รักอันตรายกับนายมาเฟีย

(ต้องขออภัยอย่างยิ่ง...เนื่องด้วยชื่อนางเอกผิดพลาดจะแก้ไขในบทนี้ค่ะ ซึ่งจะต่อจากบทเดิมเนื่องด้วยบทที่สามนั้น ทางรีบอร์นได้รีบร้อนเขียนเพราะดึกมากและต้อเงข้านอนไปเรียน ต้องขออภัยอย่างยิ่ง...รีบอร์น)

 

     ต่อจากบทที่สาม...

 

เล่นกับใครไม่เล่น...เล่นกับฉันซะแล้ว นายเล่นผิดคนแบบสุดๆ ฉันเพิ่มแรงก่อนกระชากไปมาอย่างสะใจ เสียงร้องอวดครวญเริ่มโหยหวนปนตวาดคำรามดุด่า เฮอะๆฉันไม่กลัวย่ะ...

 

"ยัยเด็กบ้า ฉันบอกให้ปล่อย"

 

"ไม่จนกว่าคุณจะส่งฉันกลับบ้าน"

 

"ฉันก็บอกแล้วว่าฉันไม่รู้จักบ้านของเธอ"

 

"โกหก...ถ้าไม่รีบทำตามที่บอกฉันจะกระชากหนังหัวคุณให้หลุดติดมือฉันมาเลย"

 

"เข้าใจแล้ว...ปล่อยก่อน"

 

เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงค่ำครวญ มาไม้ไหนกันนะ ฉันค่อยถอยออกห่างในขนาดที่มือก็ยังจิกหัวเขาอยู่ฉันอ้อมมาทางหน้าโต๊ะทำงานก่อนโขกหัวเขาลงไปแรงๆแล้วปล่อย แอบสะใจเล็กน้อยถึงมากที่สุด

 

"หนอยยัยเด็ก..."

 

"ลองด่าดูสิ แม่จะฟาดให้สมองฟั่นเฟืองไปเลย"

 

ฉันพยายามข่มใจสู้เพราะดวงตาของเขาแข็งกร้าวจนฉันเองก็หวาดกลัวจนแขนขาสั่นเทา เขาหรี่ตามองก่อนขยับยิ้มเล็กน้อย ยิ้มที่ส่งมาทั้งเจ้าเล่ห์ เย้ยหยัน และ ดูถูก

 

"ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง"

 

"เปล่า...เธอควรไปหาอะไรทานนะ"

 

"ฉันไม่หิวค่ะ"

 

"เธอควรทานอาหารนะ อีกอย่างถ้าทานเสร็จฉันจะให้แม่บ้านเอาเสื้อผ้าเธอมาให้เธอ"

 

"ค่ะ"

 

ฉันตอบรับก่อนเดินออกจากห้องไป พวกสุนัขที่ฉันยังไม่ได้จบเรื่องจ้องมองฉันก่อนแยกเขี้ยวใส่ชิ! ให้ฉันอยู่ในสภาพที่พร้อมกว่านี้ก่อนเถอะแม่จะฟัดให้ตายไปข้างหนึ่งเลย ฉันเดินเข้าห้องครัวด้วยความเหนื่อย ก็ในเมื่อบ้านนี้ไม่ใช่บ้านฉันและก็ไม่รู้ด้วยว่าอะไรอยู่ไหนยังไงอะไร

 

"เอ่อ..."

 

"เตรียมอาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ"

 

"ขะ ขอบคุณค่ะ"

 

"จะทานพร้มKingหรือทานเลยค่ะ"

 

"ขอทานเลยดีกว่าค่ะ"

 

ฉันตอบก่อนเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างเกร็งๆทั้งสภาพที่ยังอยู่ในเสื้อเชิ้ตหนึ่งตัวและไม่คุ้นเคยกับใครในบ้านเหล่าแม่บ้านมองมาทางฉันแล้วยิ้มให้หัวเราะและซุบซิบกัน

 

"Queen จะทานของว่างเป้นอะไรค่ะ"

 

"เอ๊ะ...ไอ้อืออีนอ่ะ(ใครคือควีนค่ะ)"

 

ฉันถามทั้งทีในปากยังเต็มไปด้วยอาหาร ดูเป้นการเสียมารยาทและอาจจะติดคอตัวเองตายก็ได้ ฉันรีบเคี้ยวอาหารในปากอย่างรีบร้อนแล้วตามด้วยน้ำเพราะทำท่าว่ามันจะติดคอในไม่ช้า ฉันกระดกน้ำตามอย่างรีบร้อนแล้วค่อยทุบอกตัวเองเบาๆเพราะมันมาติดช่วงนี้ซะได้

 

"ค่อยๆกินนะค่ะ"

 

"ใครคือ Queen ค่ะ"

 

"คุณหนูไงค่ะ"

 

"เอ๊ะ...ฉันเหรอค่ะ ไม่ใช่แล้วค่ะ"

 

ฉันโบกมือไปมาก่อนครุ่นคิด ถ้าหมอนั้นสั่งล่ะก็อาจจะใช่ก็ได้ ฉันรีบลุกออกจากครัวทันทีก่อรตรงดิ่งกลับห้องนอน พอจำทางได้ล่ะนะ(ก็เล่นเดินวนไปวนมาแถวนั้นสามรอบ)ฉันเปิดประตูเข้าไปก็พบชุดของฉัน ฉันไม่รีบรอที่สวมใส่มัน คว้ามันทีนทีก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำ เมื่ออกมาฉันก็พร้อมจะไปฟัดกับไอ้พวกสุนัขของหมอนนั้นแล้ว อย่างนี้ลุยโลดฉันเดินลงมาก่อนสังเกตเห็นเจ้าการืเดี้ยนคนสนิทเดินตามหลังคิงขิงเขา ฉันเดินตามไปห่างๆก่อนสังเกตอยู่ที่หน้าประตู

 

"ฉันจะกลับค่ำๆจัดการทุกอย่างให้พร้อมนะแล้ว...เด็กคนนั้น"

 

"..."

 

เขาหันมามองฉันก่อนกวักมือเรียก ฉันคนนะไม่ใช่หมาที่จะมากวักมือเรียกได้ แต่สุดท้ายฉันก็ต้องกระดิกหางเข้าไปหาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขามองฉันก่อนยิ้มให้แต่ยิ้มนั้นนะ ฉันดูออกนะ

 

'กลับมาเธอตายแน่'

 

"ฉันจะรีบกลับมานะ"

 

"ไปตายเถอะไป"

 

ฉันไล่เขาเสียงดังฟังชัดก่อน เชิดหน้าใส่ นอกจากจะกวนประสาจแล้วเขายังทำให้ฉันตอกหน้าเขาไม่ได้ด้วย ชิ! ฉันเมินหน้าหนีการ์เดี้ยนของหมอนั้นทันที ที่รถของนายเขาเคลื่อนตัวออกไปจนลับตาเขาแยกเขี้ยวใส่ก่อนสะบัดหน้าเมิน เชิดใส่ เฮอะ ฉันไม่สนใจนายหรอกย่ะ เชิดไปเถอะย่ะคิดว่าฉันจะง้อหรือไงในเมื่อนายกับฉันไม่ได้เป็นไรกันซะหน่อย

 

"เธอควรมีมารยาทกับ king ให้มากกว่านี้นะเด็กน้อย"

 

"แล้วจะทำไมในเมื่อนายของคุณมารยาททรามกับฉันก่อนเองนิ"

 

ความจริงก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอกนะนายของแกนะ ติดอยู่ที่ว่านายแกมันอารมณืขึ้นๆลงๆบางที่หน้าเดียวอารมณ์เป็นสิบก้ว่าได้ ทศกัณฐ์ล่ะมั้ง เขาหันมามองฉันก่อนหรี่ตามองด้วยความไม่พอใจ

 

"ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีก ผมจะถือว่าคุณเป็นควีนที่ไม่เหมาะกับคิง"

 

"ควีนอะไรย่ะ...ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง"

 

"...หืม..."

 

"ทำไม"

 

ฉันกอดอกถามก่อนจ้องเขม็ง เขามองฉันด้วยสายตาที่งุนงงคิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะลากฉันเข้าไปในบ้านหลังใหญ่(เรียกว่าวังแล้วกันเพราะมันใหญ่กว่าคฤหานส์ซะอีก) ก่อนมองซ้ายมองขวาพาฉันเข้าไปในห้องนอนของใครซักคน

 

"เธอไม่รู้เรื่องนี้จริงๆไงเหรอ คิงไม่ได้บอกเธอไงเหรอ"

 

"บอกอะไร ถ้าที่เรียกฉันเข้าไปในห้องบอกได้เลยว่าเขากวนประสาทฉัน แล้วก็บอกแต่ว่าควรทานอะไรบ้าง เท่านั้นเอง"

 

"จริงเหรอ"

 

เขามองก่อนยักคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัย ฉันพยักหน้ารับก่อนจะจ้องเขาเขม็ง

 

"ทำไมเหรอ"

 

"เปล่า...แค่มีความรู้สึกว่าคิงให้ความสำคัญกับเธอเป็นพิเศษ"

 

"ฉันคิดว่า ก็แค่เพราะฉันเคยช่วยละมั้งถึงดูแล้เป็นพิเศษอีกอย่างฉันโดนนายบังคับนะ อีตาสมองทึบ"

 

"อ้อ จริงด้วย เธอทานอะไรหรือยัง"

 

เขาถามขึ้นก่อนเอามือล่วงกระเป๋า ถึงฉันจะเป็นเด็กก็น่าจะมีมารยาทในการสนทนาหน่อยนะย่ะ ไม่มีมารยาทความเป็นสุภาพบุรุษเลย(ไม่มีตั้งแต่ฉันเจอแกแล้วด้วย)

 

"กินแล้ว...นายเถอะกินอะไรหรือยัง"

 

"ฉันไม่ชอบกินมื้อเช้าเพราะต้องจัดเตรียมทุกอย่างให้คิง"

 

"นายบ้าหรือเปล่า หัดกินซะบ้างสิมื้อเช้าสำคัญนะจะกินแต่กาแฟก็ใช่ว่ามันจะดีนะ"

 

ฉันเท้าเอวก่อนชี้หน้าสั่งสอน(ตัวแค่เนี่ยสั่งสอนเขา เรายังโดนพ่อสั่งสอนอยู่เลย) เขามองอย่างอึ้งๆแล้วยิ้มให้มือเขาหนาใหญ่ไม่แพ้นายของเขาเอาซะเลย

 

"ขอบคุณนะที่บอก"

 

"ก็เพราะฉันโดนพ่อสอนประจำนะสิ หมดธุระแล้วใช่ไมฉันจะได้ออกไป"

 

"อืม จริงสิ ฉันของเตือนนะ อย่าไปด้านหลังตึกบัญชาการเด็ดขาด ถ้าคิงรู้ว่าฉันผล่อยเธอไปเพพล่านแถวนั้น ฉันคงได้ตายคามือคิงแน่"

 

เขาเอ่ยก่อนกลืนน้ำลายดังอึกแล้วปาดเหนื่อยเม็ดโตที่ไหลลงมาอย่างกังวล

 

"มันมีอะรไเหรอ"

 

"รู้แค่ว่าเธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปก็พอ"

 

"เฮอะ ไงฉันไปนะเสียเวลา"

 

ฉันโบกมือลาก่อนเดินออกมาจากห้องของเขา ห้ามไปไงเหรอ เฮอะฉันซะอย่าง ยิ่งห้ามยิ่งยุเฟ้ย ฉันเดินไปหน้าบ้านเพื่อสำรวจให้ทั่วเดินไปจนมีความรู้สึกว่ามันกว้างเกินก้าวจะสำรวจให้หมดภายในวันเดียว เอาว่ะ ในมื่อไม่ได้มีใครตามติดฉันตรงเวลา ด้านหลังมันคืออะไรนะ น่าสนใจซะแล้ว ฉันเดินหลบไปตามแนวต้นไม้ที่ขึ้นสูงปนะมาณคอ ก้มๆคอก็ไปได้แล้ว ขณะที่เดินไป ก็พบ เขาวงกตต้นไม้...

 

"จะเสี่ยงไปต่อ หรือจะยอมถอยใจดีนะเรา"

 

ไปต่อสิ"

 

"..."o_O!

 

"ฉันสั่งห้ามเธอแล้วนะ"

 

"ก็มัน พอดีหลงทางนะ"

 

"หลงทางหรือจงใจ ถ้าเธอไปต่อฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือเปล่า"

 

"มันอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ"

 

ฉันมองเขาก่อนหันไปมองทางเขาวงกตอย่างสั่นเทาแต่ในใจนะอย่างเข้าไปจะแย่แล้วเขาพาฉันเดินออกมาคราวนี้ฉันมีการ์ดเดินตามคุ้มกันถึงสองคน หมอนั้น โอ๊ย นายก็พอนายลูกน้องก็พอลูกน้อง ฉันเดินวนไปวนมาหวังสลัดไอ้สุนัขที่แยกเขี้ยวกับฉันเมื่อเช้าอย่างรำคาญเป็นสุนัขที่สลัดทิ้งยากจริงวุ้ย

 

"รำคาญเลิกเดินตามทีเถอะ"

 

"ไม่ได้ครับ คุณอาร์เตอร์สั่งไว้"

 

"ไงก็หยุดแยกเขี้ยวเหมือนหมาใส่ฉันซะที"

 

"ครับ"

 

 โถ้โว๊ย! เมื่อไรฉันจะได้กลับบ้านนะ เหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้น โรงเรียนก็จะเปิดแล้วไม่นะถ้ายังอยู่ที่นี้ต่อไปฉันต้องแย่แน่ๆ ต้องหาวิธีสลัดเจ้าพวกนี้ให้หลดแล้วรีบหาทางกลับบ้านให้ได้ ฉันครุ่นคิดก่อนเดินเข้าบ้านไปของนอนพักในช่วงบ่ายๆหน่อยเถอะเผื่อตื่นขึ้นมาสมองจะได้ทำไง ฉันค่อยหลับตานอนลงในห้องที่เปิดแอร์ทิ้งไว้อย่างเหนื่อยล้า หวังว่าตื่นขึ้นมาฉันจะสามารถคิดอะไรดีๆได้ซะที...

โปรดติดตามตอนต่อไป