รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     ทุกอย่างมันเงียบสงัด ภายในห้องมันเงียบมาก เฮสเตอร์ไม่พูดหรืออะไร เขายังคงนั่งทำงานต่อไปไม่สนใจฉันที่ยืนมองเขาอยู่ อยากจะพูดกับเขาเหลือเกิน แค่เขาไม่พูดหรือสั่งฉันแม้แต่วินาทีมันก็เหงาหงอยจับใจ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะพ่นมันออก เพราะความกล้ามันมีไม่มากพอแต่พอไม่เอ่ยปากคุย สิ่งที่ทำให้ฉันทรมานยิ่งกว่าอะไรคือการไม่ได้พูดคุยกับคนตรงหน้าแม้แต่คำเดียวนี้แหละ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดพร้อมรวบรวมความกล้าก่อนเอ่ยปาก แต่ไม่ทันไรเขาก็โผล่ขึ้นมา

 

"เธอไม่มีการบ้านเหรอ"

 

"มี"

 

"ไปเอามาทำนี้ก็ได้ ฉันจะสอนเธอเอง"

 

"อะ อืม"

 

ฉันยิ้มก่อนวิ่งออกจากห้องไป ขณะนั้นเอง อาร์เตอร์ก็เดินสวนเข้ามาไปใบหน้าของเขาดูพกช้ำเขาเมินหน้าหนีก่อนเดินเข้าไปในห้องทำงานของเฮสเตอร์ เมื่อประตูถูกปิดลงฉันก็รีบย่องไปแอบฟังเสียงทั้งสองคนทะเลาะกันเอาการ อยากจะเข้าไปนั่งฟังให่มันชัดกว่านี้เหลือเกิน ฉันเอาหูแนบชิดประตูก่อนจะไหลไปตามประตูแล้วลงไปนอนมองทั้งสองที่ถกเถียงกันอยู่ เฮสเตอร์มองมาที่ฉันก่อนจะหันกลับไปมองอาร์เตอร์อย่างเดือดดาล

 

"แหะๆขอโทษนะ พอดีฉันลืมเอาการบ้านมาอ่ะ"^^''

 

"..."

 

"ไปลองฉันที่ห้องก่อน"

 

"อืม"

 

ฉันรีบลุกก่อนสาวเท้ากลับมารอเขาที่ห้องตามคำสั่ง เขาดูอารมณ์ไม่ดีเอาซะเลย

 

แอ๊ด!

 

"เฮสเอตอร์"

 

ฉันยิ้มร่าวิ่งเข้าไปหาเขา ใบหน้าของเขาจากที่เรียบนิ่งถูกประดับด้วยยิ้ม มือหนาของเขาลูบหัวฉันก่อนเหวี่ยงร่างฉันลงไปโดนขอบเตียง ฉันผงะร่างหนีร่างใหญ่ที่ตามมา เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่กระหาย โกรธ แค้น และ เจ็บปวด

 

"เฮสเตอร์"

 

"หนีทำไม"

 

"แล้วนายล่ะ เป็นบ้าอะไรขึ้นมา"

 

ฉันกุมต้นแขนที่ปวดเพราะมันดันไปโดนขอบเตียงตอนโดนเหวี่ยง เขาเดินเข้ามาก่อนคว้าแขนข้างที่เจ็บของฉันไว้ก่อนเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าของฉัน อ๊ายจะกลัวหรือจะอายดีอ่ะเนี่ยฉันหลับตาปรี้ก่อนจะโดนเรียวนิ้วดีดมาที่กลางหน้าผากเบาๆ

 

"ขอโทษนะ เจ็บหรือเปล่า"

 

"..."( --)(-- )( --)(-- )!!

 

ฉันส่ายหัวก่อนก้มหน้าอาย เฮสเตอร์เนี่ยตามอารมณ์ยากตามเคยแหะ เขาทายาให้ก่อนบีบนวดเบาๆแต่ก็ไม่เบาจนเกินไป ฉันนั่งก้มหน้าอายอยู่บนเตียงในขณะที่เขายังคงนอนมองการบ้านของฉันหลังจากบังคับให้ฉันไปเอาการบ้านมาให้เขาดู

 

"สมการมันไม่ได้ยากเกินความสามารถเธอนิ จากที่ทำๆมาก็ใช้ได้"

 

"ก็ที่ให้สอนนั้นมันสมการแต่นี้มันอสมการยากกว่าสมการอีก"

 

"แล้วมีอีกไม"

 

"ที่เหลือน่าจะทำเองได้"

 

"น่า-จะ-ทำเองได้ ไงเหรอ"

 

เขาทวนคำช้าๆชัดๆก่อนปลายตามองฉัน ก่อนหัวเราะในลำคอ มันน่าขำตรงไหนย่ะฉันบ่นพึมพำในใจก่อนจะแอบยิ้มนิดๆที่อย่างน้อยฉันก็ยังได้อยู่ข้างๆเขา

 

"ไปนั่งรถเล่นกันไม"

 

"ไม่ๆขอผ่าน นายเคยพาฉันไปผ่านนรกมาแล้วรอบนึง ฉันซาบซึ้งพอแล้วล่ะ"

 

ฉันหัวเราะแห้งๆก่อนนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เท้าผีของเขาที่เกือบพาฉันไปนอนใต้ท้องรถสิบล้อเมื่อไม่นานนี้ ฉันมองเขาก่อนเลิกคิ้วเป็นปมก่อนตัดใจจะสู้กับเขาด้วยสายแล้วรีบลงมือทำการบ้านอย่างตั้งใจ เขาช่วยสอนตรงนี้ตรงนู้นจนในที่สุดมันก็เสร็จ

 

"นี้ ขิม"

 

"ว่ามาสิ"

 

"เธอไม่รักฉันเลยเหรอ"

 

"..."

 

ฉันอ้ำอึ้งไม่ตอบ อยากจะตอบว่ารักเหลือเกินแต่ปาก ใจ สมอง และ ร่างกายมันไม่เคยจะตรงกันซักครั้ง ฉันพยายามปิดเปากเงยบจนเสียงคำรามในคออีกฝ่ายดังขึ้นเกือบสิบกว่ารอบ

 

"ก็...เอิ่ม"

 

"ฉันเข้าใจแล้ว"

 

"รักเฟ้ย">//<!!

 

"แค่นั้นก็จบ"

 

ก็นายบังคับให้ฉันพูดเองนะ เขากลับมานอนมองฉันตามเคยหลังจากที่ฉันตอบเขากลับไป อ๊ายในที่สุดก็พูดได้ซะที และแล้วภายในห้องก็เงียบสงัดยิ่งกว่าป่าช้าที่รกร้างมานานนับปี เขาไม่พูดอะไรนอกจากนอนมองฉันเคลื่อนไหวไปมาบริเวณห้อง โอ๊ย! อึดอัดกับบรรยายกาศแบบนี้ที่สุดเลย ช่วยด้วยพระเจ้าส่งใครมาทำลายบรรยายกาศนี้ที่เถอะ

 

"จริงสิ พรุ่งนี้ไปงานปาร์ตี้กับฉันนะ"

 

"เอ๊ะ"

 

"มีบัตรเชิญส่งมานะ ไปในฐานะควีนสุดที่รักของฉันไง"

 

"บ้า นะ นายพูดเรื่องน่าอายแบบนั้นออกมาได้ไงฮ่ะ"

 

"จริงสิ ช่วยหยิบกริชที่โต๊ะให้หน่อย"

 

เขาชี้ไปที่โต๊ะก่อนยิ้มให้ฉัน ฉันที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามคำสั่งของเขารีบคว้ากริชเงินเงาวับส่งให้เฮสเตอร์ก่อนจะลงไปนั่งข้างๆเขา เฮสเตอร์มองฉันสลับกับมองซองจดหมายในมือก่อนจะตวัดมือที่ถือกริชตัดที่ซองจอดหมาย ปลายกริชที่เขาตวัดนั้นเฉี่ยวคอฉันจนมีเลือดไหลซึมออกมา อ๊าย!!หมอนี้เดี๋ยวไม่ได้ตายดีแน่ๆ

 

"เฮสเตอร์ นาย"

 

"โทษที ขอดูหน่อย"

 

เฮสเตอร์ยิ้มเจือๆก่อนขยับเข้ามาดูบาดแผลจากการตวัดกริชของเขา ลมหายใจร้อนๆของเขาพ่นรดต้นคอของฉันจนขนลุกซู่ เรียวลิ้นร้อนตวัดลงไปที่แผลอยากกระหาย อ๊าย!!!!

 

"นาย เฮสเตอร์นายจงใจทำใช่ไมฮ่ะ"

 

เขาไม่ตอบกลับด้วยคำพูดแต่ตอบด้วยการกระทำแทน มือหนาบีบแน่นที่ข้อมือของฉันก่อนจะเลื่อนมืออีกข้างไล้มาตามเรียวแขนหยุดที่ใบหน้าของฉัน

 

"..."

 

"อ๊ะ"

 

เขาผงะออกจากตัวฉันก่อนรีบถอยห่างไปอยู่ปลายเตียง ใบหน้าของเขาไม่ได้พอใจและคงจะรู้สึกเสียดายแต่เขาก็กัดกรามแน่นไม่มองมาที่ฉันแม้แต่จะปลายตามือขวาของเขากำเสื้อเชิ๊ตตัวขาวที่เขาสวมใส่ก่อนจะลุกจากไปแล้วหายไปในห้องน้ำทั้งที ฉันผงะตัวขึ้น ตอนไหนกันที่ฉันเองก็เคลิ้มฝันไปกับเฮสเตอร์ เสียงคำรามดังรอดออกมาจากห้องน้ำ อา...ดูท่าเขาคงจะหงุดหงิดน่าดูผ่านไปเกือบชั่วโมงเฮสเตอร์ยังคงไม่ออกมา ฉันที่ตัดสินใจเรียบร้อยแล้วเดินไปเคาะประตูห้องน้ำก่อนเอ่ยปากพูดให้อีกฝ่ายออกมา

 

"ฉันจะอาบน้ำนอนแล้วนะ รีบออกมาได้ไม"

 

"เธอก็กลับห้องไปสิ"

 

"ที่งี้ล่ะไล่กัน ก็ได้อย่ามาอ้อนวอนให้ฉันมานอนด้วยแล้วกัน"

 

ฉันพูดจบก็หมุนตัวหมายตรงไปยังประตูห้องเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิด ก่อนที่ร่างของเฮสเตอร์จะวิ่งพรวดมาดึงฉันแล้วเหวี่ยงเข้าห้องน้ำไป อารายกาน!!!! หมอนี้มันก็ตามอารมณ์ยากจริงๆเลยฉันรีบอาบน้ำจนวินาทีสุดท้ายในขณะนี้หลังจากอาบน้ำเสร็จ 

 

"ผ้าเช็ดตัว"

 

ก๊อกๆ!!!

 

"..."o_O!

 

"ฉันลืมบอกไปอย่าง ผ้าเช็ดตัวมันอยู่ข้างนอกนะ"

 

นายไม่บอกตอนที่ฉันอาบน้ำอีกรอบเลยล่ะย่ะ ฉันมองไปรอบก่อนจะจำใจคว้าเสื้อคลุมสีขาวตัวใหญ่มาคลุมกายเปลือยเปล่าแล้วตะสินใจเปิดประตูออกไป เฮสเตอร์มองมาที่ฉันอย่างสนอกสนใจเขาแอบยิ้มก่อนเสหน้าแอบไปหัวเราะ หนอย!!

 

"ผะ เสื้อผ้าฉันอยู่ที่ห้องช่วยไปเอาให้หน่อยได้ไม"

 

"ชุดมั้นในด้วยไมล่ะ"

 

"ยะ หยุดปากนะ"=//=!

 

ฉันเขวี่ยงเสื้อผ้าที่ใส่แล้วใส่เฮสเตอร์ก่อนรีบผลักอีกฝ่ายที่หัวเราะลั่นออกไปจากห้อง ไม่นานเกินรอเฮสเตอร์ก็กลับมาพร้อมกับ มือเปล่า...แล้วเสื้อผ้าที่ฉันให้ไปเอาล่ะมันอยู่ไหนกัน...???

 

"แล้ว เสื้อผ้าฉันล่ะ"

 

"สั่งอาร์เตอร์เผาทิ้งแล้ว"

 

"นายคิดบ้าอะไรนะ แล้วดีกับอาร์เตอร์แล้วเหรอ"

 

เขาไม่ตอบแต่ยิ้มร่า เขาคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป สรุกฉันต้องนอนสภาพนี้เหนอเนี่ยT^T!? ไม่นานเขาก็เดินออกมาเสียงผิวปากสบายอารมณืของเขาทำให้ฉันที่กึ่งหลับกึ่งตื่นปรือตาขึ้นมองหยดน้ำที่ไหลซึมจากผมที่เปียกปอนของเขาทำให้ฉันผงะมือหนาของเขาดันไม่ให้ฉันลุกก่อนเขาจะโน้มตัวลงนอนข้างๆฉัน

 

"ชะ เช็ดผมให้แห้งก่อนสิ"

 

"เอานะ"

 

เขาไม่ฟังคำทัดท้วงแต่กลับนอนทั้งๆผมเปียกแบบนั้น เดี๋ยวหัวก็ได้เป็นรังแคพอดีฉันได้แต่บ่นพึมพำในใจ ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน รู้แค่ว่าทุกอย่างมันยาวนานเหลือเกิน

โปรดติดตามตอนต่อไป