ้าฉันยอมง่ายๆ มันจะไม่เป็นการดูถูกหัวใจพี่ปาร์กเกินไปหน่อยหรอ”
“หน้าด้าน!”
“เธอนั่นแหละหน้าด้าน!! เธอเป็นคนปล่อยพี่เขาเองนะ ตอนนี้นึกเสียดายขึ้นมาล่ะสิถึงได้ซมซานกลับมาแบบนี้”
“นังน้ำปิง!!”
“ฉันว่าคนที่สมควรจะถอยออกไปมากที่สุดคือเธอมากกว่านะพลอย”
“ฮึ! คิดหรอว่าถ้าฉันถอยแล้วเธอจะมีความสุขจริงๆ อย่าลืมสิ...ฉันเป็นรักครั้งสำคัญของพี่ปาร์กนะ”
“รักแรกหรือรักสำคัญขนาดไหน...ก็คงสู้รักครั้งสุดท้ายไม่ได้หรอก” ฉันพูดออกไปทั้งๆ ที่ในใจก็แอบหวั่นอยู่เหมือนกัน ที่จริงฉันไม่ได้มั่นใจขนาดนั้นหรอกว่าตัวเองจะเป็นรักครั้งสุดท้ายของพี่ปาร์เกต์รึเปล่า แต่สถานการณ์มันพาไป...ถอยกลับไม่ได้แล้ว!
“เป็นไปไม่ได้ พี่ปาร์กไม่มีทางรักคนอย่างเธอหรอก!...”
“แล้วคนอย่างเธอมันมีดีอะไรนักหนาถึงคิดว่าพี่ปาร์กจะรักจนลืมไม่ลงล่ะ” ฉันพูดสวนกลับไปทันทีก่อนที่ยัยพลอยจะพูดจบประโยคซะอีก “ถ้าจะเอาเรื่องที่พี่ปาร์กตามจีบเธอหลายปีมาอ้างล่ะก็...ฉันว่ามันฟังไม่ขึ้น”
“แล้วถ้าฉันเอาเรื่องอย่างอื่นมาอ้างล่ะ...จะฟังขึ้นไหม” พลอยพูดพร้อมกับส่งสายตาที่มีเลศนัยมาให้ “ฉันคงไม่ต้องสาธยายเรื่องบนเตียงให้เธอฟังหรอกทุกช็อตหรอกใช่ไหม”
ร่างกายของฉันชาวาบขึ้นมาอย่างรวดเร็วทั้งที่พอจะเดาเรื่องราวล่วงหน้าได้บ้าง แต่พอได้ยินกับหูกลับกลายเป็นว่าฉันต้องพ่ายแพ้ไปในทันที พวกเขารักกันมาก่อนคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เคยมีอะไรกัน...แต่ทำไมทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก ฉันกลับรับมันไม่ได้!
“ทำไม? ถึงกับพูดไม่ออกเลยหรอน้ำปิง...เธอคงไม่คิดว่าพี่ปาร์กยังบริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนพระเอกในนิยายที่เธอเคยอ่านหรอกใช่ไหม” พลอยพูดกลั้วหัวเราะอย่างชอบใจ
“คำว่า ‘รัก’ พี่เขาก็ยังไม่เคยบอก...แถมเรื่อง ‘อย่างว่า’ ก็ยังไม่เคยทำ แบบนี้น่ะหรอ รักครั้งสุดท้าย หน้าไม่อาย!!” พลอยเน้นเสียงชัดถ้อยชัดคำในจุดที่อยากจะตอกย้ำฉัน ซึ่งมันก็ได้ผล...ตอนนี้ฉันหน้าชาไปเลย ถึงการกระทำของพี่ปาร์เกต์จะบอกว่าฉันมีความหมายต่อเขา แต่มันก็ยังไม่ได้ชัดเจนและลึกซึ้งเท่ากับพลอย
“เธอนั่นแหละหน้าไม่อายพลอย!!” อยู่ๆ เสียงของมิกกิก็ดังเข้ามาในบทสนทนาพร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินกระแทกส้นเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ฟื้นแล้วทำไมยังไม่รีบไสหัวไป!” มิกกิเดินไปยืนเท้าสะเอวตรงหน้าพลอย
“พี่ยศให้ฉันอยู่” พลอยลอยหน้าลอยตาตอบ
“อะไรนะ!”
“หูตึงหรอมิกกิ ฉันคิดว่าพูดแค่นี้เธอน่าจะได้ยินชัดเจนแล้วนะ”
“ฮึ่ม! นังพลอย!!!”
“มิกกิ!” เสียงพี่ยศดังขึ้นมาแทรกก่อนที่มิกกิจะพุ่งเข้าใส่พลอย แต่ถึงพี่ยศจะไม่เข้ามาพี่มาร์ชก็พร้อมจะคว้าตัวมิกกิไว้อยู่แล้ว
“พี่ยศ! มิกกิบอกแล้วไงว่าฟื้นเมื่อไหร่ก็ให้กลับไปซะ ทำไมไม่ฟังกันบ้าง” มิกกิหันไปเหวี่ยงพี่ยศแทน
“พี่ปาร์กก็อีกคน ทำไมปล่อยให้น้ำปิงอยู่กับยัยพลอยตามลำพังแบบนี้ รู้รึเปล่าว่าปิงมันโดน!...”
“มิกกิ...พอเถอะ” ฉันพูดขัดไว้ก่อนที่มิกกิจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ที่จริงฉันก็ไม่ใช่นางเอกอะไรหรอกนะ ฉันแค่ไม่อยากให้พี่ปาร์เกต์ต้องลำบากใจเท่านั้นเอง
“โดนอะไร” พี่ปาร์เกต์ถามพร้อมกับมองไปที่พลอยด้วยสายตาที่น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก
“แค่เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะค่ะ ไม่ต้องไปสนใจหรอก” ฉันเดินไปหาพี่ปาร์เกต์พร้อมกับจับแขนท่อนล่างของพี่เขาไว้
“ไม่สนได้ยังไง เธอหน้าซีดยิ่งกว่าคนเป็นลมอีกนะรู้ตัวรึเปล่า” พี่ปาร์เกต์หันมาพูดกับฉัน แล้วหันไปเค้นเอาความจริงจากพลอยต่อ
“ว่าไง เธอพูดอะไรบ้าๆ อีกแล้วใช่ไหม”
“ไม่ใช่เรื่องบ้าๆ ค่ะพี่ปาร์ก แค่พูดเรื่องจริงเท่านั้นเอง”
“เรื่องจริงอะไร”
“ก็เรื่อง...” พลอยลุกขึ้นจากโซฟาแล้วตรงมาหาพี่ปาร์เกต์ “เรื่องที่...เรารักกันมากขนาดไหนน่ะสิคะ”
“...”
“พลอยรู้ว่าพี่...ลืมพลอยไม่ได้หรอก” ส่วนประโยคนี้ พลอยยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูพี่ปาร์เกต์ แต่เพราะฉันยืนอยู่ใกล้พี่ปาร์เกต์มากฉันจึงได้ยินมันโดยไม่ได้ตั้งใจ
ร่างกายฉันยิ่งวาบขึ้นไปอีก ยิ่งแววตาและท่าทางของพลอยมันสื่ออะไรหลายๆ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่...ตกลงนี่ฉันเป็นตัวอะไรกันแน่!
“เธอมั่นใจขนาดนั้นเลยหรอ” พี่ปาร์กพูดเสียงเรียบ พลอยดูอึ้งไปแป๊บหนึ่ง
“ฮึ! งั้นพลอยจะคอยดู” พลอยพูดแล้วขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
“พี่ยศ อย่าบอกนะว่าพี่ให้ยัยนั่นพักอยู่ห้องพักแขกอ่ะ” มิกกิหันมาเหวี่ยงพี่ชายอีกครั้ง
“ใช่ ที่ท่ารถ รถมันหมดตั้งแต่หกโมงเย็นพี่เลยให้เขาพักที่นี่ก่อน พรุ่งนี้พี่จะไปส่งเขาแต่เช้าเลย”
“ให้ได้ตามนั้นนะพี่ยศ ไม่งั้นมิกกิโกรธจริงๆ” มิกกิเดินหน้ามุ่ยกลับห้องอีกคน พวกเราที่เหลือเลยได้แต่ถอนหายใจให้กัน
ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปพัก ฉันก็ถูกซักฟอกเป็นการใหญ่เพราะว่าพี่ปาร์เกต์กับพี่ยศไม่สบายใจมากกับเรื่องที่พลอยพูด ซึ่งฉันก็ยืนยันว่ามันไม่มีอะไรสำคัญและเลี่ยงที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง จนในที่สุดพี่ทั้ง 2 คนก็ทนความดื้อของฉันไม่ไหวก็เลยยอมปล่อยฉันกลับห้องโดยดี
วันรุ่งขึ้นมิกกิมาปลุกฉันตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปส่งพลอยที่ท่ารถตามที่พี่ยศบอก แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้เมื่อพลอยหายตัวไป! ข้าวของทั้งหมดยังอยู่ครบแต่เจ้าตัวกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“หารอบๆ บ้านแล้วค่ะ หาไม่เจอเลย” ฉันบอก หลังจากที่ฉันกับมิกกิเดินดูจนทั่วบ้าน
“หาแถวๆ หมู่บ้านแล้วไม่เจอเหมือนกัน ถามพี่ยามที่เฝ้าหน้าประตูโครงการก็บอกว่าไม่มีคนลักษณะเดียวกับพลอยออกไปเลย” พี่ยศบอก
“ฉันก็หาหมดแล้ว แต่ก็ไม่มี” พี่มาร์ชบอกพร้อมกับลูบคางตัวเองอย่างใช้ความคิด
“แล้วนี่...พี่ปาร์กไปไหนแล้วคะ ออกไปพร้อมพี่มาร์ชไม่ใช่หรอ” จู่ๆ มิกกิก็ถามขึ้น
“มันขึ้นไปอาบน้ำเมื่อกี๊นี้เอง ทำไมหรอ”
“ยังมีอีกที่ค่ะที่เรายังไม่ได้ไปหา” มิกกิหรี่ตามองขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน อย่าบอกนะว่า...
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด มิกกิพาพวกเรามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของพี่ปาร์เกต์จริงๆ เราหยุดชั่งใจกันอยู่สักพักพี่ยศจึงตัดสินใจเคาะประตู
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
...
เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา บางทีพี่ปาร์เกต์อาจจะกำลังอาบน้ำอยู่ก็ได้ก็เลยไม่ได้ยิน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
พี่ยศเคาะอีกครั้ง คราวนี้ก็ยังคงเงียบอีกตามเคย พวกเรามองหน้ากันเงียบๆ มิกกิจึงรีบวิ่งลงไปชั้นล่างก่อนจะกลับขึ้นมาพร้อมกุญแจพวงใหญ่
“เฮ้ย! จะดีหรอ” พี่ยศทักเมื่อมิกกิทำท่าจะไขเข้าไปในห้อง
“ดีที่สุดค่ะ จะได้รู้กันไปเลยว่าใช่อย่างที่คิดรึเปล่า”
“ถึงพลอยจะอยู่ในนี้ก็ใช่ว่าถ่านไฟเก่าจะคุสักหน่อย...พี่ว่าพลอยบุกเข้าไปหาปาร์กเองมากกว่า” พี่มาร์ชพูดติดตลก แต่ไม่มีใครขำกับพี่เขาสักคน อาจจะเป็นจริงอย่างที่พี่มาร์ชพูดแต่ถ้าเปิดเข้าไปเจอภาพที่มันทิ่มแทงใจอีกล่ะก็ บางทีตบะฉันอาจจะแตกก็ได้
แกร็ก!
กลอนประตูถูกไขอย่างง่ายดายก่อนที่มิกกิจะผลักประตูพรวดเข้าไปในห้อง ซึ่งนั่นก็แทบทำให้ฉันล้มทั้งยืนเมื่อภาพในห้องปรากฏขึ้น
กึก!
ทุกคนถึงกับชะงักไปกับภาพที่เห็น ไม่มีใครพูดหรือทำอะไรนอกจากยืนนิ่งอยู่กับที่ คน 2 คนในห้องซึ่งกำลังคร่อมกันอยู่บนเตียงรีบผละออกจากกันทันที สภาพเปลือยท่อนบนของพี่ปาร์เกต์และเสื้อคลุมอาบน้ำตัวบางที่หมิ่นเหม่ว่ากำลังจะหลุดของพลอยทำให้พี่ยศรีบจับฉันกับมิกกิหันหลังออกมาจากห้อง
หัวใจที่เต้นรัวและน้ำตาที่เริ่มรื้อขึ้นมาทำให้ฉันต้องเดินออกมาจากตรงนั้น...ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันหลอกตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว ฉันหาข้ออ้างให้ตัวเองตลอดเวลาว่าไม่มีอะไร มันไม่มีทางเกิดขึ้น...แต่ตอนนี้! สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดมันกลับเกิดขึ้นจริง!
“น้ำปิง” พี่ยศพูดพร้อมกับแตะที่ข้อศอกฉันเบาๆ
“ปิงไม่เป็นไรค่ะพี่ยศ” ฉันชักแขนหนีก่อนจะเดินออกมาเรื่อยๆ
ทำไมประตูห้องของฉันมันไกลแบบนี้นะ ปกติเดินไม่กี่ก้าวก็ถึง แต่...ทำไมวันนี้ไกลแบบนี้ ฉันจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว
“ปิง!” คราวนี้เป็นเสียงของพี่ปาร์เกต์ ฉันชำเลืองไปมองนิดหน่อยก็เห็นพี่เขากำลังเดินตรงมาหาฉัน ฉันจึงรีบเดินให้เร็วขึ้นเพื่อให้มาถึงห้องตัวเองก่อน แต่แทนที่ฉันจะได้เข้ามาในห้องคนเดียว พี่ปาร์เกต์กลับเดินมาขวางประตูเอาไว้ได้ทันก่อนจะผลักบานประตูให้ปิดลงและล็อกมันอย่างรวดเร็ว
“พี่ตามเข้ามาทำไม ปิงอยากอยู่คนเดียว”
“จะได้อยู่คนเดียวแน่ แต่ต้องหลังจากที่ฟังพี่ก่อน” พี่ปาร์เกต์พูดอย่างร้อนรน
“...ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรหรอกค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย อธิบายไปก็เสียเวลาเปล่า”
“ฮึ! งั้นถ้าเราเป็นอะไรกันแล้ว...จะยอมฟังพี่ใช่ไหม” พี่ปาร์เกต์มองฉันด้วยสายตาคมกริบจนฉันเริ่มจะหวั่นๆ ขึ้นมา
ฟุบ!
จู่ๆ พี่ปาร์เกต์ก็ผลักฉันลงไปนอนแผ่บนเตียงก่อนจะโถมร่างแข็งแกร่งลงมาทับตัวฉันไว้ พร้อมกับเอามือทั้ง 2 ข้างยันกับเตียงเอาไว้ทำให้ฉันไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก
“ปิงต้องเชื่อใจพี่” พี่ปาร์เกต์มองลึกเข้ามาในตาของฉัน ฉันจึงเบือนหน้าหนีเพื่อไม่ให้สายตาอ้อนวอนของพี่ปาร์เกต์มาทำให้ฉันหวั่นไหวได้อีก
“...”
“ไม่ว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นยังไง พี่อยากให้เชื่อใจพี่ ได้ไหม...”
“...ปิงไม่ใช่คนที่พี่ควรแคร์หรอกค่ะ คนที่นอนในห้องพี่ต่างหากที่พี่ควรจะแคร์”
“พี่ไม่สนใจใครทั้งนั้นนอกจากปิง! ถึงคนอื่นเขาจะเข้าใจพี่ผิดพี่ก็ไม่สน พี่สนแค่ความรู้สึกของปิงคนเดียว”
“แต่พลอย...เป็นความรักครั้งสำคัญของพี่...ไม่ใช่หรอคะ” ฉันหันไปมองพี่ปาร์เกต์เป็นครั้งแรกหลังจากที่เบือนหน้าหนี ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าดวงตาคู่นี้จะแสดงออกยังไงเมื่อพูดถึงพลอย...ผู้หญิงที่พี่ปาร์เกต์สามารถบอกรักได้อย่างเต็มใจ!
“สำคัญขนาดไหนก็ไม่สำคัญเท่าปิงหรอก...ไม่รู้ตัวหรือไงว่าทำให้พี่รู้สึกแย่ขนาดไหนที่ต้องมองหน้าที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ตลอดเวลาของตัวเองน่ะ เจ็บปวดขนาดนี้...ทำไมไม่บอก”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เฮ้ย! ไอ้ปาร์ก แกอย่าทำอะไรบ้าๆ นะเว้ย!!!” ระหว่างที่เรากำลังคุยกันอยู่นั้น เสียงของพี่ยศก็ดังโหวกเหวกเข้ามาถึงในห้อง ฉันอาศัยจังหวะที่พี่ปาร์เกต์เผลอรีบผลักพี่เขาออก แต่ฉันช้าไปนิดเดียวเท่านั้นพี่เขาจึงจับข้อมือฉันยึดไว้กับเตียงแทน
“พี่ปาร์ก ปล่อย!!” ฉันพยายามดิ้นพล่านๆ ใต้ร่างแข็งแรงของพี่ปาร์เกต์ แต่ก็ทำได้แค่นั้นเพราะดูเหมือนว่าพี่เขาจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“ขอร้อง อย่าทำน้ำเสียงห่างเหินแบบนี้ได้ไหม...” จู่ๆ พี่ปาร์เกต์ก็มีน้ำเสียงอ่อนลงจนกลายเป็นขอร้อง ดวงตาแดงก่ำเหมือนกำลังจะร้องไห้
“พี่ก็ปล่อยสิ!!”
“ขอโทษ...ที่ไม่ทำให้ชัดเจน...ขอโทษที่ทำให้เจ็บปวด...ขอโทษที่ทำให้คิดมาก” พี่ปาร์เกต์พูดทำให้ฉันหยุดดิ้นทันที น้ำตาใสๆ หยดลงมาบนแก้มฉันหยดแล้วหยดเล่าจากคนที่อยู่ด้านบน ตัวของพี่ปาร์เกต์สั่นเบาๆ ไปกับก้อนสะอื้น
“พี่ปาร์ก...”
**************************************************
เอิ่ม...ช้านิดหนึ่ง ให้อภัยไรท์เถอะ T^T
ทีแรกไม่ได้ตั้งใจให้ชื่อตอนกลายเป็นเนื้อเพลง
แต่ว่าตอนแต่งคิดถึงแต่เพลง ตกลงเราเป็นอะไรกัน ของ เกียร์ไนท์จริงๆ ก็เลยกลายเป็นแบบนี้ อิอิ
ช่วงหลังๆ มานี้รู้สึกว่าพี่ยศจะเก็บอาการแอบรักน้องสาวไม่อยู่แล้วอ่ะ ทำไงดี....
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยจ้า
:: ถ้าพิมพ์ผิดเยอะขออภัยด้วยนะคะ รีบเกิน ฮ่าๆๆ
***************************************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
