CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

by nooonaa

 

 

Catwalk 25 : ท้อเหลือเกิน

 

+พี่หมาใหญ่+

 

ไอ้แวน

 

ไอ้แวน

 

กูคิดถึงมึงวะ

 

ทุกคืนผมต้องมานอนเฝ้าหมาตัวเล็กน่ารักอยู่ใต้คอนโดไอ้บ้านั่น ไอ้บ้าที่คิดจะแย่งเมียผมไป

อย่าคิดว่ามึงจะทำได้นะไอ้เด็กเปรต เพราะกูคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของหมาตัวสวยอย่างมัน

ผมคอยมองขึ้นไปที่ชั้นสิบเอ็ดของตึกเพื่อดูความเคลื่อนไหวของมันสองคนในฐานะชู้ ส่วนไอ้แวนก็จะออกมาดูผมที่ระเบียงตลอด มันรู้ว่าผมอยู่ข้างล่างนี้ พอมันออกมาเราก็เอาแต่จ้องหน้ากันจนอีกคนในห้องมาเรียกมันกลับเข้าไป

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปผมคงตายแน่...ผมต้องทำอะไรสักอย่าง ผมต้องเอามันกลับคืนมาให้ได้

พอคิดแบบนั้นได้ผมก็รีบกลับคอนโดไปหาไอ้สองหน่อเพื่อขอความช่วยเหลือ พวกมันก็รุมด่าผมใหญ่เพราะไปปลุกพวกมันกลางดึก โดยแต่ละคนที่สภาพไม่เหลือหนุ่มสุดฮอตของมหาลัยชื่อดังเอาซะเลย อย่างไอ้กวางก็เกี่ยวเอาคุณเธอมานั่งซ้อนตักแล้วก้มหน้างุดหลับคาอกเมียมัน ส่วนไอ้ฟินย์ก็นุ่งแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียวแถมไอ้นั่นก็ยังตั้งเด่ สงสัยมันกำลังจะงาบเมียมันแน่ นี่ผมกำลังกายเป็นตัวก่อกวนใช่มั้ยเนี่ย

"มีไรวะ รีบๆพูดเลยนะมึง" ไอ้ฟินย์ที่ดูอารมณ์เสียสุดเร่งผมให้รีบพูด โดยที่ตัวเองก็เอาแต่มองไปที่ห้องนอนที่มีอีกคนนอนรอมันอยู่

"เรื่องใหญ่เว้ย"

"ถ้าไม่ใหญ่จริงมึงเจอตีนกู" คราวนี้ไอ้กวางมันชี้หน้าคาดโทษไว้ซะน่ากลัว ผมเลยต้องยิ้มแก้ขัดก่อนจะเริ่มเข้าประเด็น ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นจนหมดก่อนจะถามคำแนะนำจากพวกมัน

"กูจะทำไงดีวะ กูไม่อยากเสียงน้องไปนะเว้ย"

"เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องมาขัดจังหวะกูเลยหรอวะ ห๊ะ!!" 

เห้ยๆ

"กูขอโทษ!" ผมรีบเอาแขนมาป้องหน้าเมื่อไอ้ฟินย์ลุกขึ้นจะมาฟาดหลังมือใส่ มันเลยเปลี่ยนเอามือมาขยี้หัวตัวเองอย่างโมโหก่อนจะนั่งลงที่เดิม

"ไอ้กวาง...มึงคิดอะไรออกมั้ยวะ" พอไอ้ฟินย์ไม่พูดอะไร ผมเลยหันไปถามอีกคน มันถอดหน้าออกจากอกคุณเธอที่หลับซบไหล่มันอยู่ก่อนจะมองผมตาปรือ

"กูสนับสนุบความคิดไอ้ฟินย์" 

ความคิดไอ้ฟินย์ ! 

"ไอ้บ้าเอ้ย มึงได้ฟังอะไรบ้างมั้ยเนี่ย ไอ้ฟินย์จะตบกูอย่างเดียว มันยังไม่ได้คิดห่าอะไรเลย! นี่กูชักไม่ไหวแล้วนะเว้ย!!!"

โอ๊ย! นี่กูเดือดแล้วนะพวกมึง

ผมกราดด่ามันสองคนอย่างลืมตัวจนใบหน้าหล่อของไอ้กวางจะเงยขึ้นมามองผมอึ้งๆ ส่วนไอ้ฟินย์ก็ดูจะอึ้งไม่แพ้กัน มันคงรู้ว่าผมไม่ได้เล่นและสุดจะทนแล้วจริงๆ พวกมันเลยยอมลุกขึ้นมาคุยกับผมดีๆ

ต้องให้กูอาละวาดใช่มั้ยถึงจะยอมช่วยกู

"ไอ้ฟินย์ มึงว่าไง" ไอ้กวางเริ่มถาม

"งั้นกูขอถามก่อน น้องรักมึงรึป่าว" ไอ้แวนน่ะหรอ 

"รักดิ มันเพิ่งบอกรักกูมาเอง" พอคิดถึงเรื่องนี้ก็เล่นเอาผมกลั้นยิ้มไม่อยู่ มันรักผมด้วย เหมือนที่ผมรัก

"โอเค แผนการนี้มีชื่อว่า...ปล้ำเมียให้ชู้เห็น"

แค่ชื่อกูก็คิดไปไกลและ แผนบ้าอะไรของมึงวะ

"มันเป็นไง"

"ง่ายมาก มึงก็แค่ตามน้องมันไปทุกที่ จับปล้ำได้ก็ปล้ำ จูบได้ก็จูบ ต่อหน้าได้ยิ่งดี ให้ไอ้นั่นมันเห็นว่าน้องกับมึงยังไงก็รักกัน แล้วเดี๋ยวมันก็ทนไม่ไหว แพ้ไปเอง"

ปิ๊ง!

เริ่ดวะ กูโคตรจะชอบแผนมึงเล่นจริงๆ

"จริงหรอวะไอ้ฟินย์" ถ้าทำได้...ไอ้แวนก็จะกลับมาอยู่กับผม

แค่คิดว่ามีความหวัง...ผมก็มีความสุขแล้ว

"เชื่อกู"

"แต่น้องมันไม่ชอบให้กูบังคับนี่หว่า มันบอกให้กูให้เกียรติมันบ้างอะ กูเลยได้ซ๊ำน้องไม่กี่ครั้งเอง" พอคิดแบบนั้นผมก็เริ่มหมดหนทางอีกครั้ง ผมไม่อยากให้มันเกลียดผมไปมากกว่านี้ ผมอยากให้มันรักผมมากกว่านี้ต่างหาก

"กลัวน้องโกรธว่างั้น" ไอ้กวางถามแทงใจดำผมมาก แต่มันก็ต้องยอมรับแหละวะ กูรักเด็กเหี้.ยๆอย่างมันไปแล้วนี่

"อืม"

"อ่อนวะ" อุ จี๊ดเลยกู นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นเพื่อนกูนะไอ้กวาง พ่อจะซัดให้หน้าหงายเลยจริงๆ

"อ่อนแล้วมันผิดรึไง!"

"พอๆ รีบๆคุยได้มั้ยวะ กูอยากจะกลับเข้าห้องแล้ว" เสียงเขียวขัดทัพผมกับไอ้กวางจนเราทำได้แค่เขม่นหน้ากันเท่านั้น

อย่าให้ถึงทีกูนะมึงไอ้กวาง กูจะด่ามึงมากกว่าอ่อนอีก คอยดู

ส่วนมึงไอ้ฟินย์ กูจะกกไอ้แวนมากกว่ามึงกกน้องซาร์อีก คอยดู

แม่.ง ช่วยเหลือกูดีจังพวกมึงเนี่ย

"ก็รีบๆพูดมาดิ กูก็อยากจะไปเฝ้าเมียกูแล้วเนี่ย"

"ถ้ามึงกลัวน้องโกรธมึงก็ปล่อยให้หมาคาบไป แต่ถ้าไม่อยากโดนแย่งก็ทำตามกู"

"พี่กวาง...คุณเธอง่วงนอนแล้วน้า" อยู่ๆเสียงหวานก็ดังงัวเงียเหมือนจะเร่งให้ผมตัดสินใจ ไอ้กวางเลยลูบใบหน้าน่ารักนั้นไปมาแล้วกดหัวทุยสวยเข้าซบที่ไหล่

"ง่วงหรอ นอนซบไหล่กูไปก่อนนะ เดี๋ยวคุยจะเสร็จแล้ว"

"ม่ายอ่าว...คุณเธออยากกลับไปนอนแล้ว" คุณเธอยังคงอ้อนให้ไอ้กวางพาไปนอน หัวทุยเล็กก็เอาแต่ถูๆไถไปมาจนไอ้กวางต้องอุ้มน้องมันเข้าเอว

"คุณเธองอแงแล้ว กูพาไปนอนก่อนนะ" มันบอกเสียงเรียบแต่ก็ดูรู้ว่ามันร้อนใจกลัวคุณเธอจะหงุดหงิด ผมเลยพยักหน้ารับแล้วกลับมานั่งคิด ก่อนร่างสูงใหญ่ของไอ้กวางจะอุ้มคุณเธอออกจากห้องไอ้ฟินย์ไป

จะเอางั้นจริงหรอวะ แต่ยังไงผมก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนิ ทำก็ทำวะ

"โอเค...ขอบใจมึงมาก" ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะมองไอ้ฟินย์ด้วยความรู้สึกที่มี มีเพื่อนดีก็แบบนี้แหละวะ ขอบใจจริงๆ

"อืม แต่ช่วงนี้ที่น้องมันอยู่กับคนอื่น มึงต้องคอยส่งข้อความน่ารักๆบอกน้องมันตลอด ให้น้องมันรู้ว่ามึงต้องการมัน เหมือนบีบบังคับอีกทาง มึงเข้าใจมั้ย"  ข้อความน่ารักๆหรอวะ กูส่งเคยแต่ตอนโมโหที่มันไม่โทรหากูเท่านั้น แล้วกูจะน่ารักเป็นมั้ยเนี่ย

"น่ารักยังไงวะ"

"ไอ้โง่!" เสียงกร่นด่าออกมาคำโตจนผมมันปะทะหน้าผมอย่างจัง มันคงจะเซ็งผมสุดๆเลยคว้าโทรศัพท์ผมขึ้นมาพิมพ์ข้อความก่อนที่จะส่งให้ ในขณะที่ผมเองยังคงหน้าชากับคำด่าของมันอยู่

ด่าซะกูไม่อยากเกิดมาเป็นคนเลยวะ ให้กูไปไถ่นาซะดีมะ

"อะ" พอมันจัดการเสร็จก็โยนโทรศัพท์มาให้ผมก่อนตัวเองจะเดินเข้าห้องนอนไปแล้วสั่งทิ้งท้ายไว้อีก

"ปิดไฟด้วย" นี่ไล่กูใช่มะ...เออ กูไปก็ได้วะ

ผมเดินออกมาจากห้องไอ้ฟินย์แล้วเข้าห้องตัวเองที่อยู่ข้างๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูข้อความที่ถูกส่งไป

'กูเหงา'

น่ารัก!

นี่คือน่ารักของมึงใช่มั้ยไอ้หอกฟินย์! บ้านพ่องมึงรึไงบอกว่าเหงาแล้วมันคือข้อความน่ารัก  ไอ้นี่แม่งแกล้งกูซะแล้ว

ผมขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเมื่อรู้สึกประสาทจะกิน แต่แล้วกลับมีข้อความส่งกลับมาทำให้โทรศัพท์ในมือผมสั่นพร้อมกับหัวใจผมที่เริ่มเต้นแรงที่ได้อ่านข้อความนั้น

ไอ้แวน!

'เหงาหรอ'

เหงาสิมึง กูเหงาที่ไม่มีมึงมาอยู่ข้างๆ จนจะบ้าตายอยู่แล้ว ผมมองข้อความมันสักพักก่อนตัดสินใจพิมพ์ตอบกลับไป

'กูอยากกอดมึง'

ครืดๆ

'เหมือนกัน'

ให้ตายเถอะ ผมชักทนไม่ไหวแล้ว

'รักมึงนะแวน กลับมาหากูไวๆนะ กูคิดถึงมึงจะไม่ไหวแล้ว'

นี่คือความรู้สึกจากใจจริงของผม...ที่อยากจะบอกมัน

แต่แล้วข้อความที่ผมส่งไปกลับไม่ได้ถูกตอบกลับ ผมนั่งเฝ้ามันมาเป็นชั่วโมงแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มึงเป็นอะไรไป

ครืดๆ

ตอบกลับมาแล้ว! 

ผมเปิดอ่านด้วยความรู้สึกดีใจ เหมือนมันคุ้มที่รอเพื่อที่จะได้อ่านมัน แต่พอผมเปิดอ่านดู มันกลับทำให้ผมอยากจะเขว้งโทรศัพท์ลงพื้น ณ ตรงนั้น

'แวนเป็นของผม'

ไอ้ภัทร! 

ไอ้เด็กเวร!

มึงคิดจะจองล้างจองผลาญกูไปถึงเมื่อไหร่วะ แล้วมึงคิดว่ากูจัดการกับมึงไม่ได้ใช่มั้ย งั้นมึงมาเจอกูสักตั้ง แล้วจะได้รู้ว่ามันเป็นของใคร เพราะหมาเล็กอย่างมันต้องเป็นของหมาใหญ่อย่างกู!

 

 

เช้าวันต่อมาผมก็รีบโทรถามคิวตารางงานของไอ้แวนตลอดอาทิตย์ จนรู้ว่ามันต้องไปถ่ายแบบเสื้อยืดยี่ห้อหนึ่งที่สตูดิโอวันนี้ ผมเลยเตรียมตัวตามไปที่นั่นโดยผมจะเริ่มแผนการทันที แผนปล้ำเมียให้ชู้เห็น

หวานปากกูละมึง

พอมาถึงตึกที่มันอยู่ผมก็เห็นนักข่าวเต็มตึกไปหมด เหมือนจะมารอทำข่าวไอ้แวนอยู่ ผมเลยเข้าไปจอดรถทางด้านหลังแล้วแอบเดินเข้าไปในสตูดิโอก่อนจะมองหาร่างเล็กจนทั่ว แต่ผมก็ไม่เจอ จนผมเดินมาถึงห้องที่ทำการถ่ายทำนั้นแหละผมถึงจะเจอ

เจอไอ้ภัทร...ไอ้เด็กเวร

มันตามไอ้แวนมาทำงานจริงๆด้วย นี่มึงไม่ไปเรียนหรอวะไอ้เด็กนี่ มันเองก็คงจะคอยมองหาผมว่าจะมาที่นี่รึป่าว มันถึงจ้องตาผมเขม็งอย่างกับหมาห้วงก้าง ผมเลยเดินไปนั่งไกลๆที่คอยมองไอ้แวนทำงานได้ ไม่นานร่างเล็กตัวน้อยของผมก็เดินออกมาจากห้องๆหนึ่ง มันคงยังไม่เห็นผมแน่ถึงเดินเข้าไปถ่ายโดยไม่มีท่าทีที่จะหันมามองทางนี้บ้าง ผมเลยทำเป็นเดินผ่านหน้ากองถ่ายแล้วหายเข้าไปข้างในตรงที่มันเพิ่งออกมา แล้วมันก็ได้ผล ผมเห็นมันชะเง้อมองใหญ่จนเป็นอันทำอะไรไม่ได้

ตอนนี้ก็เหลือแค่รอ...รอให้มันมาหาผม

ผมยืนสูบบุหรี่รออีกคนจนเกือบครบชั่วโมงมันก็ยังไม่ออกมา ผมว่ามันต้องโดนคุมเข้มอยู่แน่ ถึงหนีออกมาหาผมบ้างไม่ได้ ผมเลยเดินเข้าไปในสตูดิโออีกครั้งแต่ก็ยังคงพบไอ้เวรนั่นนั่งรอตัวเล็กของผมอยู่ แต่พอมองไปรอบๆกลับไม่เจอไอ้แวน หรือว่ามันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

เสร็จกูล่ะมึง

ผมรีบวิ่งไปดูตามห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อยู่แถวนั้นจนครบทุกห้องแต่ก็ยังไม่พบ จะถามใครก็ไม่ได้ ให้ตายสิวะ กูจะลงแดงตายแล้วนะเว้ย

"ช้าจัง" แต่แล้วเสียงน้อยใจก็ดังเรียกผมมาจากข้างหลังพร้อมกับมือเล็กกระตุกชายเสื้อผมเบาๆ แล้วมันก็เล่นเอาใจผมสั่นดีใจแปลกๆ ผมค่อยๆหันไปมองข้างหลังก็เจอไอ้หมาเล็กกำลังยืนอยู่ภายในห้องๆหนึ่งที่มันทั้งมืดแล้วก็น่ากลัว

ห้องเก็บอุปกรณ์

หึ...ฉลาดนี่หว่า

ยิ่งน่ากลัวยิ่งไม่มีใครเข้ามาใกล้

พอคิดแบบนั้นผมก็รีบผวาเข้าไปในห้องนั้นแล้วปิดล็อกให้แน่นหนา ก่อนจะรั้งเอวบางมากอดไว้จนแทบจะจมหายเข้าไปในตัวผม ทั้งฟัดทั้งหอมจนแก้มขาวใสนั้นช้ำแดงอย่าน่ารัก ส่วนมือเล็กเองก็คอยลูบไหล่ผมเบาๆเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ผมให้เข้าร่วมแบบที่ไม่เคยเป็น

"อ๊ะ ตรงนั้น..." เสียงหวานร้องแหบพร่าเมื่อผมเกาที่ยอดอกเม็ดเล็กจนมันแข็งสู้มือ ผมเลยเปลี่ยนเป็นบี้และขยี้แทนจนมันต้องจับมือผมไว้แล้วแอ่นหน้าอกให้สูงขึ้นเมื่อเริ่มทนไม่ไหว

น่ารัก..น่าหมันเขี้ยว

"ชอบมั้ย"

"อืม...ชอบ" ใบหน้าเล็กหลับตาลงพริ้มด้วยความเสียวก่อนมือเล็กจะค่อยๆเลื่อนจากไหล่ผมลงไปที่เอวสอบใหญ่ มันดึงเสื้อยืดสีขาวผมขึ้นจนถึงอกก่อนริมฝีปากเล็กจะเข้าครอบงำยอดอกเม็ดนิ่ม มันเริ่ม...เป็นไปได้ไง พอหน้าอกผมมันเริ่มช่ำด้วยริมฝีปากนุ่มนิ่มนั้น มันก็เริ่มใช้ลิ้นตวัดแล้วขบเบาๆแบบที่ผมชอบทำกับมันก่อนมือเล็กจะค่อยปลดเข็มขัดผมออกช้าๆ

นี่มันจะปล้ำผมหรอ...แต่แผนที่วางไว้ มันต้องเป็นผมสิที่ปล้ำมัน

"ไอ้แวน...เดี๋ยวก่อน" ผมรั้งใบหน้าเล็กให้ขึ้นมาหาแต่มันก็ก้มลงไปที่หน้าอกผมใหม่ ผมเลยต้องคอยประคองตัวเองไม่ให้ขาสั่นจนล้มพับไปก่อน เพราะผมชอบเหลือเกินที่มันทำแบบนี้

"อืม..." เหี้.ยเอ้ย เสียวสัดๆ แต่แล้วเรียวปากเล็กก็ถอนออกจากเม็ดอกผมก่อนจะขึ้นมาจูบผมใหม่ วงแขนเล็กเองก็ยกขึ้นกอดลำคอผมไว้เพื่อช่วยยั้งตัวเองให้ถึงผม ผมเลยต้องเกี่ยวเอวบางแล้วยกขึ้นเบาๆให้หน้าเราเสมอกัน

"อืม..."

ผมรู้สึกดีจัง

"พอหายเหงาบ้างมั้ย"  หึ ยอมอ้อนกูเพราะอยากให้กูหายเหงาหรอเนี่ย มึงจะน่ารักไปไหนวะ

"ไม่ กูยังรู้สึกเหงาเท่าเดิม" พอผมบอกแบบนั้น คิ้วเรียวสวยก็เริ่มขมวดเป็นปมก่อนมันจะทำท่าคิดอะไรสักอย่างอยู่ ผมเลยปล่อยให้มันคิดไป ก่อนจะดันแผ่นอกเล็กให้ติดกับประตูห้องเก็บของ มันเองก็ตกใจเล็กน้อยที่ผมรุกเร็วขนาดนั้นแต่ก็ยอมยื่นนิ่งๆให้ผมทำตามอำเภอใจกับร่างกายของมัน ผมค่อยก้มลงหอมพวงแก้มใสทั้งสองข้างอีกครั้งก่อนจะเลื่อนจมูกไปที่ต้นคอหอม จัดการไล้ไปมาจนมันต้องเอียงคอหนีด้วยความจักจี้ แต่ผมก็ยังดันทุรังดอมดมต่อพร้อมกับฝากรอยรักของผมไว้บนตัวมัน

"อ่า...อย่าทำรอยนะ กูต้องถ่ายแบบต่อ"  หึ...แบบนั้นก็ยิ่งดีน่ะสิ กูจะได้โอกาสประกาศให้ทั้งโลกรู้ไปเลย ว่ามึงน่ะมีเจ้าของแล้ว

"ทำไมล่ะ มึงรังเกียจกูหรอ" แต่ผมกลับแสร้งทำเสียงเศร้าแล้วค่อยถอนหน้าออก มันเองก็คงตกใจที่ผมทำเสียงกับสีหน้าเศร้าแบบนั้น มันเลยรีบจับหน้าผมไว้แล้วกดลงไปที่ซอกคอมันใหม่พร้อมกับเอียงคอให้ผมด้วย

"ทำไปเลยนะ อยากทำเท่าไหร่ก็ทำไปเลย" ได้ยินแบบนี้ผมก็ค่อยชื่นใจ เลยเปลี่ยนเป้าหมายเป็นริมฝีปากบางสีชมพูอีกครั้ง

จุ๊บ

"แล้วถ้าอยากเอามึง กูทำได้ปะ"

"ไอ้ทิว!" มันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจที่ผมพูดแบบนั้น แต่ผมเองก็ไม่รอช้ารีบถอดเสื้อกล้ามสีดำตัวสวยที่บังร่างขาวเนียนนั้นออก ก่อนจะก้มลงฟัดบนยอดอกมันแทน

อ่า...คิดถึงร่างกายนี้เหลือเกิน

"ทำไม่ได้นะเว้ย กูต้องทำงาน กูขอเขาพักแค่สิบนาทีเอง" มือเล็กก็พยายามดันไหล่ผมออกแต่ผมก็ต้านแรงอันนั้นนิดไว้ได้ก่อนจะรวบข้อมือทั้งสองไว้แน้นแล้วยกขึ้นเหนือหัว

"มึงห้ามกูไม่ได้หรอก เพราะกูคิดถึงมึงเกินไป" มันอ้าปากหวอเหมือนคำพูดมันติดอยู่ในลำคอก่อนแก้มใสทั้งสองข้างจะเริ่มแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ พอเห็นแบบนั้นผมยิ่งทนอารมณ์ไม่ไหวรีบจับมันหันหลังแล้วกระชากกางเกงมันลงทันที มันเองก็ร้องเสียงหลงก่อนจะพยายามดิ้นข้อมือตัวเองให้หลุดจากมือผม

"อย่านะ! ไอ้ทิวอย่า!"

"ชู่ๆ อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวก็มีคนมาได้ยินหรอก"

"มึงก็ปล่อยกูสิวะ!"

"ไม่มีทาง" ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรอีก รีบเกี่ยวกางเกงในสีดำจนหลุดออกจากบั้นท้ายงอนเผยให้เห็นก้อนเนื้อนุ่มที่ผมหลงใหล ผมหยุดจ้องมันอยู่นานก่อนจะจับขามันให้แหกออกห่างจากกันแล้วค่อยๆจับน้องชายตัวเองที่แข็งขืนเต็มที่จ่อเข้ากับรูสวรรค์

"ทนเจ็บหน่อยนะ" ผมบอกกับมันให้รู้ตัวเพราะตอนนี้ผมไม่มีอะไรช่วยหล่อลื่นเลยสักนิด แต่ถึงจะมีผมก็ไม่เอามันมาใช้หรอก เพราะผมทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว

"อ๊ะ! อ่าาาาาา...." เสียงครางซี๊ดยาวดังออกมาทันทีที่ผมกดสะโพกลงไปให้มันเข้าไปสำรวจความหอมหวานข้างใน มันทั้งฝืดทั้งร้อนจนเช่นเอาผมหายใจไม่ออก แต่พอมันเข้าไปได้ก็เล่นเอาผมต้องกัดฟันกรอดจนเส้นเลือดปูดขึ้นหน้า

"อ่าาาาาาา...." แน่นชิบหาย! มึงจะฟิตดีไปไหนวะ ผมเลยเกี่ยวเอาขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นพาดกับแขนผมที่ค้ำประตูไว้อยู่ ทำให้รูนั้นมีความกว้างมากขึ้น ผมเลยจัดการกดแท่งร้อนลงไปอีกครั้งจนมิดแล้วแช่อยู่ข้างใน "มึงต้องจำทุกวินาทีตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป แล้วบอกกับตัวเองเสมอด้วยว่า...คนที่แตะมึงได้มีแค่กูเท่านั้น" ผมค่อยๆถอนสะโพกออกช้าๆจนพูดจบ ผมถึงจะกระแทกมันลงไปอีกครั้ง

พรั่บ!

"อ๊ะ อ๊าาาาา เบา บะ เบาหน่อย" เสียงครางระงมดังอย่างต่อเนื่องจนผมเริ่มคุมอารมณ์ตัวเองไม่ไหว รีบสวนสะโพกตัวเองเข้าหาโพรงอุ่นนั้นถี่ยิบ ยิ่งแรงมันก็ยิ่งเสียว แล้วแบบนี้ผมจะลดแรงได้ได้ยังไงกัน

"อะ อีกนิด มึง อีกนิด" มือผมรั้งบั้นท้ายกลมแน่นแล้วจับมันให้มันก่อนจะเร่งเครื่องในช่วงแรก

"ชะ ช้า ไอ้ทิว จะ เจ็บ"

ขอโทษ ขอโทษไอ้แวน แต่กูช้าไม่ได้แล้ว

"พรั่บๆๆ อะ ซี๊ด อ่าาาาา " 

ก๊อกๆ

"เห้ย!" ร่างบางข้างหนาร้องเสียงหลงเมื่อมีใครบางคนมาเคาะประตูห้องที่เราอยู่ ผมเองก็ชะงักค้างอยู่ภายในตัวมันทันทีก่อนที่เสียงคนมาเยือนจะร้องถาม

"ไอ้แวน มึงอยู่ในนี้รึป่าว"

เสียงไอ้ภัทร!

"ตายห่.า ทำไงดีวะไอ้ทิว" มันหันมากระซิบถามผมเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน หน้าตาสวยนั้นดูรนรานมากเหมือนทำความผิดไว้ แล้วนั่นก็ยิ่งทำให้ผมโกรธ มีอะไรกับกูแล้วมึงกลัวมันรู้ใช่มั้ยไอ้แวน...มึงทำเหมือนมึงไม่ได้รักกูเลยวะ แล้วกูก็รู้สึกเสียใจมาก

"ก็บอกมันไปสิ ว่ามึงอยู่กับกู"

"นี่! เบาๆได้มั้ย! แล้วก็เอาของมึงออกไปได้แล้ว" มือเล็กตีมือผมเพื่อห้ามไม่ให้ผมส่งเสียงดังก่อนจะพยายามดันตัวผมให้ออกจากโพรงอุ่น แต่ผมก็คว้ามือเล็กทั้งสองข้างไว้ไม่ให้ดันผมออก

"มึงกลัวมันรู้ใช่มั้ย" นี่แหละคือสิ่งที่ผมกลัว กลัวที่มันจะแคร์คนอื่นมากกว่าผม

"เออสิวะ กูเป็นแฟนมันนะเว้ย"

ก๊อกๆ

"นั่นเสียงใคร ใช่มึงรึป่าวไอ้แวน" คนข้างนอกเองก็พยายามถาม โดยที่ไอ้หมาเล็กจะดูกลัวเป็นพิเศษ แต่ผมนี่สิ

'กูเป็นแฟนมันนะเว้ย'

กูเจ็บวะ

"มึงแคร์มันใช่มั้ย" เจ็บจนทนอยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว

"เออดิ ถ้ามันเห็นมันต้องเสียใจแน่" 

"แล้วกูล่ะ...ตอนนี้กูไม่เสียใจใช่มั้ย"

"มึงเป็นเหี้.ยอะไรเนี่ย!" พอมันพูดไม่แคร์ความรู้สึกผมแบบนั้นผมก็ควรจะหยุด

"ไม่เป็นไรแวน กูรู้ตัวดี" กูคงไม่ใช่ตัวจริงของมึง

ผมเลยค่อยๆถอนตัวเองออกจากตัวมันแล้วคว้ากางเกงขึ้นมาใส่ โดยปล่อยมันยืนงงอยู่ตรงหน้า

"มึงเป็นบ้าอะไรไอ้ทิว!" ร่างเล็กเองพอตั้งสติได้ก็รีบแต่งตัวตามผม แต่ก็ยังคงอาละวาดใส่ผมเสียงเบา

ปังๆ

"ไอ้แวน! เปิดประตู! มึงอยู่กับใคร!" คราวนี้เสียงเคาะกลายเป็นเสียงทุบจนร่างบางสะดุ้งตกใจ ผมเลยมองหน้ามันอีกครั้งเพื่อจดจำความสวยมันไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินผ่านมันไปที่ประตู ผมหันไปมองมันอีกครั้งก่อนปิดประตูที่กั้นความจริงที่ผมกำลังเผชิญอยู่

"อย่าเปิดนะเว้ย!"

กลัวมากล่ะสิ

"ไม่ต้องกลัวหรอก กูกำลังจะไป"

ในเมื่อมึงเลือกมัน ทั้งๆที่มึงบอกว่ารักกู แต่กูไม่ต้องการแบบนี้ กูอยากให้มึงทั้งรักทั้งเลือกกูมากกว่ามัน

กูขออะไรมากไปงั้นหรอ มึงถึงทำให้กูไม่ได้ เพียงแค่มึงเลือกกูเท่านั้นเอง แต่มึงก็ไม่...งั้นกูก็คงสู้ต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ

แอ๊ด

ลาก่อนไอ้แวน...ที่รักของกู

"พี่ทิว!" พอผมเผชิญหน้ากับอีกคนมันก็ตาโตใหญ่ แต่ผมก็ไม่สนใจก่อนจะหันไปมองคนด้านหลัง

 

"ขอให้พวกมึงมีความสุข...ทั้งสองคน"

เพราะตอนนี้กูท้อที่จะเอามึงคืนมาเหลือเกิน

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++

131118

 

กลับไปเม้นให้กันบ้างนะคะ