รักอันตรายกับนายมาเฟีย

(ต้องขออภัยอย่างยิ่ง...เนื่องด้วยชื่อนางเอกผิดพลาดจะแก้ไขในบทนี้ค่ะ ซึ่งจะต่อจากบทเดิมเนื่องด้วยบทที่สามนั้น ทางรีบอร์นได้รีบร้อนเขียนเพราะดึกมากและต้อเงข้านอนไปเรียน ต้องขออภัยอย่างยิ่ง...รีบอร์น)
 
     ต่อจากบทที่สาม...
 
เล่นกับใครไม่เล่น...เล่นกับฉันซะแล้ว นายเล่นผิดคนแบบสุดๆ ฉันเพิ่มแรงก่อนกระชากไปมาอย่างสะใจ เสียงร้องอวดครวญเริ่มโหยหวนปนตวาดคำรามดุด่า เฮอะๆฉันไม่กลัวย่ะ...
 
"ยัยเด็กบ้า ฉันบอกให้ปล่อย"
 
"ไม่จนกว่าคุณจะส่งฉันกลับบ้าน"
 
"ฉันก็บอกแล้วว่าฉันไม่รู้จักบ้านของเธอ"
 
"โกหก...ถ้าไม่รีบทำตามที่บอกฉันจะกระชากหนังหัวคุณให้หลุดติดมือฉันมาเลย"
 
"เข้าใจแล้ว...ปล่อยก่อน"
 
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงค่ำครวญ มาไม้ไหนกันนะ ฉันค่อยถอยออกห่างในขนาดที่มือก็ยังจิกหัวเขาอยู่ฉันอ้อมมาทางหน้าโต๊ะทำงานก่อนโขกหัวเขาลงไปแรงๆแล้วปล่อย แอบสะใจเล็กน้อยถึงมากที่สุด
 
"หนอยยัยเด็ก..."
 
"ลองด่าดูสิ แม่จะฟาดให้สมองฟั่นเฟืองไปเลย"
 
ฉันพยายามข่มใจสู้เพราะดวงตาของเขาแข็งกร้าวจนฉันเองก็หวาดกลัวจนแขนขาสั่นเทา เขาหรี่ตามองก่อนขยับยิ้มเล็กน้อย ยิ้มที่ส่งมาทั้งเจ้าเล่ห์ เย้ยหยัน และ ดูถูก
 
"ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง"
 
"เปล่า...เธอควรไปหาอะไรทานนะ"
 
"ฉันไม่หิวค่ะ"
 
"เธอควรทานอาหารนะ อีกอย่างถ้าทานเสร็จฉันจะให้แม่บ้านเอาเสื้อผ้าเธอมาให้เธอ"
 
"ค่ะ"
 
ฉันตอบรับก่อนเดินออกจากห้องไป พวกสุนัขที่ฉันยังไม่ได้จบเรื่องจ้องมองฉันก่อนแยกเขี้ยวใส่ชิ! ให้ฉันอยู่ในสภาพที่พร้อมกว่านี้ก่อนเถอะแม่จะฟัดให้ตายไปข้างหนึ่งเลย ฉันเดินเข้าห้องครัวด้วยความเหนื่อย ก็ในเมื่อบ้านนี้ไม่ใช่บ้านฉันและก็ไม่รู้ด้วยว่าอะไรอยู่ไหนยังไงอะไร
 
"เอ่อ..."
 
"เตรียมอาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ"
 
"ขะ ขอบคุณค่ะ"
 
"จะทานพร้มKingหรือทานเลยค่ะ"
 
"ขอทานเลยดีกว่าค่ะ"
 
ฉันตอบก่อนเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างเกร็งๆทั้งสภาพที่ยังอยู่ในเสื้อเชิ้ตหนึ่งตัวและไม่คุ้นเคยกับใครในบ้านเหล่าแม่บ้านมองมาทางฉันแล้วยิ้มให้หัวเราะและซุบซิบกัน
 
"Queen จะทานของว่างเป้นอะไรค่ะ"
 
"เอ๊ะ...ไอ้อืออีนอ่ะ(ใครคือควีนค่ะ)"
 
ฉันถามทั้งทีในปากยังเต็มไปด้วยอาหาร ดูเป้นการเสียมารยาทและอาจจะติดคอตัวเองตายก็ได้ ฉันรีบเคี้ยวอาหารในปากอย่างรีบร้อนแล้วตามด้วยน้ำเพราะทำท่าว่ามันจะติดคอในไม่ช้า ฉันกระดกน้ำตามอย่างรีบร้อนแล้วค่อยทุบอกตัวเองเบาๆเพราะมันมาติดช่วงนี้ซะได้
 
"ค่อยๆกินนะค่ะ"
 
"ใครคือ Queen ค่ะ"
 
"คุณหนูไงค่ะ"
 
"เอ๊ะ...ฉันเหรอค่ะ ไม่ใช่แล้วค่ะ"
 
ฉันโบกมือไปมาก่อนครุ่นคิด ถ้าหมอนั้นสั่งล่ะก็อาจจะใช่ก็ได้ ฉันรีบลุกออกจากครัวทันทีก่อรตรงดิ่งกลับห้องนอน พอจำทางได้ล่ะนะ(ก็เล่นเดินวนไปวนมาแถวนั้นสามรอบ)ฉันเปิดประตูเข้าไปก็พบชุดของฉัน ฉันไม่รีบรอที่สวมใส่มัน คว้ามันทีนทีก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำ เมื่ออกมาฉันก็พร้อมจะไปฟัดกับไอ้พวกสุนัขของหมอนนั้นแล้ว อย่างนี้ลุยโลดฉันเดินลงมาก่อนสังเกตเห็นเจ้าการืเดี้ยนคนสนิทเดินตามหลังคิงขิงเขา ฉันเดินตามไปห่างๆก่อนสังเกตอยู่ที่หน้าประตู
 
"ฉันจะกลับค่ำๆจัดการทุกอย่างให้พร้อมนะแล้ว...เด็กคนนั้น"
 
"..."
 
เขาหันมามองฉันก่อนกวักมือเรียก ฉันคนนะไม่ใช่หมาที่จะมากวักมือเรียกได้ แต่สุดท้ายฉันก็ต้องกระดิกหางเข้าไปหาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขามองฉันก่อนยิ้มให้แต่ยิ้มนั้นนะ ฉันดูออกนะ
 
'กลับมาเธอตายแน่'
 
"ฉันจะรีบกลับมานะ"
 
"ไปตายเถอะไป"
 
ฉันไล่เขาเสียงดังฟังชัดก่อน เชิดหน้าใส่ นอกจากจะกวนประสาจแล้วเขายังทำให้ฉันตอกหน้าเขาไม่ได้ด้วย ชิ! ฉันเมินหน้าหนีการ์เดี้ยนของหมอนั้นทันที ที่รถของนายเขาเคลื่อนตัวออกไปจนลับตาเขาแยกเขี้ยวใส่ก่อนสะบัดหน้าเมิน เชิดใส่ เฮอะ ฉันไม่สนใจนายหรอกย่ะ เชิดไปเถอะย่ะคิดว่าฉันจะง้อหรือไงในเมื่อนายกับฉันไม่ได้เป็นไรกันซะหน่อย
 
"เธอควรมีมารยาทกับ king ให้มากกว่านี้นะเด็กน้อย"
 
"แล้วจะทำไมในเมื่อนายของคุณมารยาททรามกับฉันก่อนเองนิ"
 
ความจริงก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอกนะนายของแกนะ ติดอยู่ที่ว่านายแกมันอารมณืขึ้นๆลงๆบางที่หน้าเดียวอารมณ์เป็นสิบก้ว่าได้ ทศกัณฐ์ล่ะมั้ง เขาหันมามองฉันก่อนหรี่ตามองด้วยความไม่พอใจ
 
"ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีก ผมจะถือว่าคุณเป็นควีนที่ไม่เหมาะกับคิง"
 
"ควีนอะไรย่ะ...ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง"
 
"...หืม..."
 
"ทำไม"
 
ฉันกอดอกถามก่อนจ้องเขม็ง เขามองฉันด้วยสายตาที่งุนงงคิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะลากฉันเข้าไปในบ้านหลังใหญ่(เรียกว่าวังแล้วกันเพราะมันใหญ่กว่าคฤหานส์ซะอีก) ก่อนมองซ้ายมองขวาพาฉันเข้าไปในห้องนอนของใครซักคน
 
"เธอไม่รู้เรื่องนี้จริงๆไงเหรอ คิงไม่ได้บอกเธอไงเหรอ"
 
"บอกอะไร ถ้าที่เรียกฉันเข้าไปในห้องบอกได้เลยว่าเขากวนประสาทฉัน แล้วก็บอกแต่ว่าควรทานอะไรบ้าง เท่านั้นเอง"
 
"จริงเหรอ"
 
เขามองก่อนยักคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัย ฉันพยักหน้ารับก่อนจะจ้องเขาเขม็ง
 
"ทำไมเหรอ"
 
"เปล่า...แค่มีความรู้สึกว่าคิงให้ความสำคัญกับเธอเป็นพิเศษ"
 
"ฉันคิดว่า ก็แค่เพราะฉันเคยช่วยละมั้งถึงดูแล้เป็นพิเศษอีกอย่างฉันโดนนายบังคับนะ อีตาสมองทึบ"
 
"อ้อ จริงด้วย เธอทานอะไรหรือยัง"
 
เขาถามขึ้นก่อนเอามือล่วงกระเป๋า ถึงฉันจะเป็นเด็กก็น่าจะมีมารยาทในการสนทนาหน่อยนะย่ะ ไม่มีมารยาทความเป็นสุภาพบุรุษเลย(ไม่มีตั้งแต่ฉันเจอแกแล้วด้วย)
 
"กินแล้ว...นายเถอะกินอะไรหรือยัง"
 
"ฉันไม่ชอบกินมื้อเช้าเพราะต้องจัดเตรียมทุกอย่างให้คิง"
 
"นายบ้าหรือเปล่า หัดกินซะบ้างสิมื้อเช้าสำคัญนะจะกินแต่กาแฟก็ใช่ว่ามันจะดีนะ"
 
ฉันเท้าเอวก่อนชี้หน้าสั่งสอน(ตัวแค่เนี่ยสั่งสอนเขา เรายังโดนพ่อสั่งสอนอยู่เลย) เขามองอย่างอึ้งๆแล้วยิ้มให้มือเขาหนาใหญ่ไม่แพ้นายของเขาเอาซะเลย
 
"ขอบคุณนะที่บอก"
 
"ก็เพราะฉันโดนพ่อสอนประจำนะสิ หมดธุระแล้วใช่ไมฉันจะได้ออกไป"
 
"อืม จริงสิ ฉันของเตือนนะ อย่าไปด้านหลังตึกบัญชาการเด็ดขาด ถ้าคิงรู้ว่าฉันผล่อยเธอไปเพพล่านแถวนั้น ฉันคงได้ตายคามือคิงแน่"
 
เขาเอ่ยก่อนกลืนน้ำลายดังอึกแล้วปาดเหนื่อยเม็ดโตที่ไหลลงมาอย่างกังวล
 
"มันมีอะรไเหรอ"
 
"รู้แค่ว่าเธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปก็พอ"
 
"เฮอะ ไงฉันไปนะเสียเวลา"
 
ฉันโบกมือลาก่อนเดินออกมาจากห้องของเขา ห้ามไปไงเหรอ เฮอะฉันซะอย่าง ยิ่งห้ามยิ่งยุเฟ้ย ฉันเดินไปหน้าบ้านเพื่อสำรวจให้ทั่วเดินไปจนมีความรู้สึกว่ามันกว้างเกินก้าวจะสำรวจให้หมดภายในวันเดียว เอาว่ะ ในมื่อไม่ได้มีใครตามติดฉันตรงเวลา ด้านหลังมันคืออะไรนะ น่าสนใจซะแล้ว ฉันเดินหลบไปตามแนวต้นไม้ที่ขึ้นสูงปนะมาณคอ ก้มๆคอก็ไปได้แล้ว ขณะที่เดินไป ก็พบ เขาวงกตต้นไม้...
 
"จะเสี่ยงไปต่อ หรือจะยอมถอยใจดีนะเรา"
 
ไปต่อสิ"
 
"..."o_O!
 
"ฉันสั่งห้ามเธอแล้วนะ"
 
"ก็มัน พอดีหลงทางนะ"
 
"หลงทางหรือจงใจ ถ้าเธอไปต่อฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือเปล่า"
 
"มันอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ"
 
ฉันมองเขาก่อนหันไปมองทางเขาวงกตอย่างสั่นเทาแต่ในใจนะอย่างเข้าไปจะแย่แล้วเขาพาฉันเดินออกมาคราวนี้ฉันมีการ์ดเดินตามคุ้มกันถึงสองคน หมอนั้น โอ๊ย นายก็พอนายลูกน้องก็พอลูกน้อง ฉันเดินวนไปวนมาหวังสลัดไอ้สุนัขที่แยกเขี้ยวกับฉันเมื่อเช้าอย่างรำคาญเป็นสุนัขที่สลัดทิ้งยากจริงวุ้ย
 
"รำคาญเลิกเดินตามทีเถอะ"
 
"ไม่ได้ครับ คุณอาร์เตอร์สั่งไว้"
 
"ไงก็หยุดแยกเขี้ยวเหมือนหมาใส่ฉันซะที"
 
"ครับ"
 
 โถ้โว๊ย! เมื่อไรฉันจะได้กลับบ้านนะ เหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้น โรงเรียนก็จะเปิดแล้วไม่นะถ้ายังอยู่ที่นี้ต่อไปฉันต้องแย่แน่ๆ ต้องหาวิธีสลัดเจ้าพวกนี้ให้หลดแล้วรีบหาทางกลับบ้านให้ได้ ฉันครุ่นคิดก่อนเดินเข้าบ้านไปของนอนพักในช่วงบ่ายๆหน่อยเถอะเผื่อตื่นขึ้นมาสมองจะได้ทำไง ฉันค่อยหลับตานอนลงในห้องที่เปิดแอร์ทิ้งไว้อย่างเหนื่อยล้า หวังว่าตื่นขึ้นมาฉันจะสามารถคิดอะไรดีๆได้ซะที...
โปรดติดตามตอนต่อไป