รักสุดใจ...นายสาวหล่อ

     " แพร / แพรรี่ " เสียงออดอ้อนของสองสาวดังขึ้น พร้อมกัน ทันทีที่ได้ยินเสียงอีกฝ่าย ทั้งสองก็หันไม่มองหน้ากัน 
     " ไอ้ต๊อง / ยัยบ๊อง " ทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกันพร้อมกับชื่อใหม่ที่ต่างฝ่ายต่างตั้งให้กัน 
     " เธอมาทำอะไรของเธอ " แซมมี่ชิงพูดก่อน 
     " ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ " ซัมเมอร์ไม่ตอบคำถามและยังถามกลับอีก     
     " ฉันก็มาหาแพร เพื่อนของฉันน่ะสิ " เสียงของแซมมี่แสดงความไม่พอใจ
     " ฉันก็มาหาแพรรี่ " ซัมเมอร์บอกจุดประสงค์ของตน 
     " แพรน่ะมันเพื่อนฉัน ไม่ใช่เพื่อนเธอ " แซมมี่ตอบกลับแสดงอาการหวงแหนเพื่อนรัก 
     " ฉันน่ะรู้จักแพรรี่ก่อนที่เธอจะรู้จักอีก " ซัมเมอร์พูดด้วยน้ำเสียงแสดงความชนะ 
     " แพร / แพรรี่ แกจะไปไหน !! " ทั้งสองหันไปถาม แพรรี่ที่กำลังจะเดินไป และวิ่งตามไปทันที 
     " พวกแกสองตัวยังเห็นหัวฉันอยู่ด้วยเหรอ ฉันเห็นแกสองตัว เรียกชื่อฉัน และหลังจากนั้นก็ทะเลาะกัน แกจะให้ฉันมานั่งฟังแกสองตัวกัดกันตลอดเวลาเลยเหรอไง ฉันรำคาญ ! " พูดจบ แพรรี่ก็ตั้งท่าจะเดินไปต่อ 
     " ขอโทษ " ทั้งสองเอ่ยขอโทษแซมมี่ ด้วยความสำนึกผิด 
     " เออ ไม่เป็นไร ไปกินข้าวกัน " แพรรี่ตอบปัดๆไป เธอเองไม่ได้โกรธสองคนนั้นหรอก แต่เธอรำคญซะมากกว่า 
    ตลอดทางเดินทั้งสองเดินเบียดกันจนกระทั่ง  
     " อ๊ายย / เฮ้ยย " เสียงสองเสียงแสดงความตกใจ แพรรี่ที่คิดว่าทั้งสองทะเลาะกันจึงจะหันไปต่อว่า แต่ภาพที่เห็นก็ทำให้หน้าเธอ กลายเป็น 0.0 ทันที 
     " เฮ้ย พวกแกเป็นอะไรเนี่ย ใครก็ได้ช่วยด้วย " แพรรี่ร้องขอความช่วยเหลือจากผู้คนรอบข้าง เพื่อขอให้นำเพื่อนเธอไปส่งโรงพยาบาล 
 
   ณ   โรงพยาบาล
     " อือ ... ที่ไหนว่ะเนี่ย " ซัมเมอร์ บ่นเสียงงัวเงีย 
     " ตื่นแล้วหรอ แซมมี่ยังไม่ตื่นเลย " แพรรี่ ปรี่ไปหาซัมเมอร์ที่ตื่นก่อน ก่อนจะบ่นให้ซัมเมอร์ฟัง  
     " เรื่องของยัยนั่นสิ " ซัมเมอ์ที่ตื่นดีแล้วพูดเสียงไม่ใส่ใจนัก
     " ทำไมแกพูดแบบนี้อ่ะ แกไม่ใช่หรอที่ชนมันตกบันได จนทำให้มันเป็นแบบนี้ " แพรรี่ต่อว่าซัมเมอร์ที่แสดงท่าทีไม่ใส่ใจแซมมี่ 
     " เออ ฉันขอโทษ " ซัมเมอร์ตอบกลับเพราะขี้เกียจฟังแพรรี่บ่น 
     " อื้มมม .... โอ๊ยยย " แซมมี่ที่พึ่งตื่นร้องด้วยความเจ็บปวด 
     " แซมมี่ แกเป็นอะไร " แพรรี่รีบวิ่งมาหาแซมมี่ที่ร้องครวญครางอยู่บนเตียงคนไข้ 
     " ใครคือแซมมี่ค่ะ ฉันหรอค่ะ " แซมมี่ถามด้วยเสียงงุนงง เธอไม่รู้จริงๆว่าเธอชื่ออะไร 
     " ก็ใช่น่ะสิ แกน่ะชื่อแซมมี่ อย่ามาทำเป็นจำไม่ได้ " แพรรี่ที่คิดว่าแซมมี่แกล้งจำชื่อตัวเองไม่ได้ก็บ่นให้ฟัง
     " ฉันจำไม่ได้จริงๆค่ะ แล้วพวกคุณชื่ออะไรค่ะ " แซมมี่ที่ตอนนี้จำอะไรไม่ได้ถามคนตรงหน้าสองคนด้วยใบหน้าที่ใสซื่อ
     " เฮ้ย ! แพรรี่ ไปตามหมอมาก่อน ฉันว่ายัยบ๊องนี่มันจำไม่ได้จริงๆ " ซัมเมอร์ที่นั่งเงียบอยู่นาน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียวรำคาญ ๆ
 
    " ผมว่าความทรงจำของคนไข้ ได้หายไปบางส่วนนะครับ แต่ถ้าพวกคุณช่วยกัน ไม่นานเค้าก็จะกลับมาจำได้เหมือนเดิม " หลังจากที่คุณหมอพูดจบก็เดินจากไป จากห้อง 
     " แกนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเล่าประวัติแกให้ฟังเอง " แพรรี่พูดด้วยน้ำเสียงห่วงๆ และเธอก็ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองของเธอนอนพักไป