รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     เช้าวันใหม่มาเยือนวันนี้ก็เป็นอีกวันที่จะได้ไปเจอเพื่อนๆของฉัน จะได้ไปเรียนแม้ไม่ชอบเท่าไรก็เถอะ เช้านี้เฮสเตอร์ก็หล่อเหมือนเคยแต่วันนี้ดูจะครบชุดความหล่อตั้งแต่หัวจรดเท้า วันนี้เขาดูสมเป็นมาเฟียดีจริงๆฉันนั่งมองเขาไม่กระพริบตาจนอีกฝ่ายปลายตาแล้วยิ้มอย่างพอใจก่อนเอ่ยปากพูด
 
"มองอะไรเหรอ"
 
"วันเนี่ย นายดูเป็นมาเฟียมากเลยนะ"(-_-)d
 
"ปกติไม่เป็นเหรอ"
 
"ปกติก็เป็นหมาบ้าที่จ้องจะกัดฉันให้ตายคาปาก"
 
"..."
 
เขาหุบยิ้มก่อนส่งเสียงคำรามในคอ หลังจากมื้อเช้าผ่านไปฉันก็เตรียมตัวไปเรียนส่วนเฮสเตอร์เองก็เตรียมตัวไปส่งฉัน รถที่พวกเรานั่งเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์มุ่งตรงไปส่งฉันถึงโรงเรียนแบบนี้ก็ดีแหะได้สิทธิ์ไปสายกว่าใคร น่าดีใจจริงๆเกือบเก้าโมงเช้าฉันมาถึงโรงเรียนอย่างสวัสดิภาพประตูรถถูกคนที่ติดตามมาด้วยเปิดออก ฉันหยิบกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินออกไป เสียงคนในรถดังตามมาทันทีที่ฉันก้าวออกจากรถ
 
"ตั้งใจเรียนนะ ที่รัก"
 
"...บ้า...">//<!
 
ฉันรีบวิ่งเข้าโรงเรียนทันที ฉันเนี่ยโชคดีจริงๆที่ได้หลงรักคนอย่างนายถึงจะต้องเจอกับเรื่องร้ายและก็เรื่องไม่คาดฝันก็เถอะ ฉันรีบขึ้นชั้นเรียน ตามปกติแม้จะโผล่หน้าไปแล้วโดนครูที่ปรึกษาที่สอนคาบสองสวดยับก็เถอะ ฉันนั่งเรียนไปเรื่อยๆจนพักเที่ยง
 
"แกๆ"
 
"มีไรเหรอ"
 
"แฟนแกอ่ะ...ทำงานไรเหรอดูจากการแต่งตัว สมาดมาก"
 
"เอิ่ม..."
 
"งานไรๆ"
 
"นักธุรกิจนะ"
 
จะให้ตอบว่าเป็นมาเฟียก็กระไรอยู่แต่ต่อให้ตอบแบบนั้นไปพวกนี้ก็ไม่เชื่อหรอกแต่ตอบแบบเนี่ยแหละ ฉันยิ้มแห้งๆก่อนจะซื้อข้าวมานั่งกิน อย่างน้อยยัยพวกเนี่ยมันก็ไม่สงสัยไรอยู่แล้วนินะ
 
"แล้วแฟนแกเขาเป็นคนแบบไหนอ่ะ"
 
"ก็เจ้าบ่งการไปหน่อยนะ"
 
"จริงดิ ฉันนึกว่าจะตามใจแกให้เงินมาแต่ละที่เหมือนกลัวอดตายอ่ะ"
 
"ฮ่ะๆ"(-__-)!!
 
ถ้าหมอนั้นตามใจฉันทุกอย่างปานนี้ฉันได้ขึ้นเหยียบหัวเฮสเตอร์แล้วล่ะมั้งส่วนเรื่องเงินเนี่ยก็ดีนะฉันจะได้เอาไปช๊อปร้านหนังสือการ์ตุนให้เกลี้ยงไปเลยอย่างน้อยเฮสเตอร์ก็มีประโยชน์ในทุกๆเรื่องล่ะนะถึงจะบ่งการเก่งไปหน่อยก็เถอะ
 
"ว่าแต่วันเนี่ยไปเที่ยวกับพวกเราป่ะ"
 
"ที่ไหนเหรอ"
 
"ร้านหมูกระทะใกล้เนี่ยแหละ"
 
"ฉันต้องบอกเฮสเตอร์ก่อน"
 
ฉันเอ่ยก่อนตักข้าวเข้าปาก เพื่อนๆต่างนั่งมองฉันกันตาเป็นมันแต่ถ้าสังเกตดีๆสายตามันเลยผ่านฉันไปยังคนข้างหลัง ฉันภาวนาอย่าให้เป็นอาร์เตอร์หรือเฮสเตอร์เลยเพราะสองคนเนี่ยยังกับคนๆเดียวกัน
 
"ถ้าจะบอกคิงก็กรุณาบอกผ่านผมก็ได้ครับ"
 
เสียงอาร์เตอร์ดังขึ้นก่อนปลายสายตามองไปยังเพื่อนๆของฉันอย่างเฉยชา นายเป็นยังไงลูกน้องก็เป็นแบบนั้นเพียงแต่เจ้านายของนายมันคาดเดายากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง ฉันมองเขาก่อนจะพ่นลมออกจากปากเบาๆอย่างน้อยอาร์เตอร์ก็ช่วยฉันเสมอล่ะนะ(ช่วยช้ำเติมมั้งนะ)
 
"มานี้หน่อยได้ไม"
 
"มีไรเหรอ"
 
ฉันถามก่อนลุกแล้วเดินตามเขาไป อาร์เตอร์พาฉันมาหลังอาคารก่อนมองซ้ายมองขวามองแล้วมองอีกมองจนหมดเวลาพัก
 
"นายพามาทำไม แล้วทำไมไม่พูด"
 
"เธอรักเฮสเตอร์สินะ"
 
"..."=//=
 
"ใช่ไม"
 
"นายจะถามทำไม"
 
"เธอก็ตอบสิ"
 
เจ้านายก็พอเจ้านายลูกน้องก็พอลูกน้อง ฉันพยายามซ่อนความเขินอายอย่างสุดกำลังในขณะที่อาร์เตอร์ก็จ้องหน้าฉันเขม็งจะตอบอย่างไงดี อ๊าย!!!
 
"ไม่ได้รัก"
 
"เธอพูดจริง"
 
"แล้วจะโกหกทำไม"
 
"ไงช่วยเดินออกไปจากชีวิตเฮสเตอร์เถอะ"
 
นี้ฉันตอบอะไรไปเนี่ย อาร์เตอร์เอ่ยออกมาก่อนจ้องฉันเขม็งดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดออกมามากมายไม่รู้ว่าเขาเจ็บเพราะอะไรแต่ภายในใจของฉันมันเจ็บแปล๊บมันเจ็บจนแทบจะทรงตัวแทบไม่ได้ แค่ลองนึกว่าต้องจากเฮสเตอร์ไป ไม่ได้เจอเฮสเตอร์อีกแล้วมันก็ทรมานไปหมด
 
"ช่วยรีบๆเดินออกไปจากชีวิตเพื่อนฉันซะที"
 
"นายมายุ่งอะไรด้วยล่ะ"
 
"เพราะฉันไม่อยากเห็นเพื่อนของฉันทรมานยังไงล่ะ"
 
"นั้นอาจจะรวมถึงตัวนายด้วยสินะ อาร์เตอร์"
 
ฉันหันไปทางเสียงที่แทรกเข้ามา เฮสเตอร์ที่มองมาทางพวกเราสายตาของเขาฉายแว่วความโกรธและความเจ็บปวดมากมาย อย่าบอกนะว่าเฮสเตอร์ได้ยินหมดเลยนะ ฉันถอยออกห่างอาร์เตอร์ก่อนมองเฮสเตอร์ฉันก็เจ็บไม่แพ้กันเพียงแต่ฉันพยายามซ่อนมันไว้อย่างสุดกำลัง
 
"เฮสเตอร์"
 
"มาทางนี้สิ มากับฉัน"
 
เฮสเตอร์ยื่นมือมาทางฉันก่อนมองฉันด้วยสายตาที่ฉันไม่อาจคาดเดาได้ ฉันรีบเข้าไปกอดเขาใจของฉันมีแต่เขาคนเดียวไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตอนไหนแต่ตอนนี้รู้แค่ว่าเขาคือคนที่ฉันอยากจะอยู้ด้วย มือหนากอดฉันแน่น เสียงของเขามันกำลังพร่ำบอก บอกกับฉันอย่างไม่เก็บมันไว้
 
"ฉันรักเธอ แม้ว่าเธอจะไม่รักฉันก็ตาม"
 
"..."
 
"แม้เป็นช่วงเวลาที่แสนน้อยนิดที่เราได้รู้จักกันก็ตาม ฉันรักเธอ"
 
เสียงของเขาเหมือนจะขาดหายโอบกอดเขากระชับแนบแน่น อยากจะห้เขากอดฉันแบบนี้นานๆเท่าที่จะทำได้ ฉันเองก็ 'รัก' นายนะเฮสเตอร์ แม้มันจะพูดได้แค่ในใจแต่มันสลักชื่อของเขาไว้ลงไปในใจลึกลงไปจนไม่อาจลบมันออกจากใจ ชื่อของเฮสเตอร์จะสลักอยู่ในใจของฉันตลอดไป...
โปรดติดตามตอนต่อไป