รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     "อืม"

ฉันครางออกมาอย่างอ่อนแรง ก่อนค่อยๆปรือตายมองเพดานห้องสีขาวนวลตาเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างสีดำ ฉันผงะตัวมองรอบๆก่อนได้ยินเสียงครางของใครอีกคนใกล้ตัว

"อืม ตื่นแล้วเหรอ"

"..."o[]O!?

หมอนี้มัน แล้วฉันมาอยู่กับหมอนี้ได้ไง แล้วที่นี้มันที่ไหนฟ่ะ ฉันผงะออกห่างก่อนคุมตัวเองด้วยผ้าห่มที่ดึงมาได้...หมอนี้ไม่น่าไว้ใจ เขายิ้มให้ก่อนลุกออกเตียงในสภาพเปลือยท่อนบน แผงอกที่กว้างสมรูปร่างของเขามันทำเอาฉันแทบเลือดกำเดาไหล ไม่ๆๆๆๆๆ หมอนี้มันตัวอันตราย อันตรายที่สุด

"ฉันจะรออยู่ข้างนอกนะ"

"ฉันจะกลับบ้าน"

"...เสื้อผ้าเธอฉันให้แม่บ้านซักแล้ว...หาอะไรใส่ไปก่อนก้ได้"

"..."O_O!

อะไรนะ เขายิ้มให้ก่อนเดินออกไป แล้วตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพไหน ไม่อยากรับรู้ว่าเมื่อวานมันเกิดอะไรหลังจากฉันหมดสติไป แต่นิดๆจะเป็นไรไป ฉันค่อยๆดูสภาพตัวเองอยากลุ้นระทึก ยิ่งกว่านั่งเล่นเกม PB ซะอีกเวลาที่ด่านมันซับซ้อนและน่าลุ้นระทึกแต่ตอนนี้มีความรู้สึกว่าตัวเองจะลุ้นระทึกกับสภาพตัวเองไปหน่อย สภาพที่สวมเสื้อเชิ้ตหนึ่งตัวแต่ไม่ได้สวมชุดชั้นใน อ๊าย!!!!!

"King คิดอะไรอยู่กันครับ ถึงพาเด็กแบบนั้นเข้ามาที่ตึกบัญชาการ"

"เปล่า...ฉันแค่ไม่รู้ว่าบ้านเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน"

"..."

เขาโกหกหน้าตายก่อนปลายตามองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ ขณะที่ภายในห้องเงียบกริบ เสียงเอะอะจากด้านนอกก็เรียกความสนใจของทั้งสองหนุ่มได้อย่างพอสมควร

"นายแกอยู่ไหน"

"ห้ามเข้าไปเด็ดขาด เธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปในห้องทำงานของKing"

"ก็ฉันมีธุระจะคุยกับนายของแก จบไมว่ะ"

ฉันขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิดต้องเคลียร์เรื่องเมื่อวานก่อน ไม่ไงฉันจะบุกเข้าไปหาเองขณะที่ฉันกำลังแยกเขี้ยวเตรียมกัดกับไอ้พวกสุนัขเฝ้าทางเข้าห้องอยู่นั้นประตูไม้ก็ถูกเปิดออกมา ชายใบหน้านิ่งแต่แฝงไปด้วยความโกรธเคืองมองมาที่ฉันอย่างโทสะ

"เข้ามาสิ King ต้องการพบเธอเป้นการส่วนตัว"

"ส่วนตัว"

"ใช่ แม้แต่การ์เดี้ยนคนสนิทอย่างฉันก็ไม่มีสิทธิ์สะเออะ"

"เข้าใจแล้ว"

ฉันเดินฝ่ายพวกที่กำลังแยกเขี้ยวจ้องกัดกับฉันอย่างดุเดือด ถ้าฉันออกมาเมื่อไรฉันจะฉีกพวกแกเป็นชิ้นๆเลยค่อยดู ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าชายคนสนิทของหมอนั้นอย่างเรียบร้อยแม้สภาพจะไม่เรียบร้อยเท่าไรล่ะนะ เขาหลีกทางแล้วผายมือไปทางด้านใน ฉันกลืนก้อนน้ำลายที่เหนียวหนึบลงคอก่อนพรวดเข้าไปอย่างรีบร้อนแล้วรีบหลบมุมใดมุมหนึ่งในห้องอย่างอายๆ

"เธอไม่ต้องอายหรอก ฉันเห็นแล้วนะ"

"โรคจิต"

"เปล่า ที่บอกว่าเห็นก็แค่..."

"แค่ไร พูดมานะ"

ฉันพรวดออกจากมุมห้องมายื่นจ้องเขา ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแล็ตสีดำเนื้อดี ให้ตายเถอะนายจะเป๊ะไปถึงไหนย่ะ กลัวไม่หล่อกว่าเทพบุตรหรือไง

"เปล่า...ทานอะไรหรือยังแล้วเสื้อฉันตัวนี้ใหญ่ไปหรือเปล่า"

"จะให้ตอบหมดทุกคำถามไม"

"แล้วแต่"

"ไม่ตอบแล้วกัน มันควาสุขของฉัน"

ฉันยอกย้อนเขาก่อนเสหน้าหนี ยิ่งคำถามรัวแบบนั้นควารหลังก็รัวถามไปยังต้นตระกูลฉันเลยสิเฮอะฉันหัวเราะตัวเองในลำคออย่างหงุดหงิด เขามองฉันดวงสายตาสีฟ้าครามเหมือนน้ำทะเลที่ลึกเกินจะแวกว่ายไปถึงก้นมหาสมุทร เขายิ้มบางๆก่อนยกมือลูบหัวของฉันเบาๆ

"เธอ ยิ้มเป็นไม"

"หรือจะให้ฉันร้อไห้ล่ะ"

"ยิ้มหน่อยสิ"

เขายื่นมือมาดึงมุมปากของฉันให้เหมือนว่ากำลังยิ้ม ชิ ฉันปัดมือหนาออกก่อนเมินหน้าหนีเขา

"เธอเกลียดฉันเหรอ"

"เปล่า แค่ไม่ชอบ"

"เธอควรจะกินไรก่อนนะ รองท้องก่อนก็ได้แล้วฉันจะให้คนสืบเรื่องที่อยู่ของเธอเอง"

"คุณจำบ้านฉันได้ ฉันรู้นะ"

ฉันทุบโต๊ะด้วยความโกรธ เขามองฉันก่อนแสยะยิ้มบางๆให้ ใบหน้านั้นเริ่มเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกที

"เธอกล่าวหาฉันนะเด็กน้อย"

"..."

ฉันไม่ตอบโต้ ขืนหมองมาเถียงเขาอยู่แบบนี้ฉันคงไม่ได้กลับบ้านหรอก นี้ก็เหลือเวลาอีกสามวันมันใกล้เปิดเทอมซะแล้วด้วย ฉันจะมัวมาเถียงกับเขาก็เปล่าประโยชน์ แถมหมอนี้ยังมาสตอเบอรี่หน้าตายว่าไม่รู้จักบ้านฉัน หนอย คิดแล้วหมั่นไส้ของซักที่เถอะ ฉันเดินไปที่เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่แล้วจิกหัวด้วยความหงุดหงิด และสะใจ เขาทำสีหน้าเจ็บปวดทันทีก่อนตวาดใส่ฉัน ไม่กลัวหรอกก้ในเมื่อฉันได้เปรียบกว่านะย่ะ

"ปล่อยเดี๋ยวนีนะ ฉันบอกให้เธอปล่อยไง"

"ฮึ...อยากให้ปล่อยก็รีบให้คนของนายสืบให้เร็วที่สุดสิ"

"ยิ่งเธอทำร้ายฉัน เหล่าการ์เดี้ยนของฉันก็จะไม่ช่วยเธอ โอ๊ย เจ็บโว๊ย"

เขาร้องเสียงหลงมือหนาทั้งสองข้างวางทาบลงบนมือฉันแล้วเขาค่อยๆก้มหัวตามมือของฉันเพื่อคลายความเจ็บ ฮึๆ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับฉัน มาเล่นกับยัยขิม นายคิดผิด ฉันเพิ่มแรงจิกก่อนหงายหน้าเขาขึ้นมาใบหน้าที่เจ็บปวดและโกรธเคือง...นายเล่นกับคนผิดแล้วย่ะ ฮึฮึ

โปรดติดตามตอนต่อไป