CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

9.8

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.

35 ตอน

17 วิจารณ์

57.26K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย

29) Catwalk 27 : ทวงสิทธิ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

By nooonaa

Catwalk 27 : ทวงสิทธิ

+พี่หมาใหญ่+

หมดแล้ว หมดแล้วชีวิตนี้

ทำไมวะ! ทำไมกูต้องมาประสาทกินกับไอ้แค่เด็กผู้ชายคนเดียว เลิกก็คือเลิกสิเว้ย มึงจะอาลัยอาวอนอะไรหนักหนา เห็นสภาพมึงตอนนี้แล้วก็สมเพชจริงๆไอ้ทิว! ลุกขึ้นมา! ลุกขึ้นมายืนใหม่แล้วสู้ต่อไป!

เห้อ...

ผมทำไมได้...

พอผมทำท่าจะยืนขึ้น ใบหน้าสวยเรียวเล็กของอีกคนก็เด่นเต็มสมอง มันทำให้ผมทรุดลงนั่งที่เดิมอีกครั้งก่อนจะคว้าเหล้าขวดเดิมซดมันจนหมด

ผมคิดถึงมัน

อยากจะเจอแล้วกอดให้หายคิดถึง ผมคิดถึงไอ้หมาเล็กตัวเล็กของผมเหลือเกิน

ไอ้แวน...กูคิดถึงมึง

ตลอดสามวันผมต้องข่มใจทำเป็นลืมอีกคน แต่มันก็ลืมไม่ได้ ยิ่งคิดว่าจะลืมมันก็ยิ่งฝังใจ นี่ผมเสียตัวตนของตัวเองไปเพราะมันคนเดียว

ทำไมมันถึงมีอิทธิพลกับผมขนาดนั้น

"ไอ้แวน..."

ปากผมพึมพำเอาแต่เรียกชื่อมันเป็นรอบที่ร้อยของชั่วโมง แต่ผมก็ทำได้เพียงแค่นั้น เพราะอีกคนคงมีความสุขกับแฟนตัวจริงของเขา

นี่ผมมีอะไรดีสู้มันไม่ได้งั้นหรอ ถึงเลือกไอ้เด็กบ้านั่นมากกว่าผม ผมไม่หล่องั้นหรอ หรือผมไม่ดีพอ หรือว่าอะไรที่มันมีดีกว่า หรือที่จริงแล้วผมไม่ได้เป็นฮีโรกระโดดไปรับกระสุนลูกนั้น มันถึงทิ้งผมไป

เพราะผมไม่ได้เป็นฮีโร่สินะ

โอเค...ผมเข้าใจแล้ว

แอ๊ด...

เสียงประตูห้องเรียกที่ถูกเปิดออกทำให้ผมหันไปมองมันด้วยหัวใจที่เต้นแรง มันรู้สึกอย่างกับดีใจที่มีคนมาหา เพราะมันอาจจะเป็นไอ้หมาเล็กก็ได้

"ไอ้แวน..." ผมหรี่ตามองบุคคลมาเยือนด้วยสติที่แทบไม่หลงเหลือก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งดีๆ โดยที่คนมาใหม่เองก็รีบวิ่งมาประคองร่างผมแล้วจัดท่าให้ผมนั่ง

กลิ่นนี้...ไม่ใช่ไอ้แวนนี่!

"มึงเป็นใครวะ!" ผมผลักคนตรงหน้าออกจากตัวอย่างแรงจนร่างเล็กกลิ้งหล่นลงไปกองกับพื้น ดวงหน้าขาวใสกับเสียงร้องตกใจที่โดนผลักก็เล่นเอาผมแทบควันออกหู

"ออกไปจากห้องกู!! ไอ้เหี้.ย!!!" ผมทำท่าจะเข้าไปแตะเสยร่างเพรียวตรงหน้าแต่มันก็ร้องห้ามผมไว้ก่อนเสียงเล็กจะค่อยๆสะอื้นเบาๆ

"อย่าทำผมนะครับพี่ทิว..."

"ยังจะกล้ามาให้กูเห็นหน้าอีกหรอไอ้ไอซ์! เพราะมึงคนเดียว! เพราะมึงคนเดียวถึงทำให้เมียกูทิ้งกูไป!!" สติมันเหมือนจะขาดพรึง ยิ่งฤทธิ์ของสุราที่กินเข้าไปมันเริ่มออกก็ยิ่งทำให้เลือดมันร้อน ผมผวาคว้าลำคอระหงขาวนั้นขึ้นมาบีบก่อนจะเหวี่ยงมันลงกับพื้นอีกครั้ง

ปึก!

"แฮ่กๆๆ พะ พี่ทิว..."

"ออกไป!!! อย่ามาให้กูเห็นหน้ามึงอีก!"

"ไอซ์ขอโทษ...ไอซ์ผิดไปแล้วพี่ทิว ยกโทษให้ไอซ์นะ"

"ยกโทษ! มึงยังจะกล้าพูดคำนั้นกับกูอีกหรอหะ!!" คราวนี้ผมกะจะฟาดหมัดหนักๆใช่มันสักสองสามครั้ง แต่มันกลับพูดประโยคหนึ่งออกมาทำให้ผมชะงักหมัดทันที

"เพราะไอ้ภัทร! เพราะไอ้เด็กภัทรต่างหากที่เป็นต้นเรื่องทั้งหมด!!"

ไอ้ภัทร...ต้นเรื่องทั้งหมด

"หมายความว่าไงวะ"

"มันมาหาไอซ์ มันบอกจะช่วยเอาพี่ทิวคืนให้ไอซ์ แต่มันกลับเล่นเกินบท พี่ทิว...ไอซ์ไม่ได้ตั้งใจจะยิงน้องแวนนะ ไอซ์แค่สั่งให้ยิงขู่ แต่ไอ้เด็กนั่นมันกลับจงใจมารับกระสุน"

"...."

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย!

ผมฟังมันพูดแล้วหาคำไหนมาอธิบายไม่ได้เลยครับ ไอ้เด็กนั่นมันยอมทำทุกอย่างให้แวนเป็นของมันจริงๆ นี่มันรักไอ้แวนขนาดนั้นเลยงั้นหรอ

ผมนับถือมันจริงๆ

"พี่ทิวต้องเชื่อไอซ์นะครับ ไอซ์ไม่ได้คิดจะฆ่าใครนะ" มือเล็กเข้ามาเกาะแขนผมอย่างอ้อนวอน ซึ่งผมก็ชักเริ่มเห็นใจมัน ถึงจะไม่แน่ใจว่ามันพูดจริงรึป่าว แต่ความอคติที่ผมเกลียดไอ้เด็กนั่นก็ทำให้ผมเชื่อมันเต็มเปา ผมเริ่มตั้งสติให้คิดหาทางออกของเรื่องอยู่นานโดยที่อีกคนก็เอาแต่นั่งรอคำให้อภัยจากผม

"ยกโทษให้ผมนะครับ"

"กลับไปเถอะไอซ์ พี่อยากอยู่คนเดียว แล้วเรื่องนั้นพี่จะถอนแจ้งความให้" ตอนนี้มันก็คงสำนึกผิดแล้วมั้ง เอาเรื่องไปก็บาปป่าวๆ แล้วอนาคตมันก็อีกไกล ผมเลยไม่อยากจะตัดอนาคตมัน ยังไงมันก็คงได้รับบทเรียนแล้ว

"ขอบคุณครับพี่ทิว แต่ผมอยากไถ่โทษให้พี่กับน้องแวนนะ ผมรู้สึกผิดจริงๆ" ใบหน้าน่ารักของมันดูเศร้าขึ้นมาถนัด ซึ่งผมก็รับรู้ได้ว่ามันรู้สึกอย่างที่พูด ผมเลยลูบหัวมันก่อนจะยิ้มให้ มือเล็กเลยคว้ามือผมไปกุมแล้วกระชับไว้แน่น

"พี่ไม่รู้จะให้นายไถ่โทษยังไงวะ ตอนนี้พี่ยังเครียดเรื่องของตัวเองอยู่เลย"

"เรื่องที่น้องแวนไปอยู่กับไอ้เด็กนั่นน่ะหรอ..." นี่มึงรู้ได้ไงวะ

"อืม..."

"งั้นผมจะช่วยพี่เรื่องนี้เอง" ว่าแล้วร่างเพรียวก็ล้วงเอาโทรศัพท์เครื่องของตัวเองขึ้นมาแล้วกดโทรหาใครบางคน ผมเองก็เริ่มสงสัยในสิ่งที่มันทำก่อนผมจะเริ่มเข้าใจในสิ่งที่มันพูด

"ฮาโหลพี่อาร์ม ไอซ์อยากให้ช่วยอะไรหน่อย...."

ไม่นานมันก็วางสายก่อนจะมาฉุดผมให้ลุกขึ้นตามมันไป

"ไปไหนไอซ์"

"ไปรับน้องแวนสิครับ ยิ่งอยู่กับมันนานๆเดี๋ยวก็ช้าไปหรอก"

หมายความว่าไงวะ เห้ย! หรือมันจะหมายถึงว่า...ไอ้แวนจะตกเป็นเมียมัน

"งั้นรีบไปเลย" พอคิดได้ผมก็แทบจะเหาะไปหาไอ้แวน แต่ไอซ์ก็กลัวตำรวจจะจับผมก่อนจะถึงเพราะผมดื่มซะเมาแอ๋ มันเลยอาสาขับรถให้จนถึงหน้าคอนโดไอ้ภัทร

ผมกับไอซ์ตามไปสมทบร่างสูงที่สูบบุหรี่รอผมพร้อมกับพวกเพื่อนๆมันอีกสี่ห้าคน นัยน์ตาคมเหล่มองผมเล็กน้อยก่อนจะพ่นควันออกปาก

"ไอ้ทิว..." มันเดินมาประจันหน้าผมก่อนจะมองคนข้างๆ

"...."

"กูขอโทษสำหรับเรื่องโง่ๆที่น้องกูทำด้วย" คงรักน้องมากสินะ ถึงยอมเสียศักดิ์ศรีขอโทษแทนน้องได้

"อืม กูก็ขอบใจที่มึงช่วยกูนะอาร์ม"

"ตระกูล'อ.' ทำผิดต้องรับผิด พวกกูจะชดใช้มึงให้หมด" เสียงเน้นย้ำหนักแน่นทำเอาผมอดชื่นชมมันไม่ได้ ผมเลยยิ้มรับก่อนไอซ์จะพูดแทรกขึ้น

"รีบๆไปสั่งสอนไอ้เด็กเวรนั่นก่อนพี่อาร์ม เดี๋ยวมันจะคิดทำอะไรพิเรนๆอีก" ผมฟังแล้วก็เริ่มกลัว ถ้ามันเป็นจริงผมก็ขอให้ไอ้หมาเล็กของผมปลอดภัย

"เออ...รอกูห้านาที เดี๋ยวกูจะหิ้วเมียมึงมาคืน" พอมันพูดจบ...มือใหญ่ก็ทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้ให้ดับ มันหันไปพยักหน้าให้เพื่อนๆมันอีกสี่ห้าคนก่อนจะเดินเข้าไปในคอนโดกัน ส่วนผมกับไอซ์ก็ยืนรอดูอยู่ข้างล่างโดยที่ตัวเองก็เริ่มสงสัยว่าทำไมผมถึงไม่ไปพาเมียผมออกมาเอง

"แล้วทำไมพี่ไม่ต้องไปด้วยล่ะ"

"พี่จะไปทำไมครับ เล่นบทพระเอกเท่ห์ๆอยู่ตรงนี่แหละ"

"ทำไมล่ะ" ให้ยืนรอลุ้นแบบนี้กูจะตายเอาต่างหาก

"เดี๋ยวจัดการให้คนดีของน้องแวนกลายเป็นโจรเอง พี่น่ะอยู่เฉยๆเถอะน่า" จะจัดการให้ไอ้ภัทรกลายเป็นคนเลวงั้นหรอ ส่วนผมก็เป็นพระเอก

เออ! เอาก็เอาวะ กูจะรอดูผลงานมึงล่ะกัน!

แต่ยิ่งรอผมยิ่งเครียด นี่มันนานเกินไปแล้วนะเว้ย

"นานไปป่าววะไอซ์ นายแน่ใจนะว่าคุมสถานการณ์ได้"

"นานอะไรพี่! เพิ่งผ่านไปสองนาทีเอง อย่าเว่อร์หน่า" เสียงเล็กดุผมใหญ่จนหน้าผมนี่ชาไปเกือบครึ่ง ก็คนไม่ร้อนใจนี่หว่า

"เออๆ เลิกบ่นเถอะน่า" ผมเลยแสร้งหยิบบุหรี่ขึ้นสูบเข้าปอดเฮือกใหญ่แก้เขิน ก่อนจะมองขึ้นไปที่ห้องของไอ้ภัทร

ไอ้แวน...มาหากูไวๆนะ

ผมยืนมองอยู่อย่างนั้นจนไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้แต่ว่ามันทั้งนานและทรมานเหลือเกิน อยากจะวิ่งขึ้นไปหาอีกคนเพื่อทวงสิทธิของผมคืน ในเมื่อมันเล่นไม่ซื่อกับผม ผมก็ควรได้เมียผมคืน

"ไอ้ทิว!!"

!!!

สะ เสียง...ไอ้แวน!

ผมหันไปตามเสียงด้วยหัวใจที่บีบรัดจนแทบจะหยุดเต้นก่อนจะเห็นร่างเล็กกำลังถูกอุ้มเดินมาทางผม ผมวิ่งถลาไปรับร่างมันเข้าอกก่อนแขนเรียวจะรัดคอผมแน่น

"ไอ้แวน...มึงจริงๆด้วย!" ผมทรุดลงกับพื้นก่อนจะประคองตัวมันเข้ากอด เสียงสะอื้นน้อยๆก็ดังตามทันทีก่อนผมจะพบว่ามันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับมึง!

ผมดันร่างเล็กออกห่างก่อนจะเห็นรอยแดงเต็มซอกคอกับแผงอก เพียงแค่นั้นอุณหภูมิในร่างกายก็ปะทุขึ้นอย่างเดือดดาล ผมรีบผลิกตัวมันดูจนทั่วก็ยิ่งรู้สึกโกรธ

"มันทำอะไรมึง!"

"ไอ้ทิว..." ใบหน้าสวยสั่นระริกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบหน้า มันคงกลัวมากถึงดูไม่มีสติแบบนี้

"ถ้าช้ากว่านี้...คงไม่รอดแล้วล่ะ" แต่คนที่อุ้มน้องมันลงมาให้ผมก็ช่วยไขข้อสงสัย ผมฟังก็แทบไม่อยากจะเชื่อ ถ้าเกิดช้าไป อะไรจะเกิดขึ้น ผมเลยถอดเสื้อตัวนอกที่ใส่อยู่ไปคลุมให้มัน

"กูขอโทษไอ้แวน...กูขอโทษที่ปล่อยมึงไว้" ไม่น่าเลย ผมไม่น่าใจเสาะปล่อยมันไว้เลย มันเป็นเพราะผมคนเดียว ถ้าผมหน้าด้านยังยืนยันที่จะรั้งมันไว้...เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด

"ไอ้ทิว...กูอยากกลับบ้าน" แขนเล็กกางออกก่อนจะโผล่เข้ากอดคอผมแน่นอีกครั้ง ผมเลยต้องลูบหลังมันเบาๆเพื่อปลอบประโลมก่อนเสียงเศร้าของใครบางคนจะยินดีกับผม

"ยินดีด้วยนะครับ จบสักทีนะ" ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกคนก่อนจะพบดวงตากลมโตกำลังสั่นเหมือนจะร้องไห้

"ขอบใจนะไอซ์" แล้วทำไมนายต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้น

"ไม่เป็นไรครับ" เพียงแค่นั้นไอซ์ก็เดินจากไปทันที ผมมองก็รู้สึกสงสาร มันคงเจ็บเหมือนที่ผมเจ็บเมื่อเห็นแวนอยู่กับคนอื่น

นายคงรักพี่จริงๆสินะไอซ์ คงไม่ใช่เพราะความอิจฉา

"มึงขับรถไหวป่าววะ ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวกูจะพาไปส่ง" เพื่อนไอ้อาร์มถามผมเมื่อผมอุ้มร่างเล็กขึ้น

"ไม่เป็นไร ขอบใจพวกมึงนะ กูจะตอบแทนพวกมึงแน่"

"ขอบใจไอซ์เถอะ เพราะมัน...พวกกูถึงทำให้"

หึ...ขอบใจนายมากนะไอซ์

"แล้วไอ้อาร์มล่ะ" ผมชะเง้อหาอีกคนเมื่อเห็นเพื่อนมันเดินลงมาครบยกเว้นมัน คนอื่นๆเลยยิ้มแล้วพากันหัวเราะใหญ่

"มันถูกใจเพื่อนไอ้นี่น่ะ" หมายถึงไอ้ภัทรน่ะหรอ แล้วไอ้ที่บอกว่าถูกใจนี่ไม่ใช่หมายถึง...แบบที่มันตะโกนร้องขอไอ้แวนเป็นเมียนะ

ไอ้นี่แม่งหื่นโคตร

แต่คนอย่างมันควรจะได้รับบทลงโทษบ้างและนะ....โชคดีล่ะกันมึง ไอ้เด็กเวร

"งั้นกูไปก่อนนะ" ผมบอกลาพวกมันแล้วอุ้มไอ้แวนไปที่ถนนใหญ่หน้าคอนโด ก่อนจะโบกแท็กซี่เพื่อกลับห้องของเรา

"จบสักทีนะไอ้แวน...ครั้งนี้คงได้อยู่กับมึงตลอดไปสักทีนะ" ผมกระซิบบอกอีกคนก่อนจะก้มลงหอมพ่วงแก้มใสที่เลอะเทอะด้วยน้ำตา มันก็เอาแต่พยักหน้าถี่ๆก่อนจะซุกหน้าเข้ากับอกผมอย่างน่ารัก

ไม่นานผมก็พามันมาถึงห้องจนได้ ผมพามันไปนอนที่เตียงก่อนจะออกไปเอากาละมังกับผ้าขนหนู แต่พอกลับมามันก็เอาแต่คลุมโปรงแล้วร้องไห้อยู่บนเตียง โดยไม่คิดจะหันมาคุยกับผมเลยสักนิด ผมเลยทำได้แต่นั่งรอมันที่ข้างเตียงเท่านั้น

"แวน...มึงโอเคมั้ย"

มันโดนไอ้เด็กนั่นทำอะไรกันแน่ ถึงได้หมดสภาพเด็กปากจัดแบบนั้น แล้วกลายมาเป็นหมาน้อยตกน้ำไปซะ

"ไอ้แวน ลุกขึ้นมาคุยกับกูก่อน" คราวนี้ผมจะไม่ทนอีกแล้ว ผมจะไม่ทนนั่งรอจนกว่ามันจะพร้อม ผมคว้าผ้าห่มที่คลุมตัวมันออกก่อนมันจะสะดุ้งตกใจลุกขึ้นมามองผม พอเราสบตากันเท่านั้น ดวงตาเรียวก็สั่นระริกก่อนน้ำตาจะซึมออกมาใหญ่

"เห้ย มึงร้องไห้ทำไมวะ" ผมทำท่าจะคว้ามันมากอดปลอบ แต่มันก็ชี้นิ้วร้องห้ามผมไว้เสียงดัง ก่อนมันจะถอยตัวจนติดกับหัวเตียง

"อย่าเข้ามาใกล้กูนะ!! ไอ้เพื่อนเลว!!"

"ไอ้แวน...มึงเป็นไรวะ" ทำไมต้องตัวสั่นขนาดนั้น

"นี่มึงกลัวกูหรอ"

ไอ้เหี้.ย! นี่มันทำอะไรมึงวะ ตกลงมันทำอะไรกับมึงกันแน่!

"ไอ้ทิว..." แต่พอมันมองผมชัดๆจนรู้ว่าเป็นใคร มันก็โผลเข้ากอดผมใหญ่ เสียงสะอื้นเหมือนโล่งอกอะไรสักอย่างของมันก็ระดังงมทั่วห้อง โดยที่ปากมันก็เอาแต่เรียกชื่อผมอยู่อย่างนั้น

"ไอ้ทิว...ฮื่อๆ ไอ้ทิว..."

"ไม่เป็นไรนะมึง กูอยู่นี่แล้ว" ผมค่อยๆลูบแผ่นหลังเล็กจนมันค่อยๆถอนหน้าออก ผมเลยจูบซับน้ำตาจนแห้งโดยที่มันก็หลับตาพริ้มรอผมทำจนเสร็จ ก่อนมันจะพูดเสียงอ้อนอย่างน่ารักใส่ผม

"นั่งตักได้มั้ย"

อึ้ง...ผมอึ้งจริงๆ มันเป็นครั้งแรกที่มันขอผม

แต่พอผมตอบมันช้า ใบหน้าหวานสวยก็เริ่มเหยเกเหมือนจะปล่อยโฮอีกครั้ง ผมเลยรีบลงไปนั่งบนเตียงทันที

"มาสิ" ผมดึงมือเล็กให้มานั่ง มันเลยรีบลุกขึ้นมานั่งซ้อนด้านข้างแล้วเอนผิงกับอกผม พอเข้าที่ผมก็กระชับมันเข้าหาให้แนบชิดจนหน้ามันซุกอยู่ที่คอ

"ลูบหัวด้วย"

โอ๊ะ ลูบหัวด้วย...ได้ยินแบบนั้นมันก็ต้องทำตาม

"ชอบมั้ย" พอถามออกไปก็ต้องอมยิ้มกับตัวเอง นี่ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ มันคนแรกเลยจริงๆ

"อืม..." คนบนตักไม่ตอบเปล่าแต่เอามือนิ่มเล็กมาลูบบนแผงอก มันทำเหมือนเห็นหน้าอกผมเป็นของเล่นไปได้ แต่มันจะรู้มั้ยว่า...ผมขนลุกน่ะ

"ไอ้ทิว..."

"หืม..." ผมขานรับเมื่ออีกคนเรียก แต่พอรอฟังมันก็ไม่ยอมพูด ผมนั่งรอมันนานก่อนจะมันจะเรียกผมอีกครั้ง

"ไอ้ทิว..."

"อะไร..."

"...." นี่จะเล่นสงครามประสาทกับกูรึไง ยิ่งทำแบบนี้กูยิ่งอยากจะรู้นะว่ามึงจะพูดอะไรน่ะ

"ไอ้ทิว..." อีกแล้ว...เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย

"มีอะไร พูดออกมาสิ" คราวนี้ผมประกบใบหน้าเล็กให้หันมาจ้องตากันจนแก้มใสเริ่มขึ้นสี มันแดงขึ้นเรื่อยๆจนผมอดฉกสักฟอดไม่ได้ พอผมหอมไปที ตามันก็หลุบต่ำลงอย่างเขินอายก่อนมันจะหมุดหนีผมอีกครั้ง

"ไอ้บ้า..." ว่าเสร็จมันก็ทุบอกผมทีหนึ่ง

หึ...นี่คืออาการเขินของมึงใช่มั้ย แม่งโคตรจะน่ารักเลยวะ

"อะไรล่ะ เลิกหนีหน้ากูสักทีเถอะ ไหนๆมาจูบกันหน่อยดิ๊"

"ไม่เอา..." หึ...หนีได้ก็หนีไปเถอะ

"ไม่เอาหน่า นี่กูคิดถึงมึงมากเลยนะ"

"จริงหรอ..." เสียงใสมาเชียว แถมแก้มก็ยิ่งแดงมากกว่าเดิม จนตอนนี้หูมันทั้งสองข้างก็แดงตามไปด้วย ผมเลยเกี่ยเส้นผมสวยไปหัดหูใบเล็ก

"จริงดิ"

"แล้วหายไปไหนมา ทำไมไม่มาหาเหมือนเมื่อก่อน" พอฟังคำถามแล้วก็สะอึก แสดงว่ามันไม่รู้เรื่องเลยสินะว่าผมกำลังจะไปจากมัน

"ก็เห็นมึงกลัวแฟนมึงเสียใจนี่ กูเลยไม่มาแม่งเลย ตัดปัญหา" พูดแล้วมันก็ขึ้น พอย้อนไปวันนั้นก็จี๊ดจนอยากจะทึ้งหัวตัวเองให้ตาย อยากตายตรงที่มันไม่รับรู้ความรู้สึกของผมเลย

"เลิกแล้ว! ไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วนะ" ร่างเล็กบนตักผมกระเด้งขึ้นมาจ้องหน้าผมเขม็ง เห็นแล้วก็หมันเขี้ยวชะมัด อยากจะฟัดให้มันหายน่ารักจริงๆ

"ทำไม ก็วันก่อนยังบอกเป็นแฟนกันอยู่เลย" ผมแกล้งหันหน้าหนีก่อนมือเล็กจะดันหน้าผมไปหามัน แต่ผมก็เกร็งหน้าแข็งไม่ยอมหันไปง่ายๆ มันเลยรีบลุกขึ้นจากตักแล้วมานั่งตรงหน้าที่ผมหันไป

"อย่างอนดิ ก็ตอนนั้นมันกลัวนี่" เสียงมันเริ่มสั่นอีกแล้ว

"กลัวอะไร! มึงกลัวมันเสียใจมากกว่ากูเสียใจหรอ!" ผมแกล้งขึ้นเสียงเขียวก่อนจะเดินหนีไปที่ห้องนั่งเล่น มันเองก็รีบคว้าชายเสื้อผมแล้วกำซะแน่น ก่อนร่างเล็กจะเดินตามอย่างกับเด็กกลัวหลงทาง

"ไอ้ทิว..." พอผมหยุดเดินมันก็รีบมากดหน้าใส่อกผม แขนเรียวเล็กเอื้อมไปกอดเอวผมไว้แล้วพูดเสียงอู้อี้

"ไอ้ทิว...อย่าโกรธกูเลยน้า...."

"ปล่อย..."

"ไม่เอานะ ไอ้ทิว...มึงจะทิ้งกูไปหรอ..." เสียงนี่อ้อนมาเชียว ได้ยินแล้วมันเริ่มชักจะใจอ่อนแล้วจริงๆ

"แล้วทำไมกูต้องทิ้งมึง มีแต่มึงนั่นแหละ เอาแต่จะทิ้งกู"

"ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย..." ดูมันทำหน้าใส่ผมดิ ทำหน้าอย่างกับลูกหมาถูกทิ้งท่ามกลางสายฝน แล้วคนใจดีอย่างผมจะโกรธมันได้ต่อมั้ยล่ะ

มึงนี่มันน่าหยิกให้ก้นลายจริงๆ

"เออๆ กูยอมก็ได้ กูให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ถ้ามีครั้งหน้ากูเอามึงตายแน่" พอผมบอกแบบนั้นมันก็ยิ้มแผ่ให้ทันที เล่นเอาผมเผลอยกมือไปลูบแก้มนิ่มนั้นจนได้ มันเองก็เอียงหน้าเล็กน้อยเหมือนเคลิ้มกับสิ่งที่ผมทำ ผมเลยต้องก้มไปหอมอีกสักฟอดให้หายหมั่นเขี้ยว

ฟอด...

ต้องหอมให้หนักๆ ยิ่งช้ำก็ยิ่งดี คนอื่นจะได้ไม่กล้ามายุ่ง

"แล้วตกลงจะเล่าให้กูฟังได้ยัง มันทำอะไรมึงถึงได้ตัวสั่นขนาดนั้น" แต่พอผมวกเข้าเรื่องนี้คิ้วเรียวก็ขมวดจนติดกันทันที มันคงไม่อยากเล่าให้ผมฟังมั้ง ถึงดูเครียดขึ้นมากระทันหัน สงสัยมันคงอยากจะลืม

"โอเคๆ ไม่ต้องเล่าก็ได้ รีบไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกูทายาแก้ฟกช้ำให้" ผมเลยตัดปัญหาโดยการไล่มันไปอาบน้ำซะ ถ้ามันอยากเล่าก็คงจะเล่าให้ฟังเอง ตอนนี้ผมก็คงทำได้แค่ปลอบมัน และรักมันให้มากๆ

"กูขอโทษนะ" มันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินจากผมไป ผมก็ต้องทำใจอะนะ จะทำไงได้ล่ะ ผมเลยเดินตามร่างเล็กไปก่อนจะเห็นผิวสีขาวเนียนที่ตอนนี้มีแต่รอยแดงเต็มไปหมด ยิ่งตรงยอดอกเม็ดเล็กข้างซ้ายจะดูช้ำเป็นพิเศษ เพียงแค่นั้นก็เล่นเอาจี๊ขึ้นสมองทันที

ผมตรงเข้าไปคว้าไหล่บางให้หันมาหาก่อนจะจ้องตรงหน้าอกมันเขม็ง

บวมฉึ่งเลยวะ

"มันทำมึงถึงไหนกันวะ!!!" ตกลงมันทำอะไรไปบ้าง! หน้าอกมึงถึงบวมขนาดนั้น!!

"เจ็บ! ไอ้ทิวกูเจ็บ!" มันร้องเสียงหลงทันทีที่ผมเผลอบีบไหล่มันด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้มันไม่ลงง่ายๆแล้ว!

"กูถามว่ามันทำถึงไหน!! ตอบมาสิวะ!!!"

ไอ้สัดภัทร! กูจะเอามึงให้ตายเลยไอ้สัด!!

"มัน..."

"ไอ้แวน!!! พูด!!"

"ฮึกๆ อะ ไอ้ ทะ ฮึกๆ ทิว..." ดวงตาเฉี่ยวสั่นเหมือนจะหวาดกลัวผมมาก ผมเลยต้องหันหน้าหนีแล้วลงกับสิ่งอื่นแทน

ปึก!!

"ไอ้เหี้.ยเอ้ย!!!" ผมเตะตู้เสื้อผ้าจนบานประตูหักครึ่ง ร่างเล็กเองก็ล้มลงกับเตียงทันทีที่ผมปล่อยไหล่มัน

"ไอ้ทิว..."

"หยุด! อย่ามาพูดกับกู!" ยิ่งได้ยินเสียงผมยิ่งโกรธ โกรธที่ตัวเองปล่อยให้มันเจอเรื่องร้ายๆแบบนั้น

ผมถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินหนีออกจากห้องนอนทันที มันเองก็ดูกลัวว่าผมจะโกรธเลยรีบมารั้งผมไว้

"จะไปไหน..."

"มึงไปอาบน้ำปะ เดี๋ยวกูกลับมา" ปล่อยให้กูอยู่เงียบๆสักนาทีได้มั้ย กูจะเลือดคลั่งสมองตายอยู่แล้วนะเว้ย

"ไม่เอา อย่าไปไหนนะ...อยู่กับกูนะ"

"...."

ให้ตายเถอะ จะเอายังไงดีวะ

"มันไม่ได้ทำอะไรกูเลยนะ มันแค่เลียนิดหน่อยเอง"

เลีย! นี่มึงใช้คำว่านิดหน่อยกับคำว่าเลียงั้นหรอ!!

"ไอ้ภัทร!" ผมลากเสียงเย็นจนอีกคนสะดุ้งโหยง มันก้มจนคางชิดอกโดยไม่กล้าสบตาผมแม้แต่นิด

"กูขอโทษ..."

เห้อ...มึงจะรักเพื่อนมากเกินไปป่าววะ มึงกลัวมันตายขนาดนั้นเลยรึไงถึงต้องยอมรับผิดแทนมัน

"พอเถอะ ไปอาบน้ำได้แล้ว" ผมแกะมือเล็กที่จับแขนผมออกก่อนจะเดินหนี แต่มันกลับถามผมเสียงหวานจนผมลืมเรื่องที่โกรธเมื่อกี้ไปสิ้น โดยที่เหมือนกับมันกำลังจะง้อผม

"อาบน้ำด้วยกันมั้ย..."

"มึงว่าอะไรนะ" แม่.งเอ้ย! มึงจับกูถูกจุดนี่หว่า

"อาบด้วยกันมั้ย เดี๋ยวกูถูกหลังให้"

"คิดว่าทำแบบนี้แล้วก็จะหายโกรธรึไง" มึงกล้าเอาตัวเข้าแลกเพราะอยากให้กูหายโกรธเพื่อนมึงงั้นสิ

"ป่าวนะ แค่อยากให้มึงอยู่ใกล้ๆแค่นั้นเอง"

"...."

"นะ ให้กูถูหลังให้นะ"

มันจะไม่ใช่แค่ถูหลังละสิไอ้หมาเล็ก กูจะทำอย่างอื่นมากกว่านะเว้ย...

แต่ผมก็ทำเป็นแข็ง ไม่ยอมพูดอะไร มันก็ยิ่งรนรานใหญ่

"ไอ้ทิว มึงดูตรงนี้ให้หน่อยสิ มันเจ็บอะ" แล้วมันก็เอียงตัวให้ผมเห็นหน้าอกขาวๆของมันพร้อมกับจับมือผมให้แตะบนยอดอกประกอบกับคำพูด

นิ่มมือชะมัด!

แบบนี้มันยั่วกันนี่หว่า

"คิดจะยั่วให้กูหายโกรธงั้นสิ"

"แล้วไม่ชอบหรอ" มองกูตาเยิ้มเชียวเว้ย! ไอ้นี่แม่งมีทักษะวะ แล้วท่าจะมีมากซะด้วย เพราะมันเล่นเอาผมชักทนไม่ไหวแล้ว

"หึ เล่นแบบนี้กับกูแล้วอย่ามาร้องนะมึง" ผมขู่มันด้วยท่าทีเล่นทีจริง ใบหน้าสวยก็เลยฉุกคิดเรืีองที่ผมพูดก่อนจะสะบัดหัวเหมือนไล่ความคิดในสมอง ผมมองแล้วว่ามันต้องไม่ยอมผมแน่ แต่แล้วมันก็ตอบผมกลับเสียงอ่อน

"ก็อย่าทำแรงสิ"

ไอ้สัด!! เหมือนถูกหวยเลยวะ

"มึงพูดเองนะ"

"อืม"

งั้นกูจะจัดการมึงให้ทิ้งกูไม่ลงอีกเลย...ไอ้แวน

++++++++++++++++++++++++++++

131128

ติดเอ็นซีนะคะ ขอติดๆ เอาไว้อีกพาร์ทนร้า รอๆนร้า

ตอน 28

สารบัญ

ตอน 30