Love Me Please รักฉันสักนิดจะได้มั๊ย?

          3เดือนที่แล้ว...
     
          "ตึก ตึก"เสียงหัวใจที่เต้นระรั่วของฉันเต้นถี่ ราวกับมีคนมาเขย่ามันอย่างรุนแรง 
มัีนคงเป็นเพราะเขา'นัตสึโอกะ ยูตะ'ที่สามารถทำให้ใจฉันเต้นเเรงได้ขนาดนี้ เออ ก็คือ
เมื่อกี้อะนะฉันดันเดินสะดุดล้มตรงทางเดินบรรได แล้วได้นัตสึโอกะคุงมาช่วยพาไปห้อง
พยาบาลเนี้ยแหละ ตรงคอนเซปท์'หล่อ ใจดี น่ารัก สุภาพบุรุษ'ของฉันเลยจ้าา~ >< 
          "เป็นไงบ้าง"เขาถามฉันอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นฉันเดินออกมาจากห้องพยาบาล
 
          "ไม่เป็นไรหรอน่า นายก็ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"เห้อออ~ ทำไมฉันซึนเดเระอย่างนี้!!
 
          "ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ ถ้าเธอไม่ร้องซะดังขนาดนั้นนะ"อู๊ยย! เค้าเจ็บนะ
 
          "ก็มันเจ็บนี้น่าาา! -3-"
 
          "ก็แค่เท้าแผลง ทำไมไม่ล้มให้ฟันร่วงหมดปากเลยละ ปากดีขนาดเนี้ย"
 
          "นายยยย! นัตสึโอกะ ยูตะ"
 
          "เฮ้ย เธอรู้ฉันฉันได้อย่างไร?"เขาดูถ้าจะตกใจมาก 
 
          "ต๊ายตายย! ทำไมฉันจะไม่รู้จักนายห๊ะ!! หัดไปแหกตา(สวยๆ)ของนาย 
ดูข่าวซะบ้างง!!"
 
          "ข่าวอะไรของเธอ?"โห๊ยย! หมอนี่! ไม่ได้รู้ข่าวอะไรเลยหรอ? 
 
          "ข่าว5อันดับหนุ่มฮอตของโรงเรียนน่ะสิ นายน่ะอยู่ลำดับที่5"
 
          "ห๊าา! หล่อขนาดฉันเนี้ยนะอยู่ลำดับที่5"หมอนี่หลงตัวเองมากค่ะ
 
          "นายยังหล่อไม่ถึงครึ่งหนึงของโชคุงเลย"
 
          "เออๆ! ช่างมันเห๊อะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ?"
 
          "ไดคิซึเมะ ไม ปี2ห้อง2"
 
          "ไมจังหรอ"เรียกชื่อฉันเลยหรอ เฮ้ยๆจะไปไหนล่ะ
 
          "อย่ามาเรียกชื่อฉันน่ะ เจ้าบ้ายูตะ"เขาแค่หันมายิ้มเล็กให้กับฉันแล้วก็หายไป