CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

By nooonaa
Catwalk 26 : ใจร้าย
 
 
 
+น้องหมาเล็ก+
 
 
แอ๊ด
 
อย่าเปิดนะ!
 
ไอ้ทิว! อย่า!!
 
'พี่ทิว!'
 
'ขอให้พวกมึงมีความสุข...ทั้งสองคน'
 
ดวงตาเศร้าคู่นั้นคืออะไร แล้วทำไมต้องพูดประโยคนั้นออกมา
 
นี่ผม...
 
ผมทำอะไรผิด
 
นี่คือประโยคที่กำลังหมุนวนอยู่ในหัวผมตอนนี้...ผมทำอะไรผิด
 
ตั้งแต่วันนั้นที่ผมกับไอ้ทิวอยู่ในห้องเก็บของ ผมก็ไม่เจอมันอีกเลย มันผ่านสามวันแล้วที่ผมไม่เห็นอีกคนมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ 
 
ผมไม่เห็นแม้แต่เงา
 
วันนั้นที่เกิดเรื่องมันก็พูดแปลกๆบอกให้ผมกับไอ้ภัทรมีความสุข มันพูดเหมือนมันยินดีที่เราเป็นแฟนกัน ตอนแรกก็ตกใจอยากจะถามให้รู้เรื่อง แต่พอเห็นบุคคลที่สามมองผมด้วยสายตาที่ผิดหวังผมก็ลืมมันไปโดยสิ้นเชิง เลยโดนไอ้ภัทรลากออกมาจากตรงนั้นแล้วถูกเค้นหาความจริง
 
แล้วจะให้ผมตอบอะไรล่ะ ในเมื่อสิ่งที่มันเห็นมันก็ชัดอยู่แล้วว่าผมกับไอ้ทิวเรากำลัง...กัน แล้วผมก็ไม่เสียใจด้วย ผมไม่ปฏิเสธหรือหาข้อแก้ตัวใดๆ ถ้ามันรับได้ก็รับ แต่ถ้ารับไม่ได้...ก็ปล่อยผมไป ไอ้ภัทรมันเลยเอาแต่เงียบไม่พูดเรื่องนี้อีกจนถึงตอนนี้
 
เรื่องนั้นเหมือนมันจงใจจะลืม
 
ผมรู้ว่ามันคงทำใจยาก แต่ผมรักอีกคนนี่ แล้วจะให้ผมทำยังไง
 
แต่ตอนนี้ผมกำลังจะไม่ไหวกับสิ่งที่กำลังค้างคาอยู่ในใจ...ไอ้ทิวไปไหน
 
ทำไมมันไม่มาเฝ้าผมที่ใต้คอนโดเหมือนทุกคืน แล้วทำไมไม่มีข้อความมาหาผมเหมือนเมื่อก่อน
 
มันหายไป
 
เพียงแค่คิดว่าอีกคนเริ่มไม่สนใจผม ผมก็แทบจะเป็นบ้าให้ได้ สมองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนมันแทบระเบิด แต่พอหยุดคิด...มันเหมือนไร้เรี่ยวแรงที่จะทำอะไรต่อ
 
นี่มันไม่สนใจผมแล้วหรอ...มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย
 
แล้วถ้าเป็นแบบนั้น...ผมจะทำยังไงดี
 
ไม่ได้นะ มันจะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้ มันเข้ามาทำให้ผมต้องมีมันอยู่ในชีวิตแล้วจะมาทิ้งกันดื้อๆแบบนี้ได้ยังไง มันต้องดูแลผมตลอดชีวิตสิ ก็ในเมื่อมันสัญญาจะดูแลผมแล้ว
 
อย่าทิ้งกูไปนะไอ้ทิว...กูรักมึงหมดใจไปแล้วนะ
 
"แวน...มึงเป็นไรป่าววะ" อยู่ๆฝ่ามือหนาก็ลูบหลังผมเบาๆเพื่อเรียกสติให้ผมกลับคืนมาอย่างเป็นห่วง ผมเองก็ตกใจจึงรีบตั้งสติให้กลับมาก่อนร่างหนาจะเดินขึ้นมาอยู่เคียงข้างผมที่นอกระเบียงห้อง 
 
"เออ..." พออีกคนเอาแต่จ้องหน้าผม ผมเลยรีบเบื้อนหน้าไปอีกทางก่อนจะเช็ดน้ำตาที่หลงคลออยู่นิดหน่อย
 
"มึงร้องไห้หรอ"
 
"ปะ ป่าว กูจะร้องทำไมล่ะ" ผมโกหกพร้อมกับแสร้งยิ้มให้อีกคน แต่พอเห็นมันทำสีหน้าไม่เชื่อผมก็เลยต้องหุบยิ้มทันที
 
"มีกำลังโกหกกูอยู่นะ"
 
ปิดไม่มิดสินะ
 
"แหะๆ แค่เครียดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ พอคิดมันก็รู้สึกเหนื่อย น้ำตามันเลยไหล"
 
"เรื่องงานหรือเรื่องกู"
 
!!!
 
"ไอ้ภัทร! มะ มึงพูดอะไรวะ" อย่ามาทำให้กูรู้สึกแย่ไปกว่านี้ได้มั้ย แค่ที่เป็นอยู่กูก็จะรับไม่ไหวแล้วนะเว้ย
 
"อย่ามาปิดกู กูรู้ว่ามึงกำลังคิดอะไร แต่กูบอกไว้ก่อนนะ กูไม่มีทางเสียมึงไปแน่"
 
อึก!
 
นั่นคือคำขาดใช่มั้ย นั่นคือคำขาดที่กูต้องรับไว้ใช่มั้ย
 
มึงใจร้ายมากไอ้ภัทร มึงกะจะให้กูทนรับเรื่องนี้ไปอีกนานเท่าไหร่วะ
 
"กูรู้แล้ว"
 
"ถ้ารู้แล้วมึงก็ควรจะเลิกรักเขาได้แล้ว แล้วหันมารักกูซะ"
 
เปลี่ยนคนที่จะรักงั้นหรอ...มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะเว้ย!
 
มึงบ้าไปแล้ว!
 
"มันไม่ได้ทำกันง่ายๆนะ"
 
"ทำได้...มึงต้องทำได้ เพราะมึงเป็นของกู" มึงจะต้อนกูให้จนมุมไปถึงขนาดไหน มึงจะให้กูทรมานไปอีกนานเท่าไหร่ไอ้ภัทร!
 
กูชักเกียจตัวเองที่ใจร้ายทิ้งมึงไม่ลงแล้วนะ
 
"พอเถอะ หยุดคุยเรื่องนี้เถอะ" ผมหยุดการสนทนาไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเพื่อจะเข้าห้อง แต่ไม่ทันที่ผมจะก้าวออกตัวเดิน อ้อมแขนแกร่งก็รั้งผมไว้
 
"อย่าเดินหนีกูแบบนี้สิ" แล้วมึงจะให้กูทำยังไง มึงจะให้กูยิ้มรับมึงงั้นหรอ ขอโทษเถอะวะ กูทำมันไม่ได้แล้ว
 
"ปล่อยกู" ผมบอกกับมันอย่างใจเย็นแต่มันก็ไม่ยอมฟัง เอาแต่กอดผมแน่นยิ่งขึ้น
 
"แวน..."
 
"อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยวะ กูเองก็ลำบากใจนะเว้ย" ผมตัดสินใจพูดออกไปตรงๆเมื่อรู้สึกว่าผมทนดับเรื่องนี้ไม่ไหว มันจะเรียกร้องจากผมมากเกินไปแล้ว ทั้งๆที่ผมยอมสละทุกอย่างเพื่อมัน
 
แต่นี่มันเกินไป...ที่จะให้เลิกรักไอ้หมาใหญ่ของผม
 
"มึงพูดแบบนี้กูเสียใจนะ"
 
อีกแล้ว...ใช้วิธีนี้อีกแล้ว มันรู้ว่าผมขี้สงสารเลยกะเอาจุดนี้มาต่อรองให้ผมยอมมันอีกแล้ว
 
เห้อ...มึงใจร้ายจริงๆ
 
"เราเข้าไปนอนกันเถอะ" ผมเลยตัดปัญหาที่จะพูดต่อ ผมจับมือหนาที่กอดผมอยู่ออกก่อนจะเดินเข้าห้องไป
 
"ไอ้แวน!" แต่แล้วเสียงขุ่นเคืองก็ถูกปล่อยมาจากคนข้างหลังอย่างดัง ผมเองก็ตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังคงทำเป็นนิ่ง
 
อย่าไปกลัวมัน แล้วก็หยุดสงสารมันสักที
 
"....."
 
"เป็นเพราะอะไร! เป็นเพราะอะไรมึงถึงตัดใจจากเขาไม่ได้! มึงบอกกูมาสิ!!"
 
เพราะอะไรงั้นหรอ...ก็เพราะเขาคนนั้นคือไอ้ทิวไงล่ะ
 
ยังไงกูก็รัก
 
"....." แต่ผมก็ไม่พูดมันออกไป ผมไม่อยากจะทำให้มันโกรธไปมากกว่านี้ แต่ผมก็คงคิดผิดที่เลือกวิธีนั้น 
 
"หรือเป็นเพราะมึงกับพี่เขามีอะไรกันใช่มั้ย!!" ประโยคนั้นมันตีแสกหน้าผมจนชาไปหมด ผมค่อยๆหันไปมองมันด้วยสายตาผิดหวัง แต่ผมกลับเห็นมันโกรธมากกว่าเดิม
 
ทำไมมันถึงดูถูกผมแบบนั้น มันคิดว่าที่ผมรักมันไม่เพราะเพราะเซ็กซ์อย่างนั้นหรอ 
 
ใบหน้าหล่อใจดีของมันขมวดบึ้งตึงจนน่ากลัว ผมเลยเผลอถอยหลังเดินห่างออกโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่แล้วฝ่ามือใหญ่กลับผลักผมติดกระจกอย่างแรง
 
ผลั้ก!
 
เจ็บ!
 
"ไอ้ภัทร! มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!!!" 
 
ไอ้เหี้.ยนี่แม่งทำเกินไปแล้ว! มึงคิดว่ากูเป็นอะไรวะ!
 
"ทำไม! มันจะมากอะไรหะ! ถ้าเทียบที่มึงกับมันทำเรื่องแบบนั้น!!"
 
"กูกับมันเป็นแฟนกัน! กูทำแบบนั้นมันก็ไม่เห็นผิด!" ผมยังคงเถียงมันคำไม่ตกฟาก จนใบหน้าหล่ออึ้งไปชั่วขณะ มันก้มหน้าลงก่อนจะหึในลำคอใส่ผม
 
มันคิดจะทำอะไรวะ!
 
"เพราะเป็นแฟนงั้นหรอ..."
 
"ใช่! คราวนี้มึงก็ควรจะเข้าใจซะ" แล้วก็ปล่อยกูไปตามทางได้แล้ว!
 
"หึ เข้าใจสิ...เข้าใจเป็นอย่างดีเลยล่ะ"
 
เห้ย!
 
อยู่ๆมันก็กระชากให้ผมให้เข้าหาก่อนจะจู่โจมริมฝีปากเข้าจูบผมทันที
 
อุ๊บ!!
 
ไอ้ภัทร!
 
"อื่อ!! อ่อย!!" ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงมาอย่างหยาบคลาย จนผมรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดและความครื่นเหี๋ยน
 
มันบ้าไปแล้ว!
 
ไอ้ทิว! ช่วยกูด้วย!
 
ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบแต่มันก็ล็อกหน้าผมไว้ก่อนจะดันผมให้เข้าไปในห้องแล้วผลักอย่างแรงให้นอนลงบนโซฟา ผมหงายท้องอย่างจังก่อนมันจะรีบมาคร่อมทับ ฝ่ามือกดหน้าอกผมจมเบาะก่อนจะเข้ามาดอมดมที่ซอกคอ ลิ้นเรียวเองก็ชอนไชเลียผิวเนื้อเนียนจนผมขนลุก  ผมเลยผลักมันออกอีกครั้งจนมันหล่นไปกับพื้น พอได้โอกาสหลุดออกจากมัน ผมก็รีบพลิกตัวหนีแต่มันก็คว้าเสื้อผมได้แล้วกระชากอย่างแรงจนผมไถลผืดกลับมาอยู่ใต้ร่างมันเหมือนเดิม พอไร้หนทางหนีผมก็โดนฉีกเสื้อยืดที่ใส่อยู่จนขาดวิ่นอย่างบ้าคลั่งก่อนมือหนาจะตรงเข้ามาขยำเรือนร่างผมอย่างหยาบคาย มันทั้งแดงและเจ็บจนน้ำตาไหล ผมสะอื้นให้กับความกลัวตรงหน้าที่ไร้ความปราณี ยิ่งอีกคนครางเสียงนุ่มผมก็ยิ่งน้ำตาผมมันไหลพรากเมื่อรู้ว่าตัวเองต้องโดนทำเรื่องทุเรศ ผมเลยจิกไหล่มันจนจมเล็บเมื่อลิ้นร้อนเลียเข้าที่เม็ดอกเม็ดเล็ก
 
"อย่า! อย่าทำแบบนี้!  ปล่อยกู!!" ผมกรีดร้องขอความสงสารแต่ก็ไม่ช่วยอะไรให้มันดีขึ้น กลับกระตุ้นอารมณ์ทะเลเดือดให้โหมกระหน่ำกว่าเดิม
 
หยาบคาย!
 
"อย่า! ไอ้ภัทร!  อย่าทำกู!"
 
"อืม..." เสียงครางหือเหมือนอีกคนชอบใจที่ได้เชยชม และได้ฝากรอยรักสีแดงสดเต็มลำคอ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมอยากจะหายไปจากตรงนั้นให้ได้ 
 
หมด หมดแล้ว...ชีวิตนี้
 
"ไอ้ภัทร! กูเพื่อนมึงนะเว้ย!!"
 
ให้ตายสิ อย่ามาหยามกันแบบนี้!
 
แต่ดูท่าอีกคนคงไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว เพราะคำพูดที่หลุดออกมาจากนี้มันคือสิ่งที่ตัดสินเรื่องทั้งหมด
 
"แต่มึงเป็นของกู...ตลอดไป"
 
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++
131125
 
ตอนนี้ขอเบาๆสั้นๆนะ เพราะไรท์แอบติดฟิคบีสให้กับรีดเดอร์ฝั่งนู้นอยู่ เดี๋ยวจะโดนโกรธเอา ห้าๆ อ่านแล้วก็อย่าเครียดน้า ยังไงเรื่องนี้ภัทรก็เป็นพระเอก? หือ?  ห้าๆ