CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

Catwalk 26 : ใจร้าย

 

 

 

+น้องหมาเล็ก+

 

 

แอ๊ด

 

อย่าเปิดนะ!

 

ไอ้ทิว! อย่า!!

 

'พี่ทิว!'

 

'ขอให้พวกมึงมีความสุข...ทั้งสองคน'

 

ดวงตาเศร้าคู่นั้นคืออะไร แล้วทำไมต้องพูดประโยคนั้นออกมา

 

นี่ผม...

 

ผมทำอะไรผิด

 

นี่คือประโยคที่กำลังหมุนวนอยู่ในหัวผมตอนนี้...ผมทำอะไรผิด

 

ตั้งแต่วันนั้นที่ผมกับไอ้ทิวอยู่ในห้องเก็บของ ผมก็ไม่เจอมันอีกเลย มันผ่านสามวันแล้วที่ผมไม่เห็นอีกคนมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ 

 

ผมไม่เห็นแม้แต่เงา

 

วันนั้นที่เกิดเรื่องมันก็พูดแปลกๆบอกให้ผมกับไอ้ภัทรมีความสุข มันพูดเหมือนมันยินดีที่เราเป็นแฟนกัน ตอนแรกก็ตกใจอยากจะถามให้รู้เรื่อง แต่พอเห็นบุคคลที่สามมองผมด้วยสายตาที่ผิดหวังผมก็ลืมมันไปโดยสิ้นเชิง เลยโดนไอ้ภัทรลากออกมาจากตรงนั้นแล้วถูกเค้นหาความจริง

 

แล้วจะให้ผมตอบอะไรล่ะ ในเมื่อสิ่งที่มันเห็นมันก็ชัดอยู่แล้วว่าผมกับไอ้ทิวเรากำลัง...กัน แล้วผมก็ไม่เสียใจด้วย ผมไม่ปฏิเสธหรือหาข้อแก้ตัวใดๆ ถ้ามันรับได้ก็รับ แต่ถ้ารับไม่ได้...ก็ปล่อยผมไป ไอ้ภัทรมันเลยเอาแต่เงียบไม่พูดเรื่องนี้อีกจนถึงตอนนี้

 

เรื่องนั้นเหมือนมันจงใจจะลืม

 

ผมรู้ว่ามันคงทำใจยาก แต่ผมรักอีกคนนี่ แล้วจะให้ผมทำยังไง

 

แต่ตอนนี้ผมกำลังจะไม่ไหวกับสิ่งที่กำลังค้างคาอยู่ในใจ...ไอ้ทิวไปไหน

 

ทำไมมันไม่มาเฝ้าผมที่ใต้คอนโดเหมือนทุกคืน แล้วทำไมไม่มีข้อความมาหาผมเหมือนเมื่อก่อน

 

มันหายไป

 

เพียงแค่คิดว่าอีกคนเริ่มไม่สนใจผม ผมก็แทบจะเป็นบ้าให้ได้ สมองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนมันแทบระเบิด แต่พอหยุดคิด...มันเหมือนไร้เรี่ยวแรงที่จะทำอะไรต่อ

 

นี่มันไม่สนใจผมแล้วหรอ...มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย

 

แล้วถ้าเป็นแบบนั้น...ผมจะทำยังไงดี

 

ไม่ได้นะ มันจะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้ มันเข้ามาทำให้ผมต้องมีมันอยู่ในชีวิตแล้วจะมาทิ้งกันดื้อๆแบบนี้ได้ยังไง มันต้องดูแลผมตลอดชีวิตสิ ก็ในเมื่อมันสัญญาจะดูแลผมแล้ว

 

อย่าทิ้งกูไปนะไอ้ทิว...กูรักมึงหมดใจไปแล้วนะ

 

"แวน...มึงเป็นไรป่าววะ" อยู่ๆฝ่ามือหนาก็ลูบหลังผมเบาๆเพื่อเรียกสติให้ผมกลับคืนมาอย่างเป็นห่วง ผมเองก็ตกใจจึงรีบตั้งสติให้กลับมาก่อนร่างหนาจะเดินขึ้นมาอยู่เคียงข้างผมที่นอกระเบียงห้อง 

 

"เออ..." พออีกคนเอาแต่จ้องหน้าผม ผมเลยรีบเบื้อนหน้าไปอีกทางก่อนจะเช็ดน้ำตาที่หลงคลออยู่นิดหน่อย

 

"มึงร้องไห้หรอ"

 

"ปะ ป่าว กูจะร้องทำไมล่ะ" ผมโกหกพร้อมกับแสร้งยิ้มให้อีกคน แต่พอเห็นมันทำสีหน้าไม่เชื่อผมก็เลยต้องหุบยิ้มทันที

 

"มีกำลังโกหกกูอยู่นะ"

 

ปิดไม่มิดสินะ

 

"แหะๆ แค่เครียดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ พอคิดมันก็รู้สึกเหนื่อย น้ำตามันเลยไหล"

 

"เรื่องงานหรือเรื่องกู"

 

!!!

 

"ไอ้ภัทร! มะ มึงพูดอะไรวะ" อย่ามาทำให้กูรู้สึกแย่ไปกว่านี้ได้มั้ย แค่ที่เป็นอยู่กูก็จะรับไม่ไหวแล้วนะเว้ย

 

"อย่ามาปิดกู กูรู้ว่ามึงกำลังคิดอะไร แต่กูบอกไว้ก่อนนะ กูไม่มีทางเสียมึงไปแน่"

 

อึก!

 

นั่นคือคำขาดใช่มั้ย นั่นคือคำขาดที่กูต้องรับไว้ใช่มั้ย

 

มึงใจร้ายมากไอ้ภัทร มึงกะจะให้กูทนรับเรื่องนี้ไปอีกนานเท่าไหร่วะ

 

"กูรู้แล้ว"

 

"ถ้ารู้แล้วมึงก็ควรจะเลิกรักเขาได้แล้ว แล้วหันมารักกูซะ"

 

เปลี่ยนคนที่จะรักงั้นหรอ...มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะเว้ย!

 

มึงบ้าไปแล้ว!

 

"มันไม่ได้ทำกันง่ายๆนะ"

 

"ทำได้...มึงต้องทำได้ เพราะมึงเป็นของกู" มึงจะต้อนกูให้จนมุมไปถึงขนาดไหน มึงจะให้กูทรมานไปอีกนานเท่าไหร่ไอ้ภัทร!

 

กูชักเกียจตัวเองที่ใจร้ายทิ้งมึงไม่ลงแล้วนะ

 

"พอเถอะ หยุดคุยเรื่องนี้เถอะ" ผมหยุดการสนทนาไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเพื่อจะเข้าห้อง แต่ไม่ทันที่ผมจะก้าวออกตัวเดิน อ้อมแขนแกร่งก็รั้งผมไว้

 

"อย่าเดินหนีกูแบบนี้สิ" แล้วมึงจะให้กูทำยังไง มึงจะให้กูยิ้มรับมึงงั้นหรอ ขอโทษเถอะวะ กูทำมันไม่ได้แล้ว

 

"ปล่อยกู" ผมบอกกับมันอย่างใจเย็นแต่มันก็ไม่ยอมฟัง เอาแต่กอดผมแน่นยิ่งขึ้น

 

"แวน..."

 

"อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยวะ กูเองก็ลำบากใจนะเว้ย" ผมตัดสินใจพูดออกไปตรงๆเมื่อรู้สึกว่าผมทนดับเรื่องนี้ไม่ไหว มันจะเรียกร้องจากผมมากเกินไปแล้ว ทั้งๆที่ผมยอมสละทุกอย่างเพื่อมัน

 

แต่นี่มันเกินไป...ที่จะให้เลิกรักไอ้หมาใหญ่ของผม

 

"มึงพูดแบบนี้กูเสียใจนะ"

 

อีกแล้ว...ใช้วิธีนี้อีกแล้ว มันรู้ว่าผมขี้สงสารเลยกะเอาจุดนี้มาต่อรองให้ผมยอมมันอีกแล้ว

 

เห้อ...มึงใจร้ายจริงๆ

 

"เราเข้าไปนอนกันเถอะ" ผมเลยตัดปัญหาที่จะพูดต่อ ผมจับมือหนาที่กอดผมอยู่ออกก่อนจะเดินเข้าห้องไป

 

"ไอ้แวน!" แต่แล้วเสียงขุ่นเคืองก็ถูกปล่อยมาจากคนข้างหลังอย่างดัง ผมเองก็ตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังคงทำเป็นนิ่ง

 

อย่าไปกลัวมัน แล้วก็หยุดสงสารมันสักที

 

"....."

 

"เป็นเพราะอะไร! เป็นเพราะอะไรมึงถึงตัดใจจากเขาไม่ได้! มึงบอกกูมาสิ!!"

 

เพราะอะไรงั้นหรอ...ก็เพราะเขาคนนั้นคือไอ้ทิวไงล่ะ

 

ยังไงกูก็รัก

 

"....." แต่ผมก็ไม่พูดมันออกไป ผมไม่อยากจะทำให้มันโกรธไปมากกว่านี้ แต่ผมก็คงคิดผิดที่เลือกวิธีนั้น 

 

"หรือเป็นเพราะมึงกับพี่เขามีอะไรกันใช่มั้ย!!" ประโยคนั้นมันตีแสกหน้าผมจนชาไปหมด ผมค่อยๆหันไปมองมันด้วยสายตาผิดหวัง แต่ผมกลับเห็นมันโกรธมากกว่าเดิม

 

ทำไมมันถึงดูถูกผมแบบนั้น มันคิดว่าที่ผมรักมันไม่เพราะเพราะเซ็กซ์อย่างนั้นหรอ 

 

ใบหน้าหล่อใจดีของมันขมวดบึ้งตึงจนน่ากลัว ผมเลยเผลอถอยหลังเดินห่างออกโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่แล้วฝ่ามือใหญ่กลับผลักผมติดกระจกอย่างแรง

 

ผลั้ก!

 

เจ็บ!

 

"ไอ้ภัทร! มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!!!" 

 

ไอ้เหี้.ยนี่แม่งทำเกินไปแล้ว! มึงคิดว่ากูเป็นอะไรวะ!

 

"ทำไม! มันจะมากอะไรหะ! ถ้าเทียบที่มึงกับมันทำเรื่องแบบนั้น!!"

 

"กูกับมันเป็นแฟนกัน! กูทำแบบนั้นมันก็ไม่เห็นผิด!" ผมยังคงเถียงมันคำไม่ตกฟาก จนใบหน้าหล่ออึ้งไปชั่วขณะ มันก้มหน้าลงก่อนจะหึในลำคอใส่ผม

 

มันคิดจะทำอะไรวะ!

 

"เพราะเป็นแฟนงั้นหรอ..."

 

"ใช่! คราวนี้มึงก็ควรจะเข้าใจซะ" แล้วก็ปล่อยกูไปตามทางได้แล้ว!

 

"หึ เข้าใจสิ...เข้าใจเป็นอย่างดีเลยล่ะ"

 

เห้ย!

 

อยู่ๆมันก็กระชากให้ผมให้เข้าหาก่อนจะจู่โจมริมฝีปากเข้าจูบผมทันที

 

อุ๊บ!!

 

ไอ้ภัทร!

 

"อื่อ!! อ่อย!!" ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงมาอย่างหยาบคลาย จนผมรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดและความครื่นเหี๋ยน

 

มันบ้าไปแล้ว!

 

ไอ้ทิว! ช่วยกูด้วย!

 

ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบแต่มันก็ล็อกหน้าผมไว้ก่อนจะดันผมให้เข้าไปในห้องแล้วผลักอย่างแรงให้นอนลงบนโซฟา ผมหงายท้องอย่างจังก่อนมันจะรีบมาคร่อมทับ ฝ่ามือกดหน้าอกผมจมเบาะก่อนจะเข้ามาดอมดมที่ซอกคอ ลิ้นเรียวเองก็ชอนไชเลียผิวเนื้อเนียนจนผมขนลุก  ผมเลยผลักมันออกอีกครั้งจนมันหล่นไปกับพื้น พอได้โอกาสหลุดออกจากมัน ผมก็รีบพลิกตัวหนีแต่มันก็คว้าเสื้อผมได้แล้วกระชากอย่างแรงจนผมไถลผืดกลับมาอยู่ใต้ร่างมันเหมือนเดิม พอไร้หนทางหนีผมก็โดนฉีกเสื้อยืดที่ใส่อยู่จนขาดวิ่นอย่างบ้าคลั่งก่อนมือหนาจะตรงเข้ามาขยำเรือนร่างผมอย่างหยาบคาย มันทั้งแดงและเจ็บจนน้ำตาไหล ผมสะอื้นให้กับความกลัวตรงหน้าที่ไร้ความปราณี ยิ่งอีกคนครางเสียงนุ่มผมก็ยิ่งน้ำตาผมมันไหลพรากเมื่อรู้ว่าตัวเองต้องโดนทำเรื่องทุเรศ ผมเลยจิกไหล่มันจนจมเล็บเมื่อลิ้นร้อนเลียเข้าที่เม็ดอกเม็ดเล็ก

 

"อย่า! อย่าทำแบบนี้!  ปล่อยกู!!" ผมกรีดร้องขอความสงสารแต่ก็ไม่ช่วยอะไรให้มันดีขึ้น กลับกระตุ้นอารมณ์ทะเลเดือดให้โหมกระหน่ำกว่าเดิม

 

หยาบคาย!

 

"อย่า! ไอ้ภัทร!  อย่าทำกู!"

 

"อืม..." เสียงครางหือเหมือนอีกคนชอบใจที่ได้เชยชม และได้ฝากรอยรักสีแดงสดเต็มลำคอ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมอยากจะหายไปจากตรงนั้นให้ได้ 

 

หมด หมดแล้ว...ชีวิตนี้

 

"ไอ้ภัทร! กูเพื่อนมึงนะเว้ย!!"

 

ให้ตายสิ อย่ามาหยามกันแบบนี้!

 

แต่ดูท่าอีกคนคงไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว เพราะคำพูดที่หลุดออกมาจากนี้มันคือสิ่งที่ตัดสินเรื่องทั้งหมด

 

"แต่มึงเป็นของกู...ตลอดไป"

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++

131125

 

ตอนนี้ขอเบาๆสั้นๆนะ เพราะไรท์แอบติดฟิคบีสให้กับรีดเดอร์ฝั่งนู้นอยู่ เดี๋ยวจะโดนโกรธเอา ห้าๆ อ่านแล้วก็อย่าเครียดน้า ยังไงเรื่องนี้ภัทรก็เป็นพระเอก? หือ?  ห้าๆ