รักสุดใจ...นายสาวหล่อ

    " คุณค่ะ คุณ ตื่นได้แล้วนะค่ะ " แซมมี่ที่ตื่นก่อน ร้องเรียกซัมเมอร์ให้ตื่น เพราะเธออยากจะรู้ประวัติของตนเอง จากคนตรงหน้า 

     " หื้ม .. ใครปลุกเนี่ย " ซัมเมอร์ บ่นอุบอิบ เพราะโดนกวนตอนนอน ด้วยความไม่พอใจเธอจึงจะต่อว่าคนที่ปลุกเธอ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็บ่นไม่ลง เพราะคนตรงหน้านี้ ไม่มีความทรงจำอยู่ในสมองเลย แม้แต่น้อย 

     " ขอโทษนะค่ะ ฉันทำให้คุณไม่พอใจหรือเปล่าค่ะ " แซมมี่ถามน้ำเสียงใสซื่อ แต่ในใจกับยิ้มเยาะ ' คิดว่าฉันจำอะไรไม่ได้จริง ๆ งั้นหรอ หึ ๆ ผิดแล้วล่ะไอ้ต๊อง ' นี่คือสิ่งที่แซมมี่คิดในใจ 

     " เปล่า ! เธอยิ้มอะไร " ซัมเมอร์ถามแซมมี่ด้วยความสงสัย ' ยัยนี่ มีท่าทีแปลก ๆ นะ ' ซัมเมอร์มองหน้าแซมมี่และคิดในใจ 

     " ย..ยิ้ม ยิ้มให้คุณไงค่ะ " แซมมี่ที่เผลอยิ้มออกมาถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกทัก ' เกือบไปแล้วเรา -0- ' 

     " เหรอ ? หิวหรือยัง " ซัมเมอร์ถามแซมมี่ด้วยความเป็นห่วง 

     " ยังค่ะ เอ่อ..นี่คุณนอนเฝ้าฉันทั้งคืนเลยหรอค่ะ " แซมมี่ที่ตื่นมาและพบว่าซัมเมอร์นั่งหลับอยู่ข้างเตียงคนไข้ 

     " ประมาณนั้น แต่ฉันไม่ได้เป็นห่วงเธอนะ " ซัมเมอร์รีบบอกก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจผิด 

     " ค่ะ ! ฉันอยากรู้ประวัติของฉันน่ะค่ะ " แซมมี่พูดเสียงไม่ค่อยพอใจ 

     " เธอชื่อ แซมมี่ มีเพื่อนสนิทชื่อ แพร คือคนเมื่อวานที่เธอเห็น ส่วนฉันชื่อซัมเมอร์ เป็น.. " ซัมเมอร์ยังไม่ทันพูดจบแซมมี่ก็พูดขึ้น

     " เป็นคนที่คอยหาเรื่องฉัน ^^ " แซมมี่พูดขึ้นอย่างลืมตัว ' หึ้ย ! พูดอะไรออกไปเนี่ย ' แซมมี่นึกโมโหตัวเองในใจ 

     " นี่เธอไม่ได้ความจำเสื่อมหรอ ? " ซัมเมอร์เริ่มสงสัยแล้วสิ '  ยัยนี่โกหกเรางั้นหรอ ' 

     " เปล่านะค่ะ ฉันแค่คิด " แซมมี่รีบแก้ตัวทันที เธอไม่อยากให้เขาจับได้หรอกนะ 

     " งั้นฉันขอพิสูจน์ " ซัมเมอร์ ท้าให้ร่างบางพิสูจน์ความจริงเพื่อให้เขาเชื่อว่าเธอไม่ได้โกหก

     " พิสูจน์ยังไงล่ะ " แซมมี่ถามกลับเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะพิสูจน์ยังไง 

      " เดี๋ยวฉันทำเอง " พูดจบซัมเมอร์ก็กระโดดคร่อมร่างแซมมี่ที่นอนอยู่บนเตียง พร้อมกับค่อยๆ ก้มหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าของร่างบาง จนจมูกเกือบจะชนกัน 

      ' เฮ้ย ! ซวยแล้ว ทำไงดีล่ะ ' แซมมี่คิดในใจ ก่อนที่จะพูดออกไปด้วยเสียงสั่น ๆ พร้อมกับเบือนหน้าหนี  " คุณจะทำอะไรค่ะ " แซมมี่ยังพูดจาเหมือนคนไม่รู้จัก 

     " เธอยังไม่ยอมพูดอีกเหรอ " ซัมเมอร์จับแซมมี่ให้หันหน้ามามองเขา พร้อมกับสายตาประมาณว่า งานนี้ฉันเอาจริง ก่อนจะประกบริมฝีปากบางของตนเองลงบนริมฝีปากของร่างบาง เขายังไม่คิดจะสอดลิ้นเข้าไปเพราะนี่แค่เตือนเท่านั้น ก่อนจะผละริมฝีปากออกจากปากของรางบาง  " เธอจะยอมรับความจริงหรือยัง " ซัมเมอร์ถามแซมมี่เสียงยั่วยวน 

     " ย..ยอมแล้ว ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม " แซมมี่พูดเสียงสั่น ๆ ' ทำไมใจต้องเต้นแรงด้วยนะ ' แซมมี่ใบหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเพราะความ เขิน 

     " ก็แค่นั้น " พูดจบซัมเมอร์ก็ผละออกจากร่างบาง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

     " เธอกล้าดียังไง มาขโมยจูบแรกฉัน " แซมมี่เสียงดังใส่ซัมเมอร์ที่ตั้งท่าจะเดินออกไป 

     " จูบงั้นหรอ เมื่อกี้นี้ฉันไม่ได้จูบเธอนะ แค่ปากแตะปากแบบนั้นฉันไม่เรียกว่าจูบหรอก " ซัมเมอร์พูดพร้อมเดินตรงไปหาร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง แววตามีเลศนัย ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากของร่างบาง พร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปในปากเพื่อชิมความหวานในปากของร่างบาง เป็นเวลานาน จนร่างบางตีแขนเพื่อประท้วงเขา ซัมเมอร์ค่อยๆ ผละริมฝีปากออกจากร่างบางอย่างอ้อยอิ่ง " แล้วเจอกัน " พูดจบซัมเมอร์ก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้ร่างบางนอนอึ้งอยู่บนเตียงคนเดียว ...

    " ไอ้บ้าเอ๊ย "