รักอันตรายกับนายมาเฟีย
เขียนโดย รีบอร์น
วันที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 16.29 น.
แก้ไขเมื่อ 22 ธันวาคม พ.ศ. 2556 16.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"อืม"
"ตื่นแล้วเหรอ เธอนอนนานไปแล้วนะ"
"คุณ..."
ฉันตาสว่างทันที ชายที่เคลื่อนไหวไปมาบริเวณตู้เสื้อผ้ามองฉันยิ้มๆแล้วเดินออกไป อะไรกันเนี่ยกลับมาตั้งแต่เมื่อไรกันนะแล้วทำไมฉันถึงไม่รู้เลย ฉันเหลือกมองนาฬิกาหัวเตียงก่อนลุกลี้ลุกลนลงไปห้องครัว สามทุ่ม กรี๊ดดดด ฉันนอนไปได้ยังไงเนี่ยคงจะเหนื่อยมากแน่ๆเลย ขณะที่กำลังจะเดินไปห้องครัวเป็นอันต้องชะงักฝีเท้าแล้วแอบตามไปเงียบๆ หมอนั้นนี้ ฉันแอบตามไปจนถึงหลังบ้าน...แล้วไอ้ทางเขาวงกตนั้นมันออะไรกันไว้หลอกกันใช่ไมนั้น
"มันบอกอะไรบ้างหรือยัง"
"ยังครับ...มันพูดแค่ว่าเพื่อราชาของมันต่อให้ตายก้จะไม่พูด"
"อืม ถือว่าไอ้เจก้ามีลูกน้องที่ซื่อสัตย์มากนะ"
"..."
ฉันแอบมองการเคลื่อนไหวในห้องนั้นอย่างงุนงงและเริ่มมีความรู้สึกหวาดกลัว ดวงตาที่เคยอ่อนโยนกับฉันของชายทั้งสองคนตอนนี้มันแข็งกระด้างยิ่งคิง มันแข็งกร้าวจนสัมผัสได้ว่าเขาโหดเหี้ยมขนาดไหน ฉันค่อยๆถอยหนีอย่างหวาดกลัวจนหลังสัมผัสกับผนังที่เย็นเยือก
"ควีน..."
"..."o_O!
"แย่แล้วครับ ควีนเข้ามาในห้องกักขังครับ"
"..."
ฉันรีบลุกวิ่งหนีสุดชีวิต ไม่น่าแอบเดินตามเข้ามาเลย ชีวิตฉันตั้งเจอกับหมอนี้ความอยากรู้อยากเห้นมันเพิ่มขึ้นทวีคูณแล้วอายุฉันก็ค่อยๆสั้นลงเพราะความอยากรู้อยากเห็นบ้าๆนี้ซะได้ ฉันวิ่งผ่าเหล่าสุนัขที่ดักหน้าอย่างไม่คิดชีวิต เอาว่ะลุยเป็นลุย
"คิง"
"พาเธมาให้ได้ แล้วจะต้องไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน"
"แต่ว่าเธอเห็น ตามกฎ ใครที่เห็นควรลงโทษนะครับ"
การ์เดี้ยนคนสนิททวงเสียงแข็ง นายของเขาทำไมถึงปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ขณะที่ความคิดของเขามันกำลังตีกับความต้องการของนายของเขา หมัดหนักก็สวนเข้าที่หน้าอย่างรวกเร็วและแรงจนร่างของเขาเซไปติดผนังห้อง คอเสื้อถูกกำแน่นดวงตาที่เกรี้ยวกร้าวนั้นทำให้เขาซึ้งจงรักภักดีมาตลอดต้องทำตามอย่างหลีบเลี่ยงไม่ได้
"เข้าใจแล้วครับ"
เขาแตะมือที่กำคอเสื้อของเขาแน่นอย่างเข้าใจความต้องการ แต่ความรู้สึกสับสนของเขาก้ไม่น้อยลง ผู้เป็นนายคลายคอเลื้อก่อนสบัดร่างนั้นไปทางประตู แล้วคลายให้เนคไทหลอม
'เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงเปลี่ยนคิงที่เยือกเย็นของฉันได้ขนาดนี้'
"ออกไปนะ...ไอ้หมาบ้า"
ฉันตะโกนจนเสียงแหบแห้ง โอ๊ย เจ็บคอฉันสบัดร่างตัวเองออกจากการเกาะกุมของพวกสุนัข หนอย กัดไม่ปล่อยนักนะแม่จะฟัดเป้นเพื่อนเอง ฉันง้างมือที่กำแน่นชกไปที่หน้าและร่างของพวกสุนัขเฝ้าบ้านอย่างโกรธเกรี้ยว ขณะที่ต่อยไปมั่วซั่วร่างของฉันก็เบาหวิวเท้าไม่ติดพื้น เย้ฉันลอยได้(ตรงไหนฟ่ะ) ชายผู้เป็นการ์เดี้ยนอุ้มร่างฉันก่อนเดินตรงดิ่งไปที่ห้องนั้น เอ้ย ฉันพึ่งจะหนีออกมาจาหหน้าห้องนั้นได้เมตรเดียวเองนะ มันลำบากนะเฟ้ยกว่าจะหนีออกมาได้ตั้งเมตรนึงเนี่ย(=[]=)!!!!!
"มาแล้วครับ"
"วางเธอลง"
สิ้นเสียงร่างฉันก็ถูกว่างลงอย่างถนุถนอมและปนไม่เต็มใจ ถ้าไม่เต็มใจก็โยนฉันลงเลยเซ่ ไอ้บ้าเอ้ย
"เธอเข้ามาได้ยังไง"
"เดินเข้ามานะสิ"
ใกล้จะตายในไม่ช้ายังปากกล้าอีกเราจะตายเพราะปากตัวเองก็อีวันนี้แหละนะ เขาหันมามองด้วยสายตาที่ขุ่นเคืองไม่พอใจในคำตอบแต่ก้ยิ้มให้ เข็มฉีดยาในมือของเขามียาอยู่มันพร้อมจะฉีดเข้าร่างกายคนแล้วเพียงแต่นั้นมันยาอะไรนะ
"เธอไม่กลัวตายเหรอ"
"กลัวสิ"
ตอบอย่างชัดเจนแต่ท่าทางพาตายสุดๆ
"เธอรู้ไม ยาเนี่ยออฤทธิ์ยังไง"
"ถามฉันแล้วฉันจะถามใคร ถามการ์เดี้ยนนายก็ได้"
ยอกย้อนพาตายจนได้ฉัน เขาปลายตามองไปทางการ์เดี้ยนอย่างเยือกเย็นแล้วหันมามองฉันดวงสายตาขุ่นเคืองเล็กน้อย ทศกัณฐ์ชัดๆ คนเดียวสิบกว่าหน้า นับถือๆ เขาเดินตรงดิ่งเข้าหาฉันแล้วยิ้มให้กลิ่นกายอ่อนๆของเขาเตะจมูกฉันทำให้ฉันเคลิ้มไปครู่ก่อนดวงตาจะเริ่มอ่อนแรงลง
"มันคือ ยาสลบไงล่ะ เธอรู้เห็นกว่านี้ไม่ได้นะควีนของฉัน"
"..."
"จัดการมันซะ"
เขากอดฉันแน่นมือที่ประคองฉันอยู่นั้นกอดแน่น หูอือไปหมดดวงตาก็เริ่มพล่านมัว และไร้ความรู้สึกทันทีที่ดวงตาปิดลง
"คิงจะให้จัดการกับศพมันยังไงครับ"
"ยังไงก็ได้ที่ไม่ทำให้มันรกหูรกตาฉัน"
"นายจะให้เด็กคนนั้นเป็นควีน จริงเหรอครับ"
"ทำงานของนายไป"
"เฮสเตอร์ นายก็รู้ นั้นมันเด็กและที่สำคัญนายไม่ได้รักเด็กคนนั้น"
"ฉันรักเด็กคนนี้ นายทำงานไปเถอะ อาร์เตอร์"
สิ้นเสียง เขาก็เดินจากไปพร้อมร่างที่สลบไปด้วยยาสลบที่ฉีดเข้าไป เขารักเธอจริงๆเหรอเขาพร้อมจะให้เด็กคนนี้เป็นควีนจริงๆเหรอ ภายในใจได้แต่ถามตัวเองว่าเขารักเธอจริงเหรอ หรือเธอเป็นเพียงของแปลกตา เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างถนุถนอม ดวงตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ความซุกซนและความมีชีวิตชีวา เขาไม่เคยพบเห็นดวงตาแบบนี้มาก่อนเลย
"ทำไม ฉันถึงต้องดูแลเธอขนาดนี้ บอกฉันทีสิว่าทำไม"
เขาจ้องมองร่างเล็กอย่างสับสนวุ่นวาย เขาเติบโตมาอย่างโหดเหี้ยมด้วยน้ำมือของผู้เป็นพ่อที่สั่งสอนมา เขาไม่เคยได้สัมผัสความอบอุ่นใดเลย และเขาก็ทิ้งความต้องการที่จะไขว่คว้าความอบอุ่นนั้นมานานเกินพอ
"บอกฉันที่สิ ว่าโลกนี้มันยังมีความอบอุ่นที่ฉันไม่รู้จักอยู่ไม"
เขาเกาะกุมมืออย่างสับสน...เขาแทบจะอ้อนวอนต่อพระผู้เป้นเจ้า หากเป็นได้เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปค้นหาความอบอุ่นนั้นที่เขาทิ้งไปเหลือเกิน แต่เขาก็ได้แค่อ้อนวอนและลืมๆมันไป เพราะเขากำลังโดนพระผู้เป็นเจ้าลงโทษ...
โปรดติดตามตอนต่อไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ