The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?
เขียนโดย 
Kreota
วันที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.01 น.
แก้ไขเมื่อ 14 เมษายน พ.ศ. 2561 02.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
18) แอบข่มอารมณ์น้อยใจ ในส่วนลึก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[18 :: แอบข่มอารมณ์น้อยใจ ในส่วนลึก]
“พลอย!!!...” พี่ปาร์เกต์ตวาดลั่นบ้าน ในระหว่างที่มิกกิที่เดินตามเข้ามาทีหลังก็ตะโกนสวนขึ้นมาเหมือนกัน
“พลอย! เธออย่ามาพูดจาน่าเกลียดๆ แบบนี้ในบ้านฉันนะ ออกไปเลย!!”
“ออกก็ได้ ฉันแค่อยากมาดูให้เห็นกับตาเท่านั้นเองว่าพี่ปาร์กเอายัยเพิ้งบ้านนอกนี่ทำแฟนจริงๆ รึเปล่า” พลอยเบ้ปากใส่ฉันก่อนจะเดินลากกระเป๋าออกไปจากบ้าน แต่เดินออกไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ได้ยินเสียงกระเป๋าเดินทางกระแทกกับพื้นอย่างแรง ทำให้เราต้องรีบเดินออกไปดู
“พลอย!” พี่ยศซึ่งอยู่ใกล้พลอยที่สุดรีบเดินไปพยุงพลอยลุกจากพื้นซึ่งตอนนี้ไม่ได้สติไปแล้ว
“พี่ยศ! มานี่เลยนะ ยัยพลอยมันสำออยพี่ไม่รู้หรอ” มิกกิรีบเดินไปดึงพี่ยศลุกขึ้นมา แต่พี่ยศไม่ยอมลุก
“น้ำปิง มาดูกับพี่หน่อย” พี่ยศบอก
“ดะ...ได้ค่ะ” ฉันเดินออกไปหาพี่ยศแต่ก็ไปไม่ได้เพราะว่าพี่ปาร์เกต์ยังจับมือฉันเอาไว้อยู่ ฉันหันไปมองพี่เขานิดหน่อยพี่เขาจึงยอมปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ
ฉันเดินไปจับชีพจรของพลอยก็พบว่าชีพจรเร็วมาก เหงื่อออกจนชุ่มตัวไปหมดทั้งที่ผิวหนังเย็นเฉียบแบบนี้เป็นลมชัวร์ ฉันเลยให้พี่ยศอุ้มพลอยเข้ามาในบ้านเพื่อปฐมพยาบาลก่อน
“ไม่รู้จะกลับมาหาพี่ปาร์กอีกทำไม หน้าไม่อาย!” มิกกิบ่นหลังจากที่พาพลอยเข้ามานอนพักในห้องรับแขก
“ไอ้ปาร์กดูซึมไปเลย...” พี่มาร์ชพูดออกมาเบาๆ แต่ก็ต้องร้องออกมาเมื่อมิกกิหยิกเข้าที่บั้นเอว
“โอ้ย! หยิกทำไมเนี่ย!”
“พูดอะไรก็เกรงใจแฟนพี่ปาร์กหน่อย นั่งหน้าเจื่อนอยู่นั่นอ่ะ” มิกกิพูดแล้วพยักพเยิดมาที่ฉัน
ตอนนี้หน้าฉันเป็นแบบนั้นหรอมิกกิ -_-?
“เฮ้ย! โทษที...พี่แค่...”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ปิงเข้าใจ” ฉันบอกพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ที่พอจะปั้นออกมาได้...จริงๆ แล้วฉันไม่ได้เข้าใจอย่างที่ปากพูดหรอก จากที่ฉันได้เห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของพี่ปาร์เกต์แล้ว ใจมันก็เจ็บแปล๊บๆ ขึ้นมา แต่ฉันก็พยายามนะ...พยายามคิดว่าตัวเองคงคิดมากไปเอง
“สงสัยโดนไอ้อาร์ตทิ้งมาแน่ๆ ถึงได้เกิดเสียดายพี่ปาร์กขึ้นมา” มิกกิกอดอกมองพลอยอย่างเหยียดๆ
“แล้วนี่มีใครไปดูไอ้ปาร์กรึยัง เห็นหลบขึ้นไปบนห้องตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว” พี่ยศถามขึ้น จริงสิ...พี่ปาร์เกต์ขอขึ้นไปพักบนห้องได้สักพักแล้วนี่
“เฮ้อ...แกก็ขึ้นไปหาพี่ปาร์กหน่อยก็ได้นะ ไม่ต้องเฝ้ายัยนี่มาก คนแบบนี้ไม่ตายง่ายๆ หรอก”
“มิกกิ...” พี่ยศปรามออกมาเบาๆ
“มิกกิพูดจริงค่ะ ที่เป็นแบบนี้เพราะว่าบ้าไปยืนตากแดดนานๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจเอง ไม่ใช่ความผิดเราสักหน่อย! มันฟื้นเมื่อไหร่ต้องรีบให้ออกจากบ้านเราทันทีเลยนะคะพี่ยศ” มิกกิบอกแล้วเดินกระแทกส้นออกไปจากห้องรับแขก พี่มาร์ชยิ้มแหยๆ ให้ก่อนจะตามมิกกิออกไปบ้าง ตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันกับพี่ยศที่ยังนั่งเฝ้าพลอยอยู่
“พี่ว่าปิงขึ้นไปดูปาร์กมันหน่อยดีกว่านะ” อยู่ๆ พี่ยศก็พูดออกมา
“ปิงว่า...พี่ปาร์กคงจะอยากอยู่คนเดียวมากกว่านะคะ”
“ไม่หรอก ช่วงเวลาสับสนแบบนี้ปาร์กมันคงต้องการ...ใครสักคน”
“...”
“ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงหรอก พลอยก็ดูไม่เป็นอะไรแล้วแค่นี้พี่ดูแลได้”
“งั้น...เดี๋ยวปิงขึ้นไปดูพี่ปาร์กแป๊บนึงนะคะ”
“จ้ะ” พี่ยศยิ้มให้ฉันก่อนที่ฉันจะแยกออกมาบ้าง
ฉันค่อยๆ ก้าวขึ้นไปด้านบนของบ้านด้วยใจที่ลุ้นระทึก...มันลุ้นยิ่งกว่ากำลังดูหนังสยองขวัญคนเดียวซะอีก พอฉันไปเจอพี่ปาร์เกต์ฉันควรจะพูดอะไรกับพี่เขาดี ฉันไม่รู้เลยว่าพลอยยังมีอิทธิพลต่อพี่เขามากน้อยขนาดไหนและการมาของพลอยครั้งนี้มันทำให้หัวใจหวั่นไหวไปบ้างรึเปล่า
‘ที่มิวมันบอกว่าฉันทำไปเพราะยังลืมพลอยไม่ได้ มันพูดถูกแล้วล่ะ…’
…
‘ที่มิวมันบอกว่าฉันทำไปเพราะยังลืมพลอยไม่ได้ มันพูดถูกแล้วล่ะ…’
…
เสียงของพี่ปาร์เกต์ดังขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆ ก้าวที่ฉันขึ้นบันไดไปแต่ละขั้น จนกระทั่งมันชัดเจนขึ้นเมื่อเดินมาถึงประตูห้องของพี่ปาร์เกต์
ตุบ!
พลั่ก!
พรืด!...
“โว้ยยยย!!!”
เสียงร้องและเสียงข้าวของมากมายกระทบกับผนังห้องทำให้ฉันชะงักมือที่กำลังจะเคาะประตู พี่ปาร์เกต์กำลังพังข้าวของและตะโกนอยู่คนเดียวอย่างบ้าคลั่ง...อาการเหล่านี้ เกิดขึ้นเพราะพลอยงั้นหรอ พลอยยังสามารถทำให้พี่ปาร์เกต์อารมณ์แปรปรวนได้ขนาดนี้เชียวหรอ!
“พี่ปาร์ก...” ฉันพูดกับบานประตูตรงหน้าก่อนที่น้ำตาหยดแรกจะไหลออกมา ฉันพยายามจะไม่ให้ตัวเองกลายเป็นคนคิดมากแล้วเชียว แต่...มันห้ามไม่ได้จริงๆ ใจฉันมันทั้งเจ็บทั้งจุกจนพูดอะไรไม่ออก งั้นที่ทุกๆ คนเข้าใจกันมันก็คงผิดหมด! ฉันกับพี่ปาร์กไม่ได้คบกัน และเราก็ยังไม่ได้อะไรกัน! ทุกๆ อย่างมันเป็นการมโนของฉันคนเดียวล้วนๆ
...อีกอย่างพี่ปาร์เกต์ก็ไม่เคยบอกเลยด้วยซ้ำ...พี่เขาไม่เคยบอกเลยว่าเราคบกันแล้ว!! ฉันมันโง่ที่คิดไปเองคนเดียว!!!
ฉันเดินออกมาจากหน้าห้องพี่ปาร์กแล้วกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเองแทน...ฉันทนฟังเสียงโวยวายและเสียงสะอื้นอย่างเจ็บปวดของพี่ปาร์เกต์ไม่ไหวจริงๆ ความเจ็บปวดที่พี่เขามี...ฉันไม่อยากรับรู้ ฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วเพราะในความรู้สึกทั้งหมดที่พี่เขากำลังมี...มันเอาไว้สำหรับยัยพลอยคนนั้นคนเดียว!
ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งเพราะการสัมผัสเบาๆ ที่แก้ม ฉันขมวดคิ้วแล้วค่อยดันเปลือกตาขึ้นก็พบพี่ปาร์เกต์นอนอยู่ข้างๆ และใช้มือค้ำศีรษะมองฉันอยู่...นี่ฉันหลับไปตอนไหน?
“หลับเป็นแมวเลยนะ” พี่ปาร์เกต์พูดขณะที่เอามือออกจากแก้มฉัน
“เฮ้ย! พี่เข้ามาได้ไง” ฉันรีบดันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วรีบสำรวจเครื่องแต่งกายของตัวเองว่ายังอยู่ครบ
“โธ่ ทำอย่างกับไม่เคยนอนด้วยกันอย่างงั้นแหละ” พี่ปาร์เกต์พูดแล้วล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียงต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน
“ตอนนั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัยนี่คะ แต่นี่พี่ตั้งใจบุกเข้ามาในห้องปิงอ่ะ T^T”
“ก็เรียกแล้วไม่ตอบนี่นา กลัวว่าจะเป็นอะไรเลยเข้ามาดู”
“เข้ามาดูแล้วเห็นว่าไม่เป็นอะไรก็ออกไปสิ ไม่ใช่มานอนอยู่แบบนี้”
“อ้าว พี่เห็นประตูไม่ได้ล็อก ก็นึกว่าปิงอ่อยพี่ซะอีก ^_^”
“ห๊ะ! จะบ้าหรอ เข้าข้างตัวเองเกินไปแล้วค่ะ ลุกเลย!” ฉันพูดพร้อมกับดึงแขนพี่ปาร์เกต์ให้ลุกขึ้น แต่พี่เขาก็ขืนตัวเองไว้ไม่ยอมลุก แล้วอยู่ๆ พี่เขากลับลุกพรวดขึ้นมาเองในขณะที่ฉันกำลังออกแรงดึงพอดี ทำให้หน้าของเราเกือบจะชนกัน
“น้ำปิง...” พี่ปาร์เกต์พูดออกมาเบาๆ
“คราวหน้า ห้ามร้องไห้ลับหลังพี่อีก...เข้าใจไหม” พี่ปาร์เกต์พูดพร้อมกับใช้นิ้วหัวแม่มือลูบเบาๆ ที่ขอบของฉันทั้ง 2 ข้าง
พี่เขารู้ได้ยังไงว่าฉันร้องไห้....
“ตาบวมขนาดนี้ ขี้เหร่เข้าไปใหญ่เลยรู้ไหม” พี่ปาร์เกต์ยิ้มออกมาเบาๆ รอยยิ้มอบอุ่นแบบนี้มันช่วยสมานบาดแผลที่อยู่ในใจฉันได้อย่างน่าประหลาด ทั้งๆ ที่ก่อนจะหลับฉันทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นมันกลับหายไปหมดแล้ว
“พี่ปาร์ก” ฉันเรียกแล้วโผเข้าไปกอดพี่ปาร์เกต์เบาๆ พี่เขาดูตกใจมากที่ฉันเป็นฝ่ายรุกก่อน แต่ในที่สุดพี่เขากอดตอบฉัน
“ว่าไง...” พี่ปาร์เกต์ถามออกมาเบาๆ แล้ววางคางลงมาเกยไว้กับไหล่ของฉัน
“ถ้าไม่อยากให้ปิงร้องไห้ลับหลังพี่อีก...สัญญานะว่าจะอยู่กับปิงเวลาที่ปิงร้องไห้”
“...พี่สัญญา”
“ส่วนพี่ก็เหมือนกัน ไม่ว่าพี่จะร้องไห้เพราะเรื่องอะไรก็ตาม พี่ห้ามร้องไห้ลับหลังปิงเด็ดขาดเพราะปิงเองก็จะอยู่กับพี่ เวลาที่พี่...ร้องไห้เหมือนกัน”
พี่ห้ามแอบร้องไห้คนเดียวเหมือนเมื่อกี๊อีกนะ เพราะปิงคงทนไม่ได้ที่ต้องได้ยินเสียงร้องไห้และเสียงโวยวายที่แสนเจ็บปวดแบบนั้นของพี่ ไม่ว่าพี่จะเสียใจด้วยเรื่องอะไรหรือเพราะใครปิงพร้อมที่อยู่กับพี่ ปิงจะไม่เดินออกมาแบบนั้นอีก...ปิงสัญญา
“...” พี่ปาร์เกต์เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก
“โอเค...”
เราลงมาชั้นล่างเพื่อกินมื้อเย็นแสนอร่อยฝีมือพี่ยศโดยมีพลอยที่ฟื้นแล้วมาร่วมโต๊ะด้วย สีหน้าซีดเซียวและอ่อนเพลียทำให้เธอดูน่าสงสารมากขึ้นและดูไม่มีพิษสงอะไรแล้ว ส่วนมิกกิกับพี่มาร์ชยังไม่กลับมาหลังจากที่ออกไปจากห้องรับแขกคราวนั้น สถานการณ์ในบ้านอึมครึมขนาดนี้ยังมีอารมณ์ไปออกเดทอีกนะเนี่ย แทนที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนกันนะยัยมิกกิ -*-
มื้อเย็นวันนี้ผ่านไปอย่างเงียบเชียบและเรียบร้อย ไม่มีใครพูดหรือคุยอะไรกันมีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจานและเสียงกล่าวคำ ‘ขอบคุณ’ ของฉันดังขึ้นเป็นระยะเพราะทั้งพี่ปาร์กและพี่ยศขยันตักโน่นตักนี่มาให้ฉันกินเป็นการใหญ่ หลังจากที่ถูกพี่ยศทั้งว่าหน้าซีดๆ
ฉันว่ายัยพลอยซีดกว่าฉันอีกนะ ที่หน้าฉันโซมเพราะว่าน้ำตาล้างเครื่องสำอางออกจากหน้าฉันหมดรึเปล่า =_=;
หลังจากกินข้าวกันเสร็จ พี่ๆ ทั้ง 2 คนก็อาสาไปล้างจานและทำความสะอาดห้องครัว...ตอนนี้ก็เหลือนางเอกกับนางร้ายสินะ -_-; เรานั่งอยู่บนโซฟาคนละตัวซึ่งมันอยู่ตรงข้ามกันพอดิบพอดี ยัยนี่ก็มองฉันจังเกิดพิศวาทอะไรในตัวฉันขึ้นมารึไง -*-!
“ขี้เหรี่ขนาดนี้พี่ปาร์กกล้าเอามาทำแฟนได้ยังไง” อยู่ๆ ยัยพลอยก็พูดขึ้นมาพร้อมกับเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ส่ายหน้าไปมาเบาๆ อย่างรับไม่ได้สุดๆ
เอาแล้ว...ยัยนี่ตัดกำลังคู่ต่อสู้เก่งชะมัด!
“ฉันว่าพี่ปาร์กคงไม่ได้จริงใจกับเธอหรอก เขาแค่เกรงใจพี่ยศเท่านั้นเองก็เลยไม่กล้าเลิก เธอเป็น้องรักพี่ยศนี่!”
นั่นไง มันเริ่มเสียงดังขึ้นมาแล้ว =_=;
“ฉันจะบอกให้รู้เอาไว้นะว่าพี่ปาร์กไม่มีทางลืมฉันได้ง่ายๆ หรอก เพราะอะไรเธอรู้ไหม?...พี่ปาร์กเป็นคนตามจีบฉันเองน่ะสิ ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนกระทั่งเข้ามหา’ลัยฉันถึงยอมคบด้วย พี่เขาทุ่มเทให้กับฉันทุกๆ อย่าง...ทุกอย่างจริงๆ ทั้งหมดนี้เพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เขารักฉันมากกก...” คำสุดท้าย ยัยพลอยตั้งใจลากเสียงให้ยาวเป็นพิเศษ
ขณะที่พลอยพูด ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่อกก็เกิดขึ้นเป็นระยะๆ จนฉันพูดอะไรไม่ออกเพราะว่ามันจุก...ภาพที่ฉันเห็นพี่ปาร์เกต์ครั้งแรกมันผุดขึ้นมาทันที นั่งคอพับจมกองเลือดอย่างหมดสภาพ ถ้าเกิดไม่รักมากพี่ปาร์เกต์คงไม่เศร้าขนาดนั้น...
“ฮึ! ถึงกับพูดไม่ออกเลยหรอ ที่ฉันพูดมามันแทงใจดำจนจุกอยู่ที่อกเลยล่ะสิ”
รู้ได้ไง -*-?
“เธอรู้รึเปล่าว่าถ้าพี่ปาร์กตัดสินใจคบใครสักคนพี่เขาจะจริงจังมาก ยอมทุ่มเทได้ทุกๆ อย่างให้คนที่เขารักและยอมพูดคำว่ารัก...ได้เป็นร้อยๆ ครั้งอย่างเต็มใจ ทั้งๆ ที่เป็นคนไม่ชอบพูดคำนี้เอาซะเลย” พลอยยิ้มออกมาเบาๆ เมื่อพูดจบประโยค แต่ใจฉันมันกลับตกวูบลงไปกองกับพื้น พี่ยศก็เคยบอกว่าพี่ปาร์กบอกรักใครยากมาก...แต่ทำไมกับยัยพลอยพี่เขาถึงพูดได้เป็นร้อยๆ ครั้งล่ะ?
“พี่ปาร์ก...เคยบอกรักเธอบ้างรึยังล่ะ”
“...”
“ไม่เคย?” พลอยเลิกคิ้วขึ้นถาม ตอนนี้เหมือนว่าตัวของฉันมันหดเล็กลงเหลือแค่นิ้วเดียว หายใจไม่ออกราวกับว่ากำลังจมน้ำอยู่ยังไงยังงั้น
ใครก็ได้ช่วยฉันที...ฉันเหมือนกำลังจะตายเพราะคำพูดของยัยพลอย!
“เลิกหวังลมๆ แล้งๆ แล้วถอยไปซะ!!!” ยัยพลอยแผดเสียงใส่ฉันพร้อมกับแววตาที่ลุกวาวขึ้นอย่างโกรธจัด
“ทำไมฉันต้องถอยด้วย...” ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดออกมาเหมือนไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับคำพูดเหล่านั้น
“ว่าไงนะ!” พลอยมีท่าทางช็อกกับปฏิกิริยาโต้กลับของฉันมาก ทำให้ฉันรู้สึกมีแรงฮึดสู้ขึ้นมา
********************************************************
ฮึ! ไม่รู้ซะแล้ววววว น้ำปิงจัดการพะแพงยังไง
ช่วงนี้พักความหวานมาฉากบู๊หน่อยดีกว่า
ฮ่าๆๆๆแต่ช่วงนี้หัวใจน้ำปิงอ่อนแอ หวั่นไหวง่ายจะคิดคำด่าออกไหมนะ
(เพราะใครล่ะ? ต้องโทษที่ปาร์กนะที่ทำให้น้ำปิงเปลี่ยนไป คิๆๆ)
เอาใจช่วยน้ำปิงกันด้วยนะจ้ะ
ฝากติดตาม คอมเม้นแล้วก็โหวตเป็นกำลังใจหน่อยนะจ้ะรีดเดอร์ที่รักทุกท่าน
แล้วเจอกันค่ะ ^O^
********************************************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
