Where are you my Princess? (Yaoi)

               “ซี เดินเร็วๆหน่อยสิ”หญิงสาวผมลอนแดงหันมาเอ่ยเร่งน้องเลี้ยง แล้วเดินควงแขนไปกับน้องสาวต่อ
               “ครับๆ”ซียิ้มตอบแล้วกระชับของในมือที่พะรุงพะรังไม่น้อย พร้อมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น วันนี้เขาโดนพี่สาวทั้งสองลากมาเป็นคนถือของที่ห้างสรรพสิ้นค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ตั้งแต่ห้างเปิด เพื่อมาซื้อชุดสำหรับงานเลี้ยงของมหาวิทยาลัยในคืนนี้
               สองสาวเขาร้านนู้นออกร้านนี้ ซื้อเสร็จก็โยนของเหล่านั้นให้เขาถืออย่างไม่แยแสซักนิด จนตอนนี้ของหนักขึ้นเรื่อยๆจนแขนผอมๆของเขาจะถือไม่ไหวอยู่แล้ว
               ซีเดินตามพี่สาวเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่ง เห็นสาวๆกำลังลองชุดกันอยู่จึงเดินไปที่เก้าอีกนั่งแล้ววางของลงเพื่อพักแขน แล้วทิ้งล่างลงบนเบาะอย่างเหนื่อยอ่อน ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆมองไปที่ถุงมากมายที่เขาถือมาแล้วเงยมองไปที่หญิงสาวทั้งสองพรางคิดไปว่า เงินที่พวกหล่อนกำลังใช้จ่ายนั้นเป็นเงินของพ่อเขา
               พ่อเขานั้นเป็นนักธุรกิจที่มีความสามารถพอตัว เขาก่อร่างสร้างฐานะให้กับครอบครัวได้อย่างมั่นคง อีกทั้งเขายังเป็นชายหนุ่มที่อ่อนโยนใจดี แม่เขาเองก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากและน่ารัก เป็นช่วงเวลาที่เขาอยากหยุดเวลาเอาไว้ เมื่อย้อนนึกถึงความหลังอันสวยงามใบหน้าสวยก็ระบายยิ้มเป็นสุข
แต่ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปเมื่อแม่ของเขาต้องเสียด้วยโรคร้าย  พ่อเขาเศร้าเสียใจจนแทบจะตรอมใจ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาเยี่ยวยาจิตใจที่อ่อนแอของพ่อ ตอนนั้นเขาต้องขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ทำให้พ่อเขาดีขึ้น แต่แล้วไม่นานพ่อเขาก็จากไปด้วยอุบัติเหตุอย่างกระทันหันและไม่ได้ทำพินัยกรรมใดๆเอาไว้ สิ่งที่เขาได้มีเพียงเงินประกันชีวิตที่เขาใช้เป็นทุนค่าเล่าเรียน
ซึ่งหลังจากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เคยแยแสเขาอีกเลย เขารู้ว่าการรักคนที่ไม่ใช่ลูกของตัวเองนั้นยาก เขาเลยไม่เคยคิดเกลียดผู้หญิงคนนั้น ยังไงซะเธอก็ไม่เคยมาทำร้ายอะไร แต่เขาก็ไม่เคยชอบผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน
“ป่ะซีกลับ พวกพี่เหนื่อยแล้ว”ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆพี่พิณก็เดินมายื้นถุงเสื้อผ้าที่พึ่งซื้อให้เขา แล้วหมุนตัวออกเดินนำไปพร้อมพี่สาวคนโต
แต่เขาจะทำอะไรได้อดีตก็ยังคงเป็นอดีต จะนั่งคร่ำครวญกับมันก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้อยู่ที่ปัจจุบันต่างหาก
 
               หลังจากที่ไปเป็นคนถือของให้พี่สาวแล้วขับรถไปส่งที่บ้านก็เวลาราวๆบ่ายสองแล้ว ซีจึงนั่งรถเมย์ต่อมาที่มหาวิทยาลัยทันทีเพื่อไปจัดเตรียมของสำหรับงานเลี้ยง ซึงพอไปถึงหอประชุมใหญ่ของมหาลัยก็เห็นนิวกำลังยืนสั่งงานนักศึกษาและคนงานอื่นๆที่กำลังทำงานกันอย่างร่งรีบ พอคนตัวเล็กหันมาเห็นร่างผอมจึงส่งงานให้กับเพื่อนที่อยู่ข้างๆก่อนจะเดินผละออกมา
               “กว่าจะมานะ ปะเดี๋ยวจะพาไปหาเชฟ”นิวส่งสายตารู้ทันมาให้แล้วจัดการลากเขาออกจากหอประชุมทันที
               ร่างเล็กลากคนตัวสูงกว่ามาที่อาคารข้างๆที่ไม่ไกลจากหอประชุมมากนัก  เมื่อพอเข้าไปภายในก็เห็นคนจำนวนมากกำลังเดินขวักไขว่เพื่อเตรียมอาหารสำหรับงานเลี้ยง ภายในห้องจึงถูกดัดแปลงเป็นครัวสำหรับเตรียมอาหาร
               นิวลากร่างผอมไปหาชายวัยกลางคนรูปร่างตุ้ยนุ้ยคนหนึ่งที่ดูจะเป็นหัวหน้า นิวแนะนำซีให้ชายคนนั้นรู้จัก ซียกมือไหว้อย่างสุภาพซึ่งอีกฝ่ายก็รับไหว้ยิ้มแย้มอย่างคนอารมณ์ดี พวกเขาพูดคุยกันนิดหน่อยก่อนที่ชายอ้วนจะยื้นรายการขนมที่ต้องทำมาให้เขาซึ่งปริมาณแต่ละอย่างมันก็ไม่ใช่น้อยๆเลย แล้วพาเขามาที่พื้นที่หนึ่งในครัวสำหรับให้เขาทำขนม ก่อนนิวจะออกไปเตรียมงานในส่วนของตัวเองต่อ ทั้งยังทิ้งท้ายประโยคที่ทำให้ซีต้องหนักใจ
               “ไว้เสร็จจะมารับนะ แล้วไปทำ ‘อีกงานกัน’”ว่าจบก็ส่งจูบให้หนึ่งทีแล้วโบกมือบ๊ายบายจากไป
               งานเลี้ยงคืนนี้จัดแบบค๊อกเทลปาร์ตี้ซึ่งธีมของงานในปีนี้คือ ‘Prince and Princess’ ซึ่งงานจะเริ่มตั้งแต่หกโมงเย็นไปจนเกือบสี่ห้าทุ่มแล้วแต่เหล่านักศึกษาจะยื้อเวลากันไป ดังนั้นอาหารจึงต้องจัดเตรียมไว้ก่อนแล้วทำเพิ่มเรื่อยๆเมื่อใกล้หมด จะปิดครัวก็ในช่วงราวๆสามทุ่ม ในงานมีกิจกรรมและการแสดงเวียนไปแล้วแต่รุ่นพี่แต่ละคณะจะจัดสรรค์มาสร้างความบันเทิง
               เวลาล่วงเลยไปเรื่อยๆซีไม่ได้รับรู้ว่าที่งานเลี้ยงมีความเป็นไปอย่างไรบ้าง คนมาเยอะแค่ไหน กำลังทำกิจกรรมอะไรกันอยู่ เขาเพียงจัดการทำขนมตามออเดอร์ที่ได้มาอย่างคล่องแคล่ว พอได้มากพอก็จะได้พักซักครู่แล้วก็ต้องกลับไปทำเพิ่มในส่วนที่ใกล้หมด และดูเหมือนว่าขนมหวานของเขาจะเป็นที่นิยมพอสมควรเพราะนี่ก็ทำเกินยอดที่คาดไว้มามากแล้ว แต่ถึงแม้จะเหนื่อย งานจะหนัก ซีก็รู้สึกมีความสุขที่มีคนกินและชอบในขนมของเขา
               เมื่อถึงเวลาสามทุ่มกว่าๆ ความถี่ที่อาหารถูกนำออกไปก็ชะลอลงเรื่อยๆ แล้วชายร่างตุ้ยนุ้ยก็สั่งปิดครัว เหล่าคนครัวต่างพากันเฮ ยืดเล้ยยืดสายจากอาการเมื่อยล้า ซีเองก็กำลังยืนยิ้มอยู่กับสิ่งที่ทำไป แต่เพียงแปปเดียวเท่านั้น เหมือนมีตาทิพย์ว่าชายหนุ่มเสร็จงาน เพื่อนร่างเล็กก็เยี่ยมหน้าเข้ามาลากเขาออกไปทันที
               นิวดึงลากเพื่อนไปที่ห้องเล็กๆภายในอาคารเดียวมัน และขณะที่จับจูงกันอยู่นั้นซีพึ่งสังเกตเห็นเพื่อนว่าตอนนี้เจ้าตัวเล็กนั้น อยู่ในชุดเข้าธีม Princeแบบจัดเต็ม เสื้อคอปกตั้งสีแดงสวยพร้อมเครื่องยศสีทองและสายสะพายคาด ส่งให้เพื่อนเขาดูเหมือนเจ้าชายตัวน้อยมากๆ
               ‘น่ารัก’ ซีแอบลอบคิดในใจ พร้อมกับเผลอยิ้มออกมาน้อยๆ
               เมื่อทั้งคู่เข้ามาในห้องเป็นการเรียบร้อยนิวก็ปล่อยมือซีทันทีพร้อมเดินไปหยิบบางอย่างมาโชว์ให้เพื่อนรักดู พร้อมรอยยิ้มร้ายเล่ห์อย่างที่สุด
               “ซี แกพร้อมหรือยังเอ่ย ได้เวลาร่ายเวทมนต์แล้ว”
               ‘เขาขอคืนที่คิดไปเมื่อกี้!”
 
               ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆงานอย่างสนใจ ตอนนี้หอประชุมขนาดใหญ่ถูกเนรมิตรตกแต่งด้วยผ้าและแสงสีให้คล้ายกับห้องโถงในพระราชวัง มีโต๊ะจัดไว้เป็นโซนๆสำหรับวางอาหารและเครื่องดื่ม ในงานเต็มไปด้วยนักศึกษาแต่งตัวสวยหล่อ บ้างก็จัดเต็มเข้าธีมกันมาซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นพวกพี่ๆนั้นล่ะ บางคนก็ใส่เชิต ชุดเดรสกันธรรมดาอย่างน้อยปีหนึ่งบางคนที่ยังเขินๆอายๆกันอยู่ ที่หน้าเวทีกำลังมีการแสดงของคณะไหนซักคณะหนึ่งที่เรียกเสีงเฮฮาจากเหล่าคนดู บรรยากาศภายในงานโดยรวมแล้วกำลังคึกคักสนุกสนาน ซึ่งชายหนุ่มก็ควรที่จะรู้สึกตามนั้นถ้าไม่ใช่…
               “นั้นใครน่ะ”
               “เข้าไปคุยเลยดิวะ”
               “สวยจัง อยู่คณะไหนกันนะ”
               ‘สวย’เป็นคำที่ตอนนี้ฟังแล้วไม่รู้ว่าควรจะยิ้มหรือร้องไห้ เพราะตอนนี้นายฉันทกร สิลานนท์ เพศชาย อายุ19ปี กำลังใส่ชุดราตรียาวแบบเข้าธีม Princess สุดๆ!
               ในขณะนี้ร่างผอมอยู่ในชุดราตรียาวสีขาวฟ้าที่ขับเน้นให้ผิวดูขาวผ่อง ตัวชุดนั้นลักษณะคล้ายเกาะอก(ที่เพื่อนตัวดียัดเสริมเข้าไปไม่รู้เท่าไร)แต่มีผ้าลูกไม้ลายสวยปิดขึ้นไปถึงคอแบบเสื้อคอปกตั้ง ที่ด้านหลังแอบเปิดหลังนิดๆให้เห็นสะบักทั้งสองข้างอย่างยั่วยวน ตัวชุดเข้ารูปแบบแขนกุด(ซึ่งก็เป็นเจ้าเพื่อนคนเดิมที่จับโกนซะไม่มีเหลือ)อวดแขนกลมกลึง แล้วใส่ถุงมือผ้าสั้นลายลูกไม้ กระโปรงยาวทิ้งตัวจนถึงข้อเท้า เผยให้เห็นปลายรองเท้าส้นสูงนิดๆ ผมสั้นๆถูกสวมทับด้วยวิกผมสีดำเป็นลอน ยาวสยายถึงกลางหลัง บางส่วนกำลังคลอเคลียกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่ติดเคล้าหวานๆซึ่งถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างพิถีพิถัน แว่นกรอบบางก็ถูกแทนที่ด้วยคอนแทคเลนส์ ทำให้ตอนนี้เจ้าตัวดูสวยสง่าจนจำแทบไม่ได้
               หลังจากที่เนรมิตรตัวเขาเป็นที่เรียบร้อยเจ้าเพื่อนตัวเล็กก็พาเขามาทิ้งไว้กลางงานแล้วหายตัวไปทันทีมีทิ้งคำพูดไว้เพียงแค่ว่า
               ‘แกได้ใส่ชุดที่ฉันเป็นคนออกแบบเชียวนะ เพราะงั้นต่อไปก็เอาตัวให้รอดละ’ ใช่ครับเพื่อนเขานั้นเรียนทางด้าน แฟชั่นดีไซเนอร์ แต่ที่ว่าเอาตัวให้รอดน่ะคือ….
               “สวัสดีครับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทั้งหลาย ตัวผมมีชื่อว่านายนพพิชญ์ วัชระอุดมพรหรือจะเรียกว่านิวก็ได้ ต่อไปกิจกรรมสุดท้ายนี้เป็นของคณะแฟชั่นดีไซร์เนอร์นะคร้าบบบบบ”บนเวทีปรากฎร่างเล็กขึ้นไปกล่าวทักทายเพื่อเริ่มต้นกิจกรรมของคณะตน
               “วันนี้เราจะมีละครสนุกๆมาให้ทุกท่านได้รับชม ซึ่งชุดในการแสดงนั้นพวกเราเป็นตนออกแบบและตัดเย็บเองทั้งหมดเลยนะครับ ขอให้ทุกท่านสนุกสนานไปกับละครของเราในท้องเรื่อง ซินเดอเรลล่าฉบับดัดแปลง!!”คนตัวเล็กเดินพูดไปทั่วทั้งเวทีอย่างน่าเอ็นดู เรียกความสนใจได้ทั่วทั้งหอประชุม
               “แต่เดี๋ยวก่อน! ก่อนที่ทุกท่านจะไปรับชมละครกัน ทางเรามีเกมสนุกๆมาให้ทุกท่านเล่นด้วยนะครับ ถ้าใครชนะละก็จะมีรางวัลให้ ถ้าเป็นเด็กปีหนึ่งจะได้รับสิทธิพิเศษไม่ถูกทำโทษตอนรับน้อง! แต่ถ้าปีอื่นๆละก็จะได้โอกาสสั่งตัดชุดกับคณะเราไปเลย3ชุด!”คำเอ่ยของเจ้าตัวเรียกเสียงฮือฮาให้ดังขึ้นทั่วหอประชุม ผู้คนแลดูกระตือรือล้นขึ้นมาทันตา แต่กลับทำให้ซีเริ่มเหงื่อตก
               “เกมนี้มีชื่อว่า ‘ตามล่าหาซินเดอเรลล่าตัวปลอม’ ตอนนี้หนึ่งในนี้มีเพื่อนผู้ชายผมอยู่คนหนึ่ง เขากำลังปลอมตัวเป็นเจ้าหญิงเพื่อมาลอบทำร้ายซินเดอเรลล่าของเราบนเวที เพราะงั้นทุกคนช่วยผมจับตัวเขามาให้ได้ก่อนที่ละครเรื่องนี้จะจบด้วยนะครับ ผมใช่คำว่าปลอมตัวดังนั้นเขาต้องเป็นชายแท้ร้อยเปอร์เซ็น แล้วการจะรู้ได้ว่าเป็นเขานั้น ผมมีตัวช่วย”ว่าแล้วก็ล่วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบแหวนใสๆเกลี้ยงเกลาวงหนึ่งขึ้นมา
               “ถ้ามีซินเดอเรลล่าก็ต้องมีรองเท้าแก้วใช่มั้ยครับ เพื่อนพี่จะใส่แหวนวงแบบนี้ไว้ที่นิ้ว ต้องเป็นแก้วนะไม่ใช่พลาสติก มีตัวหลอกที่ใส่แหวนพลาสติกไว้ด้วยน้า แล้วจะแยกออกได้ไง เพื่อนพี่แต่ละคนไม่ยอมให้เตะแหวนง่ายๆหรอกนะ แต่ต้องทำแบบนี้” นิวหันไปกวักมือเรียกเพื่อนจากข้างเวที ซึ่งก็มีหญิงสาวใส่ชุดเจ้าหญิงฟูฟองที่คาดว่าน่าจะแสดงเป็นซินเดอเรลล่าเดินเข้ามายืนข้างๆ แล้วเจ้าชายน้อยก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับจรดริมฝีปากบนแหวนที่สวมอยู่บนมือเรียว ราวกับฉากในเทพนิยายเรียกให้สาวๆกรี้ดกร้าดกันเกรียวกราว
               เป็นภาพที่ซีเห็นแล้วเผลอเอามือทั้งสองข้างมากุมกันไว้ที่ด้านหน้าอย่างต้องการซ่อนแหวนแก้วที่บัดนี้ส่วมใส่อยู่ที่นิ้วกลางขางซ้ายของเขา ถึงมันจะถูกสวมทับอยู่บนถุงมือผ้าลูกไม้ทำให้มองยากแต่ก็ทำให้รู้สึกหวั่นๆอยู่ดี จริงๆแล้วก่อนจะถึงวันงานซีเคยต่อรองกับเพื่อนว่า ให้เขาเป็นแค่ตัวหลอกก็พอ แต่อีกฝ่ายก็ค้านมาว่าไม่มีใครยอมเป็นเลย(ชายแท้ๆใครมันจะยอมเล่า) แล้วพอขอไม่แต่งตัวแบบนี้ เจ้าตัวก็ดูจะคันไม้คันมือมานานเลยไม่ยอมให้เขาปฏิเสธอะไรเลย
               “ส่วนผู้หญิงก็เอาเป็นแค่ย่อตัวแล้วกันนะครับ เอาละครับหลังจากที่ทราบกันดีแล้ว ใครที่หาเจอก่อนก็ขอแหวนแล้วมาเอารางวัลจากพี่ได้เลย ตอนนี้ก็ห้าทุ่มๆกว่าๆแล้ว ช่วยกันหาให้เจอก่อนการแสดงจะจบกันนะคร้าบบบ”พอจบคนตัวเล็กก็ดินหายเข้าหลังเวทีไปพร้อมกับที่การแสดงกำลังเริ่ม
               ร่างสูงในชุดสวยลอบถอนหายใจๆเบา ในหัวก็คิดไปเรื่อยว่าจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์แบบนี้อย่างไร ถ้าใครมารู้ว่าเขาแต่งตัวแบบนี้ละก็อายเขาตาย
               เสียงฮือฮาดังขึ้นที่มุมหนึ่งไม่ไกลจากที่ซียืนนัก เรียกความสนใจจากชายหนุ่มให้เดินเข้าไปดูอย่างแอบเซนิดๆจากส้นสูงที่ไม่คุ้นชิน พอเข้าไปใกล้ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่คาดว่าน่าจะอยู่ปีหนึ่งกำลังคุกเข่าข้างหนึ่งแล้วจุมพิตไปที่แหวนบนนิ้วของรุ่นพี่ที่ต่อให้อยู่ในชุดกระโปรงบานก็รู้ได้ว่าเป็นผู้ชาย….เอ๊ะ…ต้องชายใจหญิง
               ภาพตรงหน้าแลดูขบขันไม่น้อยเพราะฝ่ายถูกจุมพิตกำลังยิ้มแปล้นอย่างถูกอกถูกใจ มีเสียงหัวเราะแถมด้วยแต่คนกระทำนี่สิใบหน้าแสดงออกถึงควาจำยอมแบบสุดๆ
               และแล้วเกมก็ถูกดำเนินไปเรื่อยๆ มีหลายๆคนทั้งชายทั้งหญิงไปจุมพิษแหวนของพี่หลอกที่มุมนู้นมุมนี้ทั่วทั้งหอประชุม จนชายหนุ่มเองเริ่มรู้สึกหวั่นๆว่าจะมีใครจับได้ ซึ่งก็มีบางคนที่เดินผ่านเขาไปอย่างไม่นึกสงสัยอะไร ซึ่งซีก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่พวกเขาดูไม่ออก
               “ขอโทษนะครับ”ซีสะดุ้งน้อยๆเมื่อมีเสียงเอ่ยทักขึ้นมาจากด้านหลัง เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มมาให้ ซีจึงพยายามดัดเสียงตอบกลับไป ถึงแม้โทนเสียงของชายหนุ่มจะไม่ได้ห้าวแหบเป็นทุนเดิมแต่ถ้าไม่ดัดเลยยังไงก็คงจับได้ เขาจึงพยามทำให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด มือทั้งสองยังกอบกุมกันแน่น
               “คะ?”แอบรู้สึกกระดากปากนิดๆที่ต้องพูดคะขา
               "ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรหรือครับ”
                ซีแอบโล่งใจน้อยๆที่คนตรงหน้าไม่ได้ดูท่าจะมาหาแหวน แต่สภาพการณ์ที่เหมือนโดนจีบแบบนี้ก็ยังคงชวนกระอักกระอวนใจอยู่ดี
               “ซะ…เซนค่ะ อ่าขอตัวไปหาเครื่องดื่มก่อนนะคะ” เขาตัดสินใจส่งยิ้มสวยๆโกหกออกไป แล้วรีบหาทางชิ่งทันที
                 ซีพยายามเดินก้มหน้าก้มตาแทรกผ่านคนไปที่มุมคนน้อยๆทั้งที่มือยังคงกุมกันไว้เพื่อซ่อนแหวน แล้วตัวเขาก็หลุดมาอยู่ที่ด้านข้างหอประชุมใกล้ประตูทางออกบานหนึ่ง เขาพยายามหลบตัวเข้าไปอยู่ในมุมมืดเพื่อที่ใครจะได้ไม่มาสนใจ แต่แล้วเขาก็เห็นผู้ชายคนนั้นยังคงตามเขามาและพยามมองหาเขาอยู่
               ร่างนั้นเข้าใกล้เข้ามา ทำให้ซีต้องกระเถิบตัวถอยหนีจนหลังชนกับประตูบานคู่ที่เปิดออกไปที่ระเบียงด้านนอก ซีมองกลับไปก็ยังคงเห็นชายคนเดิมเดินใกล้เข้ามาทุกทีจึงตัดสินใจเอาตัวดันประตูออกไป
               ดวงตาคู่สวยยังคงมองไปด้านในหอประชุมทั้งที่ประตูปิดลงแล้วอย่างระแวง ทั้งที่เท้ายังคงก้าวถอยไปเรื่อยๆ
ปึก!
               ร่างบางก้าวถอยจนไปชนเข้ากับอะไรบางอย่างจนสะดุ้งตกใจหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว ทำให้เสียการทรงตัวจากส้นสูงจนจะเซล้มลงหงายหลัง ซีหลับตาปี๋อย่างเตรียมรับความเจ็บ แต่กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่รู้สึกกลับเป็นวงแขนใหญ่ของใครบางคนที่พุ่งเข้ามาโอบประคองเขาแทน
               ซีค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อมั่นใจว่าตนพึ่งผ่านช่วงเวลาเกือบเจ็บตัวมา แต่แล้วดวงตาก็พลันสบเข้ากับนัยน์ตาเรียวคมดุดันที่ส่องประกายอยู่บนใบหน้าที่คุ้นตา
               พี่ดันเต้!!!