The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?
เขียนโดย 
Kreota
วันที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.01 น.
แก้ไขเมื่อ 14 เมษายน พ.ศ. 2561 02.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
20) คลุมเครือยังไงไม่รู้ อาการที่ดูเหมือนคบกัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[20 :: คลุมเครือยังไงไม่รู้ อาการที่ดูเหมือนคบกัน]
“ตั้งแต่พลอยมาที่นี่พี่รู้เลยว่ามันอาจจะทำให้พี่หวั่นไหว...แต่มันดีอยู่อย่างที่จะทำให้พี่ได้พิสูจน์หัวใจตัวเองว่าสามารถตัดใจจากพลอยแล้วพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ได้จริงๆ รึเปล่า...ยิ่งพลอยอยู่นานขึ้น ยิ่งเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของปิงพี่ถึงได้รู้ใจตัวเองว่ารักปิงมากขนาดไหน...พี่เจ็บเวลาที่รู้ว่าปิงแอบร้องไห้ พี่เจ็บเวลาที่เห็นปิงพยายามอดกลั้นความรู้สึกต่างๆ ไว้เพื่อพี่...พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ” พี่ปาร์เกต์โน้มตัวลงมากอดฉันไว้แน่น
เมื่อกี๊ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม...ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม...พี่ปาร์เกต์บอกว่ารักฉัน!
“พี่ปาร์ก...”
“ขอร้อง...อย่าบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันอีก...รู้ไหมว่าพี่เหมือนใจจะสลายเลย พี่คิดว่าการกระทำมันจะบอกทุกอย่างแทนแล้วซะอีก...”
“ก็มันไม่ชัดเจนนี่คะ จะให้ปิงคิดเองเออเองได้ยังไง” ฉันผลักพี่ปาร์เกต์ออกแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแทน พี่ปาร์เกต์จึงลุกขึ้นมาบ้าง
“โอเคๆ พี่ผิดเอง สรุปคือ..เรากำลังคบกันอยู่โอเคไหม? ชัดรึยังยัยขี้เหร่!” พี่ปาร์เกต์ผลักศีรษะของฉันเบาๆ พร้อมกับยิ้มกว้าง ทั้งที่น้ำตาก็ยังอาบแก้มอยู่
น้ำตาลูกผู้ชาย...ฉันก็เพิ่งรู้ว่ามันจะไหลออกมาได้ง่ายๆ กับคนที่เขา...รักจริงๆ
“ร้องไห้แบบนี้ก็ไม่หล่อเหมือนกันนะคะ” ฉันเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้พี่ปาร์เกต์ พี่เขารีบคว้ามือของฉันเอาไว้แล้วจับมันแนบไว้ที่แก้มทั้ง 2 ข้าง
“ขอบคุณนะ...ที่เชื่อใจกัน”
“แล้ว เรื่องมันเป็นยังไงหรอคะ”
หลังจากที่ฉันถาม พี่ปาร์เกต์นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฉันฟัง เรื่องของเรื่องคือพี่ปาร์เกต์เข้าไปอาบน้ำในห้องตามที่บอกพี่มาร์ช แต่อยู่ๆ ก็มีคนเข้ามาในห้อง (ซึ่งตัวเองก็ไม่ได้ล็อก -_-) คนๆ นั้นคือพลอย พี่ปาร์เกต์บอกว่าพอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพลอยยืนโป้อยู่ในห้องโดยที่มีเสื้อคลุมอาบน้ำกองอยู่ใต้เท้า พี่ปาร์เกต์พยายามจะให้ใส่เสื้อคลุมแต่ชีก็ไม่ยอม ยื้อแย่งกันไปมาก็เลยล้มลงไปด้วยกัน (ละครมากกก =_=) พอพวกเรามาเคาะพลอยก็หน่วงคอพี่ปาร์เกต์ไว้ทำให้ลุกมาเปิดประตูไม่ได้ พอเราไขประตูเข้าไปในห้องก็เลยเจอภาพที่พี่ปาร์เกต์นอนคร่อมพลอยพอดิบพอดี
…ถ้าบอกว่าฉันเชื่อพี่ปาร์เกต์ ฉันจะดูโง่มากรึเปล่า =_=
“เห็นผู้หญิงแก้ผ้าขนาดนั้นไมรู้สึกอะไรเลยหรอคะ” ฉันแกล้งถาม
“พี่ก็ผู้ชายนะ จะไม่รู้สึกได้ไง”
“-_+!”
“อะ...เอ่อ ก็...พี่พยายามไม่มองไง ถึงได้เสียหลักโดนดึงลงไปนอนบนเตียงได้ง่ายๆ” พี่ปาร์เกต์อึกอัก
“หาเจอยังมิกกิ มาๆ พี่ไขเอง!” เสียงวุ่นวายนอกห้องยังคงมีอย่างต่อเนื่อง ซึ่งเสียงส่วนใหญ่มาจากพี่ยศทั้งนั้น =_=
“ดูเหมือนยศมันจะห่วงปิงมากเลยนะ”
“นั่นสิคะ ปิงว่าไปเปิดก่อนดีกว่านะ” ฉันบอกแต่พี่ปาร์เกต์ก็คว้าข้อมือฉันไว้ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
“อย่าเพิ่งเลย...”
“ทำไมคะ”
“ยังมีคำถามอีกไม่ใช่หรอ”
พี่เขารู้ได้ไง U.U
“เอ่อ...คือ...”
“คือ...?” พี่ปาร์เกต์กระตุ้นเพื่อให้ฉันพูดออกมาเร็วๆ
“วันนั้น...พี่ปาร์กทำไมต้องพังข้าวของด้วยล่ะคะ ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ” ฉันกลั้นใจถามออกไปทั้งที่จริงแล้ว ฉันกลัวคำตอบครั้งนี้มากที่สุด
“อ๋อ...ได้ยินล่ะสิ ถึงได้แอบไปร้องไห้คนเดียว” พี่ปาร์เกต์มองฉันด้วยสายตาอบอุ่น “วันนั้น...”
โครม!!!
“น้ำปิง!!”
เสียงโครมดังขึ้นมาขัดจังหวะตอนที่พี่ปาร์เกต์กำลังจะเล่าพอดิบพอดี พร้อมกับร่างของพี่ยศพุ่งพรวดเข้ามาในห้องอย่างแรง อย่าบอกนะว่า...พี่เขาพังเข้ามา =_=
“โห...พังเข้ามาเลย?” พี่ปาร์เกต์ลุกจากเตียงไปหาพี่ยศที่ยืนหอบอยู่ใกล้ๆ
“ทำไมคุยกันเรียบร้อยจัง” พี่มาร์ชขมวดคิ้วมองฉันกับพี่ปาร์เกต์อย่างทึ่งๆ
“อะไรของแกมาร์ช -*-”
“ก็แบบว่า...จับกด ตบจูบ...อุ๊บ!!”
“พี่มาร์ช! นิสัยไม่ดีเลยนะ” มิกกิรีบเข้าไปปิดปากพี่มาร์ชก่อนที่จะพูดอะไรไปมากกว่านั้น...เอ่อ เมื่อกี๊ก็เกือบๆ ไปอ่ะค่ะพี่มาร์ช -///-
“ไอ้เพื่อนเวร ความคิดหรอเนี่ย”
“อ้าว! ฉันคิดคนเดียวซะที่ไหน ไอ้ยศมันก็คิด ไม่งั้นมันไม่ลงทุนพังประตูบ้านตัวเองเข้ามาในนี้หรอก” พี่มาร์ชพยักพเยิดไปที่พี่ยศที่ยังคงหอบอย่างบ้าคลั่ง
“พี่ยศ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ฉันเดินไปแตะแขนที่ยศเบาๆ พี่ยศยืดตัวขึ้นหลังจากก้ตัวหอบอยู่พักใหญ่แล้ว
“ไม่เป็นไรก็ดี” พี่ยศพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่มือที่ฉันเบาๆ
“ฉันขอคุยกับเธอหน่อยได้ไหม” อยู่ๆ พลอยก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของตัวเอง
“ไม่! มีอะไรก็พูดกันตรงนี้” มิกกิพูดเสียงแข็ง
“ไม่เป็นไรหรอก ออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้ ถ้ายังมีคนอื่นอยู่...เขาจะไม่เป็นตัวของตัวเอง” ฉันพูดพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อพร้อมรับทุกสถานการณ์ ถึงจะผลัดวันประกันพรุ่งไปก็ไร้ประโยชน์เพราะยังไงเรื่องแบบนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นสักวัน
“พี่ปาร์กคงเล่าเรื่องแย่ๆ ของฉันให้ฟังหมดแล้วล่ะสิ” พลอยพูดพร้อมกับมองไปที่หน้าต่างห้องแทนการมองฉันตรงๆ
“ก็เล่าไม่มากนักหรอก”
“ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ...พี่ปาร์กไม่เคยบอกรักฉัน”
“ห๊ะ!” ฉันร้องออกมาอย่างลืมตัว แต่พลอยก็ดูเหมือนจะไม่สนใจ
“ที่เธอพูดมันก็ถูก...ฉันกลับมาเพราะว่าเสียดาย ฉันเสียดายคืนวันดีๆ ที่ฉันมีพี่เขาอยู่ข้างๆ ฉันเสียดายที่ไม่ได้ทำตัวดีๆ กับพี่เขา มัวเอาแต่ใจแล้วก็โปรยเสน่ห์ไปทั่ว ฉันไม่เคยใส่ใจพี่เขาเลย...มองพี่เขาเป็นแค่ของตายที่จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้...ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ฉันคิดว่ามันจะสำเร็จเหมือนครั้งก่อนๆ แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น ตอนนี้พี่ปาร์กเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปมากเกินกว่าพี่เขาจะกลับมาหาฉัน อึก...” น้ำตาหยดแรกพร้อมกับก้อนสะอื้นที่รื้อขึ้นทำให้พลอยพูดขาดช่วงไป
“พี่เขารักเธอนะ...รักมากพอที่พี่เขาจะพูดออกมาได้ รักษาเขาไว้ให้ดี” พูดจบ พลอยก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้ฉันยืนอึ้งอยู่กับที่
...รักมากพอที่พี่เขาจะพูดออกมาได้
มันเป็นความจริง...ใช่ไหม?
จบเรื่อง พี่มาร์ชกับพี่ยศก็ไปส่งพลอยที่ท่ารถโดยมีมิกกินั่งคุมไปด้วย คราวนี้ฉันมั่นใจว่าพลอยต้องได้ขึ้นรถกลับบ้านสมใจแน่ผู้คุมโหดซะขนาดนั้น ระหว่างที่ทุกคนไปส่งพลอยพี่ปาร์เกต์ก็พาฉันมาที่ห้องนอนของพี่เขา
เอ่อ...ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะคะ -////- พอดีพี่เขาจะพาฉันมาหาอะไรบางอย่าง พี่เขาบอกว่างั้นนะ
“วันนั้นที่ปิงคิดว่าพี่พังข้าวของเพราะพลอย...จริงๆ แล้วมันก็ใช่นะ” พี่ปาร์เกต์เล่าเมื่อเรามาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง
ว่าไงนะ -_+
“ไม่ใช่เพราะความหวั่นไหว แต่เพราะพี่มั่นใจอะไรบางอย่างต่างหาก”
“พี่พยายามจะบอกอะไรคะ ปิงไม่ฉลาดพอจะเดาเองได้หรอกนะ” ฉันแขวะเพราะว่าขี้เกียจจะคิดอะไรที่มันล้ำลึกเกินกว่าที่ฉันจะเข้าถึงอีกแล้ว
“เรื่องนั่นพี่รู้ดี =_=”
“พี่ปาร์ก!” ฉันออกแรงตีต้นแขนพี่ปาร์เกต์แรงๆ ที่แซวฉัน ก็ที่ผ่านมาทำตัวไม่ชัดเจน น่าสงสัยเอง มันไม่ใช่ความผิดของฉันซะหน่อย
“อ้าว! ก็จริงนี่”
“เฮ้อ...แล้วยังไงต่อล่ะคะ รอฟังอยู่เนี่ย” ฉันถามต่ออย่างปลงๆ เพราะถึงเถียงยังไงก็คงไม่สู้ พี่เขาโบ้ยมาเป็นความผิดของฉันหมดที่มองไม่ออกเองว่าพี่เขาคิดยังไงกับฉัน (เป็นคุณผู้อ่านจะคิดได้ไหมถามจริง? : แอบเคือง -_-)
“ฮึๆๆ วันนั้นมันทำให้พี่มั่นใจว่ะพี่ควรจะตัดพลอยออกไปจากชีวิตให้ได้จริงๆ สักที แต่มีของอย่างหนึ่งที่พี่ไม่กล้าทิ้งมันและพี่เก็บมันไว้อย่างดี มันเป็นสิ่งเดียวที่เป็นตัวแทนของพลอยที่พี่เก็บไว้...แต่วันนั้นพี่จะเอามันไปทิ้งแต่หายังไงก็ไม่เจอก็เลยอารมณ์เสีย”
อารมณ์เสียที่หาของไม่เจอ! ไอ้เราก็คิดเป็นตุเป็นตะว่าพี่เขาลำบากใจแล้วก็หวั่นไหวที่พลอยกลับมาซะอีก =_=
“แสดงว่าจะให้ปิงช่วยหา”
“ใช่”
พี่ปาร์เกต์ค่อยๆ เปิดประตูห้องนอนตัวเองเข้าไป แต่อยู่ๆ ก็ชะงักแล้วหันมามองฉันแบบเขินๆ
“ห้องรกนิดหนึ่งนะ”
“ค่ะ”
ฉันรับคำพี่ปาร์เกต์จึงทำการเปิดประตูต่อจนกระทั่งเห็นห้องนอนทั้งห้องที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าวางเกลื่อนอยู่บนพื้นและที่นอนยับๆ สถานที่เกิดเหตุเมื่อเช้า...
“ของที่จะให้หาคืออะไรคะ”
“แหวนเงิน” พี่ปาร์เกต์บอกเบาๆ ฉันพยักหน้ารับแล้วเริ่มมองสำรวจไปทั่วห้อง ระหว่างนั้นพี่ปาร์เกต์ก็เปิดประตูออกไปจนสุดแล้วเดินเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ฉัน
“พี่ปาร์ก เปิดประตูอ้าไว้ขนาดนั้นแอร์ก็ออกหมดสิ แบบนี้จะเย็นเมื่อไหร่เนี่ย -_-”
“ปิงจะได้ไม่เสียหายไง”
“เอ่อ...ค่ะ -///-” ด้วยคำพูดเล็กๆ น้อยๆ ที่แสดงถึงความเอาใจใส่อย่างเต็มเปี่ยมของพี่ปาร์เกต์ ทำเอาฉันรู้สึกหน้าร้อนๆ ขึ้นมาเลย >/////<
เราหามาได้พักใหญ่ก็มาเจอแหวนถูกยัดไว้ในฟูกของเตียง ก็ดีเหมือนกันที่เจอมันสักทีเพราะถ้านานกว่านี้ข้างบ้านเขาคงคิดว่ามิกกิกำลังจะทุบบ้านแล้วสร้างใหม่ -_-;
“เก็บไว้ดีขนาดนี้ มันคงสำคัญกับพี่มากนะคะ” ฉันมองแหวนสีเงินที่มีจี้เป็นเพชรรูปหัวใจฝังอยู่บนนั้นอย่างอิจฉา
นี่ฉันอิจฉาแหวนหรอ -*-?
“สำคัญแค่ตอนนั้นแหละ ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว” พี่ปาร์เกต์พูดแล้วกดไหล่ฉันให้นั่งลงบนเตียงเบาๆ ก่อนที่พี่เขาจะนั่งยองๆ ลงกับพื้นตรงหน้าฉัน
“รู้รึเปล่าว่าใครๆ ก็คิดว่าพี่จะลืมพลอยไม่ได้ ขนาดตัวพี่เองก็ยังไม่มั่นใจเลย มันเป็นเรื่องยากมากที่จะลืมรักครั้งแรกของตัวเองได้...แต่พอพี่คิดถึงปิง อะไรๆ มันก็ดูง่ายขึ้นไปหมด พี่ผ่านช่วงเวลาที่ลำบากนั้นมาได้เพราะเธอนะ...ยัยขี้เหร่ ^^”
“ชิ!...” ฉันส่งเสียงออกมาจากอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะยิ้มให้กับรอยยิ้มกว้างที่คนตรงหน้าส่งมา
*******************************************************
อัพเดตอีกแล้วจร้า ^O^
ฝากติดตามด้วยนะคะ
********************************************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
